o beni seviyor biliyorum ama onunda mutsuz olduğunu düşünüyorum(bana mutlu olduğunu söylesede) gerçi onun hayattaki beklentileri akşam evime gelim çocuğum karım evde olsun yemeğimi yiyip tv izlim telefonla oynim yeter kafasında tam yaşının adamı anlıycağınız. çalışmıyorum oğlum küçük 5.5 yaşında .eşiniz mutlu mu sizce ?
çalışıyor musunuz ?
anne evine dönmek büyük risk
şimdikinden daha mutsuz olursunuz bence
hayır asla kendimi başka bir erkekle düşünmek bile miğdemi bulandırır.öyle bir kıyasa da asla girmedimYanlış anlamayın, size daha uygun birileri mi var etrafınızda ?
evet değil etrafıma bakıyorum ne evliliklerde ne sorunlar var görüyorum insanlar geçinemiyor bile kavga gürültü var. peki boşandıktan sonra aynı konforlu hayatı yaşamayacağımı bildiğim halde boşanmamak yani sırf konforum uğruna evliliği sürdürmek doğrumu bilemiyorum kafam kazan gibi. kurtarma uğruna elimden geleni yapıyorum buraya dahi yazdım neler yapabilirim benim düşünemediğim neler olabilir düşüncesiyle umarım bir çıkış bulurum kendimeCok iyi düşünün derim. Inanın kimsenin evliliği dört dörtlük değil. Şiddet yok aldatma yok ve sizi çok kısıtlayan bi kocanız yok anladigim kadarıyla. Tabiki karar sizin. Ama boşandıktan sonra önceki hayatinizdan daha iyi bi hayat yasayacaginizin garantisi yok. Elinizden gelen her şeyi yapın kurtarmak uğruna. Eğer yine de olmuyorsa gerekeni yaparsınız. Hemen pes etmeyin
17 yaşında evlenip hemen çocuk yapmadım gayet bilinçli hareket edip 5 yıl sevgili olup evlendikten 3 yıl sonra çocuk yaptım. 14 yıl sonra şıp diye şimdi anlamadıım elbette zamanla gelişen bir süreç oldu bu şimdi artık dolup taşmak üzere olduğum ve farklı düşüncelere ihtiyacım olduğu için yazıyorum buraya. Yaşadığım durum 'sana rahat batmış ' durumumu yoksa gayet normalmi bunu artık mukayese edemiyorum beynim durdu
monotonluk olabilir ama 40 küsür yaşındaki adamı artık değiştirip bu monotonluğu gidermem için onunda kendini değiştirmesi gerekir bunu yapabiliceğini hiç sanmıyorum. 5 yaşında bir çocuğum olmasaydı bende alır çantamı çıkardım ama yapamıyorum defalarsa çocuğun yararını düşünmek zorundayım. siz ne güzel farklılıklarınızlla mutlu olmayı başarmışsınız belki bizde başarabiliriz 14 yılda olmayan şey artık olurmu dersiniz.
Yok bence insanın düşünceleri değişmiyor olsa kırkından sonra aldatmalar olmazdı. İnsandır değişebilir. Genelleme yapmak doğru olmaz :)Kimisinin maddi durumu Iyi değildir kimisi çevre baskısından cekiniyodur kimisi çocuğunu düşünüyordur.genelleme yapamayız sadece çevre baskısı ya da maddi durum diye. Varmak istediğim nokta Çocuk sorumluluğu bana zarar vermeyen sadece ortak paydamiz yok diye (eğer çocuk varsa)boşanmak o çocuğa haksızlıktır. Kaldı ki 14 sene evli kalindiktan sonra fark edilmesi. Kişiler zevklerin uyuşmadığı en fazla iki sene içinde belli olur diye düşünüyorum
İlla gerizekalıya anlatır gibi anlatmak mi gerekiyor?yoooooo. Biz kadinlar hep serseriye bilmem neye gonul verip aci cekiyoruz diye sacmalayan baskasi miydi?
o beni seviyor biliyorum ama onunda mutsuz olduğunu düşünüyorum(bana mutlu olduğunu söylesede) gerçi onun hayattaki beklentileri akşam evime gelim çocuğum karım evde olsun yemeğimi yiyip tv izlim telefonla oynim yeter kafasında tam yaşının adamı anlıycağınız. çalışmıyorum oğlum küçük 5.5 yaşında .
