- 12 Nisan 2015
- 12.939
- 50.828
- 798
- 35
Anlayışsız olduğumu düşünmüyorum. O yaş grubu bir çocukla daha önce hiç etkileşimim olmadığı halde bu vakte kadar fazlasıyla alttan aldım ve evliliğim devam ettiği sürece almaya devam edeceğim. Ama inanın sizde salon halısının yada masasının üzerinde altına birşey sermeden günlerce yağlı boya resim yapılsa evinizde bir yerde patlardınız. O mobilyalar bedava gelmedi eve. Ve bir daha alacak değiştirecek durumumuz yok. Onun zaten odasına özel alanına ihtiyaçlarına karışmıyorum. Ama onunda ortak alanlara saygı duyması gerek benim rahatsızlığım bu yönde. Evet şu söylediğinizde haklısınız ama en başta bu günleri görüp evlenmemem gerekiyorduBen sizi çok çok anlayışsız buldum.bence en baştan evlenmemeliydiniz ne bekliyordunuz ki? Karşınızdaki genç çok yaralı bi genç kız ,muhtemelen yaptığı şeylerin bilinçli olarak kendi dahi farkında değil ve siz kendinize anlam çıkarıyorsunuz bir de.baba annenin vefat sürecinden sonra ilgilenmemiş ilgilendiyse de yetmemiş.kızdan evcil hayvan gibi bahsediyosunuz yemi suyu şuyu buyu tam daha ne diye.bence siz toparlayabilecek yapıda biri değilsiniz ben çok üzüldüm kıza
En son dün konuştum eşimle. Benim abarttığımı ve bu günlerin geçeceğini söylüyor. Kızıyla da konuştu daha dikkatli olmasını söyledi. Bakalım ne kadar etkili olacak. Bundan sonra mümkün olduğunca tepkisiz kalmaya karar verdim olaylara. Ben yıpranıyorum çünkü. Yine yıpranacağım ama şu süreçte başka bir çözüm yolu bulamadım.Kızı haklı bulanlar olmuş ne alaka yahu? 9. 10 yasında çocuk olur amenna anlarım. Boyada yapar , ortalığı da dağıtır. En az 18 yaşındaki bir kızdan bahsediliyor. Her şeyin farkında bence. Bilerek sizi bezdirmeye çalıştığını düşünüyorum ben. Yanlız bu durumun buralara getiren de baba. İnsan arada bir dur demeli çocuğuna. Konu sahibi gayet anlayışlı daha ne yapacak Kadın ? Biz de 18 yasında olduk hiç bu kadar çizgiyi aşmadık.
Eğer maddi durumunuz varsa şöyle bir iki ay kafanızı dinleyin. Ayrı eve falan cıkın. Gerekirse de babayla okkalı bir konuşma yapın.
Allah yardimcin olsunEn son dün konuştum eşimle. Benim abarttığımı ve bu günlerin geçeceğini söylüyor. Kızıyla da konuştu daha dikkatli olmasını söyledi. Bakalım ne kadar etkili olacak. Bundan sonra mümkün olduğunca tepkisiz kalmaya karar verdim olaylara. Ben yıpranıyorum çünkü. Yine yıpranacağım ama şu süreçte başka bir çözüm yolu bulamadım.
İnşallah çözüm olur bu konuşma. Allah yardımcınız olsun.En son dün konuştum eşimle. Benim abarttığımı ve bu günlerin geçeceğini söylüyor. Kızıyla da konuştu daha dikkatli olmasını söyledi. Bakalım ne kadar etkili olacak. Bundan sonra mümkün olduğunca tepkisiz kalmaya karar verdim olaylara. Ben yıpranıyorum çünkü. Yine yıpranacağım ama şu süreçte başka bir çözüm yolu bulamadım.
