Ben kucukken ve genc kizlik donemlerimde hep deftere yazardim sevinclerimi huzunlerimi yazdikca rahatlardm sende seni rahatlaticaksa anneme notlar gibi basla yaz sevgini herseyini belki seni de rahatlatir belki ilerde yavrunda okur feyz alirTek tek cevaplayamadigim herkesten özür dilerim, hepinize çok teşekkür ederim iyi dilekleriniz icin..
Ben kucukken ve genc kizlik donemlerimde hep deftere yazardim sevinclerimi huzunlerimi yazdikca rahatlardm sende seni rahatlaticaksa anneme notlar gibi basla yaz sevgini herseyini belki seni de rahatlatir belki ilerde yavrunda okur feyz alir
Yok saçma değil düşünceleriniz, sadece süreci kabullenme sancısı. Kabulleneceksiniz. Hatta bir zaman sonra unutacaksınız.Annenizi değil ama bu acıyı unutacaksınız yeri gelecek sanki hayatınızda hiç olmamış gibi gelecek. Sanki onunla olan zamanları, bir rüya görmüş gibi hissedeceksiniz. Babamdan biliyorum. Bazen diyorum ki, babam gerçekten bu dünyada yaşadı mı? O rüyaları da bilirim. Rüyalar boyut değiştirecek. Onu rüyanızda gördüğünüzde bile onun ölmüş olduğu gerçeğini kabulleneceksiniz. Allah unutmak gibi güzel bir nimet vermiş, yoksa insan gerçekten katlanamaz. Geçecek emin olun..
Rica ederim. Allah mekanını cennet eylesin annenizinÇok iyi geldi söyledikleriniz, Çok teşekkür ederim.
Boğazım düğüm düğüm. Annemle son mutlu olduğumuz gün, geçen sene bugün. Doğum sancılarım başlamıştı, ben yanımda eşimi bile değil, annemi istemiştim. Hayatımda ilk defa annemi ne kadar çok sevdiğimi derinden hissetmiştim. Annem belime, sırtıma masaj yapıyordu, saçlarımı okşuyordu, elimi tutuyordu. Bana güç veriyordu.
Doğumdan sonra kendimi çok mutsuz hissettim. Hayatım değişmişti tamamen, artık hiçbirşey eskisi gibi olamayacaktı ve ben çok acı çekiyordum.
Annem yanımdaydı ama hastalığı hızla ilerliyordu, biz bilmiyorduk. Dayanılmaz bel boyun ağrıları, dayanılmaz bir halsizlik... Bana yardım ediyordu ama esas onun yardıma ihtiyacı varmış, bilemedim...
Hazırladığı güzel kahvaltı sofralarında uykusuzluk, yorgunluk ve sıkıntıyla, 5 karış suratla oturduğum için öyle pişmanım ki şu an.
Geçen sene bugünden sonra 43 acıyla dolu gün.
İnkar, korku, kabullenememe, itiraz, öfke, sinir bozukluğu dolu 43 gün.
Bugün annemle hatırladığım en son mutlu gün.
Bunları gözyaşlarıyla yazıyorum, boğazımda bir düğümle yazıyorum. Derdimi kimseyle konuşamıyorum, herkes güçlü olmamı bekliyor.
Ben annem öldüğünden beri dökemediğim gözyaşlarımı bugün döküyorum. Bugün bitince sanki annem tamamen gidecek. Geçen sene bugüne kadar hep güzel hatıralarımız vardı. Sanki bugün bitince hepsi gidecek...
Yarın kızımın doğum günü. Ama ben bugünü ve yarını hep anneme hasretle mi hatırlayacağım?
Ben annemi çok özledim. Çok çok özledim. O kadar yalnızım ki. O yokken o kadar çaresizim ki.
Bunları sadece kendime bir not olsun diye yazmak istedim, güzel annemi anmak istedim. Kardeşime acısını hatırlatmamak için söyleyemediklerimi buraya yazmak istedim.
Annemi çok özledim... benim en büyük derdim, acım, yalnızlığım, çaresizliğim, öfkem işte bu.. Anne seni çok özledim.
Okurken gözlerim doldu,Allah mekanını cennet etsin,hastalıktan ölen insanların günahları dökülürmüş annenizde en güzel mekandadir inşallah şimdiBoğazım düğüm düğüm. Annemle son mutlu olduğumuz gün, geçen sene bugün. Doğum sancılarım başlamıştı, ben yanımda eşimi bile değil, annemi istemiştim. Hayatımda ilk defa annemi ne kadar çok sevdiğimi derinden hissetmiştim. Annem belime, sırtıma masaj yapıyordu, saçlarımı okşuyordu, elimi tutuyordu. Bana güç veriyordu.
Doğumdan sonra kendimi çok mutsuz hissettim. Hayatım değişmişti tamamen, artık hiçbirşey eskisi gibi olamayacaktı ve ben çok acı çekiyordum.
Annem yanımdaydı ama hastalığı hızla ilerliyordu, biz bilmiyorduk. Dayanılmaz bel boyun ağrıları, dayanılmaz bir halsizlik... Bana yardım ediyordu ama esas onun yardıma ihtiyacı varmış, bilemedim...
Hazırladığı güzel kahvaltı sofralarında uykusuzluk, yorgunluk ve sıkıntıyla, 5 karış suratla oturduğum için öyle pişmanım ki şu an.
Geçen sene bugünden sonra 43 acıyla dolu gün.
