Yaşadığınız ülke hangisi bilmiyorum ama bizim ülkemizde bile ücretsiz özel eğitimi devlet destekliyor.Yurtdisindayim. Arada sirada konusma terapisti geliyor eve 1 saatligine. Baska da bi secenek sunmadilar.
Ozel kurumlar ise coook uzak bizim eve ve cok pahali.
Haftada 2 saat evde ozel egitim aldirmak istedim. Ama kabul edip gelen olmadi.
En guzelini yaptiniz. Ihtiyacim olan biraz sempati, biraz dua.Sizin için 7 adet inşirah suresi okudum, rabbim ferahlık versin gönlünüze inşaallah. Anlayabilmem mümkün değil, empati yapmam da zor. Zaten yorum yada tavsiyeye ihtiyacınız yok. İmtihanınız çok çetin, rabbim kimseyi evladıyla intihan etmesin. Evladın varlığıyla da yokluğuyla da sınamasın.
Sorun ne?Bir insanın dişi ağrısa diş doktoruna gitmeyen bir insan bile tavsiye olarak bir diş doktoruna görün der o dişi ağrıyan kişiye... İlla tavsiye vermek için o konunun uzmanı olmak gerekmiyor.. O terapi yapan psikiyatristte diplomasını manavdan almıyor pek ala. Bu alan gelişmişse demek yararı var ki gelişmiş..
Diş için doktora giderken önce kolaylıkla, acısız bir şekilde bu sıkıntıdan kurtulmak için duanı edeceksin Allah'a sonra o sıkıntının maddi gerekliliği olan tedavi için doktora da gideceksin..
Sadece beden rahatsızlığı için doktora gidilmez. Ruhi bir sıkıntı içinde pek ala doktora, psikiyatriste, psikoloğa gidilebilir..
İnsanız; arada o öküz geliyo da oturuveriyo işte göğsümüzün ortasına. Ben de çikolata, unlu mamüller ve patatesle rahatlayanlardanımEn guzelini yaptiniz. Ihtiyacim olan biraz sempati, biraz dua.
Yoksa zaten ben otiZm ile ilgili makaleleri hatmettim. Ornekleri arastirdim.
Terapi ihtiyacimin zaten farkindayim ve aliyorum.
Ihtiyacim olan iki cift guzel soz, dua, temenni.
herkese tesekkur ediyorum.
Hala gogsume oturan okuzu kaldirabilmis degilim ama biraz da olsa bosalttim icimi.
Pskoljinin bozuldgu donemde oluyor bende bazen yururken ayagmn takilip dustgunu basimi vurup olebilecegim falan geliyordu gozumun onune.buna benzer cok fazla seyler ne demek istedgini anliyorum.muzik dinlemeye calis kafani ve dikkatni baska yone cek aklina biseyler geldigindeUzun olacak, icimi dokecegim, istemeyen okumasin. Ayar vermeye ego doyurmaya gelenler hic okumadan uzaklassin.
Son zamanlarda intihar ettigimi dusunur oldum.
Etmeyi degil. Intihar ettigimi. Kendimi oyle hayal ediyorum. Daha dogrusu filmlerdeki flash backler gibi kendimi merdivene asılı falan goruyorum.
Cocuklarim yalniz agliyorlar, ta ki esim kapidan girip asili bedenimi bulana kadar.
Elimdeki bicakla bi anda boğazımi kestiğimi düşünüyorum.
Zor dönemlerden geciyorum. Ama olmek istedigim yok.
Oğlum otizmli, kizim kucuk ve inatci, esim çoğunlukla anlayışsız.
Bazen çok zorlaniyorum. Oğlumun sebepsiz uzun aglamalari.
Çığlıkları. Yemek yemeyisi, konustuklarimi 10 kez tekrarlasam da anlamayisi, kizimin inat edip ciglik cigliga aglamasi sonucu ikisine yetemeyip televizyonu bakici yerine kullanmam. Cocuklarima fayda sağlayamayisim.
Mutlu olmaya çabalıyorum. Ufak seylerden zevk almaya. Ama temel saglam olmadigindan yine delirme halleri.
Cocuklarima bagirmak istemiyorum.
Ama oyle zaman oluyor ki siddet uygulamamak icin dislerimi sikmisim.
Uykusuzum. Yorgunum.
Oglumun gelecegini dusunuyorum. Kendine yetecek mi? Mutlu olacak mi?
Kizimi dusunuyorum abisiyle arasi nasil olacak? Kaldiramayacagi sorumluluklar yuklenecek mi?
Kendimi dusunuyorum. Anac biri degildim. Ama cocuklarimi cok sevdim. Dusundum ki yas farklari az olsun onlar buyuyene kadar kendim gibi olmam anac olurum. Sonra arkadas oluruz. Hatta egleniriz beraber. Ama su an hic buyumeyecek bir cocugun annesiyim muhtemelen. Ve bu bana cok agir geliyor.
