Çocuklara gıcık oluyorum.

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ya bi şey dicem ben de inanılmaz gıcık oluyorum şımarık edepsiz çocuklara. Aslında halkımız çocuk yetiştirmeyi beceremediği için %99u arsız ondan gıcık oluyoruz kendine yüklenme yani. Şimdi gelirler çık biliyısın iğrit biz di bililim diye. Muhtemelen bu kadar kınamaya canavar bi cocugum olacak ama napıyım yani. Ben ve kardeşim o kadar uslu edepli kimseyi rahatsız etmeden ama çocukluğumuzu da yaşayarak büyüdük ki bana aşırı itici geliyor aksi çocuklar. Kendinize yüklenmeyin çocuğunuzu çok seveceksiniz, şımarık ve yaramaz olursa da zaten siz o şekilde yetiştirmis olacagınız için hiç rahatsız etmez sizi.
 
Aslında çocukken çok yaramazdım, bol bol da ağladım :) şöyle güzel bir şey var birine daha yazdım, kedime karşı aşırı sabırlıyım. Çünkü şefkatim çok güçlü ona karşı. Kendi çocuğuma da öyle olmaz mıyım kıyas edersek?
 
Sizi anladım gibi çünkü gıcık olmasamda 3 yaşındaki çocuklar falan hiç hoşuma gitmezdi niyeyse ama inanın asıl o zaman tadı çıkıyor anneliğin çünkü sana arkadaş olmaya başlıyor iletişim kurmak hoşuna gidiyor, birey olduğunu daha çok hissediyorsunuz ve en önemlisi size olan ihtiyacının zamanla azalacağını görmek hem mutlu ediyor hem de geçen zamanın kıymetini anlıyorsunuz..

Çokta şaapmayın bence yaşayarak görün tadını çıkarın
 

Kevin, daha dogmadan annesinin onu kabullenememesi ve hicbir zaman gercekten sevmemesi nedeniyle öyle olmuştu, yani hepimiz birer kevin yaratabiliriz, yaratanlarimiz da var. Her sey bizim elimizde.
 
cocuklari sevmemek, gicik olmak da ne bileyim, cok yetiskin davranisi degil gibime geliyor.

cocuk istemeyip yapmayan kisilere asla lafim olamaz, sonucta sorumluluk almak istememek herkesin hakkidir.
ama cocuk yapip, diger cocuklara gicik oluyorum, ama benimki ayri demek garip degil mi?

Bilemiyorum, cok da derin dusunerek yazmadiniz bu konuyu belki de,
ne diyelim ki simdi, dogumunuza kalmis 2 ay.

bence her cocuk, sadece cocuk oldugu icin musamaha ve tebessum gosterilmesini hak eder.
 

Ay evet özellikle ağlama sesi... Çocuğum küçükken acaba aglamadigi bir günümüz olacak mı diye düşünüyordum ama evladına insan çok çok şefkatli oluyor. Yeğenim var 1 yaşında hiç sevmez beni aslında ben onu çok seviyorum ama yere düşen yiyeceğe yada TV ye vurduğu oyuncağa kızıyorum. Kucağıma alıp öpüp seviyorum ama ağlayınca annesine veriyorum. Yeğenime de çok merhametliyim onu çok onemserdim ama kız kardeşim aşırı anactir. Benim çocuğumla çok güzel oynar. fıtrat meselesi ben çocukluğumdan beri sevmezdim mic mic çocuklarla olmayı. Sırf bu yüzden lise dışında asla öğretmenlik yapmam. Çünkü sabretmekte çok zorlanirim. Ama evlat çok başka birşey. Onun herşeyine sabrediyorum seve seve hem de.
 
Emek verdiğin birini sevmemen veya gicik.olman pek olası degil zaten. Kedi de olsa kuş da evlat da bu böyle:) zaman zaman çaresiz kaldigin veya yorulduğun sıkıldığın oluyor ama bir şekilde evladına karşı ehh yeter diyecek noktaya gelmiyorsun:)
 
Evet kendi cocugunuza tahammulunuz yuksek olur eminim, bu dusuncelerle nasil cocuk yapma cesareti gosterdiniz onu merak ettim. Derdim yargilamak degil merak ettim sadece
 
