- Konu Sahibi zeytinagaci
-
- #81
Bacim gel bi kahve icelim. Sen niye bu kadar darlandinki?
Bu sekilde devam ederseniz dogum sonrasi depresyonla da basa cikamazsiniz. Bence psikolojik destek alin. Hamile psikolojisinden kurtarin kendinizi.Bir bilsem ben de... buhrana meyilli bedenlerin anne olmamasi gerekiyormuş demek ki. Hos benim senelik karantina surecim hamile degilken de açığa cikiyordu. Ancak bu kadar beteriyle ilk kez muhatap oluyorum.
Basim ustune. Kizim suan yavru kopeklerle oynuyo. Ben de oyle takiliyorum buralarda ahahaaa. Izliyorum iste uzaktan. Kayinvalidem olsaydi hepimizi camasir suyuyla yikardiBeni de alın aranıza ben de çok darlandım. Ayhh
Aynen ben de sizin gibiydim. Anladığım kadarıyla meslektaş ve yaşıtız sizinle bu arada.
Eşim evlenme teklif ettiğinde demiştim bak ben kariyerime odaklanmak istiyorum, zaten çok yoğun çalışıyorum, çocukları da sevmiyorum.
Eşim uzun bir süre çocuk istemediğini, daha sonra olursa istediğini ancak ben istemezsem hiçbir zaman çocuk sahibi olmayabileceğimizi, asıl istediğinin benimle beraber olmak olduğunu söyledi. Bu arada eşim yabancı, evlenip İstanbul' a yerleşti.
Evlendik, lisansı bitirdim, bütünleşik doktora programına başladım, Ar.Gör kadrosu aldım. Neredeyse laboratuvarda yaşadığım bir dönemde zar zor izin alıp doktora yeterlilik sınavı öncesi kafa dağıtmaya tatile gittik eşimle. Sabaha kadar dans ettim, alkol aldım, bungee jumping yaptım. Sonra tatilden döndüm iş kazası yaşadım inanılmaz tehlikeli bir kimyasal ajanla muamele oldum. Sonunda öğrendim ki hamileymişim. Yıkıldım, uzun süre toparlanamadım, eşime dedim ben anne olamam sevemem bu çocuğu, doktora yeterliliğe gireceğim, benim ideallerim var nasıl doğururum.
Sonra düşündüm ki bu kadar şeye rağmen bu bebek tutunmuş, dünyaya gelmek istiyor, doğurmaya karar verdim. Eşim zaten istiyordu, çok destek verdi.
Doğumdan sonra bütün düşüncelerim değişti, şu an kızım 11 aylık ve benim için bütün dünyaya bedel. Zerre annelik duygusu hissetmem diye düşünüyordum, hatta doğana kadar sevemem diye düşündüm, sadece yüzünü görmem yetti. O yüzden korkmayın, hiç istemezseniz tabii ki olmaz ama olası bir hamilelik ve doğumdan sonra ne kadar iyi bir anne olacağınıza siz bile inanamayacaksınız. :) Evet kariyerim ertelendi (hocam uzun bir süre doktora yeterliliğe girmeme izin vermedi, önümüzdeki ay gireceğim), biz de sürekli gezen bir çifttik eskisi kadar aktif olamıyoruz bu konuda ama kafamdaki korku senaryolarının hiçbiri yaşanmadı.
O yüzden kafanızda kurup kendinizi yıpratmamanızı tavsiye ederim, su akıp yolunu buluyor bir şekilde. Dilerim ki hakkınızda en iyisi olsun.
Tam benlik bir konu...
28 yaşındayım 3 aylik hamileyim. Annemin ciddi bir rahatsızlık geçirdiği, benim de aklimin yerinde olmadığı bir dönemde yalnizca bir kez korunmadim ve hamile kaldim. Bittabi çocuğu istemedim. Hala da istedigime emin değilim.
