- Konu Sahibi zeytinagaci
-
- #41
Bir dakika sonrasına garantimiz yok ki . Çok derin düşünüyosunuz.4,5 yıldan bahsediyosunuz. Olacagı varsa olur zaten sen istesende istemesen de. İnsanın çabası bir yere kadar. Hem bilemezsiniz ki olunca da neden bu kadar beklemişim dersiniz kim bilir . Eşinizinde isteğini göz ardı etmeyin. Sonuçta o insan da o duyguyu tatmak ister.Tek taraflı düşünmeyin sadece bu olayı.
Arkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.
Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.
Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.
Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.
Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?
Bunu neden mi takıyorsun, çünkü henüz kendini hazır hissetmiyorsun.Arkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.
Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.
Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.
Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.
Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?
resmen aklımı okumuşsunuz..
çevredeki anne örnekleri yüzünden de böyle düşünüyorum ben.
hepsi öyle.
sürekli gözleri çocukta.
iki kelam edeceğiz. çocuk bir şey diyor. annesi benim lafımı kesip ona dönüyor.
ben de herhalde dedim bu işler böyle hep.
ama siz ve sizin gibi bir sürü anne de vardır o zaman :)
valla inşallah olacaksam ben de sizin gibi olurm
Bende ona katılıyorum . Bebekle neler neler yapanlar var . Size de kesinlikle hak veriyorum rahatlıktan bir anda koşturmaca hayata dönmek kolay alışılır bir durum degil :) Ama istediklerinizi yapamayacak olmanızda söz konusu degil . :) Korumasına zaten Allah korur yeter ki ona emanet edelim :) İyi tarafına da bakın ilk anne demesini düşünün, Sizin huylarınızı güzelliğinizi alan bir bebegi düşünsenize mesela. Hayatını bir kısmını sizin peşinizde dolanarak tatlı tatlı şirinlikler yapan bir bebek . Bence kulaga çok hoş geliyor :)normalde hiçbir şeyi bu kadar detaylı düşünmem ama konu çocuk olunca en ince noktasına kadar düşünüyorum.
mesela tatile gittik oh güneşin altındayım ne güzel di mi,
ya da yurtdışında geziyorum ama aklımdan "şimdi çocuk olsa nasıl gelirdim buralara" böyle şeyler geçiyor.
az önce arkadaşın da yazdığı gibi bebekle italyaya bile gidiliyormuş halbuki :)
Ama eşinin istemesi ilerde sıkıntı doğurabiliristemek de istememek de tek taraflı olunca çok zor .
di mi just?
daha yapmadığım o kadar çok şey var ki!
Teşekkür ederim hepinize :)
Mesajlarınız beni gerçekten rahatlattı.
ne boş yere kuruntu yapmışım yahu
isteyen 5. yi doğursun ben önce kendi hayatıma bi odaklanayım di mi?
O zaman şöyle yapıyorum:
*bu konuyu eşimle bir kere olmak üzere ciddi şekilde konuşuyorum. Anlayışla karşılar, belki de hiç istemeyebileceğimi de belirteyim de o da ona göre bi düşünsün her yönünden.
*kendisinin bana arada yaptığı "bebek olunca" diye başlayan imalarını, planlarını mümkünse azaltmasını rica ediyorum.
*Bebek sahibi olmayı "hayatımın sonuna geldim günü" olarak gören algılarımı değiştiriyorum. O da hayatın başka bir hikayesi olacak sanırım. Hani kitabın sonu değil de, yeni bir bölümü gibi. (Çünkü ben hep benim sonum geldi artık bundan sonra ben olmayacağım hep o olacak gibi düşündüm).
*Kendime vesvese vermiyorum, paranoyaklık yapmıyorum
*Daha önemli ve öncelikli olan işlerimi rayına oturtmakla meşgul oluyorum.
Yol haritamı çizdim sayenizde..
Ayy benim bir arkadaşım var öyle. Çocuğu o gün meyve suyunu içmemişse mesela bütün dünyası kararıyor. Bir gün kocası dert yandı bana. 3 ay sonra gideceği tatilde çocuk ya yemek yemezse diye düşünüyormuş. İnsana zehir olur yahu. Arada uyarıyorum ama yok anlamıyor. Her anne ister çocuğu düzgün yemek yesin ama bir öğün yemedi mi ölmez ya. Ben de yemezlerse zorlamıyorum valla. Acından ölecek hali yok. Kendilerine hayatı zindan ediyorlar haberleri yok. Bir de dert yanıyorlar çocuk oldu hayatım değişti diye iyice cinleniyorumOluyor merak etmeyin, anneligi eglenceye cevirmek de eziyete donusturmek de bizim elimizde, gecen yaz 1 hafta tatilde kizim nerdeyse hicbir sey yemedi, yemezsen yeme dedim ya, 2.5 yasinda cocuga 1 hafta ac kalmakla bisey olmaz, ic sutunu otur :) oysa bakiyorum millet ellerinde tabak cocugun pesinde kosuyor, cocuk ciglik cigliga agliyor, anne sinir krizleri geciriyor, disardan korkunc bir manzara, tatil mi iskence mi belli degil.
Ya da disarda restoranlarda ayni manzaralar, ben atiyorum cantama bikac boyama kitabi, resimli hikaye bikac kitap, en az 1 saat oyaliyor onu, biz de keyfimize bakiyoruz. Her seyi kolaylastirmak bizim elimizde.
Ama tabi cok cok sukur saglikli bir cocugum var, aksi de olabilirdi, hayat hep risk zaten, en büyük risk de cocuk sahibi olmak sanki...