Aldatma her yaşta olabilir evet. Hayat görüşü nün aynı olup olmadığı çok da değişken olmamalı. Biriyle hayat görüşün ya uyuyodur ya uymuyodur. Bunun genellemesi nerde :)Yok bence insanın düşünceleri değişmiyor olsa kırkından sonra aldatmalar olmazdı. İnsandır değişebilir. Genelleme yapmak doğru olmaz :)
Mutsuz olunan bir evliliği sürdürmek istememek normal ancak çocuk varsa iki üç kere düşünmek gerekiyor, tüm yolları denemek, çabalamak gerekiyor. Annemin evine gidebilirim dediğinize göre çalışmadığınızi düşünüyorum. Boşanma durumunda çocuğun maddi olarak konfor alanı nasıl olacak, baba ile ilişkisi şu an nasıl, sonrasında nasıl olur, çocuk şu an mutsuz, huzursuz, sevgisiz bir ortamda mi büyüyor.Bir evliliğim var aramızda 13 yaş farkla beraber iyi kötü geçiniyoruz kendisi iyi birisi iyi bir baba iyi bir eş sorumluluk sahibi vicdan sahibi seven biri, şiddet yok kötü muamele yok ama ben mutsuzum yani nasıl desem 17 yaşında tanıştım 31 yaşındayım şuan bakış açım ve fikirlerim değişti dünya görüşüm değişti ve o bu görüşlerime isteklerime tamaaaamen karşı ve istemiyor asla ikimizde aslında zıt kutuplardaymışız her anlamda.
Sizce bir evliliği sürdürmek için yukarıda belirttiğim durumlar yeterlimi yani değişen düşünce yapımı sineye çekip evliliğimi sürdürmelimiyim?(çekemiyorum çünkü boğulacak gibiyim artık ) düzenimi bozmalımıyım? (oğlum var okulu var annemin evine dönebilirim ama kendi evimin konforunda olmayacak). Sizce bir evliliği bitirmek için sadece mutsuz olmak yeterli bir sebep olamazmı çokmu bencilce düşünüyorum? çokmu şımarıkça? rahatmı batıyor sana diyorsunuz? farklı görüşlere ihtiyacım var objektif ve gerçekçi olmanızı istiyorum.
mutsuzluğumun somut bir nedeni yok açıkcası ve bu yüzden bende sizin gibi düşünrken buluyorum kendimi sanki canım sıkılmışta bana rahat batmışta o yüzden istiyormuşum gibi geliyor ama mutsuz olmak yeterli değilmidir sadece. illaki somut bir sıkıntımı olması gerekir bunun için.Oyle bir yazmissin ki sanki hic bir sorun yokta canin sklmis bosaniyorsun hobi olarak gibimutsuz oldugun bir kac ornek var mi? Birde calismiyorsan anne evi filan cocukla cok agir gelir bence..
kıyafet konusu bunlardan biri, bir sorun evet yaş farkından ötürü sanırım kıskançlık yaşıyor kendi iiçin oyüzden bazı farklılıklara gittim daha bol ve salaş takılıyorum. bu kısıtlama beni rahatsız ediormu evet ediyor ama bu sorun tek başına değil elbette içten gelen bi huzursuzluğum var benim ve bu huzursuzluk mutsuzluk bu düzeinimi bozmak için geçerlimidir mantıklımıdır bunu bilmek istiyorum herşeyi yıkmaya değermiMutsuz evliliği bitiren çok kişi var ki evet zorlamanın çok anlamı yok. Ama mutsuzluğun sebepleri de çok önemli bence çünkü ortada bi çocukta var. Çocuk için şiddet, kavga ile süren evliliğin devam etmesine kesinlikle karşıyım ama sizin durumunuz farklı. Size eşiniz ne konuda engel oluyor? Ne tür karşıtlığı var? Onu dinlemeden mutlu olduğunuz şeyleri yapamaz mısınız? Mesela gezmek istiyorsunuz onu mu istemiyor? Ya da kıyafetinizi mi kıskanıyor? Evlilikte her çiftin düşünce yapısını aynı olmuyor zaten.