2 oğlum var çoook seviyorum ama ne yalan söyliyim başka çocukları pek sevmem :) kendi çocuğu farklı oluyor insanın.
Ben de çocuk sevmem ama kendi çocuğumu severim.
aynen böyleydim, kendi çocuğunuz olunca durum değişiyor :)
Rahatladım Valla
 
Yaramaz olmaması pek mümkün değil aslında çocuklar evde enerjiyi nasıl atacaklarını bilemiyorlar.. e malum şartlarda korkudan sokacağaçıkamıyorlar bile..
Ama şımarıklık ebeveynin elinde tutarlı, dozunda davranan, her ağladığında "ki 2 yaş sendorumu" sırf sussun diye onu anlamak kuralları öğretmek yerine ne isterse şak diye yapılırsa tabi şımarık olur çocuk..
 
bence her cocuk, sadece cocuk oldugu icin musamaha ve tebessum gosterilmesini hak eder.
Heh bu yüzden arsız ve şımarık oluyolar işte. Nerde nasıl davranılacagını ve insanları toplumu rahatsız etmemeyi öğretmek gerek. Onlar da insan her şeye müsamaha gösterirsen arsız olur. Onu geçtim bence ennn önemlisi büyüyünce hayatın gerçekleri tokat gibi çarpar yüzüne mutsuz olur.
 
Aynı ben.
Hayat tabi ki kendini bana tersten göstermeliydi ki yerinde duramayan bir erkek evlat sahibi oldum
Şimdi o söylediklerimin karşı tarafındayım ve birileri de bana söyleniyor ve acıyarak bakıyor.
Tek tesellim onların da zamanı gelecek
 
Ay yeminle ben de gıcık oluyorum.
Kendi çocuğuma da oluyorum, sonra seviyorum, geçinip gidiyoruz.

Bu gıcık olma durumu biraz da çocuğun gelişimini çok bilmemekle ilgili.
Kendi çocuğunda öğreniyorsun ve alışıyorsun, aaa normal bi davranışmış aslında çocuğunki diyorsun.
Başkalarına da gıcık olmuyorsun böylece.
Ay bazen de oluyorsun, insanız sonuçta.
 
Katılıyorum size. Bakın ben de çok yaramazdım çocukken, bana ümitköyün çetesi derlermiş semte binaen :) ama hiç şımarık değilmişim ki hatırlıyorum değildim yani. Şimdi o kadar şımarık, terbiyesiz çocuklar var ki insan antipati duyuyor. Ben bu meselede sadece aileleri suçlamıyorum, biz toplum olarak bu hale getirdik çocukları muhtemelen.
 

ben helikopter ebeveynligi savunmuyorum elbette,
cocuklara musamaha gosterilmeli, tebessum edilmeli dedigimde bu cikarimi nasil yaptiniz.
 
Kevin, daha dogmadan annesinin onu kabullenememesi ve hicbir zaman gercekten sevmemesi nedeniyle öyle olmuştu, yani hepimiz birer kevin yaratabiliriz, yaratanlarimiz da var. Her sey bizim elimizde.
Evet, beklenmedik bir gebelik ve çocuğun hayatını mahvettiği düşüncesi var kadında bizim isteyerek oldu. Sadece o kadın gibi tahammülsüz ve içten içe gıcık olan bir anne olmaktan korkarım. Şu an kedime karşı çok büyük bir sabır ve şefkatim var, çocuğuma da öyle olabilirim değil mi?
 

Ya tabiki insan bir çocuk gördüğünde sevimli davranır ama bunu seve seve yapan var bir de yapmak zorunda hisseden. Ben de kendimi yapmak zorunda hisseden tarafta görüyorum. Kucağıma çocuğu verip on dakika almayan anneye dayanamam mesela. Kimseye de o yüzden çocuğumu uzun süre birakmadim. Yine kötü davranilmaz hatta hayatı boyunca iyi olsun diye çok dikkat edilir ama bir de aşkla seven tipler var. Saygı duyuyorum ama herkes aynı değil.

1 hafta gorumcemin iki çocuğuna baktım. Çok da merhametle severek baktım.yıkadım ,hastalandilar ilgilendim ,uyuttum, yedirdim ama çok zorlandım kendi içimde. Hissettirmedim asla. Şimdi çocuklar arayıp beni ozlediklerini soyluyorlar çok seviyorlar beni. Ben de seviyorum ama ayila bayıla değil. Bana normal geliyor bu durum...
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…