İnkar, korku, kabullenememe, itiraz, öfke, sinir bozukluğu dolu 43 gün.
Bugün annemle hatırladığım en son mutlu gün.
Bunları gözyaşlarıyla yazıyorum, boğazımda bir düğümle yazıyorum. Derdimi kimseyle konuşamıyorum, herkes güçlü olmamı bekliyor.
Ben annem öldüğünden beri dökemediğim gözyaşlarımı bugün döküyorum. Bugün bitince sanki annem tamamen gidecek. Geçen sene bugüne kadar hep güzel hatıralarımız vardı. Sanki bugün bitince hepsi gidecek...
Yarın kızımın doğum günü. Ama ben bugünü ve yarını hep anneme hasretle mi hatırlayacağım?
Ben annemi çok özledim. Çok çok özledim. O kadar yalnızım ki. O yokken o kadar çaresizim ki.
Bunları sadece kendime bir not olsun diye yazmak istedim, güzel annemi anmak istedim. Kardeşime acısını hatırlatmamak için söyleyemediklerimi buraya yazmak istedim.
Annemi çok özledim... benim en büyük derdim, acım, yalnızlığım, çaresizliğim, öfkem işte bu.. Anne seni çok özledim.
annem yoğun bakıma girmeden bir gün önce ilk kez kavga etmiştik. yani anlaşamadığımız olurdu ama hiç ses yükseltmemiştim anneme, o güne dek. ve onu suçlamıştım bazı şeyler için. akşamına barışmıştık ama gündüz öyle tuhaftı.
ertesi gün kötüydü durumu. 2 kere telefonda konuşabildim. 2sinde de gözümün önünde 2 küçük çocuk var, senin çocuklarını şimdiden gördüm demişti.
akşam babam haber verdi, hastaneye gidiyoruz diye. ben yetiştiğimde yoğun bakıma almak için uyutmuşlardı. ben gitmeden 10 dakika önce de son sözü anneanneme "ben artık ölüyorum anne" olmuş.
yetişemedim uyutulmadan. ağır sözler ettim 1 gün önce. gün geçtikçe daha çok koyuyor bu. taş oldum artık, gözümden yaş gelmiyor.
acınızı anlıyorum. zamanla geçer diyenlere inanmayın. insan hayatına devam ediyor ama 1 mum sanki yeni yakılmış gibi hep yanıyor.
ilk sene çok ağladım. doğumgününde, bayramlarda, vefat gününde. bu yıl ağlamıyorum. özel günlerde onun yaşarken yaptığı güzellik ve iyilikleri yaşatmaya çalışıyorum.
deneyin, eminim size de böylesi iyi gelecek..
ve şanslısınız. en azından evliliğinizi ve yavrunuz olduğunu gördü. benim annemin son günlerinde sevgilim benden ayrılmıştı ve annem evleneceğimizi çok hayal ediyordu. tanışmasa da çok sevmişti, gözüm arkada kalmayacak diyordu. sanırım hissediyorlar.
biz barıştık ama annem göremedi. çocuk için de yukarıda yazdığım gibi..
Boğazım düğüm düğüm. Annemle son mutlu olduğumuz gün, geçen sene bugün. Doğum sancılarım başlamıştı, ben yanımda eşimi bile değil, annemi istemiştim. Hayatımda ilk defa annemi ne kadar çok sevdiğimi derinden hissetmiştim. Annem belime, sırtıma masaj yapıyordu, saçlarımı okşuyordu, elimi tutuyordu. Bana güç veriyordu.
Doğumdan sonra kendimi çok mutsuz hissettim. Hayatım değişmişti tamamen, artık hiçbirşey eskisi gibi olamayacaktı ve ben çok acı çekiyordum.
Annem yanımdaydı ama hastalığı hızla ilerliyordu, biz bilmiyorduk. Dayanılmaz bel boyun ağrıları, dayanılmaz bir halsizlik... Bana yardım ediyordu ama esas onun yardıma ihtiyacı varmış, bilemedim...
Hazırladığı güzel kahvaltı sofralarında uykusuzluk, yorgunluk ve sıkıntıyla, 5 karış suratla oturduğum için öyle pişmanım ki şu an.
Geçen sene bugünden sonra 43 acıyla dolu gün.
İnkar, korku, kabullenememe, itiraz, öfke, sinir bozukluğu dolu 43 gün.
Bugün annemle hatırladığım en son mutlu gün.
Bunları gözyaşlarıyla yazıyorum, boğazımda bir düğümle yazıyorum. Derdimi kimseyle konuşamıyorum, herkes güçlü olmamı bekliyor.
Ben annem öldüğünden beri dökemediğim gözyaşlarımı bugün döküyorum. Bugün bitince sanki annem tamamen gidecek. Geçen sene bugüne kadar hep güzel hatıralarımız vardı. Sanki bugün bitince hepsi gidecek...
Yarın kızımın doğum günü. Ama ben bugünü ve yarını hep anneme hasretle mi hatırlayacağım?
Ben annemi çok özledim. Çok çok özledim. O kadar yalnızım ki. O yokken o kadar çaresizim ki.
Bunları sadece kendime bir not olsun diye yazmak istedim, güzel annemi anmak istedim. Kardeşime acısını hatırlatmamak için söyleyemediklerimi buraya yazmak istedim.
Annemi çok özledim... benim en büyük derdim, acım, yalnızlığım, çaresizliğim, öfkem işte bu.. Anne seni çok özledim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?