haklısınız oturup uzun uzun konuşmalıyız sanırım kendi kendimi iyileştiremiyorum o benden daha olgun düşünür herzaman umarım bi çıkış yolu bulurumNeden olmasın ki? Siz de 40 yaşına geleceksiniz bir gün o günden sonra değişim olmaz mı sizde? İnsan isterse sevdiği insan için bir şeyler yapar. Güzelce suçlamadan konuşursanız kalkıp ters bir tepki alırsanız ayrılmayı o zaman düşünürsünüz. Nasıl olsa dibi tutar diye yemek yapmaktan vazgeçmiyoruz sonuçta
öylemi dersiniz sizce bu sıkıntılar geçici bir süreçmi uzun süreli bir ilişki içinde olduğumuz içinmi yaşıyorum bu buhranları. benim geçinmeye gönlüm var iyi niyetliyim ve beraber çok zorlu süreçlerde yaşadık bu konfora ikimiz beraber çabalayarak ulaştık ama yoruldum sanrıım artık ruhum yaşlandı gibi hissediyorumBen sizin dönemsel, uzun süren beraberlikler de yaşanan bir darbogazi geçtiğinizi düşünüyorum.
Ayrıca maddi açıdan çok rahat, belki çoğu kişinin imrendigi güzelliklere sahipsiniz. Devamli olmasını dilerim tabi.
Bende uzun yıllardır evliyim, şunu farkettim, eğer iyi niyet varsa o ilişki yürüyor. Birde zorluklara beraber direnen insanlar daha sıkı tutunuyor birbirine sanki, sizde bu eksik....
Eşiniz size karşı kötü niyetli değil ise, çocuğunuzu babasız büyütmeyin.
asil benim oyle anlatmam gerekiyor ama neyse.İlla gerizekalıya anlatır gibi anlatmak mi gerekiyor?
Orada demek istediğim bu mu sizce?
Konuyu saptirmanin anlamı yok
yetişkin olarak sorumluluklarımız hissettiğimiz mutsuzluğu göz ardı etmek için yeterlimi,şuan gayet huzurlu ve mutlu bi evde büyüyor ama bu huzurun durumu benim ruhsuzca yaşayıp herşeyi boşvermiş olmamdan kaynaklı yani mutsuzluğumu sürekli gündeme getirmiyorum problem çıkarmıyorum dışa vurmuyorum sanki yuvarlanıp gidelim modundayım sanırım bireysel bi terapi almalıyım öncelikle belki çözebilirim durumu.Mutsuz olunan bir evliliği sürdürmek istememek normal ancak çocuk varsa iki üç kere düşünmek gerekiyor, tüm yolları denemek, çabalamak gerekiyor. Annemin evine gidebilirim dediğinize göre çalışmadığınızi düşünüyorum. Boşanma durumunda çocuğun maddi olarak konfor alanı nasıl olacak, baba ile ilişkisi şu an nasıl, sonrasında nasıl olur, çocuk şu an mutsuz, huzursuz, sevgisiz bir ortamda mi büyüyor.
Evet siz önemlisiniz ama yetişkin olarak sorumluluklariniz da var.