Böyle anlatınca 6 7 yaşında çocuk sandım kaldı ki nerdeyse 18 yaşında bir yetişkin var karşımızda yeri geliyor öz anneler çocuğun odasını toplamıyor sizde toplamayın sizin sorumluluğunuz değil bunlar sofrada yemek yerken de herkes tabağını sıyırıp lavaboya koysun diyin bu ne yahu karşınızdaki bebek değil çocuk değil yetişkin bir birey sizde ona gore davranınMerhaba arkadaşlar. Böyle bir konu açmayı hiç istemezdim ama o kadar bunaldım ki belki moral verici bir çift sözünüz beni umutlandırır. Mart ayında evlendim ve evlendiğimden beri eşimin iki çocuğu ile aynı evdeyiz pandemi dolayısıyla. Başlarda normal seyrinde gidiyordu herşey ama süreç uzayıp okullar açılmayınca sürekli evde olunca sorunlar baş göstermeye başladı. Bu pandemi benim ruh sağlığıma yada evliliğime sebep olacak. Artık en ufak bir ses yükselmesinde bile kalp atışlarım hızlanıyor ellerim titremeye başlıyor. Eşimle normalde hiç bir problemimiz yok ama kızından dolayı sürekli aramız açılıyor. Daha önce de konum vardı ben bir abla olarak yakın olmaya çalıştım ama hep bir mesafe var aramızda son olaylardan sonra bu mesafe iyice açıldı. Artık işe de gitmiyorum evden çalıştığım için hiç nefes alacak yerim kalmadı. Kızın Normalde uzaktan eğitimi var ama canı isteyince giriyor. Evde sürekli yüksek sesle müzik dinliyor film izliyor. Ben çalışıyorum o sırada dikkatim dağılıyor. Söylüyorum bu sefer gerginlik çıkıyor. Mutfağı dağıtıyor odaları dağıtıyor. Evde her yer boya oldu. Resim yapıyor ve evin her noktası onun özel alanıymış gibi davranıyor. Elimden gelse odamdan çıkmayacağım ama gürültü o kadar rahatsız ediyor ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim gün boyu işte geldiğinde huzur istiyor doğal olarak ama ben gün içinde o kadar geriliyorum ki bir şekilde patlıyorum. Sonra bizim aramız açılıyor. Başlarda alttan alıyordum ama benimde tahammülüm kalmadı artık. Aynı şarkıyı bangır bangır belki 30 kez dinliyorum. Eşime göre bu geçici bir süreç sabret diyor seneye üniversiteye gidince herşey değişirmiş. Ama ben üniversiteyi kazanacağını hiç sanmıyorum. Bu sene zaten ölü geçti seneye hiç toparlayacak gibi durmuyor çünkü çalışayım üniversite okuyayım düşüncesi yok. Bütün ömrümü eşimin kızıyla aynı evde geçirme düşüncesi beni o kadar geriyor ki. Bunu yapabileceğimi hiç sanmıyorum. Baştan böyle olacağını bilseydim hiç bu yola girmezdim. Eşimden yana bir şikayetim yok onunla iyi geçiniyoruz aslında ama şu an tüm sıkıntılar kızı sebebiyle. Ve en ufak bir düzelme ihtimali de yok bence. Belki içinizde benim bu sıkıntıma farklı bir bakış açısıyla bakmamı sağlayacak yorumlar yapan olur ? O kadar zor durumdayım ki sanki bu eve sıkıştım hiç bir yere gidemeyecekmiş gibi hissediyorum
Madem arkadaşın yok, üvey kızına arkadaş gibi yaklaş. Nasıl yapacağını bilemeyebilirsin. Üçüncü kez yazıyorum ama pedagog şart.Evet çocuğum yok. İkinci evliliğimi de zaten yaşım geçmeden çocuk sahibi olurum belki diye yapmıştım ama şuan çocuğum olcak mı ondan bile emin değilim. Evet bir iç dökül olarak açtım çünkü bu şehre de yeni taşındım ve hiç arkadaşım konuşacağım birisi yok. Eski iş yerimden arkadaşlarımı arıyorum ama onların da bu süreçte bir sürü sıkıntısı var. Belki biraz rahatlarım bakış açım değişir diye konu açtım
