haklısınız herşey bende bitiyor...her şeyden çok istiyorum Unutmayı,ağlamamayı..ve bu yüzden hep dua ediyorum bir gün ayağa kalkacağım günü bekliyorum.Yağmurlu konunu takip ettiğimden bu yana böylesin sen. Düzelmeye yönelik bir şeyler yapıyorsun ama ilerleme yok.
Rica ediyorum farklı insanlarla tanış, aktivitelere katıl, gez dolaş ama aklından at o adamı artık.
Bu kadar zor değil, sandığın kadar zor değil. Ben senin psikoloğa da gitmeni istiyorum. Psikolojik yardım alman lazım.
Battıkça batıyorsun. Her şey sende bitiyor. Güçlü dur ağlama artık.
Uzun zaman oldu yazmayalı...bugün hayattayım hala..şubat ayında durumumu anlatan bir dilekçe yazdım.çok zor oldu çok mücadele ettim ve sonunda ondan iz olmayan bir ilçeye görevlendirildim.görevlendirilmiş olmama rağmen müdür gidemezsin 20 gün burda tutma yetkimiz var dedi 10 gün kaldım yaşadıklarım bir tarafa bir de bu durumla savaştım kafese konulmuş gibiydim nefes alamıyordum artık..bir sabah herşeyi Göze Alıp okuldan ayrılacağımı belirten bir dilekçeyle müdürün karşısına dikildim varsa yönetmelikte böyle bir süre gösterin kalırım yoksa bir dakika daha beni burda tutamazsınız dedim.rapor alırım,gerekirse istifa ederim ama ben burda durmam diyerek ayrıldım okuldan...sonra valizimi toplayıp ordan ayrıldım .Bu kaçıncı valiz toplayış bu kaçıncı gidişti...buraya geldikten bir kaç gün sonra eşyalı bir eve taşındım yeni hüzün evime..ordan ayrılmak sancıyan yaralarıma iyi gelir sanıyordum oysa değişen tek şey yaşadığım yerdi..burda sabahları otobüse bindiğim yer onunla evliyken otobüse bindiğim yere benziyordu yada ben benzetmek istiyordum..o zamanlar benim okulum uzak olduğu için ben erken çıkıyordum,bazen karşılaşıyorduk bana karşı taraftan el sallıyordu..burda da sanki birazdan bana karşıdan el sallayarak geçecek diye baktım ama yoktu,bir daha da karşıya bakamadım...burda kimse benimle ilgili bir şey bilmiyordu bu yüzden çok zor da olsa dik durmaya kimseye birşey belli etmemeye çalışıyordum.öğleden sonraları dersim yoktu sonrasında ben ve yaşadıklarım yine baş başa kalıyorduk..eve internet bağlatmak istemedim onu araştırıp durmayayım diye..kendimi kitap okumaya verdim,bir çok kitap okudum.çoğu zaman odaklanamıyordum,kimi zamanda bir cümle,bir kahraman onu hatırlatıyordu beni hatırlatıyordu,bizi hatırlatıyordu..oysa onu düşüncelerimden uzak tutmak için kitap okuyordum ama her nasılsa beynim bir yolunu bulup onu bana getiriyordu...bundan başka işaret dili kursuna da gittim bir ara,yani çabalıyordum düştüğüm yerden destek almadan kalkabilmek için ama ne düşüncelerimden gitti ne de göz yaşlarım dindi ...ağladığım zamanlarda bazen "kim bilir şimdi ben onun için ağlarken o okadınla birlikte oluyordur "diyip ağladığım yerden bir kez daha ağlıyordum..kimi zaman rüyamda görüyorum,o zaman bile yalnız değil o Kadınla birlikte...8 gün sonra ondan ayrılalı 7 ay olacak,eksiksiz her günü kederli göz yaşı dolu tam 7 ay...bu süre boyunca bazen öyle anlar geldiki aklıma dipte köşede kalmış ama canımı yakmaya yeten anlar...nerden buluyordu beynim bilemedim..çok fazla kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım ve hiç bir zaman kapanmayacak yaralarım oldu ama her şeye rağmen onu çok özledim ve ondan bir gün dahi nefret edemedim...belki de ben beceremedim dedim...
