Eşimin çocuğuma bağırması

Bu şekilde konuştuğumu bile fark etmedim çok bağırdığı zaman kızıma bağırma diyorum ama normal zamanda kızımız çocuğumuz diye konuşuyorum eşime karşı
Şu an çok sinirliyim akşam çok kötü tartıştık artık bağırmasına tahammül edemiyorum
Eğer sabredemiceksen ne diye çocuk yaptın bir de ikinci çocuğu istiyorsun diye kızdım
Şöyle örnek göstereyim
Kızım bir oyunda hilelik yaptığı zaman ben bağırmadan oyun bozanlık yaptığın zaman seninle oynamıcam derim devam ederse oyunu alırım ve oynamam
Ya da yemekte eğer yemicem derse tamam derim başka yemek yok derim tabağı alırım
Yani çözümü olan birşey de direk bağırmam ama mesela gün içinde bana aynı şeyi yüz kere söyletirse dişlerini fırçala, ellerini yıka gibi
Eğer dinlemezse en sonunda bağırıyorum. Ama eşim direk herşeye bağırıyor, annesinde yemeğe gidince kalabalık içinde yemeğeni Yemeğini yemeyince öyle bir bağırıyor herkes kızıyor niye bu kadar bağırıyorsun diye. Çocuk zaten bağırmaya alıştı takmıyor bile
 
Ailecek yardim alin hatta önce siz ve eşiniz yardim alin.yazma şekliniz gibi yaşıyorsanız çocuk için hiç normal bir davranış değil.siz babayı yok sayıyorsunuz onun da öfke problemi var belli ki.pedagog çocuk için normal dediyse bir de siz yardim almayı deneyin o zaman.hicbir zaman ne eşim ne ben benim çocuğum demedik bizim çünkü.evet yanlış davranışımız olursa konuşup çözeriz hemen o benim çocuğum moduna geçmek sorun çözmez daha büyütür ve çocuğa da zarar verir.ebeveyn olarak ortak hareket etmeniz gerekiyor.babasi kızdığında çocuğunuzun yanında babasına tepki koymayın ama babasıyla onun olmadığı ortamda konuşun.cocuklar çok sabri zorluyor ve bazen hepimiz patlayabiliyoruz ama ebeveynler asla çocuğunun gözünün önünde çatışmaya girmemeli yoksa otoritenizi ikinizde koruyamazsınız.
 
aynen valla konuyu üç kere okudum her seferinde üvey baba zannettim eşim çocuğuma bağırıyor ne demek babası kızıma bağırıyor dese yine anlarım. kendi derdini anlatmayı beceremiyor birde anlamayıp soranlara kızıyor. bence konu sahibi önce kendini düzeltmeli.
 
Bana istediğiniz sözü söyleyebilirsiniz, ben kendime eleştri yapabilirim zaten buraya da bunun için konu açtım
Ama siz açıklama yapmış olmama rağmen hala üvey babaysa açık söyle diyorsunuz değil diyorum ama siz anlamak istemiyorsunuz amacınız ne
Sinirle çocuğum yazmışım
Açıklama yapmama rağmen konuyu başka yere çekiyorsunuz
 
ok
 
Bu kadar kötü düşüneceğinizi tahmin etmedim
Açıklama yaptım İkimizin çocuğu diye ama hala uzatılıyor
Bakın akşam hiç uyuyamadım eşimle ayrı yattık, kızım korktu çok kötüydü
Ben de ilk iş buraya konu açtım eleştri yapabilirsiniz ama yazdığım bir kelime yüzünden konuyu başka yerlere çekmeyin
Çünkü gerçekten nasıl çocuk büyütücez şaşırdım kaldım
 
Profesyonel destek alın.
Bir çocuk-ergen psikoloğuna başvurun.
Kızınızı,yeteneği ve isteği doğrultusunda;
ya jimnastik veya yüzme gibi bir spora,
ya da enstrüman kursuna başlatın.
Eşinizi uyarırken 'kızıma-çocuğuma bağırma' demek yerine cümleye, 'kızımız-çocuğumuz' diye başlayın.
Ayrıca kızınızın bulunduğu ortamda eşinizle tartışıp,onu eleştirmeyin.
Çocuğunuzun uyarı ve bağırmaya fazla maruz kaldığı için artık duyarsızlaştığınu düşünüyorum.
Daha efektif ve yapıcı çözüm yollarını öğrenmeye ihtiyacınız var ailece.
 