İyi yapmışsınız, buradan iyi fikirler çıkar. Biraz acımasız yorum yapan da olur ama bazen bu bile iyi gelir. Bu pandemi sürecinde insanlar kendi çocuğu ile, eşi, anne, babası ile sıkıntı yaşıyor, sizin ki çok normal. Ama size tavsiyem her hareketini eşinize anlatıp, şikayet etmeyin. Onun kızı sonuçta istemiyor olursunuz. Evi dağıtmak dışında çoğumuz onun yaptıklarını yaptık onun yaşında, kendi çocuğun gibi değil, kardeşin gibi görmeye çalış. Ne bileyim film izlemek, birlikte dans etmek gibi şeyler yapabilirsiniz. Sizi sevdikçe davranışlarını düzeltecektir.Evet çocuğum yok. İkinci evliliğimi de zaten yaşım geçmeden çocuk sahibi olurum belki diye yapmıştım ama şuan çocuğum olcak mı ondan bile emin değilim. Evet bir iç dökül olarak açtım çünkü bu şehre de yeni taşındım ve hiç arkadaşım konuşacağım birisi yok. Eski iş yerimden arkadaşlarımı arıyorum ama onların da bu süreçte bir sürü sıkıntısı var. Belki biraz rahatlarım bakış açım değişir diye konu açtım
Biz annesi vefat etmis 18 yasinda bir genc kiz olmadikKızı haklı bulanlar olmuş ne alaka yahu? 9. 10 yasında çocuk olur amenna anlarım. Boyada yapar , ortalığı da dağıtır. En az 18 yaşındaki bir kızdan bahsediliyor. Her şeyin farkında bence. Bilerek sizi bezdirmeye çalıştığını düşünüyorum ben. Yanlız bu durumun buralara getiren de baba. İnsan arada bir dur demeli çocuğuna. Konu sahibi gayet anlayışlı daha ne yapacak Kadın ? Biz de 18 yasında olduk hiç bu kadar çizgiyi aşmadık.
Eğer maddi durumunuz varsa şöyle bir iki ay kafanızı dinleyin. Ayrı eve falan cıkın. Gerekirse de babayla okkalı bir konuşma yapın.
Kızı babasını tamamen bankamatik gibi görüyor. Onun dışında babasını ve beni bir küçümseme var. Herşeyin iyisini doğrusunu o biliyor biz hiç bir şey bilmiyoruz. Tamamen çıkar ve faydacılık mantığıyla yaşıyor yani
Haklı olduğunuz yönler var mutlaka ama ben başım bağlansın diye evlenmedim. Aksine bekar hayatımda daha huzurlu mutluydum. Eşimle bu konu dışında diğer konularda anlaşıyoruz ama şuan bu konu hayatımızın merkezi olmuş durumda. Yoksa ben işi gücü olan çalışan bir kadınım iş hayatım normal seyrinde devam etseydi yoğunluktan bunları gözüm görmeyecekti belki de. Evlenirken ergen kızı olduğunu ve sorun yaşayacağımı biliyordum ama pandemi sebebiyle hepimizin 24 saat hiç dışarı çıkmadan sekiz ay boyunca evde oturmak zorunda kalacağını aklıma getiremedim.Baba ile bag yok yani. Kizin suçu yok. Annesini kaybetmis, baği olmayan babasida üstune kadin (sizi) getirdi, yanliz kizina bakamiyor diye. Simdi tam ergenlik döneminde güvenecegi kişi yok. Kural koyan kişi yok.
Bu yillarin sorunudur. Sadece korona ile alakali degil. Asil hata o adam ile evlenmekti. Cocuklu adam ile evleneceksen, o cocuk ile iyi geçinebilmelisin. Adamda iki taraf arasinda iyi köprü olabilmeli.
Bu konuda hicbiri olmamis. Herkes bir çikar uguruna evlenmis. Adam evimi çekip çeviren kizima biri bakar diye. Siz işi gücü yerinde, benimde başim bagli olur diye evlendiniz. Ve bunu hiçbirini seçmeyen ortada bir ergen kiz var. Yürümeyecegi çok belli.
