Herkes mi prenses

Her işini kendini yapn kadın olmak ayrı
Çocukların tüm yükünü üstlenip çocukları babaları varken onsuz büyütmek ayrı
Ayrıca her işi niye kendimiz yapalım? Sorumluluğu paylaşmak değil mi zaten evliliğin olayı? E kocamıza da nazlanmayacaksak kime nazlanacağız başka? Niye prenses oluyoruz ki yardım isteyince?
 
Ayrıca her işi niye kendimiz yapalım? Sorumluluğu paylaşmak değil mi zaten evliliğin olayı? E kocamıza da nazlanmayacaksak kime nazlanacağız başka? Niye prenses oluyoruz ki yardım isteyince?
Yani istesem çok şeyi tek başıma yapabilirim
Yaptımda zamanında
Bekarken çok yalnız yaşadım, eşimin dolasıyla bir süre ayrıda yaşadık.
Yeri gelir çekiç tornavidada kullanabilirim
Yeri gelir arabanın tekerini değişebilirim
Hepsini öğrendim zamanında, işime yaradığı zamanlar çok oldu
Ama eşim varken hiç birini yapmam
Alışveriş poşeti bile taşımam o varken
Prenseslik bu kadarıyla olunuyorsa, evet prensesim
 
Ben eşimden yarım saat önce geliyorum eve. Onda bile koştur koştur yemek hazırlama telaşına düşmüyorum çünkü yorgun geliyorum.
Cumartesi ben yarım gün çalışıyorum. Ama temizliği pazar günü beraber yaparız çoğunlukla çünkü bütün temizliği tek başıma sırtlanamam.
Prenseslikse prenseslik yani canımı sokakta bulmadım.

Ama yine de kimse eşiniz kadar prenses olamaz. Bu soruyu canının kıymetini bilen kadınlara değil kocanıza sormalısınız bence.
Adam bütün gün önünde taburede oturabilmek için hobi olarak dükkan açmış resmen. İyi kazansa neyse diyeceğim de ne için sırtlanıyorsunuz ki bunca şeyi?
 
Eşim haftada iki gece yok. İki gece de 10da geliyor. Çocuğu tek uyutuyorum. Şu an yeni bir kriz atlattık. Uyuyamıyor çocuk. 7.15 te kalkıyor ama şu saat oldu uyuyamıyor. Yatağıma koyuyorum bumerang gibi geri dönüyor. Tek istediğim tek başıma bir çay içmek onu bile yapamıyorum tek olduğum dört gecede. Özetle arkadaşınızın hayatı da normal bizim de. Başına gelse o da mecbur yapacak. Hayat böyle bir şey başına gelmeden şikayet ettiklerini yapıyorsun mecburen
 
Benim eşim 11 de gidip 11 de geliyor, bizde sadece izin gününde vakit geçirebiliyoruz. Tek artım şuan çalışmıyor olmak, çocuğumla ben vakit geçiriyorum en azından ama maddi açıdan bir eksik tabi bizim için. Her şey geçici zamana bırakmak lazım
 
Valla bende son zamanlarda herkes ne kadar da canının kıymetini biliyor diye düşünüyorum. Ama ben kendimi zorlamayı, işe yaramayı seviyorum.
 
Bence insan şartlarına uyum sağlıyor. Dagına gore kis mevzusu. Ben ucretsiz izne ayrildim 11 aylik bebegime tek basima bakamiyorum,esim bir bucuk aydir yurtdisinda, eve haftanin 5 gunu yardimci kadin geliyor. Surekli yorgunum asla dinlenemiyorum. Aslinda bebege de bakabilirim diyo ama ilk cocuk olunca birakamiyorum.eskiden cok aktiftim asla yorulmazdim ama suan hic halim yok. Belki emzirmekten belki bebegim cok hareketli hic kendime vakit ayiramadigimdan hicbiseye yetisemez hale geldim. Eskiden nasil enerjiktim herseye yetisiyodum diye dusunuyorum. Annem ne var sana yardimcin bile var hala halsizim diyosun birak bu enerjim yok demeleri prenses gibi yasiyosun diyo dert yansam.
Simdi sizin yaptiklariniz baskasina cok zor gibi gelir ama motivasyonunuz varsa saglikliysaniz hissetmezsiniz bile. Baskalarinin ne dedigini umursamayin gunu mutlu huzurlu kapatiyorsaniz hersey yolunda demektir.
 
Geçici olan ne? Yada nekadar zamana bırakmalı?
 
Eşinin iş saati bir gün normale dönebilir? Ya da çocukları büyüyecek ve daha rahat edecek. Ne diyeyim çok zor hayatın var Allah yardım etsin bu böyle gider hep alışmak zorundasın falan mı?
Yani çocuk avutur gibi yorum yapmaktansa
gerçekci yorum bence daha mantıklı
Ama siz bilirsiniz tabii
Belki eşinin iş saati değişir
Belkide çocuklar büyür
Herşey mümkün…
 
Yani çocuk avutur gibi yorum yapmaktansa
gerçekci yorum bence daha mantıklı
Ama siz bilirsiniz tabii
Belki eşinin iş saati değişir
Belkide çocuklar büyür
Herşey mümkün…
Size çocuk avutur gibi gelmiş olabilir bence gayet gerçekçi herkesin kendi düşüncesi tabi
 
Eşinin iş saati bir gün normale dönebilir? Ya da çocukları büyüyecek ve daha rahat edecek. Ne diyeyim çok zor hayatın var Allah yardım etsin bu böyle gider hep alışmak zorundasın falan mı?
Esnaf birsuru akrabam var. Hayatlari maalesef boyle. Sabah namazindan sonra dukkan acarlar, aksam 11de eve gelirler. Bayramda hepimiz bulusuruz, onlar dukkan acar. Kendi isini yapan adam sonradan baska birinin yaninda çalışamıyor, hem yonetilmek istemiyor hem baska is yapamiyor. O gun satis yapmayacagini bilse bile kosa kosa dukkani aciyorlar. ailelerinden uzak kalıyorlar. Dukkanda durabilecek guvenilir bir ortagi olmadigi muddetce is saati normale dönmez.
 
Prenseslik değil ki bu tercih.

Mesela ben çocuk bakmak zor geliyor diye korunuyorum. Hamile kalsam destek olabilecek kimsem yok. Tek başımayım. Bunu biliyorum ve hamile kalmıyorum.

Doğursam dursam, hiç destek olacak kimse olmadığı için desem ki herkes prenses ben pehlivanım, olur mu?

Seçimlerimiz, hayatımızı belirliyor.
 
Prenseslikle ne ilgisi var onu anlayamadım. Sizin hayat şartlarınız daha zor diye karşısınızda ki insan prenses olmuyor ki ona göre de o yaşantısı zor. Bende yılda yazları en az 2 kez tatil yapan bir insandım bu yıl yapamadım bu beni ponçik, prenses olarak göstermez Bu yaşam tarzımı ben seçtim en ufak zorlukta ister istemez strese sokuyor insanı.
 
Hayat seçimlerden ibaret.. siz esnaf biriyle evlendiniz öyle tercih ettiniz ve iş saatleri bu. Bunun sonucu olarakta hayatınız şekilleniyor. Başkası başka türlü. Elbette kolay değil hayatınız ama Bunu seçimimiz olarak görmek bizi daha iyi hissettirir.
 
Bilemem tabi benim demek istediğim ileri zaman da ne olacağını bilemeyiz belki her şey düzelir yani kendisini ileriyi düşünerek sıkıntıya sokmasın diye diyorum
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…