- 14 Ekim 2019
- 1.384
- 3.912
- 63
Bence sizin yaptığınız daha doğru. Çocuğu bile hayatın merkezine koymak yanlış. Merkeze koymayanlar kötü anne de olmuyor asla, hatta çocuğu daha bağımsız bir birey olarak yetiştiriyorlar.
Bence sizin yaptığınız daha doğru. Çocuğu bile hayatın merkezine koymak yanlış. Merkeze koymayanlar kötü anne de olmuyor asla, hatta çocuğu daha bağımsız bir birey olarak yetiştiriyorlar.Şimdi ben de 2 ve 3. Çocuğu arka arkaya istiyorum :)) birlikte büyüsün gitsinle ohh miss.. oğlum bir fikir sunuyor mesela ya da bir konu hakkında akıl yürütüyor bayılıyorum. Ama biraz kuralcı bir anne olabilirim. Anaç olan kız kardeşim hayatında çocuğu öncelikli tutar hep. Hatta bugün kahvaltıya gittik çocuk arabada uyuyakaldı diye arabada yarım saat arabada çocuğu bekledi. Ben aslaaaa asla asla yapamam. Onu hep kendime uydurdum. Ha hastadır ayrı ama normal şartlarda bu duruma uyum saglayacaksin oğlum modunda oldum. Bilemiyorum halimden memnunum :)) şükür aklı başında gittiği yerde sözümü dinleyen benim de sözüne fikrine çok kıymet verdiğim bir çocuğum oldu. Bazen aşırı sevmek çocuklara zarar veriyor. Disiplin sorunu ortaya çıkıyor. Benim çocuktaki yaramazlık kimsede yok ama kendine hareketli kimseye ve kimsenin esyasina zarar verme durumu yok sukur. Gözüm de hep üstündedir...
Ben de konu sahibi gibiyim ama 5 yaşındaki oğluma asla ama asla vurmadım vurmam... Annenize has bir ozellikmis bence. Ya da dönemsel bir durum. Sonuçta bir zamanlar ülkemizde çocuk terbiyesi dayakla eşmiş.Benim annem de böyle hele çirkin çocuğu hiç sevmez çocuklara öyle bi yakınlığı yok alıp çok fazla sevmez bile . Bizi yetiştirirken çok sevdi ama çokta dövdü. Kendi çocuğunu elbette çok seversin ama psikolojin böyleyken maalesef senin de çocuğunu dövecek olabilmen ihtimali geliyor aklıma . Bir psikoloğa gitmeni öneririm .
Yok doğru anlamışsınız genelde ağlayan ve şımarık çocuklara gıcık oluyorum zaten :)Ben de gıcık olurdum, hala olurum. Bütün çocukları şımarık ağlayan söz dinlemeyen olarak genellemiştim çünkü çevremde bu çocuklar çoğunluktaydı hatta nerdeyse hepsi böyleydi. Ben nasıl bakar büyütürüm derken 2 oğlum var şimdi. 3. Bebeğim yolda. Eğer gerçekten tutarlı ve kararlı olursanız çocuk yetiştirmek öyle çok da zor değil bu biraz da sizin elinizde. Inanın kolay olan boşvermek. Yani korkunuz bu mu yanlış mı anladım?
Ay deme deme insanın kendi çocuğu çok başka oluyor. Sonra Allah korusun arar bulamazsın... Duamızı güzel yapmak lazım..ben de sevmiyorum çocuğum olsun istemiyorum. allah benden alsın çocuk isteyenlere versin diye dua ediyorum hep.
Sizin konunuzu baştan sona, her yorumunu okudum. Hamilelik haberiniz, çocuk doğunca alışamama süreci hepsini sanki kendim yaşıyormuş gibi okumuştumAynı ben.
Hayat tabi ki kendini bana tersten göstermeliydi ki yerinde duramayan bir erkek evlat sahibi oldum
Şimdi o söylediklerimin karşı tarafındayım ve birileri de bana söyleniyor ve acıyarak bakıyor.