Ne mi oldu? 3 aydir evimde neredeyse hiç yemek pismedi. Şu an askidaki camasirlari ne zaman astigimi bile hatirlamiyorum. İş hayatim berbat durumda. Her gün istifa etmeyi planlayip bir sebepten vazgeciyorum. Esimle aram berbat. Çünkü hakli olarak her gün eve geldiginde ruhu ölmüş bir kadını karsisinda gormekten sıkıldı. Arkadaslarimla ve ailemle gorusmuyorum. Kendi öz anneme dahi tahammulum yok. Şu anda kahvalti masasini toplamadan tavani izliyorum.
Eğer gerçekten istemiyorsan cocuk yapma. Çünkü benim gibi aldirmayi asla dusunmez isen icinden cikamadigin bir bunalima girip esine bile yabancılaşma durumun olabilir. Öyle ki dogumda ölmeyi isteyecek kadar dibe suruklenebilirsin.
Kim ne derse desin. Seni nasil yargilamak istiyorlarsa o şekilde yargilasinlar. istemiyorsan çocuk yapma.
Daha 25 yaşındasın. Hayatının baharı. Yapmışın bi hata evlenmişin bari çocuk yapma lütfeen. Çık gez dolaş spor yap kafandan at bunları
Yumurta dondurma meselesiyle ilgili ne düşünüyorsun?
Evliliğimi hata olarak hiç nitelendirmedim aslında. Eşim sevgilimden öte en iyi arkadaşım olduğu için onunla önemli bir problem yaşamıyorum. Evlendikten sonra kendi ailemle ilgili çok büyük sağlık problemleri yaşandı. Hala da devam ediyor eşimin desteği olmasa ben aklımı ve sağlığımı yitirirdim herhalde. Sağolsun en büyük destekçim hep o oldu. Çocuk meselesinden önce onunla yapacak çok şeyimiz var olduğundan ben de sizin gibi düşünüyorum gezip eğlenmemiz lazım :)
Bazilari ozgurlugune cok duskundur,oyleyse cok zorlabirsiniz,ama anneniz bakarsa bi sure sonra kendi hayatiniza donersiniz
Yanlış anladın daha doğrusu öyle ifade ettim.
Ben de 23 ümde evlendim. 27 oldum bile :) hala çocuk mevzusu açmıyorum. Evlilik sorumluluk. Eşinle birlikte olman hata değildir elbette. Ama benim kızım olsa 23 ünde evlenmesini istemezdim. Biraz daha geç büyüsn isterdim.
25 cidden erken çocuk için. Hele ki iş okul hayatın devam ediyorsa hayattan soğurmuşum gibi geliyor bana.
Cocuk cok zor.
Hele keyfine duskunsen.
Bence de istemiyorsan hic yapma.
Ben cok rahat bir anneyim, ama yine de zorlaniyorum.
Tatil su bu, yine gidiyoruz geri kalmiyoruz ama atesi cikti, istahi kesildi, ishal oldu, cani sıkıldı derken pek bir keyfi kalmiyor.
Evet ikisini bir arada buyutup rahata ermeyi planliyorum. Insallah yaniltmazlar beniGaliba 2. Olacak sizin.
Sağlıkla doğsun inşallah.
Biraz büyüyünce daha rahat edersiniz
Ben de şu an yoldayım ve tam 3 tane bebek var anneleri sıkılan çocukları nasıl oyalayacaklarını şaşırdılar artık. Onlar için de zor ya..
hiccccccc uzulme Rabbim o kadar sefkatlidirki senin gibi birine evlat veripte o sabiyi ziyaaaaan etmezzz Rabbim istayenlere bolca versinnnn insalllah
Ben de aynıyım seninleArkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.
Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.
Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.
Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.
Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?
Basim ustune. Kizim suan yavru kopeklerle oynuyo. Ben de oyle takiliyorum buralarda ahahaaa. Izliyorum iste uzaktan. Kayinvalidem olsaydi hepimizi camasir suyuyla yikardi
Ayni beeeennnnnArkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.
Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.
Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.
Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.
Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?