Uzun zaman oldu yazmayalı...bugün hayattayım hala..şubat ayında durumumu anlatan bir dilekçe yazdım.çok zor oldu çok mücadele ettim ve sonunda ondan iz olmayan bir ilçeye görevlendirildim.görevlendirilmiş olmama rağmen müdür gidemezsin 20 gün burda tutma yetkimiz var dedi 10 gün kaldım yaşadıklarım bir tarafa bir de bu durumla savaştım kafese konulmuş gibiydim nefes alamıyordum artık..bir sabah herşeyi Göze Alıp okuldan ayrılacağımı belirten bir dilekçeyle müdürün karşısına dikildim varsa yönetmelikte böyle bir süre gösterin kalırım yoksa bir dakika daha beni burda tutamazsınız dedim.rapor alırım,gerekirse istifa ederim ama ben burda durmam diyerek ayrıldım okuldan...sonra valizimi toplayıp ordan ayrıldım .Bu kaçıncı valiz toplayış bu kaçıncı gidişti...buraya geldikten bir kaç gün sonra eşyalı bir eve taşındım yeni hüzün evime..ordan ayrılmak sancıyan yaralarıma iyi gelir sanıyordum oysa değişen tek şey yaşadığım yerdi..burda sabahları otobüse bindiğim yer onunla evliyken otobüse bindiğim yere benziyordu yada ben benzetmek istiyordum..o zamanlar benim okulum uzak olduğu için ben erken çıkıyordum,bazen karşılaşıyorduk bana karşı taraftan el sallıyordu..burda da sanki birazdan bana karşıdan el sallayarak geçecek diye baktım ama yoktu,bir daha da karşıya bakamadım...burda kimse benimle ilgili bir şey bilmiyordu bu yüzden çok zor da olsa dik durmaya kimseye birşey belli etmemeye çalışıyordum.öğleden sonraları dersim yoktu sonrasında ben ve yaşadıklarım yine baş başa kalıyorduk..eve internet bağlatmak istemedim onu araştırıp durmayayım diye..kendimi kitap okumaya verdim,bir çok kitap okudum.çoğu zaman odaklanamıyordum,kimi zamanda bir cümle,bir kahraman onu hatırlatıyordu beni hatırlatıyordu,bizi hatırlatıyordu..oysa onu düşüncelerimden uzak tutmak için kitap okuyordum ama her nasılsa beynim bir yolunu bulup onu bana getiriyordu...bundan başka işaret dili kursuna da gittim bir ara,yani çabalıyordum düştüğüm yerden destek almadan kalkabilmek için ama ne düşüncelerimden gitti ne de göz yaşlarım dindi ...ağladığım zamanlarda bazen "kim bilir şimdi ben onun için ağlarken o okadınla birlikte oluyordur "diyip ağladığım yerden bir kez daha ağlıyordum..kimi zaman rüyamda görüyorum,o zaman bile yalnız değil o Kadınla birlikte...8 gün sonra ondan ayrılalı 7 ay olacak,eksiksiz her günü kederli göz yaşı dolu tam 7 ay...bu süre boyunca bazen öyle anlar geldiki aklıma dipte köşede kalmış ama canımı yakmaya yeten anlar...nerden buluyordu beynim bilemedim..çok fazla kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım ve hiç bir zaman kapanmayacak yaralarım oldu ama her şeye rağmen onu çok özledim ve ondan bir gün dahi nefret edemedim...belki de ben beceremedim dedim...
