Boşanmış anneler , burada toplanalım, hayatı paylaşalım !

hepsi aynı b.. boşanırken çocugu annesine verin ben bakamam diyen adam beni aldatan kadının yanına yatılı çocuk yollamam dediğimde mahkemeye verip alacagım diyor havlayan it ısırmazmış
Hepsi aynı şekilde tehdit ediyor işte, bu işin eğitimi fln da yok, her kesimden her erkek aynı işlerine gelmeyince birden vahşileşiyorlar adiler, sıkıyorsa dava açsın da alsın bakalım uğraşsın öyle deyin, sanki diğer kadın da meraklıdır çocuk bakmaya
 
Çekilecek çilemiz varmış
 
Şimdi eşimle çok fena kavga ettik boşucam seni dedi avukatı aradı, mesele de ailemi istemiyor eve gelmesini utanmadan annen bu eve gelirse döve döve hastanelik ederim dedi 75 yaşında benim annem, allahaa her gün dua ettiğim halde beni kurtar diye yine de boşanma işi ciddiye binince bi tuhaf oluyorum ağlamaya başlıyorum, var mı benim durumumdaolan? Bu cenderenin içinden çıkmaya mı korkuyorum kocamı mı seviyorum hala bilmiyorum
 
Bu mahlukatın nesini seviyorsunuz? İnsanlığı maşallah vücut bulmuş yürüyor. Kendinize yok, 75 yaşındaki annenize de mi saygınız yok? Bir de kendisi sizi boşamak için aksiyon alıyor. Nasıl tepenize çıkarmışsınız görün bakın. Toparlanın lütfen, kurtulun şundan
 
Sevip sevmediğimden emin değilim, yine de boşanmak zor geliyor, ama yapmadığı kalmadı bana, çocuğum beni ileride suçlar diye de korkuyorum şu an çok ufak 1.5 yaşında erkek
 
Sevip sevmediğimden emin değilim, yine de boşanmak zor geliyor, ama yapmadığı kalmadı bana, çocuğum beni ileride suçlar diye de korkuyorum şu an çok ufak 1.5 yaşında erkek
Zaten bunun adı sevgi değil kurban psikolojisi. Zaten küçük bir çocuğunuzun olması tüm psikolojinizi etkiler. Kendi çocukluğunuzu bilinçli hafızanızda hatırlamasanız bile tetiklenirsiniz. Geçmişin tutulmuş veya tutulamamış yası, gelecek endişesi, şimdinin zorluğu (kendine vakit ayıramama, sürekli bir çocuğun tüm ihtiyaçlarını gidermeye çalışma) derken zaten sancılı süreçler olabilir. Üstüne bir de eşler arası anlaşmazlık, çatışma sizi çok yıpratır.
Mutlaka kendiniz için psikoterapi alın derim, önce sağlıklı ve dingin bir ruh haline gelin, sonra ne yapacağınıza karar verirsiniz. Ya da olayları daha objektif değerlendirirsiniz.
 
O kadar da beni anlatmışsınızki:) aslında boşanmak istiyorum kafamda bitti ama dediğiniz şeyler arafta bırakıyor insanı bir yandan eşimin seni boşayacağım deyip bir türlü tüm ısrarlarıma rağmen dava açmaması, bir yandan devamlı duygu sömürsü yapması bir yandan gelecek kaygısı derken sürüklenip gidiyor insan, sanırım korkusuz ve gözü kara olmak gerekiyor biraz ama tabi demekle de olmuyor :)
 
arkadaşlar 1,5 -2 yaşlarında iki bebekle boşanmış anneler bana yardımcı olur musunuz? çocuklara şuan bakıcı bakıyor annem de var yanında ama çocukları kreşe vermeyi düşünüyorum çünkü annem çok yoruluyor ama versem mi emin de olamıyorum çünkü kreşe başladıklarında 22 aylık olacaklar. Sonra kreşe versem akşam yemek, temizlik işleri bana kalacak. zaten şuan çok yoruluyorum çocukları uyuturken kendim de uyuyakalıyorum. şuan o işleri annem ve bakıcı yaptığı için rahatım. çocuklar kreşe başlarsa annemde memlekete gider herhalde. çok kafam karışık ne yapsam bilemedim. 2 küçük çocukla bu yollardan geçenler bana yardımcı olsunlar, fikir versinler. bekliyorum.
 
Benim de benzer bir durumum var boşanmak üzereyim ne yapsam ne etsem düşünüp duruyorum, ama kreş iyi fikir çocuklar da sosyalleşir, bakıcı yerine bence temizlik yemek işlerini haftalık bir temizlikçi alırsanız o yapar, diğer türlü çok yorucu gerçekten, siz neden boşandınız? Zor oluyor mu çocuklar içik farkındalar mı babadan uzak olduklarının?
 
14 aylıklardı evleri ayırdığımızda ilk birkaç gün baba dediler dikta unuttular. Her Pazar alıyor babaları. Çok ilginç aöa Artık biliyorlar o günün bana günü olduğunu. Gitmek istiyorlar anlıyorum hal hareketlerinden. Çok küçük oldukları İçin sorun çıkmadı inşallah ileride de çıkmaz.

Boşanma nedenine Şiddetli geçimsizlik diyelim :) daha boşanmadık dava devam ediyor çekişmeli olarak
 
Boşanmak zor bir psikoloji, insan en kötüye bile alışıyor, düzen değiştirmek zor geliyor.. Eşinizi sevdiğinizde dolayı olduğunu sanmıyorum..
 