Çift terapisi alabilirsiniz, eşiniz yanaşmazsa bireysel terapi alabilirsiniz, hobi, çalışma hayatı
Belki mutsuzluğunuz sizinle ilgili, siz değişince esiniz de değişecek. Çok kişisel bir karar ve birçok parametre var. Bence bir uzman desteği alın
Mutsuzluk yeterli tabiiki.. ama yasayacagin zorluklari dusununce sonrasinda pisman olabilirsin diye dedim. Bence bir sure ayri yasayin, senin yerinde olsam oyle yapardim.. ve baktin daha mutlusun o zaman dusunursun.. belki cok ozlersin ayrilma fikrinden vazgecersin. Yani insan hep elinde olmayani istiyor sonucta nefsimiz cok acgozlu.. bekar evlenmek istiyor evli bosanmak istiyor tek yasamayi ozluyor. Bence elimizdekilerin kiymetini bilmek gerek, bi ailen varsa buna sahip cikmak gerek.. belli heyecan eksik iliskinizde ya da cinsel hayatiniz eksiktir bilemiyorum.. ama bir yerlerde eksiklik olmasa mutsuz olmazdin. Ara ara hepimizmutsuzluğumun somut bir nedeni yok açıkcası ve bu yüzden bende sizin gibi düşünrken buluyorum kendimi sanki canım sıkılmışta bana rahat batmışta o yüzden istiyormuşum gibi geliyor ama mutsuz olmak yeterli değilmidir sadece. illaki somut bir sıkıntımı olması gerekir bunun için.
kıyafet konusu bunlardan biri, bir sorun evet yaş farkından ötürü sanırım kıskançlık yaşıyor kendi iiçin oyüzden bazı farklılıklara gittim daha bol ve salaş takılıyorum. bu kısıtlama beni rahatsız ediormu evet ediyor ama bu sorun tek başına değil elbette içten gelen bi huzursuzluğum var benim ve bu huzursuzluk mutsuzluk bu düzeinimi bozmak için geçerlimidir mantıklımıdır bunu bilmek istiyorum herşeyi yıkmaya değermi
haklısınız oturup uzun uzun konuşmalıyız sanırım kendi kendimi iyileştiremiyorum o benden daha olgun düşünür herzaman umarım bi çıkış yolu bulurum
öylemi dersiniz sizce bu sıkıntılar geçici bir süreçmi uzun süreli bir ilişki içinde olduğumuz içinmi yaşıyorum bu buhranları. benim geçinmeye gönlüm var iyi niyetliyim ve beraber çok zorlu süreçlerde yaşadık bu konfora ikimiz beraber çabalayarak ulaştık ama yoruldum sanrıım artık ruhum yaşlandı gibi hissediyorum
Cocuk 40 yasina gelene kadar beklesinler bence, zira sizin zihniyetizdeki insanlarin cocuklari anca olgunlaşiyor o yaşa kadar6
Ayni şaşkınlık ve ayni fikirler içindeyim. Cocuk mu ödeyecek 17 yasindaki aptalliginizin bedelini? Yuzlerce yüzlerce parcalanmis aile cocugunun öğretmeni oldum, hep bir seyleri eksik. Hic degilse 17, 18 yaşına gelene kadar bekleyin.
Kendinizi bı dinleyin derim. Ama boşanma konusunda değil.mutsuzluğumun somut bir nedeni yok açıkcası ve bu yüzden bende sizin gibi düşünrken buluyorum kendimi sanki canım sıkılmışta bana rahat batmışta o yüzden istiyormuşum gibi geliyor ama mutsuz olmak yeterli değilmidir sadece. illaki somut bir sıkıntımı olması gerekir bunun için.