Allah ona uzun omurler versin. Bana da daha cok sabir daha cok anaclik versin.
Esime de anlayis.
Ben esimden bosanmayi dusunuyordum. Cocuklarim okula basladiginda bakici masrafi az olur calisir kendimize yeteriz diyordum. Ama oglum sanki esimle aramizda bir zincir oldu.
Onu yalniz buyutecek guce sahip degilim.
Bu sebeple evli kalacagiz madem mutlu olalim.diye adimlar atiyorum. 1-2 hafta iyi derken yine sorunlar bas gosteriyor. Ruhum daraliyor.
Cocuklarla girdigimiz diyaloglar basligini gormek bile icime aci veriyor. Oglum 4 yasinda, girebildigimiz bir diyalog yok.
Daha zor durumda olanlar var biliyorum..
Biliyorum saglikli oldugu icin sukur etmeliyim. Ediyorum da.
Depresif halden kurtulamiyorum. Surekli yemek yiyorum. Cinsel anlamda mutlu olmaya calisiyorum. Filmler izliyorum. Ama hepsi anlik tatmin.
Ruhum huzur bulmuyor.
Esimle konusuyorum ama oglumuz hakkinda konusunda o benden cok kapatiyor kendini.
Annem de ayni sekilde.
Ben guclu olup ben onlara telkin veriyorum iyi olacak, soyle olacak falan diye. Ama artik yoruldum.
İyi olmayacak.
Ben de omur boyu depresif bir anne olarak kalacagim.
Sadece icimi dokmek istedim.
Siz de zor bir imtihan yasamissiniz. Allah sabir versin. Hislerinizi anlayabiliyorum. Arkadasim da 41 haftalikken kaybetti bebegini.İnsanız; arada o öküz geliyo da oturuveriyo işte göğsümüzün ortasına. Ben de çikolata, unlu mamüller ve patatesle rahatlayanlardanım
34 gün önce 40 haftalık bebeğimi karnımda kaybettim ben. Ölü doğum yaptım. İlk bebeğimdi, 34 yaşındayım. Öyle sevinç ve heyecanla bekliyordum ki oğluşumu; tarifsiz bi yıkım oldu benim için. Dün mesela bi kedi gördüm, memeleri sarkmış, emziriyo, belli ki yavrusu var. "Şu k..k kedinin bile yavrusu var, o bile anne olmuş, ben olamadım" diye ateş indi göğsüme. Bunu niye yazıyorum; eşime karşı bazen kırgınlık bazen de öfke hissediyorum ben. Ben oğlumu anlatmak, onun kaybı hakkında konuşmak, bazen ağlamak bazen de "başka yavrularımız olacak, üzülme" şeklinde teselli edilmek istiyorum. Ama erkeklerin olaylar karşısındaki tepkileri bizden farklı oluyo. Eşinize kızmayın. Bakım konusunda zaten size çok yardımcı olduğunu yazmışsınız. Belki sizin eşinizde konuşmamayı tercih ediyodur.
Amiiinnnnn inşaallahSiz de zor bir imtihan yasamissiniz. Allah sabir versin. Hislerinizi anlayabiliyorum. Arkadasim da 41 haftalikken kaybetti bebegini.
Esiniz de bebegini kaybetti o da uzuluyordur elbet, lakin ben esime de soyluyorum annelik baska.
Burada haksever diye bir uye vardi, kizini kaybetmisti 2 yasa yakindi galiba.
Onu okuduktan sonra bir sure dertlenmrye utandim ben. Allah ferahliklar versin yavrusunu kaybeden her anneye.
Size de insallah saglikli bir evlat masip etsin.
Uzun olacak, icimi dokecegim, istemeyen okumasin. Ayar vermeye ego doyurmaya gelenler hic okumadan uzaklassin.
Son zamanlarda intihar ettigimi dusunur oldum.
Etmeyi degil. Intihar ettigimi. Kendimi oyle hayal ediyorum. Daha dogrusu filmlerdeki flash backler gibi kendimi merdivene asılı falan goruyorum.
Cocuklarim yalniz agliyorlar, ta ki esim kapidan girip asili bedenimi bulana kadar.
Elimdeki bicakla bi anda boğazımi kestiğimi düşünüyorum.
Zor dönemlerden geciyorum. Ama olmek istedigim yok.
Oğlum otizmli, kizim kucuk ve inatci, esim çoğunlukla anlayışsız.
Bazen çok zorlaniyorum. Oğlumun sebepsiz uzun aglamalari.
Çığlıkları. Yemek yemeyisi, konustuklarimi 10 kez tekrarlasam da anlamayisi, kizimin inat edip ciglik cigliga aglamasi sonucu ikisine yetemeyip televizyonu bakici yerine kullanmam. Cocuklarima fayda sağlayamayisim.
Mutlu olmaya çabalıyorum. Ufak seylerden zevk almaya. Ama temel saglam olmadigindan yine delirme halleri.