Haklı olduğunuz yönler var mutlaka ama ben başım bağlansın diye evlenmedim. Aksine bekar hayatımda daha huzurlu mutluydum. Eşimle bu konu dışında diğer konularda anlaşıyoruz ama şuan bu konu hayatımızın merkezi olmuş durumda. Yoksa ben işi gücü olan çalışan bir kadınım iş hayatım normal seyrinde devam etseydi yoğunluktan bunları gözüm görmeyecekti belki de. Evlenirken ergen kızı olduğunu ve sorun yaşayacağımı biliyordum ama pandemi sebebiyle hepimizin 24 saat hiç dışarı çıkmadan sekiz ay boyunca evde oturmak zorunda kalacağını aklıma getiremedim.
Bence hiç bi kız babasını bankamatik olarak görmez sevgiye ihtiyacı vardır yaşı kaç okursa olsun annesini kaybetmiş nasıl bi hayatı var içinde ne yaşadı bilemezsiniz uzmandan yardım almayı deneyin.Kızı babasını tamamen bankamatik gibi görüyor. Onun dışında babasını ve beni bir küçümseme var. Herşeyin iyisini doğrusunu o biliyor biz hiç bir şey bilmiyoruz. Tamamen çıkar ve faydacılık mantığıyla yaşıyor yani
Son çare olarak bende tepki vermemeyi düşünüyorum artık. Bir süre de böyle devam etsin bakalım. Abisi üniversite okuyor ve kendi dünyasında oda. Online dersleri var . Arkadaş grubu var görüştüğü daha sosyal bir çocuk. Sınav dönemi odasına kapatmış durumda kendini. Oda dağınık ama arada da olsa toplamama yardım ediyor.Bu konunun evde kalmakla alakası yok. O kız dışarı gidilse ozamamda başka şeyler bulurdu sizi kızdıracak. Yaptıkları belki tepki belki başka bişey. Çok zor bi durumda oldugu çok açık. Ama ne yaşarsak yaşayalım başkasına eziyet etmek gibi lüksümüz olamaz. Bi dönemdir geçer belki. Siz yeterince uyarmış düzeltmeye çalışmışsınız olmamış. Bence artık tepki vermeyin.bırakın dağıtsın etsin. Siz arkasını topladıkça babası görmüyo olabilir. Ortada ne kadar büyük bi problem oldugunu farketmiyo olabilir. Siz söyledikçe yanlış anlar buda çok normal bi baba için. Normal davrandıgınızda kötü karşılık görüyorsanız yok gibi davranın. Kendi sağlıgınız için. Diğer kardeş nasıl o kaç yaşında? Onunla ilişkisi nasıl merak ettim
Yanlış düşünüyor da olabilirim tabi. Başlarda da dediğim gibi bu konuda acemiyim. Aslında kendimi ve şuan yaşadığım hayatı dışardan bir gözle görmek isterdim. Ben ne yapıyorum kendime belki o zaman daha objektif konuşabilirdimBence hiç bi kız babasını bankamatik olarak görmez sevgiye ihtiyacı vardır yaşı kaç okursa olsun annesini kaybetmiş nasıl bi hayatı var içinde ne yaşadı bilemezsiniz uzmandan yardım almayı deneyin.
