Arkadaslar hepinize merhaba,
Koca dünyada kendimi öyle yalnız hissediyorum ki, bazen kendime bile kendimi anlatamıyorum.
Avukatım, kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım. Günün birinde böyle bir şeyi mesele edeceğim aklıma gelmezdi, gülerdim.
3 yillik evliyim, evliligimin baslarinda da benzer konu yuzunden sikintilar yasadim ama bir sekilde idare ettim, ornek vermem gerekirse evleneli 4 gun olmustu kayinvalidem kayinpederim ve uyusturucu tedavisi goren ogullari kalmaya geldiler 40 gun kadar kaldilar. Bu arada biz istanbuldayiz onlar erzurumda. Kendi ailem de uzakta, samsunda.
Cok uzatmamak adina su anki duruma geceyim; 11 aylık bir bebeğim var, hamileligim riskli ve sıkıntılıydı. Ise ara vermek durumunda kaldım. Doğum yaptım. Kolik ve zor bir bebekti. Annem doğum zamanı 40 gün gelip kaldı. Başka da destek alamadım. Eşim de avukat, yoğun çalışıyor, çok fazla desteği olmuyor. Hayatım her anne gibi tümden değişti. Ama işi bırakmam, anne olmam, bebek derken ben çok zorlandım. Tüm bu sureclerde gerçekten kendimi çok yalnız hissettim. Ama bebeğimi kimseye güvenerek dogurmadigim için sitem de etmedim. O buyur ben tekrar çalışırım vs vs gibi kendimi telkin etmeye çalıştım.
Böyle zor bir süreçte eşimin annesi ve babası tek 1 kez arayıp nasılsın diye sormadılar. Biz bayramda esimin de istegi uzerine ailesinin yanina gittik, torunlarini gorsunler diye. 2 hafta önce eşim, annem bunalmış buraya gelmek istiyor dedi. Geldi, 17 yasindaki torununu da almis yanina. Ben hiçbir şekilde aranmadim.
Hiçbir şeye yardım etmiyor, bebekle de ilgilenmiyor, eşimle iki çift laf etmeye bile müsaade etmiyor. Ve sınırsız hizmet bekliyor. Bir yandan evden kucuk kucuk is almaya basladim. Bir yandan bebegim, bir yandan ufak tefek isler, bir yandan ev. Saygısızlık yapmamaya calisiyorum bu surede ama önünü alamıyorum. Ne zaman gideceği asla belli değil. Dün 2 tane evli kızını aradı yanına çağırdı. Bize sormadan. Sonra da esime kizlarinin gelecegini soyledi. Ben yine konunun hicbir tarafinda degilim. Bu arada evim 50 metrekare.
Dediğim gibi öncesini çok anlatmadım ama 3yillik sürede de kardeşleri amcası amcasının oğlu vs vs çok fazla yatılı misafirliğe gelen oldu, ben çalışırken bile.
Eşime rahatsız olduğumu defaatle dile getiriyorum ama kırk yılın başı yanına gelen ailesini istememekle suçlanıyorum.
Gerçekten çok severek evlendim hala seviyorum, kimseyi degistiremeyecegimi de biliyorum, sevginin aptallik olmamasi gerektigini de. Aklımdan ilk defa boşanmak geçti.
Herkese anlatip kendimi kucuk dusurmek istemiyorum, kendi anneme anlatiyorum, olacak bunlar gelecek kalacak abartma diyor, idare et diyor. Olayları ben mi abartıyorum, derdimi mi anlatamıyorum bilmiyorum.
Net bir şekilde şunu söyleyebilirim ki sınırdan asla anlamayan bir aile yapısına sahipler ve de kadını görmezden gelen. Onu da denedim başarı olamadım ve sadece eşimle aramız bozuldu.
Sizce de ortada sorun var mı yoksa ben hala cikamadigim bir lohusa depresyonunun içinde miyim
Koca dünyada kendimi öyle yalnız hissediyorum ki, bazen kendime bile kendimi anlatamıyorum.
Avukatım, kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım. Günün birinde böyle bir şeyi mesele edeceğim aklıma gelmezdi, gülerdim.
3 yillik evliyim, evliligimin baslarinda da benzer konu yuzunden sikintilar yasadim ama bir sekilde idare ettim, ornek vermem gerekirse evleneli 4 gun olmustu kayinvalidem kayinpederim ve uyusturucu tedavisi goren ogullari kalmaya geldiler 40 gun kadar kaldilar. Bu arada biz istanbuldayiz onlar erzurumda. Kendi ailem de uzakta, samsunda.
Cok uzatmamak adina su anki duruma geceyim; 11 aylık bir bebeğim var, hamileligim riskli ve sıkıntılıydı. Ise ara vermek durumunda kaldım. Doğum yaptım. Kolik ve zor bir bebekti. Annem doğum zamanı 40 gün gelip kaldı. Başka da destek alamadım. Eşim de avukat, yoğun çalışıyor, çok fazla desteği olmuyor. Hayatım her anne gibi tümden değişti. Ama işi bırakmam, anne olmam, bebek derken ben çok zorlandım. Tüm bu sureclerde gerçekten kendimi çok yalnız hissettim. Ama bebeğimi kimseye güvenerek dogurmadigim için sitem de etmedim. O buyur ben tekrar çalışırım vs vs gibi kendimi telkin etmeye çalıştım.
Böyle zor bir süreçte eşimin annesi ve babası tek 1 kez arayıp nasılsın diye sormadılar. Biz bayramda esimin de istegi uzerine ailesinin yanina gittik, torunlarini gorsunler diye. 2 hafta önce eşim, annem bunalmış buraya gelmek istiyor dedi. Geldi, 17 yasindaki torununu da almis yanina. Ben hiçbir şekilde aranmadim.
Hiçbir şeye yardım etmiyor, bebekle de ilgilenmiyor, eşimle iki çift laf etmeye bile müsaade etmiyor. Ve sınırsız hizmet bekliyor. Bir yandan evden kucuk kucuk is almaya basladim. Bir yandan bebegim, bir yandan ufak tefek isler, bir yandan ev. Saygısızlık yapmamaya calisiyorum bu surede ama önünü alamıyorum. Ne zaman gideceği asla belli değil. Dün 2 tane evli kızını aradı yanına çağırdı. Bize sormadan. Sonra da esime kizlarinin gelecegini soyledi. Ben yine konunun hicbir tarafinda degilim. Bu arada evim 50 metrekare.
Dediğim gibi öncesini çok anlatmadım ama 3yillik sürede de kardeşleri amcası amcasının oğlu vs vs çok fazla yatılı misafirliğe gelen oldu, ben çalışırken bile.
Eşime rahatsız olduğumu defaatle dile getiriyorum ama kırk yılın başı yanına gelen ailesini istememekle suçlanıyorum.
Gerçekten çok severek evlendim hala seviyorum, kimseyi degistiremeyecegimi de biliyorum, sevginin aptallik olmamasi gerektigini de. Aklımdan ilk defa boşanmak geçti.
Herkese anlatip kendimi kucuk dusurmek istemiyorum, kendi anneme anlatiyorum, olacak bunlar gelecek kalacak abartma diyor, idare et diyor. Olayları ben mi abartıyorum, derdimi mi anlatamıyorum bilmiyorum.
Net bir şekilde şunu söyleyebilirim ki sınırdan asla anlamayan bir aile yapısına sahipler ve de kadını görmezden gelen. Onu da denedim başarı olamadım ve sadece eşimle aramız bozuldu.
Sizce de ortada sorun var mı yoksa ben hala cikamadigim bir lohusa depresyonunun içinde miyim