Yok orayı hemen anlatayım, daha önce de sorulmuş cevap veremedim, daha önce planladigimiz gibi bize ne zaman geleceklerini sordum, o da bu mesajı yazmış.
Üstelik biz iki senedir arkadaşız..
Yok orayı hemen anlatayım, daha önce de sorulmuş cevap veremedim, daha önce planladigimiz gibi bize ne zaman geleceklerini sordum, o da bu mesajı yazmış.Ben de bu mesaj öncesinde çocukların oyun oynama biçimiyle ilgili birkac mesajlaşma olduğunu ...konu sahibi arkadaşımızın bu konuya bakış açısından hoşlanmayan karşı tarafın bu mesajla "son noktayı" koyduğunu düşünüyorum.
Arkadaşın eski konularına tamamıyla vakıf değilim ama üç yaşındaki çocuğu bize "2.5 yaş civarı" başlığı ile sunması o gün yaşanılanları da "biraz rötuşla " bize aktarabilecegini düşündürdü.Ben de. Ki konu sahibinin önceki konularına da öyle bir göz attım çocuğu yaramaz. Ama okula gönderirken de sınıftaki başka çocuklardan zarar görmesinden korkuyor. İşte o anne annelik iç güdüleriyle de konu sahibininin çocuğundan haklı olarak kendi çocuğunu korumak istiyor.
Hayır aslında 2 /5 yaş arası yazmaya çalışmıştım, 2,5 gibi olmuş haklısınız.Arkadaşın eski konularına tamamıyla vakıf değilim ama üç yaşındaki çocuğu bize "2.5 yaş civarı" başlığı ile sunması o gün yaşanılanları da "biraz rötuşla " bize aktarabilecegini düşündürdü.
Ben açıkçası sizin yaşanılanları bize "kısmi " olarak aktardiginizi ....daha fazlası olduğunu düşündüm.Eger arkadaşınız sizinle görüşmek istemiyorsa bırakın gorusmesin.Cocugunuz henüz akranları ile karşılıklı diyalog şeklinde oyun kuramıyor olabilir.Akran oyunlarında bir süre siz de oyunun içinde olun....sonra oyunun icindeki rolunuzu azaltarak sonlandırın ve çocukların oyununu kenardan izleyin.Ben oyun parkı buluşmalarını kafeye tercih ediyorum.İlk yıllar ev oyunlarında da sorun çıkıyor ...benim oyuncağım diyip oyuncağı vermek istemiyorlar ..yine annelerin keyifi kacabiliyor ...ilkokul yıllarının ilk yarısında paylaşımcı oluyorlar ...o dönem evde çok güzel oynuyorlar.Yok orayı hemen anlatayım, daha önce de sorulmuş cevap veremedim, daha önce planladigimiz gibi bize ne zaman geleceklerini sordum, o da bu mesajı yazmış.
Üstelik biz iki senedir arkadaşız..
Bende birebir böyle düşünüyorum.Bulunduğumuz ortamlarda sert eşyalar yoksa çocuklarıma yapılan bu türlü hareketlerde müdahale etmiyorum.
Çok ezilip , itilmedikce kendi başının çaresine baksın istiyorum.
Biri sana vurduğunda onunla oynayamam cezası ver diyorum, uzaklaş ondan v.s gibi telkinlerde bulunuyorum.
Annesi de vurdumduymaz değilse bu şekilde bir yaklaşımda asla bulunmam.
Parklarda , oyun alanlarında sayısız bu tur hareketlere maruz kalıyorlar. Cam fanusta koruyamayiz.
Oyun alanını ve oyuncakları kontrol altında tuttuktan sonra , göz hapsi de varsa yeterli bir onmel oluyor bence.
Ya hu evet evet tamam.yani ne diyosunuz benim çocuğuma vurdular ses etmedim, benim çocuğum vurursa da başkaları mı ses etmesin. çocuğunuza vurulması durumunda karşıdaki çocuğun davranışını pekiştirmeyecek olan annesidir, siz değilsiniz.