Ne üveyi hanım efendi kendi çocuğumudiyorum niye inanmıyorsunuz
Ben burada çözüm aramaya çalışıyorum siz ne yazıyorsunuz
İkimizin çocuğu diyorum ister inanın ister inanmayın
Siz anlatırken kızınızın şu an evli olduğunuz kişiden değil de önceki evlilikten olan bir çocukmuş gibi anlatıyorsunuz, ben dahil bir çok üye bu şekilde anladı, fevri davranmanıza gerek yok.
 

Konu sahibinde de profesyonel desteğe ihtiyacı var sanırım, konuyu hem doğru düzgün anlatamıyor hem de anlamadık diye bizlere çıkışıyor
 
Çocuk yetiştirirken anlaşamayan eş problemleri bunlar.

Bizde de var.

Eşim sonsuz tahammüllü, kızımıza asla sınır koymaz. Ben daha keskinim. Örnek vereyim yemek yemedi ise önünden alırım, eşim oyunla yedirir. Uyku saati ise uyumalı o çocuk, eşim ise uykusu yoksa hadi top oynayalım. Benim sesim yükselir, onunki yükselmez. Kızım sokakta yürümekten haz etmiyor hala, ben yürüyene kadar başında beklerim, eşim ağladığı an kucağa alır.

Sonuç, bıraktım. Valla bıraktım, yarattığı canavarla uğraşıyor şimdi. Işin kötü tarafı çocuk beni düşman belledi, onlarla aynı koltukta oturmama bile kızdığı oluyor. Yemeği babam yedirsin, okuldan babam alsın, bebeklerimi babam uyutsun, babam yıkasın beni, bezi babam değiştirsin. Çünkü her istediği ama her istediği yapılıyor.

Çok basit bir şey, çantasında suyu var. Okuldan gelirken evin altındaki bakkaldan su alıyorlar. E evde de su var. Ama ne, çocuk istemiş. Ben almam mesela, yanımda olmasa bile almam 4 kat yukarısı ev yani. Ben almadığımda olay çıkıyor. Bu su muhabbeti 5 dakikayı geçerse sesim yükseliyor. Sonra bağırdı oluyorum.

Bana bu tarz bir durumda olabileceğinizi düşündürdünüz. Fazla toleranslı davranıyor olabilir misiniz? Çünkü kontrollü ebeveyn de çıldırıyor bu durumda.
 
Konuyu kimse başka yere çekmiyor, üvey babaysa açık söyle diye bir ifade kullanan da olmadı, size yardımcı olabilmek için konuyu anlamaya çalışıyoruz çünkü anlatımınızda çocuk sadece size ait olan başka birinden olan çocuğunuz şeklinde anlaşılıyor, kendinizi ifade edememe gibi bir sıkıntınız var ayrıca karşı tarafı da yanlış anlama eğilimiz mevcut, önce kendinizin farkına varırsanız çocuğunuzu da daha sağlıklı yetiştirebilirsiniz.
 
Iyi de siz de bağırıyormuşsunuz. Ben yaramazlık yaptığında bağırıyorum babası da diğer konularda demişsiniz bir de. Belki babasının sabrı da diğer konularda taşıyordur. Size göre bağırmak mı yanlış, yoksa sadece sizin belirlediğiniz konularda mı bağırılabilir? Yaramazlık gibi.

Evde hiç bağırılmaz ise, çocuk bağırmanın yanlış olduğunu bilir. Ancak "biri bağıracaksa ben bağırırım sen bağırma" diye eşe çemkirmek çocuğun babasına saygısını azaltır sadece.

He en nihayetinde insanız. Bazen sabır taşıyor, sesler yükseliyor. Bu dünyanın sonu değil. İki ses yükseldi diye de çocuğun psikolojisi bozulmaz. Camdan değil bu çocuklar. Mühim olan bağırmayı bir eğitim şekline dönüştürmemek ve sürekli hale getirmemek.
 
Geleyim asıl konuya, eşim çocuğuma çok bağırıyor


başlığınız ve bu cümleniz

bence evde yolunda gitmeyen bir ortam var

kızınıza çocuğunuza ikinizin yani

çocuk sizin değil, siz anası iseniz o da babası

siz bağırabilirsiniz ama o bağıramaz hissiniz de muhtemelen fazla sahiplenmekten

kızınızın da kuralsız büyümüş olma ihtimalini akla getiriyor

eşiniz tabii bağırmasın ama bir uzmandan destek alsanız kızınız ile birlikte iyi olur sanki
 
Ne üveyi hanım efendi kendi çocuğumudiyorum niye inanmıyorsunuz
Ben burada çözüm aramaya çalışıyorum siz ne yazıyorsunuz
İkimizin çocuğu diyorum ister inanın ister inanmayın
Ozaman çocuğum deme çocuğumuz de lütfen çok bencilsin
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…