beni bu düşüncelerden kurtarın!!!!!

pelin66 .!.:

Anne olunca anlasilan tek sey 3 kiloluk 50 santimlik, seninle iki kelam edemeyen, surekli uyuyan, aglayan, kusan, altini kirleten, uykularini bolen bir seyi nasil kosulsuz sevebilecegin oluyor....
Ondan baska da hicbir dusuncen degismiyor :)

Genişletmek için tıkla...

Keşke bütün anneler sizin gibi farkında olsa durumun.
Allah evladınızı size bağışlasın. :)

Masmavi_ .!.:

Keşke bütün anneler sizin gibi farkında olsa durumun.
Allah evladınızı size bağışlasın. :)

Genişletmek için tıkla...

Cok tesekkur ederim
Ben de isteyen herkesin en dogru zamanda anne olmasini dilerim...

ya gecen benim bebeleri anneme attim aksamdan ertesi aksam esim isten gelirken alir dedim (hastaydim gittikce kötülesiyordum biraz dinleneyim kendime geleyim dedim)

aksam serildim öyle hicbirseye dokunmadim suratimda anlamsiz bir gülümseme ayaklarimi bi o tarafa uzatiyorum bi bu tarafa tuvalette 5 dk kaldim kapinin önünde agit yakan yookkk uzun zamandir kahvemi sicakken ictim niloya can calliou hatta otobüs tayo ve kuyrugunu kopardigimin marsupilamisinin bile sesi yoktu evde!! cekirdek citleyip dizi izliyorum bu sarhoslugu yasarken gecenin ilerleyen saatlerinde birden gelen her seste kulagim cocuk odasina gidiyor. buzdolabini actim ilacimi icmek icin cocuklarin süt diliminde kaldi gözüm!!!! yemedim!! yiyemedim ya!! gecmezdiki bogazimdan. birsürü vardi ama onlar yokken yiyemedim iste... bebeleri yolladiktan sonra tahtima gecerken tekmeyle duvara firlattigim ayicigi ve kolu bacagi cikmis bebeyi aldim besiklerine koydum üstlerini örttüm... sonra kendime geldim gittim bir kahve daha yaptim sicak sicak ictim gözlerim kapanana dek nette takildim sonrada hicbirseye el sürmeden gittim yattim

uyandim saate bakmaya korkuyorum!! 12 mi oldu yoksa 1 2 olmusmudur?? evde öyle duruyor bebeler gelecekkkk!!
korkunun ecele faydasi yok telefona uzandim. saat 6:50!!!!

tabi kalktim dus kahvalti falan derken mügeyi actim. acayip sardi. kayiplar cinayetler derken öglen oldu ev hala duruyor

ya allah bismillah dedim giristim eve. hesapta normal günlük temizlik yapip aksam yemeginide kocaya disardan getirticem. yani aksama kadar yine keyif.

derken yine biseyler oldu bana kendimle cebellesiyorum resmen

ben: hadi bitir de otur artik
icses: hava güzel cocuklarda yok dip köse yapsana? hem kocanda yaprak sarma istiyor eline dolasan olmadan yapsana??
ben: sacmalama be
icses: ben seni bilirim kapiyi pencereyi acsan cillop yaparsin evi hatta sarmanin yanina mantida acarsin
ben: evet yaparim tabi!! ne sandin!! ama beni kandiramazsin tatil verdim kendime
icses: yapmazsan yapma! iki gün sonra aglarsin elime ayagima dolasan yokken evi bi paklasaydim buzluga sarma dolma atsaydim diye...

ve icses kazanir

dilim disarda aksami ettim

ev cillop kocanin mide bayram etmis ben iki büklüm


simdi bunlari niye anlattim? bende bilmiyorum ama galiba su yüzden:

cocugu olan cocuksuz bir gununu bile keyif catarak geciremez en azindan vicdanen...
cocugu olmayanda cocugu olduktan sonra cocuksuzken yaptiklarindan feragat etmez az yapar öz yapar

Bende çocuklardan hoşlanan biri değildim.hala da değilim.ama kendi bebeğim başka:)
İnanın farklı hissediyor insan.böyle çok negatif düşünmeyin.Allahın gücüne gider.siz kendinizi rahat bırakın.en hayırlı zamanda olur eğer olacaksa.onu size veren Allah inanın sevgisini de verir:)

Eğer sizin bir çocuğunuz olacaksa
bunun zamanı tarihi zaten bellidir
siz değiştiremezsiniz
kadere inanın rahat edin

istemiyorsan yapmazsın ama senin istememek gibi bi hakkın varsa eşinin de çocuk istemek en doğal hakkı o yüzden şeffaf olup orta yol bulmaya çalışmalısınız, orta yol bu konuda biraz zor bi taraf istiyo bi taraf istemiyo en makul orta yol koruyucu ailelik gibi görünüyo ama eşin ille de biyolojik bağ isterse bilemem

