Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez
tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana bir şeyler yazın..