Bi kitap vardı bişeylere tutturan çocuklara yaklaşımlarımızla ilgili taktikler veriyo.. Ben de sizin gibiyim benim bıdık dha 11 aylık ve ben en çok bez değiştirirken sinirden çatlıyorum şimdi tahammül etmeye çalışıyorum ama ilerde daha fazla kafayı yememek ve çocuğuma zarar vermemek için kitaplardan faydalanmaya çalışıyorum.. Hoş pratikte işe yarar nı bakcaz. Ama size önerebilirimÇocuk yetiştirirken anlaşamayan eş problemleri bunlar.
Bizde de var.
Eşim sonsuz tahammüllü, kızımıza asla sınır koymaz. Ben daha keskinim. Örnek vereyim yemek yemedi ise önünden alırım, eşim oyunla yedirir. Uyku saati ise uyumalı o çocuk, eşim ise uykusu yoksa hadi top oynayalım. Benim sesim yükselir, onunki yükselmez. Kızım sokakta yürümekten haz etmiyor hala, ben yürüyene kadar başında beklerim, eşim ağladığı an kucağa alır.
Sonuç, bıraktım. Valla bıraktım, yarattığı canavarla uğraşıyor şimdi. Işin kötü tarafı çocuk beni düşman belledi, onlarla aynı koltukta oturmama bile kızdığı oluyor. Yemeği babam yedirsin, okuldan babam alsın, bebeklerimi babam uyutsun, babam yıkasın beni, bezi babam değiştirsin. Çünkü her istediği ama her istediği yapılıyor.
Çok basit bir şey, çantasında suyu var. Okuldan gelirken evin altındaki bakkaldan su alıyorlar. E evde de su var. Ama ne, çocuk istemiş. Ben almam mesela, yanımda olmasa bile almam 4 kat yukarısı ev yani. Ben almadığımda olay çıkıyor. Bu su muhabbeti 5 dakikayı geçerse sesim yükseliyor. Sonra bağırdı oluyorum.
Bana bu tarz bir durumda olabileceğinizi düşündürdünüz. Fazla toleranslı davranıyor olabilir misiniz? Çünkü kontrollü ebeveyn de çıldırıyor bu durumda.
Öncelikle çözüm önerileriniz de sağlıklı değil .7 yaşında bir çocuğum var, çok laf dinlemeyen bir çocuk ve öğretmeninden sürekli şikayet geliyor her defasında konuşarak anlatmaya çalışıyorum bağırdığımda olmadı mı oldu ama asla dövmedim şiddet asla olmadı
Ama bazen o kadar çok yoruyor ve üzüyor ki kendimi çok kötü hissediyorum nasıl davranacağımı şaşırdım ceza da veriyorum mesela en sevdiği eşyayı almak gibi ama olmuyor yine de devam ediyor
Geleyim asıl konuya, eşim çocuğuma çok bağırıyor
Mesela evde oyun oynarken kızım hile yapmaya kalkmış eşim 4 kere söylemiş ama kızım devam etmiş sonra eşim bağırdı ama çok fazla ben de eşime kızdım bağırma diye ya hilelik mi yapıyor yaptığının yanlış olduğunu söylersin ve oyunu alırsın oynamazın, yemek ki yemiyor yemeği önünden alırsın yani çözümü olan birşey için bağırma ama yaramazlık yapar kızarsın tabi ki bağırırsın ben de bağırıyorum çünkü
Akşam eşimle çok fena tartıştım zaten sinirlerim başka şeye bozuktu patladım çok fena, kızım da korktu
Eşimin ailesi de eşimin kızıma çok bağırdığını söylüyorlar ama eşim hala ben o kadar bağırıyorum VS diyor kaç kere de konuştuk yani tamam bağırmıcam diyor ama ne zaman onlar odada baş başa kalsa eşimin sesini duyuyorum
Tamam benim kızımda çok uslu bir kız değil ama bağır bağır nereye kadar başka şekilde yapılmalı diye düşünüyorum
Çocuğu olanlar bunu nasıl başarıyor
Ne ikinci evliliği ya gerçekten iyice saçma bir hal almaya başladı konuBen karıstırmıyorum dımı,
Senı tanıyorum ve ıkıncı evlılıgın. Neden bunu saklama geregı duydun kı konuda?Yanı aslında biyolojik olarak esınızın cocugu degıl kızınız ,oglunuz mu demelıydım
O zaman ben sızı bırıyle karıstıyorum .Ne ikinci evliliği ya gerçekten iyice saçma bir hal almaya başladı konu
İlk evliliğim eşiminde öyle ve İkimizin çocuğu
Eşime kızgın olduğum için kızıma bağırıyor diye yazdım bu kadar
Teşekkür ederim yorumunuz için.başlığınız ve bu cümleniz
bence evde yolunda gitmeyen bir ortam var
kızınıza çocuğunuza ikinizin yani
çocuk sizin değil, siz anası iseniz o da babası
siz bağırabilirsiniz ama o bağıramaz hissiniz de muhtemelen fazla sahiplenmekten
kızınızın da kuralsız büyümüş olma ihtimalini akla getiriyor
eşiniz tabii bağırmasın ama bir uzmandan destek alsanız kızınız ile birlikte iyi olur sanki
Teşekkür ederim yorumunuz için.