Yaşadığınız anın keyfini çıkarın böyle şeyler düşünüp de güzel olan zamanınızı kötü yapmayın her şeyin zamanı var

Aynen ben de sizin gibiydim. Anladığım kadarıyla meslektaş ve yaşıtız sizinle bu arada.
Eşim evlenme teklif ettiğinde demiştim bak ben kariyerime odaklanmak istiyorum, zaten çok yoğun çalışıyorum, çocukları da sevmiyorum.
Eşim uzun bir süre çocuk istemediğini, daha sonra olursa istediğini ancak ben istemezsem hiçbir zaman çocuk sahibi olmayabileceğimizi, asıl istediğinin benimle beraber olmak olduğunu söyledi. Bu arada eşim yabancı, evlenip İstanbul' a yerleşti.
Evlendik, lisansı bitirdim, bütünleşik doktora programına başladım, Ar.Gör kadrosu aldım. Neredeyse laboratuvarda yaşadığım bir dönemde zar zor izin alıp doktora yeterlilik sınavı öncesi kafa dağıtmaya tatile gittik eşimle. Sabaha kadar dans ettim, alkol aldım, bungee jumping yaptım. Sonra tatilden döndüm iş kazası yaşadım inanılmaz tehlikeli bir kimyasal ajanla muamele oldum. Sonunda öğrendim ki hamileymişim. Yıkıldım, uzun süre toparlanamadım, eşime dedim ben anne olamam sevemem bu çocuğu, doktora yeterliliğe gireceğim, benim ideallerim var nasıl doğururum.
Sonra düşündüm ki bu kadar şeye rağmen bu bebek tutunmuş, dünyaya gelmek istiyor, doğurmaya karar verdim. Eşim zaten istiyordu, çok destek verdi.
Doğumdan sonra bütün düşüncelerim değişti, şu an kızım 11 aylık ve benim için bütün dünyaya bedel. Zerre annelik duygusu hissetmem diye düşünüyordum, hatta doğana kadar sevemem diye düşündüm, sadece yüzünü görmem yetti. O yüzden korkmayın, hiç istemezseniz tabii ki olmaz ama olası bir hamilelik ve doğumdan sonra ne kadar iyi bir anne olacağınıza siz bile inanamayacaksınız. :) Evet kariyerim ertelendi (hocam uzun bir süre doktora yeterliliğe girmeme izin vermedi, önümüzdeki ay gireceğim), biz de sürekli gezen bir çifttik eskisi kadar aktif olamıyoruz bu konuda ama kafamdaki korku senaryolarının hiçbiri yaşanmadı.

O yüzden kafanızda kurup kendinizi yıpratmamanızı tavsiye ederim, su akıp yolunu buluyor bir şekilde. Dilerim ki hakkınızda en iyisi olsun.

İstemiyorsan yapma zaten süren varmış fikrin değişmezse yapma sonuçta çocukları sevmem diyosun senin tercihin..kafana takma hayatına bak nasip zaten belki sen isticeksin olmicak bikemezsin ki ..

Zeytin ağacı Merhaba ikimizin de beslediği bir Tavşanı var seni oradan tanıyorum :)))
Bende 2 yıllık evliyim ve 2 yil daha düşünmüyorum eşim de bebek Bebek diye beynimi yiyor çevremde ama umrumda mi değil . Bitmesi gereken bir okulum var .
annem de 2 yaş küçük olsun ne olacak sanki diyor bence çok düşünme meye çalış
insan düşündükçe kuruyor

Tam benlik bir konu...
28 yaşındayım 3 aylik hamileyim. Annemin ciddi bir rahatsızlık geçirdiği, benim de aklimin yerinde olmadığı bir dönemde yalnizca bir kez korunmadim ve hamile kaldim. Bittabi çocuğu istemedim. Hala da istedigime emin değilim.

Ne mi oldu? 3 aydir evimde neredeyse hiç yemek pismedi. Şu an askidaki camasirlari ne zaman astigimi bile hatirlamiyorum. İş hayatim berbat durumda. Her gün istifa etmeyi planlayip bir sebepten vazgeciyorum. Esimle aram berbat. Çünkü hakli olarak her gün eve geldiginde ruhu ölmüş bir kadını karsisinda gormekten sıkıldı. Arkadaslarimla ve ailemle gorusmuyorum. Kendi öz anneme dahi tahammulum yok. Şu anda kahvalti masasini toplamadan tavani izliyorum.

Eğer gerçekten istemiyorsan cocuk yapma. Çünkü benim gibi aldirmayi asla dusunmez isen icinden cikamadigin bir bunalima girip esine bile yabancılaşma durumun olabilir. Öyle ki dogumda ölmeyi isteyecek kadar dibe suruklenebilirsin.

Kim ne derse desin. Seni nasil yargilamak istiyorlarsa o şekilde yargilasinlar. istemiyorsan çocuk yapma.