İşte aynen böyleydi zaten, onlar oyuncak paylaşıp oynamaya devam ettiTavukla cocuk arasina girilmez derler:) sen kusersin bi donersinki onlar oynuyolar
Anladım ki bu konuda asla değişmeyecek önyargılar var. Hiç bir mesajimda çocuklar birbirinin kafasına vursun anneleri de otursun seyretsin, kendini ezdirmesin o da vursun demedigim halde, işlerine öyle geldiği için herkes öyle yorumluyor. 3 yaşındaki bir çocuğun gerçekten bu davranışı zarar verme amaçlı yaptığını, terbiyesizlik oldugunu mu düşünüyorsunuz? Ve kendinizde başkasının çocuğunu uyarma hakkı görüyorsunuz? En başında da dediğim ama kimsenin anlamak istemediği şeyi tekrarlıyorum. Gerçekten riski durumlarda mudahale etmeli ebeveyn, diğer hafif riski durumlarda ise deneyimleyip neden sonuç ilişkisini kendisinin kurmasına fırsat tanımalı. Lütfen şu cümleyi anlayarak cevap yazın. Gelen cevaplar " nasıl benim çocuğuma vurur terbiyesiz " ötesine gecmiyor çünkü. Ayrıca görüyorum ki kendini savunmaktan anlaşılan tek şey onun da ona vurması. Kastettigim çocuğun hayır demeyi öğrenmesi. Çocuğunuza elli kere hoşuna gitmeyen bir şey olduğunda hayır de diyebilirsiniz. Ama hiç biri bu olaydaki gibi muhteşem bir örneklem ile öğrenmesini sağlamaz. Magdur çocuğun hayır bunu yapmadan hoşlanmıyorum demeyi ogrenmesi, karşıdaki devam ettiğinde oyunu birakmayi öğrenmesi ve basedemedigi bir durum olduğunda gidip kendisinin annesinden yardim istemeyi öğrenmesi ancak bu şekilde olur. İlk aşamada annesi gelip kimse benim cocuguma vuramaz deyip cemkirip çocuğunu alıp gittiğinde tek öğrendiği şey kendinin annesine muhtaç bir beceriksiz olduğu olur. Ayrıca baska bir yetişkinin cocuguma "terbiye" vermeye çalışması benim nezdimde riski bir durumdur tabi ki müdahale etmemi gerektirir. Yetiskin olduğunda yetişkinlerle başa çıkmayı deneyimleyebilir, şimdi cocuklarla başa çıkmayı öğrenmesi yeterli.Çevreniz sadece tanıdıklarınızdan oluşmaz. Parkta karşılaştığınız kişiler de restoranın oyun alanındaki kişiler de çevrenizdir. Siz çocuğunuza arkadaşının kafasına vurunca dur demezseniz, başka bir ebeveynin çocuğunuzu uyarması hem korkutur hem de gururunu kırar. Ben karşıdaki çocuğun annesini uyarırım, bakmıyorsa ya çocuğumu uzaklaştırırım (ki bu yanlış, terbiyesiz olan gitmeli) ya da çocuğu uyarırım. O da kendinden büyüklerle başa çıkmayı öğrensin di mi, ileride herkesin aynı güçte olduğu ideal dünya yok canım
Zaten riskli bir davranış yaptığında bı sonraki aşama o olmalı. Ama bu direk o ağır yaptırımı gerektirecek bir davranış değil ki. Biraz gozlemlersin olayın nereye doğru gittiğini tartarsin baktın kendileri aralarında halledemiyorlar veya ciddi zarar görüyor bir taraf o zaman bu yaptırımı uygularsin. Ama çocuğun her adımında onu yapma bunu yapma o yasak bu ayıp dersek gerçekten uyarmamiz gereken davranışlar geldiğinde bu sözler çocuk için çoktan işlevini yitirmiş anne dırdırı haline gelmiş olacak ve çocuk duyarsızlaşacak. Çünkü zaten annesi için herşey tehlikeli her şey yasak. Bı sure sonra ya komple kayış atacak ya da annesine iyi çocuğu oynayıp gizli saklı merakını gidermeye calisacak