Ayy benim bir arkadaşım var öyle. Çocuğu o gün meyve suyunu içmemişse mesela bütün dünyası kararıyor. Bir gün kocası dert yandı bana. 3 ay sonra gideceği tatilde çocuk ya yemek yemezse diye düşünüyormuş. İnsana zehir olur yahu. Arada uyarıyorum ama yok anlamıyor. Her anne ister çocuğu düzgün yemek yesin ama bir öğün yemedi mi ölmez ya. Ben de yemezlerse zorlamıyorum valla. Acından ölecek hali yok. Kendilerine hayatı zindan ediyorlar haberleri yok. Bir de dert yanıyorlar çocuk oldu hayatım değişti diye iyice cinleniyorum
Hay siz çok yaşayın e mi!Benim en kizdigim anne modeli onlar
Arkadasim var oglu benim kizdan 2 ay buyuk, 3 yasinda iste, surekli yakinir cok istahsiz cok istahsiz diye, kadin butun gununu cocugu doyurmaya calisarak geciriyor, yavrucak 17 kilo hala ac bu cocuk ac diyip duruyor
Iste kaygilari anneler kendileri yaratiyor aslinda, eskiler her gun kalori hesabi yapip bugun su kadar protein yedi su kadar karbonhidrat aldi hesabi yapmadiklari icin 10 ar tane buyutmusler. Bizim kusak bunca bollugun icinde cocugun ac kalacagindan korkuyor hayati kendine de cocuga da zehir ediyor.
Sadece yemek degil her konuda boyle, cocugum matematikten 100 almadi 92 aldi diye migreni tutan kadin taniyorummukemmel anneligi yanlis anlıyor bazilarimiz
Bahsettiğim arkadaşımın oğlu da topaç gibi maşallah ama ona yetmiyor işte. Acıyorum yazık kendini yiyip bitiriyor. Allah akıl fikir versin ne diyim.Benim en kizdigim anne modeli onlar
Arkadasim var oglu benim kizdan 2 ay buyuk, 3 yasinda iste, surekli yakinir cok istahsiz cok istahsiz diye, kadin butun gununu cocugu doyurmaya calisarak geciriyor, yavrucak 17 kilo hala ac bu cocuk ac diyip duruyor
Iste kaygilari anneler kendileri yaratiyor aslinda, eskiler her gun kalori hesabi yapip bugun su kadar protein yedi su kadar karbonhidrat aldi hesabi yapmadiklari icin 10 ar tane buyutmusler. Bizim kusak bunca bollugun icinde cocugun ac kalacagindan korkuyor hayati kendine de cocuga da zehir ediyor.
Sadece yemek degil her konuda boyle, cocugum matematikten 100 almadi 92 aldi diye migreni tutan kadin taniyorummukemmel anneligi yanlis anlıyor bazilarimiz
Hay siz çok yaşayın e mi!
Anne değilim ben, ama annelerin çocuklara zorla yedirme meraklarına sinir oluyorum.
Çocuk zaten ihtiyacı olduğu kadarını yiyor. Baskılamaya ne gerek var sanki.
Her konuda bi aşırılık... Sanki onlar bunca baskıyı yapmasa çocuk aç kalacak ya da başına felaketler gelecek...
Sonra o çocuklar büyüyünce paranoyak, özgüvensiz oluyor.
Bahsettiğim arkadaşımın oğlu da topaç gibi maşallah ama ona yetmiyor işte. Acıyorum yazık kendini yiyip bitiriyor. Allah akıl fikir versin ne diyim.
carlos rodrigez in cocugum yemek yemiyor diye bir kitabi var. Cocugunun istahsizligindan yakinan butun annelere onu oneriyorum, zavallilar nasil yedireceklerini ogreneceklerini sanip hevesle aliyor ama adam aslinda cocugu zorlarsan daha az yiyecegini anlatiyor :)
Bence bu her konuda boyle, bir cocugu ne kadar baskilarsan baska biyerlerden biseyler patlak veriyor. Bizim annelere rahat ol diyince cocugu ariza birakmayi, baskalarinin yasam alanlarini katleden canavarlar yaratmayi anliyorlar, yok rahat olma dersen tepesine biniyorlarille mukemmel anne olacagiz ya
Bir de lafları var ya hani "anne olursan anlarsın" diye...
Sanki çocuğunu aç bırak diyoruz ya.
Mükemmel olayım derken düzgün olan şeyleri de rayından çıkardıklarını bir farketseler... ah bir farketseler.
Arkadaşlar yaşım 25.
3.5 senedir evliyim.
Derdin ne derseniz aslında çok saçma.
Çoğu kadının aksine
Ben çocuk sahibi olMAmakla kafayı bozdum şu sıralar.
Ben bebek istemiyorum şu an. Ama ileride de istemeyeceğimden korkuyorum. Çünkü eşim hayatımızın bir döneminde istiyor. 5 sene sonra diye anlaştık ama ben sürekli günlerim azalıyor eyvah 4.5 sene kaldı falan bunun gibi panik halindeyim. Sanki yarın doğuracakmışım gibi korkuyorum. Büyük de konuşmayayım diyorum ama sanki biri sizin çocuğunuz olmaz dese içimden bi oh derim gibi hissediyorum.
Evlenmeden önce yüzeysel olarak konuştuk bu meseleyi. Eşim çocukları sevmediğimi bilir ama ben de kesin istemiyorum dememiştim. Olur tabi zamanı gelince demiştim. O zaman biyolojik saatim gelir diyordum. Ama bende öyle bi saat yok galiba.
Çevremdeki bazı yaşıt arkadaşlarımın da benden küçüklerin de çocuğu oldu. Onları gördükçe daha çok soğudum daha çok korkuyorum. Çocuk bakmak istemiyorum.
Bu düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?
Düşüncesi bile beni gerim gerim geriyor. Ortada fol yok yumurta yok ben neden bu kadar takıyorum ki?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?