Son yazdıklarınızı okuyunca içim acımıştı gerçekten, ama sonra yukarı çıkıp bunu okuyunca kalakaldım..
Öyle kadınlar var ki paraları, meslekleri, vasıfları, kendilerine kol kanat gerecek aileleri olmasa bile eşleri çizgiyi aştığında "yeter be!" deyip gidebiliyorlar, kendilerine sıfırdan bir hayat kurabiliyorlar. Çok okudum böyle bu sitede, helal olsun dedim.
Sizin aileniz arkanızda, işiniz ve hattâ eviniz var, üstüne bonus olarak çocuğunuz yok ve hâlâ oradasınız, oradan oraya fırlatılıyor ve ağlıyorsunuz, izinsiz ailenizi göremiyorsunuz... Kendinize bir gıdım olsun saygınız yok mu? Onu bu kadar vazgeçilmez yapan ne?
Şu anlattıklarınızın çeyreği kadarına bile tahammül edemeyen, boşanıp çatır çatır tazminatını alan, bir şirkette aşçılığa başlayan ve artık çocuklarıyla çok mutlu olan ilkokul mezunu kadın tanıyorum. Onun cesareti vardı, şimdi hak ettiği gibi yaşıyor. Kusura bakmayın ama siz de hak ettiğinizi yaşıyorsunuz.