Çocuklara gıcık oluyorum.

Zezemeze .!.:

Merhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.

Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.

Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Milana,
çocuk sevmeyip hamile kalan ve çok iyi anne olan insanları düşününce fazla genelleyici yazmışsın bence, bu sitede de örnekleri var çok da iyi anne oldular oluyorlar, ayrıca çocuklara bayıldığını söyleyip doğurduğu tüm çocukların hayatını mahvedenler de var.

İnsan bazı duyguları yaşamadan bilemiyor, ki konu sahibesi yaramaz ve şımarık diye nitelendirdiği çocuklar hakkında yazıyor gibi geldi bana, mesela bende bacak kadar çocuğa ağız dolusu küfür ettirip ay ne şirin küfür ediyor denilerek gülündüğünde sinir oluyorum, dil çıkar şu kadına, argo hareket sayılan el hareketleri yaptırılan çocuklar da şirin olmuyor maalesef, ablanın saçını başını yol, git vur denilip bir de bunu marifetmiş gibi kameraya çekip video sitelerine atarak tıklayın çok şirin başlıkları altında yayınlıyorlar ya ifrit oluyorum, çocukların da suçu yok, onları böyle yetiştirenlere benim öfkem.

Tolere edilebilir şımarıklık ve yaramazlık var bir de tolere edilmeyecekler var, bence tolere edilmeyecek şeylerde birçok kadın sinir oluyordur ama söz konusu çocuk olduğundan bu gibi eleştiriler bile olumlu tepki almıyor ne yazık ki.

Genişletmek için tıkla...

neutral .!.:

Erdal Atabek’in “Beyaz Balinayı Sevmek” isimli kitabını okuduğumda, asıl sevginin sadece kendimize ait olanı sevmek demek olmadığını ayırt edebilmiştim. Sadece kendi çocuğunu seven biri iyi bir anne olabilir tabi ki ama anaç, empati sahibi, hoşgörülü bir insan olamaz bence. Çocuk kadar masum, kimin elinde yoğuruluyorsa ona göre şekil alan bir varlık nasıl sevilmez bende asla bunu anlayamam. Hele çocukluklarını yaşayamayan, yaşıtlarına özentiyle bakan, sevgiye hasret çocukları görünce sarıp sarmalayasım gelir. Çocuk benim ince çizgimdir, nasıl ki “hayvan sevmeyen insanda sevmez” diye bir genelleme varsa aynı şey çocuklar içinde öyle bence.

Çocuklarda tolere edemediğim tek şey akran zorbalığıdır diyebilirim. Sebebide diğer tarafta bir masum çocuğun canı yandığı için sanırım. Kendi oğlum malesef bir süre maruz kalmış olmasına rağmen, bir süre tatlı dil ve konuşmakla düzeltmeye uğraştım. Sonra baktım ki asıl sorun anne/baba vazgeçtim. Benim tahammülümü zorlayan tek şeyde bile çocuğun değil ebeveyni suçladım. Sinir olduysam aileye oldum.

Konu sahibi çocukları sevmediğine dair bir genelleme yapmış bence, yani ben okuduklarımdan direkt bunu anladım. Ne kadar empati yapmaya çalışsamda “çocuklara gıcık oluyorum” diye başlık atan birine sempati duyamadım melesef

Genişletmek için tıkla...

Zezemeze .!.:

Akran zorbalığı gibi başka kötü huyları da olabiliyor çocukların, temelde aile ve toplum suçlu olsa da çocuklar temelde masum olsa da günlük hayatta o kadar derin yaşanmıyor, ya da ben yaşayamıyorum bilemedim.

Evet genel olarak ağlayarak istediğini yaptıran, şımarık, ailelerinin odak noktası olduğu için terbiye nedir bilmeyen çocuklara gıcık oluyorum ve çevremdeki çocukların çoğu böyle, özellikle erkek çocukları. Hayvanları çok seviyorum, kedim var onu da çok seviyorum ona karşı inanılmaz sabırlı ve şefkatliyim çocuğuma karşı da böyle olabileceğimi söylüyorlar umarım öyle de olur ama çocukların genelini itici buluyorum sonuç olarak, bu da ne beni ne başka birini kötü bir insan yapmaz.

