Evet ilgilenmiyor bebeği ile ki kendi psikologu da bu durumu gelişmemiş annelik duygusu olarak nitelendiriyor. Dese ki depresyonda, lohusa geçicidir diyeceğim. Düzelir ya da düzelmez diyemiyoruz. Ben yeğenimi kendimden de korumalıyım o zaman. Nasıl cesaret edebilirim ki hazır değilken. Ben bakamazsam, iyi bir şekilde sahip çıkamazsam ne olacak ? Evime aldığım köpeğe 10 tane veteriner gezdirdim barınaktan almıştım hastaymış meğer inlemesi hala kulağımda. Benden aldılar ölüsünü görmemem için. Eşim mesela dedesinin ahırdaki buzağısı için veteriner getirdi 3 saatlik yoldan haftada 3 4 kez sırf düzelsin, iyileşsin diye. Eve aldı eşim hayvanı sabaha kadar başında bekledi. İnsanlar ona güldüler harcadığın paraya inek alınırdı diye. Bilmiyorum bir insana sahip çıkmak daha korkunç bir sorumluluk olmalı. Kardeşimi boğmak istiyorum nasıl ağlamasına bakmıyor, nasıl emzirmezsin ya senin çocuğun bu diyorum. Boğazı düğümleniyor insanın. Elin çocuğu olsa alır pışpışlarsın ağlamasın diye. Merhametsiz bir insan değilim. Yuvaya verilsin de istemiyorum annesi baksa elimden geleni yapıyorum ama bakmıyor. Yeğenim için çok çok üzgünüm. Kendi hayatımı buna adapte edemem bunun da farkındayım. Keşke böyle olmasa zamanla değişir mi bu düşüncem bilmiyorum. Bencilsin, kötüsün deniyor bu yüzden de baskı altında kalıyorum. Suçlu hissediyorum. Yuvada ya da başka ailede daha mutlu olacaksa vermeli. Bunun kararını ben asla vermem, veremem. İnsan hep merak eder ama acaba yaşıyor mu, iyi mi, mutlu mu diye. O evladını arayan anneler bu yüzden arıyorlar bence daha çok.
Ben de yeğenimi seviyorum üzülüyorum onun için ama tedirginim kendim için de.. Bugün annemin komşusu geldi bana diyor ki evlendin, rahatsın, bu kız(kardeşim) gün yüz görmedi ama sen de sırt dönüyorsun al büyüt ne var.... Sinirlendim kadına da çekti gitti. Bana bunları demeye 1 saat yol gelmiş düşünün. Benim suçum ne anlamıyorum