kabullenemediğim için belki de..hak edilecek bir durum olmadığı için..biliyormusunuz bazen bir Çocuğum olsaydı bu kadar üzülmezdim dediğim zamanlar oluyor benimde..onun Varlığı ile daha güçlü olurdum, mutlu olurdum dediğim zamanlar..belki zorlukları olurdu ama yinede o benim tutunacak dalım olurdu hiçbir şeyi gözüm görmezdi ama olmadı oda yoktu kısmetimde..sen çok duygusal bir Yapıya sahipsin mesleğin var ailen var çocuğun yok bunlar senin için o kadar büyük nimetler ki ama belki de hayatın biraz daha zor olsa belki bir çocuğun olsaydı Şuan Çocuğum için neler yapabilirim deyip o hala aşık olup onun için ağladığın kocanı düşünmeyecektin. Çünkü hayat inan bir Kişi için bu kadar üzülmeyi hak etmeyecek kadar kısa ve güzel.. belki kendini kitaplara vermen sana iyi gelmemiştir gez dolaş yeni insanlarla tanış senin arkadaşın olsam bir silkelerdim kendine gel haşa alllah mı bu adam derdim tamam seversin aşık olursun ama adam Başkasına gittiyse de onun için bu kadar göz yaşı döküp ağlamak bana ne bileyim garip geliyor insan neden başka Kadına giden biri için Ağlar
kabullenemediğim için belki de..hak edilecek bir durum olmadığı için..biliyormusunuz bazen bir Çocuğum olsaydı bu kadar üzülmezdim dediğim zamanlar oluyor benimde..onun Varlığı ile daha güçlü olurdum, mutlu olurdum dediğim zamanlar..belki zorlukları olurdu ama yinede o benim tutunacak dalım olurdu hiçbir şeyi gözüm görmezdi ama olmadı oda yoktu kısmetimde..[/QUOTE
Her şeyde vardır bi hayır, yine seveceksin seni hak eden bir adamla evlenip çocuk sahibi olacaksın belki de, hep olumsuzu düşünme ve psikoloğa git lütfenkabullenemediğim için belki de..hak edilecek bir durum olmadığı için..biliyormusunuz bazen bir Çocuğum olsaydı bu kadar üzülmezdim dediğim zamanlar oluyor benimde..onun Varlığı ile daha güçlü olurdum, mutlu olurdum dediğim zamanlar..belki zorlukları olurdu ama yinede o benim tutunacak dalım olurdu hiçbir şeyi gözüm görmezdi ama olmadı oda yoktu kısmetimde..
Başınız Sağolsun..Allah yardımcınız olsunkeşke ben de burada "boşan da kurtul" aman ne üzülüyorsun diyen ve bunu dibine kadar hisseden karakterlerden biri olsaydım. ama değilim. neden beni sevemedi diyip debeleniyorum olduğum yerde. olmayınca olmuyor. ya daha beter bir üzüntü ya da aşırı bir mutluluk bizi kendimize getirecek. ben iki ebeveynimi kaybettim yakın zamanda, şimdi de ayrılma tantanaları çıktı başıma. hangi derdime yansam diye şaşırıp bakıyorum öyle boş boş. Ölüm çok yakın, bence Allah'a sığınmalı ve hayırlısını istemelisin. EMinim onun bizim için güzel yazısı vardır, ne var ki biz bilemiyoruz. önemli olan burası değil, ölümden sonrası. burası geçici diye düşünüp hayatı olması gerektiği kadar değerlendirmeli. ben kendime bunu salık veriyorum sık sık. alt tarafı en çok 80 yıllık hayat! bırak kıymet bilmeyeni, öbür tarafta kıymetlenmek için önüne bak canım dostum. Allah hep yanımızda, başka Aşka ne gerek.