Tek tesellim onların da zamanı gelecek
Zaten kesin döversin demedim dövecek olma ihtimali dedim . Tabiki herkes aynı süreçlerden geçmiyor ama bu durumda psikolojik bir rahatsızlık geçmişe dair mutlaka bi travması olması gerek ki kardeşine bile biraz büyüyünce ilgisini kesmiş bu normal değilBen de konu sahibi gibiyim ama 5 yaşındaki oğluma asla ama asla vurmadım vurmam... Annenize has bir ozellikmis bence. Ya da dönemsel bir durum. Sonuçta bir zamanlar ülkemizde çocuk terbiyesi dayakla eşmiş.
Benim annem de böyle hele çirkin çocuğu hiç sevmez çocuklara öyle bi yakınlığı yok alıp çok fazla sevmez bile . Bizi yetiştirirken çok sevdi ama çokta dövdü. Kendi çocuğunu elbette çok seversin ama psikolojin böyleyken maalesef senin de çocuğunu dövecek olabilmen ihtimali geliyor aklıma . Bir psikoloğa gitmeni öneririm .
Çocuk ya da başka birini dövmek, şiddet uygulamak bambaşka bir boyut. Bunu kendim için de kabul edemem çünkü çok saldırgan bir kedim var. Bazen öyle bir ısırır ki canım aşırı yanar ona bile can havliyle bir şey yapmışlığım yoktur. En fazla bağırırım refleks olarak, sonra pişman olup sarılırım gidip. O yüzden özellikle savunmasız canlılar ki çocuk da öyle, şiddet uygulayacak biri değilim.Benim annem de böyle hele çirkin çocuğu hiç sevmez çocuklara öyle bi yakınlığı yok alıp çok fazla sevmez bile . Bizi yetiştirirken çok sevdi ama çokta dövdü. Kendi çocuğunu elbette çok seversin ama psikolojin böyleyken maalesef senin de çocuğunu dövecek olabilmen ihtimali geliyor aklıma . Bir psikoloğa gitmeni öneririm .
Başkaları da sizin çocuğunuza gıcık olur o zaman anlarsınız
Beni azarlar gibi konuşma haddini size kim verdi acaba ? Okuduğunuzu anlamama gibi bir sorununuz var sanırım sizlerin kesin döversin sende demedim ama böyle bir ihtimal var . Ve cevremde çok gördüm bu konu yüzünden psikologa giden bir şeyi yaşadık gördük az çok biliyoruz ki yorum yapıyoruz buraya yoksa her konu basligi altında bir yorumum olurdu . Bende bu tavrinizdan dolayı sizi kınıyorum .Hamile bir kadına saçma sapan çıkarımlarla bu şekilde yorum yapmanızı kınıyorum. Ne alaka dövmekle bi de psikologa git demis iyi ki öğrendiniz psikologu
Olabilirler banane yahu, benim onların çocuğuna gıcık olmam da onların umurunda olmaz eminim :)Başkaları da sizin çocuğunuza gıcık olur o zaman anlarsınız
ya çok tatlıMerhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.
Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.
Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?
Bütün cevapları okumak zorunda mıyım? Siz konu sahibi misiniz? Fikrimi yazarken herkesten onay almam mı gerekiyor?Hanımefendi cevap vermişti buna zaten olabilirler ne alaka ben kendi cocugumla iletisimim acısından sordum diye. Biri cocugunuza gıcık oluyo diye sinirlenmek çok saçma değil mi?
Beni azarlar gibi konuşma haddini size kim verdi acaba ? Okuduğunuzu anlamama gibi bir sorununuz var sanırım sizlerin kesin döversin sende demedim ama böyle bir ihtimal var . Ve cevremde çok gördüm bu konu yüzünden psikologa giden bir şeyi yaşadık gördük az çok biliyoruz ki yorum yapıyoruz buraya yoksa her konu basligi altında bir yorumum olurdu . Bende bu tavrinizdan dolayı sizi kınıyorum .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?