Çocuklara gıcık oluyorum.

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ben inanilmaz anac biriyim cocuklarla uzun uzun konusurum oynarim cildiririm cocuk gorunce yengec burcuyum zaten.

Ama Ben bile kendi cocugum olursa gicik olurum diye korkuyorum yani :D

Ama bence olmayiz yani. Olmazsiniz yani neden olasiniz cok sacma. Bir de hamileyken Kevin hakkinda konusmaliyiz filmini izlemek nasil bir kafa ablacim kendine ne garezin var neden dolduruyorsun korkutuyorsun kendini :D
 
Arkadaş "Cahille söhpet olmaz" göndermesi yapmış, bir net geyiği.
Bir konu daha ne kadar saptırılır onu merakla izliyorum.
Evet aydınlatmış beni sağolsun, bugün de yeni birşey öğrenmiş olduk. 😅

Konulara ve verilen cevaplara konu sahibinden daha çok sinirlenip, sahip çıkan üyeler her zaman ilginç gelmiştir bana. 🥴
 
Aynı durumdayım tek fark hamile değilim ama çocuk istiyoruz😄 çocukları oldum olası sevmedim, ama anne yarısı oldum aman yarabbi teyzelik buysa annelik nedir dedim, inşallah nasip olur artık🙁
 
Cocuklardan tam olarak beklentiniz nedir?
Cocuk bu sımarır ,anne olarak tavrınızı koyarsınız🤗
Cocuklardan kösede oturmSını beklemek bence asıl sıkıntı😏
Tabiki öyle sus pus oturmasını beklemiyorum çocukların. Ama sürekli yaramazlık yapan, kendini yaramazlık yapınca sevimli sanan (genelde anneler yüzünden oluyor bu), istediklerini ağlayarak yaptıran, şımarık ve terbiyesiz çocuklara çok gıcık oluyorum.
 
Evet aydınlatmış beni sağolsun, bugün de yeni birşey öğrenmiş olduk. 😅

Konulara ve verilen cevaplara konu sahibinden daha çok sinirlenip, sahip çıkan üyeler her zaman ilginç gelmiştir bana. 🥴

Ben de yaparım onu arada, çaktırma. :)

Neyse, konuya dair bir şeyler de yazayım; çocuğumdan sonra çocuklara bakışım değişti, daha olumlu oldu diyeyim özetle. Size de öyle olur, nitekim sorguya açtığınız şey buraya göre gayet cesur diye düşünüyorum, bir çocuğun dünyasına girince bazı şeyleri yeniden yorumluyor-öğreniyorsunuz, hoş bir yolculuk.

Ve konu sahibi, başta belirttiğiniz filmi izledim, bir daha izleyin, yanlış yorumlamışsınız.
 
Kendi çocuğun olduğunda öyle olmuyor merak etme. Ona olan hislerini mantıkla pek açıklayamıyorsun. Yani işte küçük sevimli yardıma muhtaç vs olduğu için sevmiyorsun. Başka bir nedenden aşık oluyorsun. İçgüdü ile ilgili galiba bilmiyorum. 28 günlük bir oğlum var; daha önce hiçbir şeyi böyle ruh hastası gibi sevmemiştim, bağlanmamıştım. Onu görür görmez böyle hissetmeye başladım.
Aşırı sevdiğim iki kedim var. Hamileyken, çocuğumun büyüyünce kedilerle oynarken onların canını yakacağını düşünüp doğmamış çocuğa kızıyordum içten içe. Şimdi durum tersine döndü, kediler bir yaramazlık yapıp çocuğu incitecek diye hep tetkikteyim.
Hormonlarının etkisiyle kafanda bir sürü şey kurup endişeleniyorsundur. Bunlarla kendini yorma şimdi, yersiz olduklarını doğumdan sonra anlayacaksın.
 
Kızımı çok sevimli buluyorum çünkü doğduğundaki çaresizliğine ve masumluğuna ben şahit oldum. Şimdiki mimiklerine, konuşmasına bu yüzden hayranım.
Mesela az önce yaramazlık yapan evcilimize hayyır, yaypma dedi ve ben eridim. Muhtemelen başkasına bu sevimli gelmez çünkü başka çocuklar da bana sevimli gelmiyor
Emek verdikçe gözüne pek bi tatlı görünecek, o yüzden hiç merak etme kendi çocuğunu sevimsiz bulmayacaksın
 
Kadınlar yıllar yıllar yıllarca çocuk sevmediğini itiraf edemedi, azıcık bile belli olanı şeytan olarak belledi toplum hala bile yıkılmış değil bu tabu ama artık bi tık daha özgüvenleri gelmesiyle daha rahat itiraf eder oldular.. Çocuk istemiyorum deme lüksleri olduğunu farkettiler. Siz tuhaf değilsiniz nasıl herkesin sevdiği ve sevmediği şeyler farklılık gösteriyorsa çocuk da öyle bisey. Ben de hiç sevmem yapmam da yaşım da geçiyor yapmayacağım. Umarım kendinizinkini seversiniz.
 
