Hiç yani, ben hamileliğimin son günlerine kadar çalıştım, doğumdan sonra evden işlerimi yürüttüm yeri geldi bebeğimle ilgilenemedim doğru dürüst iş güç peşinde koştum, hamilelikte 26 kilo almıştım
inanın o kadar yoruluyordum ki 6 ayda eski halimden zayıftım bünyem göçmüştü sürekli hastaydım yeri geldi hastanelerde bebeğimle tek başıma acillere gidip müşadede yattım. Hem çalıştım hem çocuk baktım ben her işini kendi yapan bir kadınım bir gün olsun ne yemeği, ne ütüsü ne temizliği eksik kalmadı. Bir tek kere bu sebeplerle onunla tartışmadım off demedim.
Bebeğe sen bak çalışma dedi ama sürekli işin içene girmek zorunda bıraktı. Ofiste bebeğim için bir oda bile kurdum artık geceler boyu ofiste o bebek benimle mesai yaptı, ne kendi ailem ne onun ailesi yanımda değildi ben doğum yaptım annem 1 hafta kaldı yanımda kayınvalidem zaten misafir gibi geldi gitti. Kimseye sitem etmedim.
Bebeğim 1,5 yaşına geldi ama nasıl geldi kimse bilmedi. İmkanımız olmasına rağmen eşimden maddi hiç bir fayda sağlamadım halen daha kendi çalıştığım dönem aldığım arabamı kullanırım kaç yaşında heryerinden ayrı ses çıkıyor artık, sanayiye bile kendim götürürüm.
Çocuk olmadan önce şirketin bütün yükü benim üstüme kalmıştı zaten sinir krizleri geçirirdim artık ama tuvalette banyoda ağlayıp, sonra hiç birşey yokmuş gibi az davranmadım ben.
Çocuk oldu sadece 3 ay hiç bir işe karışmadım sonrası aynen eski düzene döndü. bir taraftan bebeğimi ayağımda sallar bir taraftan kucağımda laptop maillere cevap yazardım, bebeğimi emzirirken telefonda müşterilerimizle konuşurdum, gece bebeğimi uyutur proje hazırlardım ki halen böyle.
Bu kadar çok parçaya bölünüp eşime renkli bir yatak odası hayatı yaşatamadım evet.
Suçlu benim ben iyi bir kadın değilim onun