Evet bende tabi ki suçluyum kızımın yanına eşime çok kızıyorum bağırma diye ve bu yakınlarda eşimle fazla tartıştık kızımın önünde bu yüzden olabilir
Ben kendimizde suç buluyorum çünkü anne baba nasılsa çocukta o şekilde oluyor
Eşim çok pasif kalıyor daha doğrusu sakin kalıyor kızımız ne isterse yapıyor bu seferde kızımız şımarık söz dinlemeyen bir çocuk oluyor
Ya çok sakin oluyor yada hemen bağırıyor
O zaman ne diye çocuk yaptık
Etkiliyor zatenbenim deneyimlerime gore,
cocuklar anne baba arasi iliskiden her seyden fazla etkileniyorlar,
yani esime bagirsam cocuguma bagirdigimdan daha fazla uzuluyorlar.
bunu da bir degerlendirin derim.
esinizi yanlizken uyarin, tabi ki cocugunuzun yaninda da eger ki cocugunuz hakli ise onun hakli oldugunu belirtebilirsiniz, veya haksizsa haksiz oldugunu ama yine de babasinin bagirmamasi gerektigini, ama babayi da gommeden tabi ki, sevgi sozcukleri ile. Babaya bagirmaniz cok daha kotu etkiler kizinizi emin olun.
Etkiliyor zaten
Akşam kendimi kaybettim o kadar çok kızdım ki
Bağırmasına dayanamıyorum, bir mutfağa gidiyorum banyoya gidiyorum eşim eşim bağırıyor gerçekten psikolojim bozuldu yalnız bırakmaya korkar oldum
Başkalarının eşlerini görüyorum çocuklarına o kadar sakin davranıyor ki o kadar güzel oynuyor ki çok özeniyorum
Kızımızın önünde tartışarak hata yapıyoruz farkındayım ama aslında suç bizde
Cok uzuldum kızınjz adına benım esımde aynı oyle buyuk oglum on yasında en ufak bıseyde bagırır cocuga ve bende tartısırım onunla off by erkekler boyle malesefBu şekilde konuştuğumu bile fark etmedim çok bağırdığı zaman kızıma bağırma diyorum ama normal zamanda kızımız çocuğumuz diye konuşuyorum eşime karşı
Şu an çok sinirliyim akşam çok kötü tartıştık artık bağırmasına tahammül edemiyorum
Eğer sabredemiceksen ne diye çocuk yaptın bir de ikinci çocuğu istiyorsun diye kızdım
Şöyle örnek göstereyim
Kızım bir oyunda hilelik yaptığı zaman ben bağırmadan oyun bozanlık yaptığın zaman seninle oynamıcam derim devam ederse oyunu alırım ve oynamam
Ya da yemekte eğer yemicem derse tamam derim başka yemek yok derim tabağı alırım
Yani çözümü olan birşey de direk bağırmam ama mesela gün içinde bana aynı şeyi yüz kere söyletirse dişlerini fırçala, ellerini yıka gibi
Eğer dinlemezse en sonunda bağırıyorum. Ama eşim direk herşeye bağırıyor, annesinde yemeğe gidince kalabalık içinde yemeğeni Yemeğini yemeyince öyle bir bağırıyor herkes kızıyor niye bu kadar bağırıyorsun diye. Çocuk zaten bağırmaya alıştı takmıyor bile
Ya parkyüvey baba mı bağıran yani net söyleseniz.