Boşanmak zor bir psikoloji, insan en kötüye bile alışıyor, düzen değiştirmek zor geliyor.. Eşinizi sevdiğinizde dolayı olduğunu sanmıyorum..
Evet kesinlikle sevdiğimden değil ben de anladım bunu, tek derdim haftada 1 cumartesi çocuğumdan uzak kalmamak aslında, o yüzden evliliği ittiriyorum. Haftaiçi zaten çalışıyorum, haftasonu 2 günüm var çocuğumla geçinmek için onu da benden almaya çalışıyor kocam olacak şerefsiz, aklını karıştırır diye korkuyorum çocuğumun sonradan(
 
Çalışıyorsanız çocuklarla sadece 1 tam gün geçirmek üzücü olmuyor mu? Benim tüm derdim çocuğuma ayrılırsam doyamam diye korkuyorum ama evlilik de artık ızdırap gibi, daha az standartlarda yaşarım ama kafam rahat olur diyorum boşanınca, bir de hakim mi haftada 1 görüş verdi? Normalde yaş ufak olduğu için 2 haftada 1 görüş veriyorlar genelde?
 
ben haftada 1 dediğim için haftada bir verdi yoksa 2 haftada bir veriyor. çocuklarımı çok seviyorum ama o da babaları sonuçta onunla vakit geçirmeye de ihtiyaçları var. Aslında giderlerken hiç gitmelerini istemiyorum ama onlar gittiğinde bende kendime vakit ayırıyorum ve inan iyi geliyor. tezat bir durum hem gitmelerini istemiyorsun hem de gidince kendine vakit ayırdığın için rahatlıyorsun.
 
Haklısın aslında ama yine de oğluma doyamam diye korkuyorum benim eşim de haftada 1 alacak yoksa istediğim nafakayı vermiyor, çocuğumun geleceğini garantileyebilmek için tamam dedim ben de haftada 1 olayına, ama o kadar şey yaşadımki oğlum benim en büyük destekçim oldu ondan 1 saat bile ayrı kalmak istemiyorum ve endişeleniyorum ya babasına gitmek isterse büyüdüğünde diye.. umarım ileride çocuklarımız bu durumlardan dolayı üzülmez sorun çıkmaz yaş ufakken ayrılmak en iyisi bu bakıma bir açıdan.
 
Merhaba kızlar bende 1 ay oluyor eşimden ayrılalı. Direk iş buldum ve bulunduğum şehri terkedip güzel bi şehre yerleştim. 2 yaşında bir oğlum var annem yanımda annem ogluma bakıyor ben calısıyorum. Akrabalarımda var burda. Destekçim çok şükür. 5 yıl evli kaldım ve bu zaman zarfı ıcınde asla kendımı yuva kurmus gıbı hıssetmedım eşim sureklı çalştığını soyluyordu ilgisizdi Ve bencildi. Suan da ona karsı hıcbısey hıssetmıyorum ve zaten evlıyken de bekar hayatı yasadıgım ıcın kendımı boslukta hıssetmıyorum sukur ki işe girmek baya beni motive etti. Suan hersey cok yenı benım ıcın, evet bu kararı vermek buyuk cesaret, etrafımdakı herkes bunu soyledı fakat bu adımı atmayıp, ezber yasayıp dısarıya mutlu gorunup ıcten ıce mutsuz olmak daha zor daha kotu bı duygu. Bosanmak neden zor cunku yasadıgın hayatı degıstırmek zor onu bı yaptıktN sonra işler yoluna gırıyor. Hersey anne de bıter anne varsa hersey vardır arada da babasını goruyor hergun goruntulu arıyor babası o yuzden hıc bı degısıklık olmadı cocugumda bence kucukken ayrılmak ta avantajlı uzakta calısıyo dıyosun oluyo bıtıyo zaten evlıyken de bı gece var ertesı gece yoktu zaten cocuk babasını az gormeye alıstı o yuzden sorun yasayacagımı sanmıyorum. Burada yazılanların bır kısmını okumaya calıstım. Gercekten zoru basarmıs kadınlar var desteksız ayakta durmaya calısanlar, ben sadece bosanmak ısteyıpte bosanamayan cocuk ıcın bırlıkte duran kadınlara sunu soylemek ıstıyorum; evet sonuna kadar deneyın ama omrunzu heba etmeyın. Bı evde en onemlı sey huzur. Huzursuz ortamda babalı buyumus cocuk daha mı saglıklı olacak hayır. erkekse onu ornek alacak ve ılerde onun gıbı bır ınsan olacak, kız cocugysa babasının annesıne yaptıgı saygısızların aynısını kendısıne yapan adamı mazur gorecek. Bazen sıfırdan baslamak guzel oluyor, gercektenHuzurumuz bol olsun sevgiler...
 
Arkadaşlar yıllardır burayı farklı konularda takip ederim, ama iş boşanma konusuna gelince ilk defa bende bir şeyler yazma gereği hissettim belki de midasın eşek kulakları gibi kendi kendime bağırma isteği duyduğumdan ve etrafımda kimse olmadığından bende benimle aynı şeyleri yaşayan sizlere yazayım dedim. 4 yıllık evliyim ve 1,5 yaşında kızım var. Mutsuz evliliğimde bile bile doğurdum ki asla mutsuz evlilikte çoçuk doğurmam derdim. Eşim doktordu bende üniversite mezunu 2 dille işsiz bir ev hanımıyım. Evliliğimde buna rağmen önce maddi ve psikolojik daha sonra fiziksel şiddet gördüm en son ki çoçuğumun gözü önünde gerçekleşince bitirme kararı aldım. Pişman değilim ama kendimi endişe nöbetlerinin içinde buluyorum çünkü ailemden maddi ve manevi olarak çok az destek görüyorum hatta bazen psikolojik olarak eşimde yaşadıklarımı arattırmıyorlar bana. Anladım ki bu süreçte en önemlisi aileden destek görmekmiş. En büyük temennim kızımla uzakta kendimize yepyeni bir hayat kurabilmek.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…