Annemle birbirimize tahammül edemiyoruz yan yanayken sanki saatler geçmiyor artık

pistanemmm .!.:

Merhaba arkadaşlar artık annemle birbirimize katlanamaz hale geldik ben 25 yaşındayım annem 44 yaşında ne desek birbirimize batıyor sanki zorla konuşuyor benimle yA da azarlıyor beni bende yükselince ben saygı istiyorum diyor ne derse desin susmamı istiyor karşısında ama dayanamıyorum. Bekarım aynı evde yaşıyoruz babam vefat etti kardeşim annem ben. Herşeyi başımıza kakıyor kardeşim 20 yaşında ona pek ses etmez erkek o der ama bana hayatı zindan ediyor Allah razı olsun maddi yönden giç eksik bırakmadı ama bugüne kadar bana hep bunları lütuf gibi 10 yaşımdan beri başıma kaktı. Kendimi evde o kadar fazlalık ve kötü hissediyorum ki. Çünkü biliyorum annem beni istemiyor, Yanyana gelince bu suratından bile belli oluyor. Önceleri KPSS çalışıp kurtulmayı istiyordum ama koskoca 2 sene nasıl geçecek bilmyiorum. Mantıklı biriyle evlenmek mi çare yoksa bugüne kadar sabrettiğim gibi 2 sene daha dişimi sıkıp bu şehirden başka bir yere atanmak mı? Arkadaşlar lütfen beni yargılamayın ama gerçekten aramızda anne kız ilişkisinden çok gelin kaynana ilişkisi var annem evde boş olduğum için beni köle gibi görüyor dışarı çıkacak olsam bile gözünü devirip hayırdır diye mırıldanıyor her şeyime karışıyor. İnanın huzurum kalmadı tek göz odada yaşasam köy gibi yerde ama tek olsam huzurum yerinde olsa bundan daha iyidir . Özellikle yaşı büyük tecrübe sahibi ablalarım bana biraz yardımcı olun lütfen

Genişletmek için tıkla...

Burdaki kisiler kendine gelince eşitlik adaletten bahsederler ama başkasına grldimi yapsan ne olur yahu bir anne kızını külkedisi gibi calistirirmi siz evlatlarımıza böylemi davranacaksınız demekki sizin annelerde böyleydi sizi köle gibi kullanan ve sizlerde kendinize bu hayatı reva görüyorsunuz o evde üç kişi yaşıyorsa işler içe bölünür çalışıyorsa sırtında taş taşımıyor yorulan insan spora gidemez annen haksız yerinde olsam ise girerim saçma sapan evdeki öteki şehzade ne yapıyor bu arada

Benim tavsiyem profesyonel birinden yardım istemen. 2 sene nasıl dayanıcam diyerek daha sonra pişman olacağın eylemlerde bulunmaman. ben de ne kendimi ne de annemi çekebilirim daha fazla diyerek ilk senemde bölümüme yerleştim. ama şimdi anlıyorum ki bir sene daha çalışıp aynı bölümü daha iyi bir üniversitede de okuyabilirdim. ya da tıp için hazırlanabilirdim.
yaşadıklarının benzereni yaşamış biri olarak annelerimiz ve onların kafasında eve ayırmamız gereken zaman algısı hiç değişmeyecek. sen evde vakit geçirdikçe zamanla sen de hiçbir şey yapmadığın hissine kapılacaksın. yukarıda tavsiyelerin yanına bir de sınava çalışmak için bir kütüphane vs bulup her gün belli saatler için oraya gitmeyi ekliyorum.
birincisi yaşadığın yemek yediğin azar işittiğin kötü hissettiğin ortamda ders çalışmaya çalışmak inanılmaz zor olacaktır çünkü yaşanan en küçük tartışmanın gölgesi üzerinde kalıyor insanın o mekanı terk etmezse. bir de sen sınırını çizip ben çalışıcam desen de annen için bazı işlerin tam da onun istediği zamanda yapılması gerekliliği olduğu için o iş yaparken ve sen bunu duyarken sanmıyorum ki konsantre olup çalışabilesin.
git bir yerde gerçekten 5 saat 6 saat çalış. zamanını iyi ayarla. annemizin temizlik tanrılarına da böylece kurban edeceğimiz, zihinsel huzura erebileceğimiz zamanlar da bırakabiliriz böylece.

analık kutsaldır falandır filandır diyerek yetişkinlerin yapmadıkları, yapamadıkları her şeyi, onlara sormadan dünyaya getirdikleri çocuklarından çıkarmalarını teşvik edecek hiçbir söyleme de katılmıyorum. annenin babanın çocuğunun bir saatten sonra yetişkin olduğunu kabul etmesi ve onu sürekli çocuk gibi azarlamaktan vazgeçmesi gerekiyor.
güzellemeyi bir kenara bırakalım. en azından kendi hayatımızda boyun eğiyoruz diye başka insanları da annen haklı, çok mu şey istiyor vs gibi garip söylemlerle lütfen suçlu hissettirmeyin. kimin evinde ne yaşadığını bilemez ve bu kadar keskin konuşamazsınız