Etkiliyor zaten
Akşam kendimi kaybettim o kadar çok kızdım ki
Bağırmasına dayanamıyorum, bir mutfağa gidiyorum banyoya gidiyorum eşim eşim bağırıyor gerçekten psikolojim bozuldu yalnız bırakmaya korkar oldum
Başkalarının eşlerini görüyorum çocuklarına o kadar sakin davranıyor ki o kadar güzel oynuyor ki çok özeniyorum
Kızımızın önünde tartışarak hata yapıyoruz farkındayım ama aslında suç bizde
Inanilmaz faydali olmus bu yaziniz.kendi adima uygulamak isterim.tesekkurlerSinirleriniz ne kadar da bozuk yahu. Eşiniz ya da siz öfke kontrolü sağlayamıyorsunuz ki çocuk da normale dönsün. Başkalarının babalarını boşverin. Böyle düşünürsek başkalarının anneleri de daha ilgili daha sakin belki.
Bakın benim eşim oyun oynamayı bilmez çocukla. Beceremez, öğrenmeye de açık değil. Öfke kontrolü yok, sabırlı bir adam değil. Ben ona (asla oğlumun yanında değil) şayet kendini bu konuda eğitemiyor isen, öğrenmeye de açık değilsen geride dur. Sabrının taştığı noktada uzaklaş. Ben ilgilenirim dedim. Çok da zor bir oğlum var. İnanın şu an bacaklarım titriyor yorgunluktan. Sabah yedi buçuktan beri oğlum iliğimi kuruttu. Bazı insanlar "aaa olmaz babası da senin kadar sorumluluk almalı" diyecektir. Olmuyor kardeşler. 35 yaşında adam değişmiyor. Bu durumda ben bitmek bilmeyen bir savaşla, sinirlerimi bozup oğluma karşı yetersiz olmayı göze alamam. Benim eşim sadece ara sıra sevmeyi ilgilenmek sanan, aksine teşebbüs ettiğinde sabrı taşıp bağıran bir adam. Bu yani.
He ben ona sabırsız isen, ben üstlenirim sorumluluğu dediğimde bir de ekleme yaptım. "sen değişmeyi, gelişmeyi tercih etmedin bu konuda. Bu senin tercihin. Ancak zamanla oğlumuz senden uzaklaşacak. Çünkü tüm eğlenceli vakitlerde annesiyle olmuş olacak. Her anıyla ben ilgilendiğim için senden uzaklaşacak" dedim. Müneccim değilim lakin tam olarak böyle oldu. Oğlumuz asla babasıyla vakit geçirmek istemiyor artık. Bunun tek suçlusu da kendisi. Sorumluluklardan kaçmanın, "benim sabrım yok" bahanesinin elbette bir bedeli oluyor.
Ben sizi de hatalı buldum. Oğlum dört yaşına girecek ve bu dört yılda eşimle seslerimiz sadece iki kere yükseldi. Ben azami gayret gösteriyorum buna. Sabrım taştıysa balkona çıkıp hava alıyorum. Oğlum beni zorladıysa, duşa girip uzaklaşıyorum. Ancak hiçbir zaman oğlumun yanında "oğluma bağırma" demedim eşime. Lütfen anne baba figrünü çocukların gözünde zedelemeyin. Madem sabrı yok, bu konuda kendini eğitmeyi de beceremiyor. Odaya gidip bağırmak yerine kızınıza "hadi gel bulaşıkları beraber yerleştirelim yardımına ihtiyacım var" diyerek uzaklaştırın ortamdan. Hem eşiniz sakinleşsin, hem de kızınız zarar görmesin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?