He bir de ustteki yorumuma ek olarak, su anda sana destek olan esin var ya sen hamilelik bunaliminda nefes almakta bile güçlük cekerken sana dönüp "sen karnındaki çocuğu hak etmiyorsun" diyecek buna emin ol. babalik istegi baskin geldiginde gözü seni bile görmeyecek.
Cevrendeki herkes acimasizca elestirecek seni. Yalnizligin dibine vuracaksin. Oyle ki olmeyi planladiginda bile "ya benim yerime karnimdaki bebek ölürse ve ben katil olursam" diye düşünüp dusunduklerinden ötürü kendinden daha da nefret edeceksin.

Bunlar bana olanlAr. Sana da olacak diye bir kesinlik yok. Ben sadece psikolojin hazır degilse sakin cocuk yapma diyorum.

zeytinagaci .!.:

Arkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.

Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.

Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.

Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.

Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?

Genişletmek için tıkla...

Daha 25 yaşındasın. Hayatının baharı. Yapmışın bi hata evlenmişin bari çocuk yapma lütfeen. Çık gez dolaş spor yap kafandan at bunları

Etraf baskısından dolayı böylesin, çünkü tüm kadınlar üremek zorunda onlara göre. Ben de yakın bi zamana kadar asla diyodum şuan ciddi ciddi düşünüyorum. Canın isterse yaparsın istemezse herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil boşver düşünme.

çocuk konusunda her zaman karar bayanın olmalı diye düşünüyorum ,
erkek istiyorsa , kadın istemiyorsa erkeği mahrum bırakıyor haksızlık görüşüne karşıyım
dokuz ay taşıyan kadın , emziren kadın , doğumu yapan kadın , haliyle erkek burada bana haksızlık yapılıyor diye düşünmemeli ..

Yurdum hamilelerinden ve yurdum annelerinden uzak dur. O zaman hamilelik de,bebek bakmak da eziyet degil;keyfe donusecektir senin icin.

idrakyollariiltihabi .!.:

He bir de ustteki yorumuma ek olarak, su anda sana destek olan esin var ya sen hamilelik bunaliminda nefes almakta bile güçlük cekerken sana dönüp "sen karnındaki çocuğu hak etmiyorsun" diyecek buna emin ol. babalik istegi baskin geldiginde gözü seni bile görmeyecek.
Cevrendeki herkes acimasizca elestirecek seni. Yalnizligin dibine vuracaksin. Oyle ki olmeyi planladiginda bile "ya benim yerime karnimdaki bebek ölürse ve ben katil olursam" diye düşünüp dusunduklerinden ötürü kendinden daha da nefret edeceksin.

Bunlar bana olanlAr. Sana da olacak diye bir kesinlik yok. Ben sadece psikolojin hazır degilse sakin cocuk yapma diyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bacim gel bi kahve icelim. Sen niye bu kadar darlandinki?

benim de eşim sizin gibi kesinlikle çocuk istemeyen biriydi, bende aslında çok çocuk sevmeyen kimsenin çocuğunu kucağına almayan sevmeyen biriydim ama yine de anne olma isteğim vardı. 4 yıllık evlilikten sonra karar verdik oğlum doğdu çok şükür ve o 'çocuk yapmak delilik, çocuk yapanın aklı yok' diye ortalarda dolaşan adam büyük oğlum 13 aylıkken 2.yi istedi şuan biri 2,5 yaşında diğeri 8 aylık 2 oğlumuz var Allah'a şükür

zor mu çook zor, bazen 'ya işimiz mi yoktu ne güzel 2 kişi yaşayıp gidiyorduk' diye sitemlerde bulunduğum oluyor ama evlat sevgisi bambaşkaymış

yaşınız küçükmüş daha bir gün kendinizi gerçekten hazır hissettiğinizde olur elbet Allah'ın izniyle

adeninannesi .!.:

Bacim gel bi kahve icelim. Sen niye bu kadar darlandinki?

Genişletmek için tıkla...

Bir bilsem ben de... buhrana meyilli bedenlerin anne olmamasi gerekiyormuş demek ki. Hos benim senelik karantina surecim hamile degilken de açığa cikiyordu. Ancak bu kadar beteriyle ilk kez muhatap oluyorum.

zeytinagaci .!.:

Arkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.

Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.

Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.

Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.

Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?

Genişletmek için tıkla...

Aynı ben... Herkes kızıyor, Rabbimin gücüne gitmesin, hayırlı zamanda olacaksa olsun ama şuanda bende bebek sahibi olmaya hiç hazır değilim. Adetim bir gün gecikse acayip korkuyorum Eşimde şuan çocuk istemiyor ama hamilelik haberlerine ve bebeği olanlara özenmiyor değil... Benim şuan istememe nedenim hala öğrenci olmam, kpss ile uğraşıyorum... Uzun vadede istemiyor olmam eşimin ailesi. Onların yüzünden çok sıkıntılar yaşadık bu aileyle bağımı kuvvetlendirmek istemiyorum. Ayhh yazarken bile daral geldi.