canım seni çok iyi anlıyorum hata unutamamışsın ve sen gerçekten sevenlerdensin.. ancak başka biri hayatına girerse onu unutabileceksin. bu biraz yalnız bir hayat yaşamanla da alakalı çocugun ve arkadaşın yok hayatında tek o vardı ve o gidince kendinle kaldın. bir meşgale edinmelisin birisiyle tanış ne bileyim kendini ona hapsetme artık.Uzun zaman oldu yazmayalı...bugün hayattayım hala..şubat ayında durumumu anlatan bir dilekçe yazdım.çok zor oldu çok mücadele ettim ve sonunda ondan iz olmayan bir ilçeye görevlendirildim.görevlendirilmiş olmama rağmen müdür gidemezsin 20 gün burda tutma yetkimiz var dedi 10 gün kaldım yaşadıklarım bir tarafa bir de bu durumla savaştım kafese konulmuş gibiydim nefes alamıyordum artık..bir sabah herşeyi Göze Alıp okuldan ayrılacağımı belirten bir dilekçeyle müdürün karşısına dikildim varsa yönetmelikte böyle bir süre gösterin kalırım yoksa bir dakika daha beni burda tutamazsınız dedim.rapor alırım,gerekirse istifa ederim ama ben burda durmam diyerek ayrıldım okuldan...sonra valizimi toplayıp ordan ayrıldım .Bu kaçıncı valiz toplayış bu kaçıncı gidişti...buraya geldikten bir kaç gün sonra eşyalı bir eve taşındım yeni hüzün evime..ordan ayrılmak sancıyan yaralarıma iyi gelir sanıyordum oysa değişen tek şey yaşadığım yerdi..burda sabahları otobüse bindiğim yer onunla evliyken otobüse bindiğim yere benziyordu yada ben benzetmek istiyordum..o zamanlar benim okulum uzak olduğu için ben erken çıkıyordum,bazen karşılaşıyorduk bana karşı taraftan el sallıyordu..burda da sanki birazdan bana karşıdan el sallayarak geçecek diye baktım ama yoktu,bir daha da karşıya bakamadım...burda kimse benimle ilgili bir şey bilmiyordu bu yüzden çok zor da olsa dik durmaya kimseye birşey belli etmemeye çalışıyordum.öğleden sonraları dersim yoktu sonrasında ben ve yaşadıklarım yine baş başa kalıyorduk..eve internet bağlatmak istemedim onu araştırıp durmayayım diye..kendimi kitap okumaya verdim,bir çok kitap okudum.çoğu zaman odaklanamıyordum,kimi zamanda bir cümle,bir kahraman onu hatırlatıyordu beni hatırlatıyordu,bizi hatırlatıyordu..oysa onu düşüncelerimden uzak tutmak için kitap okuyordum ama her nasılsa beynim bir yolunu bulup onu bana getiriyordu...bundan başka işaret dili kursuna da gittim bir ara,yani çabalıyordum düştüğüm yerden destek almadan kalkabilmek için ama ne düşüncelerimden gitti ne de göz yaşlarım dindi ...ağladığım zamanlarda bazen "kim bilir şimdi ben onun için ağlarken o okadınla birlikte oluyordur "diyip ağladığım yerden bir kez daha ağlıyordum..kimi zaman rüyamda görüyorum,o zaman bile yalnız değil o Kadınla birlikte...8 gün sonra ondan ayrılalı 7 ay olacak,eksiksiz her günü kederli göz yaşı dolu tam 7 ay...bu süre boyunca bazen öyle anlar geldiki aklıma dipte köşede kalmış ama canımı yakmaya yeten anlar...nerden buluyordu beynim bilemedim..çok fazla kırgınlıklarım,hayal kırıklıklarım ve hiç bir zaman kapanmayacak yaralarım oldu ama her şeye rağmen onu çok özledim ve ondan bir gün dahi nefret edemedim...belki de ben beceremedim dedim...
canım seni çok iyi anlıyorum hata unutamamışsın ve sen gerçekten sevenlerdensin.. ancak başka biri hayatına girerse onu unutabileceksin. bu biraz yalnız bir hayat yaşamanla da alakalı çocugun ve arkadaşın yok hayatında tek o vardı ve o gidince kendinle kaldın. bir meşgale edinmelisin birisiyle tanış ne bileyim kendini ona hapsetme artık.
yani konu sahibinin mesajlarını okudum bir ara anlatımdaki edebi üslup sanki bir kitabı okuduğumu düşündürdü.keskin bir anlatış ve tasvirlerdeki isabet fake mi diye düşündürdü.bu kadar üzülmüş ve etkilenmiş iken böyle bir şey olması epey sinir bozucu olacak benim için
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?