Ve siz kirginliginizla kaldiniz.. bana bos sacma geliyor boyle seyler. Oglumun sinifinfaki cocugun anasi baktim oglumu bi gun diger cocugun arkadasina sikayet ediyor. Sikayet ettigi kadin benim cocukluk arkadasim, boyle seylerin lafini yapmayiz aramizda:) bile isteye oynatmiyorum artik bende o cocukla. Buyukler mumkun oldugunca az karismali., ha bu durumda sonradan msj yazmasibu sekilde cok abarti, laf arasinda oglun yaramazmis dese bu kadar takmazdin.İşte aynen böyleydi zaten, onlar oyuncak paylaşıp oynamaya devam etti
Neden öpmesi teşekkür etmesi anormal geliyor ki, biri size küçük de birşey alsa mutlu olup teşekkür etmiyor musunuz.ben anne olmadığım halde konu sahibinin arkadaşının ne hissettiğini anlıyorum. neden benim çocuğumun vücuduna değilse bile özgüvenine zarar verilsin peluş oyuncakla. neden bir çocuk oyuncak arabayla defalarca çocuğumun ayağı üzerinden geçsin, neden bir çocuk benim çocuğumu kendi deneysel oyunlarına malzeme olarak kullansın. annesinin tembihlemekten fazlasını yapması lazım demek ki. evdeyken şunu bunu yapma diyorsa eğer çocuğunun huyunu biliyodur artık yerleşmiş bir harekettir.
demek ki yapılan ve işe yaramayan birşeyler var.aynı şeyi defalarca yapıp farklı sonuç almayı bekleyemezsiniz. ben arkadaşı olsam konu sahibi anneden beklentim ilk zarar verdiği anda kaldırıp eve götürmesi olurdu çocuğunu. ben olsam hem kaldırıp götürür hem de o gün içinde de istediği hiçbirşeyi yapmazdım. istediği kadar ağlasın, hırçınlaşsın. eğer yaptığı şeylerin tembihten, özür dilemekten başka bir yaptırımı yoksa çocuk da aynı şekilde davranır büyük de.
ben de çocuğun hareketlerine verilen karşılıklarda sorun olduğunu düşünüyorum, küçük bir şey için defalarca öpüp teşekkür etmesi de çocuk davranışlarıyla çok bağdaşmıyor, o kadar sevgi kelebeği bir çocuğun bu kadar agresif olması da diğer hareketiyle bağdaşmıyor. büyük ihtimalle verilen yaptırımlar konusunda hassas davranılmıyor ve çocuk aileyi nasıl manipüle edeceğini öğrenmiş.
yorumların çoğunluğuna katılıyorum, insan çocuğunu kendisi yetiştiriyor iyi, mutlu, özgüvenli bir çocuk olsun diye, ama fazlaca özgüven(!) pompalanan başka çocuklar ona zarar verdiği anda; çocuğunuzun karakterinin sizin yetiştirmenizden çok ortamlardaki deneyimlerine göre geliştiğini düşünürsek o çocuğunuzun özgüveni kırılıyor, korkuyor, mutsuz oluyor.
Konuda bahsi geçen çocuklar zaten 3 yasindalar. 2 yaş öncesi temel güven bağlanma dönemidir. Çocuğu o yaştan annesinden ayrı bir birey olarak dusunemezsin zaten. Ama 2 yaşından sonra onun da bir birey olduğunu kabul edip ufak ufak izin vermek gerekiyor kendi basinin çaresine bakmasına
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?