Cocuklarima bagirmak istemiyorum.
Ama oyle zaman oluyor ki siddet uygulamamak icin dislerimi sikmisim.
Uykusuzum. Yorgunum.
Oglumun gelecegini dusunuyorum. Kendine yetecek mi? Mutlu olacak mi?
Kizimi dusunuyorum abisiyle arasi nasil olacak? Kaldiramayacagi sorumluluklar yuklenecek mi?
Kendimi dusunuyorum. Anac biri degildim. Ama cocuklarimi cok sevdim. Dusundum ki yas farklari az olsun onlar buyuyene kadar kendim gibi olmam anac olurum. Sonra arkadas oluruz. Hatta egleniriz beraber. Ama su an hic buyumeyecek bir cocugun annesiyim muhtemelen. Ve bu bana cok agir geliyor.
Allah ona uzun omurler versin. Bana da daha cok sabir daha cok anaclik versin.
Esime de anlayis.
Ben esimden bosanmayi dusunuyordum. Cocuklarim okula basladiginda bakici masrafi az olur calisir kendimize yeteriz diyordum. Ama oglum sanki esimle aramizda bir zincir oldu.
Onu yalniz buyutecek guce sahip degilim.
Bu sebeple evli kalacagiz madem mutlu olalim.diye adimlar atiyorum. 1-2 hafta iyi derken yine sorunlar bas gosteriyor. Ruhum daraliyor.
Cocuklarla girdigimiz diyaloglar basligini gormek bile icime aci veriyor. Oglum 4 yasinda, girebildigimiz bir diyalog yok.
Daha zor durumda olanlar var biliyorum..
Biliyorum saglikli oldugu icin sukur etmeliyim. Ediyorum da.
Depresif halden kurtulamiyorum. Surekli yemek yiyorum. Cinsel anlamda mutlu olmaya calisiyorum. Filmler izliyorum. Ama hepsi anlik tatmin.
Ruhum huzur bulmuyor.
Esimle konusuyorum ama oglumuz hakkinda konusunda o benden cok kapatiyor kendini.
Annem de ayni sekilde.
Ben guclu olup ben onlara telkin veriyorum iyi olacak, soyle olacak falan diye. Ama artik yoruldum.
İyi olmayacak.
Ben de omur boyu depresif bir anne olarak kalacagim.
Sadece icimi dokmek istedim.
Sorun ne?
Son açılan tüm konularda aynı moda cümleye rastliyor olmam bunu dile getirmemin neresi rahatsız ediyor ki...
Ben gidilmez edilmez demiyorum dikkat edersen... Sadece bilen de ediyor bilmeyen de.. Yoksa ruhi destek şart insanlar için...
Kotu ornekleri baz alma her zaman moral seviyen yüksek olsun. Yaparsiniz birlikte güven kendine ve oğluna.O gruplarda ilerleme kaydedenleri gorup ferahliyorum. Sonra kotu bi ornek gorup dibe batiyorum.
Daha nadir olurdu. Sanirim yasi buyudukce otizm seviyesinin buyudugunu anlamak ve kizimin hircinligi birlikte iyice depresyona soktu beni. Tuvalet aliskanligi kazanip birakmasi. Tekrar tekrar denemeler.
Vucut olarak buyudugu halde bazen bebek gibi kucagimda tasimak zorunda olusum. Tek bir sey degil. Yipratici sebepler...
Hayır canım niye öyle düşünüyosunki.şu yazılanları okuyan her insan heleki bu bir anneyse acısını yüreğinde hisseder.benimde iki tane evladım var.çok şükür şuan sağlıklılar ama yarının garantisi var mı? Hangimiz için bunun garantisi var.eminim çok zor bir durum.bu dünya sınav dünyasıysa sizinde imtihanınız buymuş.rabbim o meleklere sağlık versin inşallah.Birebir ayni durumdayiz, tek farkimiz benim sadece oglum var, otizmli 2 yas 7 aylik. Kelin ilaci olsa basina surer, sana kendini iyi hissettirecek hic lafim yok...sadece yalniz degilsin bunu bil.bizim gibi bir suru anne var...allah cocuklarimiza selamet versin. Son olarak da sunu diyeyim: buradan alacagin tek tepki norotipik ( normal gelisimli) cocugu olan annelerin vah vahlamalari.onlarin da faydasi yok. Az sonra biri cikar ayyy canimmm nasil anladiniz neyi vardi cocugunuzun der, kendi cocuguyla kiyaslamak ferahlamak icin...komik...
Esim iyi biri haliyle bahsettigin sorunlar yok ama uyumlu degiliz. Birbirimizi yiprattik.eşin iyi biriyse boşanma, dayak hkaret yoksa, işi varsa geçinin, çocuğunu özel eğitime göder, kendin bir işe gir ya damaddiyatın varsa bir dükkan aç, hayata bağlan, sen iyi olacaksın ki yavrun da iyiolsu
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?