Genişletmek için tıkla...

neutral .!.:

Kötü bir insan demedim hoşgörülü ve empati sahibi olamaz dedim. Bebekler ve 2 yaşındaki çocuklardan bahsetmişsiniz ya mesela, inanın o yaşlardaki çocukların kediniz kadar bilinci var diyebilirim. Yavru bir köpek sahiplendiğimde aslında insanların küçüklüğüyle ne kadar benzer şekilde davrandığını farkettim. Bildiğiniz şımarıyor, ilgi bekliyor ve koyduğunuz kurallarla bizi defalarca sınıyor.

Sizinde çocuğunuz olacakmış, bunların yaş sendromları var, diş çıkarma krizleri var, sıkıldıkları ortamda kendince tepkileri var. Sizin bu bilinçle anlayış gösterdiğiniz çocuğunuza benim gıcık olmam size ne hissettirir mesela, böyle düşünün.

Ben çocuklara karşı sabırlıyımdır, severimde. Eve gelen misafirimin çocuğu sabrımızı zorlayacak şeyler yaptığında çocuğun değil annenin tepkisi dikkatimi çeker. Siz niye benim gibi değilsiniz diye sizi eleştirmiyorum, böyle bir hakkada sahip değilim. Ama başlıktaki genelleme yazdıklarınıza sempati duymama engel belkide.

Genişletmek için tıkla...

Sweetyy83 .!.:

Cocuklar bu dunyanin en saf temiz varliklari
Bizde bir zamanlar saf temizdik buyuduk kirlendi dunya..
cocuklara bile gicik olmaya basladik

Genişletmek için tıkla...

turuncupijama .!.:

Şımarık, huysuz, ağlayan zırlayan vs atıp tutuyorsunuz ya, heh işte, dilinizi mi ısırırsınız, poponuzu mu kaşırsınız bilmem, bir şeyler yapın
Zira büyük konuştuğunuz her şey basınıza geliyor.

Assssslaaaa cep telefonu ile çocuk yedirmem, ac kalsın daha iyi derdim,
Yaptım.

Başlarım atağına, sendromuna, eskiden yokmuş böyle şeyler, veririm uyku eğitimini uyurlar dedim, 4.5 yıldır uyumuyorum

Öyle manyak miyim çocuğum her gak dediğinde guk dediginde psikologa koşayım dedim, sayısız kere gittim.

Yok öyle enerjisini atsın diye karda kışta 30.kat giyinip sokaklara dokulemem derdim, yaz kış her gün parka gidiyoruz

Avm de yerde yatarak ağlayan çocuk görsem, anası olsam agzina iki tane cakardim derdim, simdi sakinlestirici almış gibi, göz hizasına inip, sarılıp, onu anladığımı falan söyleyip ikna etmeye çalışıyorum. Öyle yap dediler. Ama işe yaramıyor

Neyse, daha milyon tane var. Ben ettim siz etmeyin. Daha 9 hafta varmış, tövbe edin

Çocuk sevmemeye gelince,
Ben de çocuk sevmem. Kendi çocuğum olana kadar fiziksel dokunarak, operek sevgi gösterdiğim çocuk yoktu bence. Varsa da hatırlamıyorum.
Ama sizin aksinize, kendi çocuklarımı sevecegime çok emindim ben. Hamilelikte endişelerim oldu ama sevmek üzerine değil, genelde ya iyi bir anne degilsem, ya karakterim buna uygun değilse diye.
31 haftalık hamilelik ya sevmezsem demek için biraz geç bir zaman :)
Bence doğum öncesi bir psikilogla görüşün.
Cünkü doğum sırasında ve sonrasında her şey daha zorlaşacak, bebekle ilişkinizi tehlikeye atmayın.

Genişletmek için tıkla...

Zezemeze .!.:

Merhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.

Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.

Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?

Genişletmek için tıkla...