kıyafet konusu bunlardan biri, bir sorun evet yaş farkından ötürü sanırım kıskançlık yaşıyor kendi iiçin oyüzden bazı farklılıklara gittim daha bol ve salaş takılıyorum. bu kısıtlama beni rahatsız ediormu evet ediyor ama bu sorun tek başına değil elbette içten gelen bi huzursuzluğum var benim ve bu huzursuzluk mutsuzluk bu düzeinimi bozmak için geçerlimidir mantıklımıdır bunu bilmek istiyorum herşeyi yıkmaya değermi
haklısınız oturup uzun uzun konuşmalıyız sanırım kendi kendimi iyileştiremiyorum o benden daha olgun düşünür herzaman umarım bi çıkış yolu bulurum
öylemi dersiniz sizce bu sıkıntılar geçici bir süreçmi uzun süreli bir ilişki içinde olduğumuz içinmi yaşıyorum bu buhranları. benim geçinmeye gönlüm var iyi niyetliyim ve beraber çok zorlu süreçlerde yaşadık bu konfora ikimiz beraber çabalayarak ulaştık ama yoruldum sanrıım artık ruhum yaşlandı gibi hissediyorum
evet ozaman herşeyi sineye çekip mutlu olmaya çalışmak zorundayım. ben mutsuz bi ailede sorumsuz bir babayla büyüdüm huzursuz bir evde büyümenin ruhsal bedellerini ödedim aynı durumları yavrum yaşamasın diye elimden geleni yapmaya çalışıyorum umarım yakın gelecekte geçmiş gitmiş yıllarıma üüzülüp pişman olmamçocuksuz olsaydınız boşanmak ve kendinize istediğiniz yeni bir hayat kurmak en mantıklısı olurdu
Ama çocuk varken iş değişiyor. O çocuğu bilerek ve isteyerek dünyaya getirdiniz. Çoğunlukla da onun ihtiyaçları ön planda olmalı. O mutlu mu? Maddi-manevi evinde huzurlu mu?
Mutsuzluğu gozardi etmeyin tabi ki, ama caba göstermeden direkt ayrılmayı seçmeniz doğru olmaz. 30 lu yaşlar zaten ben kimim sorusunun gündeme geldiği yaşlar. Belki mutsuzlugunuz kendinizle alakalı, bakış açısıniz değişince evliliğe de yansıyabilir. Biz burada çok kısıtlı verilerle yorum yapıyoruz. Hayatınızın detaylarını bilmiyoruz. kesinlikle iyi bir terapist ile görüşün ve bence çalışma hayatına başlayınyetişkin olarak sorumluluklarımız hissettiğimiz mutsuzluğu göz ardı etmek için yeterlimi,şuan gayet huzurlu ve mutlu bi evde büyüyor ama bu huzurun durumu benim ruhsuzca yaşayıp herşeyi boşvermiş olmamdan kaynaklı yani mutsuzluğumu sürekli gündeme getirmiyorum problem çıkarmıyorum dışa vurmuyorum sanki yuvarlanıp gidelim modundayım sanırım bireysel bi terapi almalıyım öncelikle belki çözebilirim durumu.
Kadin mutsuz degil, monotonlukta boğulmuş ayrica kendi yazdiklarina göre " icten gelen bir huzursuzlugu " var. Bu yüzden mi boşanacak? Autica covuk mutsuz degil gayet keyfi yetinde, koca mutsuz degil. O cati altinda yalnizca yalnizca kadin mutsuz görünüyor.Cocuk 40 yasina gelene kadar beklesinler bence, zira sizin zihniyetizdeki insanlarin cocuklari anca olgunlaşiyor o yaşa kadar
cocuk 17 yasina gelene kadar beklesin demek he?
Kadinin mutsuz hayatinin sizin icin bir önemi yok değil mi? Kendi mutsuzluğunuzun da..
Mutsuz anneler, babalar nasil mutlu cocuklar yetistirsinler? Ondan sonra boyle hasta insanlar cikiyor ortaya gelip buraya konu aciyor, annemle babamin evliliginden sonra evlilikten korkuyorum diye
sacmaliklari dinlemeyin lutfen. Once SİZ! mutsuzsan da otur diyenler genelde hayatta hep ikinci plana atilan, zamanla kendilerini de ikinci plana atmaya alisan tipler. Yazik:) bir cocuk anne babasıyla buyumek zorunda değil. Siz mutlu oldugunuz yasami kurun, cocugunuz zaten mutlu olacaktir.evet ozaman herşeyi sineye çekip mutlu olmaya çalışmak zorundayım. ben mutsuz bi ailede sorumsuz bir babayla büyüdüm huzursuz bir evde büyümenin ruhsal bedellerini ödedim aynı durumları yavrum yaşamasın diye elimden geleni yapmaya çalışıyorum umarım yakın gelecekte geçmiş gitmiş yıllarıma üüzülüp pişman olmam
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?