Anladım canım ama psikologla görüşmeniz daha iyi olur daha rahat anlatabilir ona sizin açınızdan da çok zor inşallah çözersinizYanlış düşünüyor da olabilirim tabi. Başlarda da dediğim gibi bu konuda acemiyim. Aslında kendimi ve şuan yaşadığım hayatı dışardan bir gözle görmek isterdim. Ben ne yapıyorum kendime belki o zaman daha objektif konuşabilirdim
Cocuk degil ki al önüne konus.Derdi ne öğren.Empati kurmasını sagla.Suclar gibi değil de sanki derdini anlatıp muhabbet eder gibi.Kendinize dert edip o toplamadi o bunu,şunu yapmadiyla sizde kenarda durup izlemeyin.Esinize şikayet etmeyin.Belli ki adamda siz kadar caresiz.Yapilacak en iyi sey konuşmak elden baska bir sey gelmez bu durumaMerhaba arkadaşlar. Böyle bir konu açmayı hiç istemezdim ama o kadar bunaldım ki belki moral verici bir çift sözünüz beni umutlandırır. Mart ayında evlendim ve evlendiğimden beri eşimin iki çocuğu ile aynı evdeyiz pandemi dolayısıyla. Başlarda normal seyrinde gidiyordu herşey ama süreç uzayıp okullar açılmayınca sürekli evde olunca sorunlar baş göstermeye başladı. Bu pandemi benim ruh sağlığıma yada evliliğime sebep olacak. Artık en ufak bir ses yükselmesinde bile kalp atışlarım hızlanıyor ellerim titremeye başlıyor. Eşimle normalde hiç bir problemimiz yok ama kızından dolayı sürekli aramız açılıyor. Daha önce de konum vardı ben bir abla olarak yakın olmaya çalıştım ama hep bir mesafe var aramızda son olaylardan sonra bu mesafe iyice açıldı. Artık işe de gitmiyorum evden çalıştığım için hiç nefes alacak yerim kalmadı. Kızın Normalde uzaktan eğitimi var ama canı isteyince giriyor. Evde sürekli yüksek sesle müzik dinliyor film izliyor. Ben çalışıyorum o sırada dikkatim dağılıyor. Söylüyorum bu sefer gerginlik çıkıyor. Mutfağı dağıtıyor odaları dağıtıyor. Evde her yer boya oldu. Resim yapıyor ve evin her noktası onun özel alanıymış gibi davranıyor. Elimden gelse odamdan çıkmayacağım ama gürültü o kadar rahatsız ediyor ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim gün boyu işte geldiğinde huzur istiyor doğal olarak ama ben gün içinde o kadar geriliyorum ki bir şekilde patlıyorum. Sonra bizim aramız açılıyor. Başlarda alttan alıyordum ama benimde tahammülüm kalmadı artık. Aynı şarkıyı bangır bangır belki 30 kez dinliyorum. Eşime göre bu geçici bir süreç sabret diyor seneye üniversiteye gidince herşey değişirmiş. Ama ben üniversiteyi kazanacağını hiç sanmıyorum. Bu sene zaten ölü geçti seneye hiç toparlayacak gibi durmuyor çünkü çalışayım üniversite okuyayım düşüncesi yok. Bütün ömrümü eşimin kızıyla aynı evde geçirme düşüncesi beni o kadar geriyor ki. Bunu yapabileceğimi hiç sanmıyorum. Baştan böyle olacağını bilseydim hiç bu yola girmezdim. Eşimden yana bir şikayetim yok onunla iyi geçiniyoruz aslında ama şu an tüm sıkıntılar kızı sebebiyle. Ve en ufak bir düzelme ihtimali de yok bence. Belki içinizde benim bu sıkıntıma farklı bir bakış açısıyla bakmamı sağlayacak yorumlar yapan olur ? O kadar zor durumdayım ki sanki bu eve sıkıştım hiç bir yere gidemeyecekmiş gibi hissediyorum
Sabırlı olun,bir muddet birsey beklemeyin bu kızdan.O zaman sinir de olmazsınız o kadar.Evet çocuğum yok. İkinci evliliğimi de zaten yaşım geçmeden çocuk sahibi olurum belki diye yapmıştım ama şuan çocuğum olcak mı ondan bile emin değilim. Evet bir iç dökül olarak açtım çünkü bu şehre de yeni taşındım ve hiç arkadaşım konuşacağım birisi yok. Eski iş yerimden arkadaşlarımı arıyorum ama onların da bu süreçte bir sürü sıkıntısı var. Belki biraz rahatlarım bakış açım değişir diye konu açtım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?