Ben inanilmaz anac biriyim cocuklarla uzun uzun konusurum oynarim cildiririm cocuk gorunce yengec burcuyum zaten.

Ama Ben bile kendi cocugum olursa gicik olurum diye korkuyorum yani :KK70:

Ama bence olmayiz yani. Olmazsiniz yani neden olasiniz cok sacma. Bir de hamileyken Kevin hakkinda konusmaliyiz filmini izlemek nasil bir kafa ablacim kendine ne garezin var neden dolduruyorsun korkutuyorsun kendini :KK70:
Valla ben kapak fotoğrafından direkt ergen filmi diye daldım filme konuyu pek okumadım izlemez olaydım 😃
 
Çocuklara sürekli gıcık olmuyorum ama bayılmıyorum da ben mesela. En fazla 10 15 dakika çocuk eğleyebilirim ötesi beni aşıyor. Ailemden olan çocuklara karşı daha anlayışlıyım tabi ama anne olmak mesela bilemiyorum zor geliyor bana her anlamda. Sizin durumunuz benden daha beterken çocuk yapıp bunu yedinci ayda dert etmeniz çok garip. Çünkü gıcık olabilirsiniz sevmeyebilirsiniz tam tersi olmayadabilir tabi bunlar. Ama alınacak risk değil bu geri veremiyoruz çocuğu malum. Ay ne diyeyim dilerim gıcık falan olmazsınız çocuğunuza da sağlıklı bir anne çocuk ilişkiniz olur.
 
Çoçukları çok sevene farklı bir mertebeyle bakılıyor , işte çok iyi insan vs gibi. Ben çocukları severim buna karşı değilim ama sert bir mizacım olduğu için adım çocuk sevmeyene çıkıyor. Atıyorum 2 tane kuzenim var yaş aralıkları 4-5 ikisi de şımarık ,tekme , tokat , küfür ağlama zırlama , kafana bir şeyler fırlatma hepsi mevcut , ben kızınca çocuktur yapar diye geçiştiriliyor , alttan alttan çocuğa gaz veriliyor. Tepki koyunca ileride senin çocuğun olucak seni de görücezler vs vs , ya ben çocuğun davranışından çok ailenin pişkinliğine kızıyorum , şımartıp şımartıp kendileri de başa çıkamıyorlar bizim başımıza salıyorlar. Millete sallıyormuşum gibi görünmeyeyim kendi yeğenimde çok farklı değil , aile olarak böyleyiz. O yüzden çocuklu ortama çok girmek istemiyorum soğudum valla.
 
Merhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.

Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.

Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?
Madem çocuk sevmiyorsunuz o zaman niye çocuk yaptınız. Yazık değil mi o çocuğa. Hamile kalmak zorundamıydınız sanki.
 
Hayır kendi çocuğunuza öyle olmaz ama belki çocuğun yaramazliklarina bir tık daha fazla tahammülsüz olabilirsiniz.

Bir de bir tanıdığım yıllar önce "Anne olmadan önce bütün çocuklar aşırı sevimsiz gelirdi hiç sevmezdim anne olduktan sonra sadece kendi çocuğumu değil bütün çocukları sevmeye başladım" gibi birşey demişti. Konuyu okuyunca aklıma geldi.
 
Ben genelde bir cok insanı gıcık bulurum ama işte mecbur hayat idare ediyoruz :D Ama cidden: çocuklardan çok belli davranışların sizi gıcık ettiği gibi görünüyor. Böyle şımartılmis onun için de gıcık/itici olan çocuklar var. Ama bu daha çok etrafindaki yetişkinler hakkında birseyler söyler. Mesela instagramda bir kiz var. Sesi açmasan dünya güzeli bir kız, bebek gibi. Sesi açıyorsun cocuk bir küfürler söylüyor. Etraftaki hıyarlar da gülüyor. Altında "ay masallah ne tatlı" yazıyorlar. Bunun neresi tatlı veya şirin Allah aşkına?! Demek istediğim: kendi çocuğunuzda öyle olmaz merak etmeyin. Ama çocuğunuzun da inatçı olduğu ve kafa tuttuğu zamanlar gelecek :D o zaman işte sabırlı olmak lazım.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Back
X