güzel konu, cevapları ben de merakla bekliyor olacağım.
sorunun cevabına gelirsek benim de böyle hissettiğim çook anlar oluyor. içimin acıdığı herşey bitti dediğm. o anda hiçbirşey yapmak da gelmez insanın içinden. kendimi iyileştirebilecek hiçbirşey yapmayı istemem elim kolum kalkmaz. ama bilirim ki böyle hissetmenin bu sıkıntılı ruh halinin bir sonu var. dişimi sıkarım sadece. dayanmaya çalışırım dayanabildiğim kadar.dayanamıyorsam uyumayı denerim.belki yanlış ama içip unutmaya çalışırım o anlık ateşi alır. ertesi günü daha mantıklı düşünmeye başlarım zaten.
Elimizdekilerin kiymetini bilmezsek , bir gun elimizdekileri kaybettigimizde o dusundugumuz yolun sonunun aslinda gercekten yolun sonu olmadigini goruruz. Hersey beynimizde ve olaylari algilayis seklimizde bitiyor.
Ben şükrü çok severim
Elimde olan her şey için şükrederim bir çikolatayla bile mutlu olan bir insanım
Asla elimdekileri kaybetmekle ilgili bir durum değil bu
Canınızın taa içinden istediğiniz bir şeyi tamamen kaybettiğinizi düşünün ve yıllar geçse de unutamayacağınızı..
Keşke elimde olsaydı kıymetini bilmez miydim hiç
Bana düşen buna alışmaya çalışmak ama nasıl yapacağımı bilmiyorum
Ben şükrü çok severim
Elimde olan her şey için şükrederim bir çikolatayla bile mutlu olan bir insanım
Asla elimdekileri kaybetmekle ilgili bir durum değil bu
Canınızın taa içinden istediğiniz bir şeyi tamamen kaybettiğinizi düşünün ve yıllar geçse de unutamayacağınızı..
Keşke elimde olsaydı kıymetini bilmez miydim hiç
Bana düşen buna alışmaya çalışmak ama nasıl yapacağımı bilmiyorum
Hani bazen dersiniz ya yolun sonuna geldim, bundan daha fazla nasıl yanabilir içim ?
İşte bende böyle bir yolun sonundayım sanki
Ümitler, hayaller, inandığın her şey bitmiş halde....
İçim de çok acıyor ama elimden gelen tek bir şey bile yok
Çok yorgunum ...
Peki siz böyle bir durumda olsanız ne yapardınız? Nasıl eskisi gibi mutlu bir insan olursunuz?
Var mı bunun bir yöntemi ?
Ya da gerçekten her şey yoluna girer mi...
bekarken böyle hissettiğim zamanlarda gider anneciğimin dizine yatardım,saçlarımı okşardı ...nenni gızıma nenni diye avuturdu.aglardım aglardım gözyaşlarımı siler güçlü güçlü bakardım aynaya..yine ayağa kalkıcam,buda gececek der gibi...
evlendim.şimdi hayal kırıklıkları çöküşer ümidin bittiği noktalar var kimseye anlatmıyorum annemde yok artık gidip teselli bulayım dizlerinde.çünkü onu üzmemek için gülmem lazım güçlü durmam lazım.mutlu bilsin beni.hayat bomboş akıp gidiyor yani ..kendimi hayata bırakmıs durumdayım nereye götürürse oraya
hayat beni o kadar yoruyor ki şu günlerde..konuyu görünce acaba bu başlığı ben mi açtım da haberim yok diye düşündüm :)
genelde şükür yolunu seçerim,sahip olduklarıma şükretmeyi tercih ederim böyle durumlarda..daha kötüsü de olabilir diye düşünürüm.
şu anda aklımda hep aynı düşünce var; kendimi iyi hissetmiyorum,kendimi kötü de hissetmiyorum..galiba kendimi hissedemiyorum şu anda..
en kötüsü de bu galiba
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?