Kim demiş bunu tam olarak nerede yazıyor?annelik zaten kendinden vazgeçmek demek.
Yooo, baştan baba bakımına alışan çocuklar annem de annem diye ağlamıyor. Çocuklar dışarıdaki babayı özlediği kadar burada da anneyi özlüyor sadece. Avukat arkadaşım var, eşi de evden çalışıyor. En başından beri babayla daha çok vakit geçiriyordu çocukları. Onların rutini bu olmuş. Zor durumlar için bırakıldığını falan düşünmüyor. Anne yoğun ve dışarıda, baba daha rahat ve evde. Standartları bu, çocuk da bunun bilincinde. Bilmediğin şeyler hakkında yine tespit sıvıyorsun.çocuk bile babaya biraz uzun süre bırakıldığı zaman annem de annem diye ağlıyor.çocuk bile babaya zor durumlar için bırakıldığı düşünüyor.siz kime laf anlatıyorsunuz ?
O zaman evlatlık çocuk edinenler de yarım olmalı? Ama onlarda da çocuk anneye duskunse bir yerde kadınlar kendilerine çocukları bağlı kılıyor demek ki. Bilemiyorum ya. Alayına kızgın moddayimBenim eşim haftada iki gece evde olmuyor nöbet yüzünden. Oğlum babasını özlüyor arıyor. Geceleri babası uyutur, onu arar.
Ama ikimizi de sevse ikimizin yanında rahat da olsa hissediyorsun arada başka bir bağ var. Ataerkillik değil bu. Baba ne yaparsa yapsın doğurup emzirmediği sürece kusura bakmasın benim çocuğumla yarım kadar anca bağ kurar.
Mesela okuldan alan babasıyla ağlamazdı anaokulu dönüşü. Ben aldıysan önce sinir krizi geçirirdi. Çünkü beni görünce kendini daha rahat hissedip içindeki tüm öfkeyi salıyordu. Bunu baba ne kada ilgili de olsa yapmıyor.
Ben bağırsam kızsam da eheh mehehe dalgaya vuruyor, babası azıcık bozuk konuşsa eni konu bozuluyor. Sevgimiz mutlaka aynı ama işte arada ifade edemediğim bir fark var ve ben bundan çok hoşlanıyorum
Eee erkeklerde bu tarz şeyleri düşünecek kapasite yok da ondan.olan çok sayılıdır.hangi erkek çocuğumu böyle bir ortamda büyütmek istemiyorum diyebilecek kapasitede mesela.hayatınızda bunu diyen erkek duyan oldu mu? ya da anneyle eşit bakmalıyız diyebilecek kapasitede.şöyle düşünün bir işyerinde 2 kişi çalışıyor.bir tanesi işbilmez, saf salak bir tip.şimdi bu işerinde kimi muhattap alıp işleri yürütmesini beklersiniz ? Eee tabi ki kapasitesi olanın.diğerine ite kaka iş yaptırmaya çalış çalış nereye kadar.eee toplum da bunları bilip aklı başında olanı muhattap alıyor ki bu gayet doğal.ataerkillik falan filan hikaye bence. bunun çözümü ne derseniz tabii ki saf salak, işbilmez olanı işe almamaktır. eee toplum olarak onu da yapmıyoruz.sonuç bu oluyor.yani çözüme yanaşan olmayacak.Ataerkil düzen böyle işliyor, kadın sürekli fedakarlık yapan taraf.
Dekolte giyer boyu kadar çocuğu var utanmamış derler, boşanır çocukları için sabretmedi derler, boşanmaz çocukları nasıl bir ortamda büyüttü derler, iki kadeh bir şey içer çocukları da kendine benzetecek derler, o gün yemek yapamamıştır biz senin yaşındayken 4 çocuk büyüttük yemeksiz günümüz olmadı derler, işe başlar para için el kadar çocuğu bıraktı derler, çalışmaz bi sen mi doğurdun derler.
Saymaya kalksam yol olur. Hep söylerim kadınlar anne olunca diğer kimlikleri silinmiyor ama insanlar silinsin istiyor
Aynı toplum kadın ve erkek sorumluluklarında ne kadar adil ? Ne kadar düzgün bir toplumuz ki zaten ? En basitinden ne kadar düşünebilen bir toplumuz ki ?Toplumda bu böyle değil ama. Feminislik erkeğin haklarını görmezden gelmekle eş tutuluyor.
Bence iyi bir şey değil ama bakış açısına bağlı olarak değişiyormuş, öyle görünüyorEee tamam bu neden oluyor o zaman? iyi bir şey mi kötü birşey mi?
Merhaba hanımlar
Anlamlandiramadigim bir konu var. Genel kani da bu yönde olduğu için buradan sormak istedim.
Toplumumuzda çocuk sahibi olunduğu zaman sanki çocuk anneninmis baba yapım için yan oyuncuymus gibi bir algı neden var? Neden herşeyden toplumun genelinde anne sorumlu?
Babalar işe daha rahat giderken bunun lafı bile olmazken, izne ayrılan neden anne oluyor? ( emzirme sürecinde dahi bence bir şekilde anne hayatın için de olabilecekken) çalışacağı zaman bakıcı ya da kreş bulma işi neden sadece anneye ait oluyor? Ya da Instagram'da da denk gelmissinizdir, hasta olunca izni neden anne alıyor. Hastanede neden sadece annenin kalması isteniyor?
Baba diledigi zaman iş seyahati ya da bir başka sebepten şehir dışına gidebilirken, anne neden bunu yapınca ya da babayla çocuğu bir yere gönderecek olursa neden toplumsal bir baskıyla karşılaşıyor?
Ben neden daha özverili olmak zorundayım? Bu cocuklar sadece kadınların mi ya hu!
Haberlerde bile bir çocuğa birşey olsa annesi nerdeymis deniyor. Gerçekten bu durumdan inanılmaz bunaldım. Çevremde çocuğuna yapışık anne dolu. Demek ki sorun bende diyorum. Ama bunu da kabullenemiyorum çünkü annelik ve babalık eşit şartlarda olmalı.
Annelik kutsal denmiş. Üstümüze yapışmış. Babalik maşallah pasalik. Sütünü al gel, iki sev tamam. Harika babasin.
Çok doluyum. Yazım hataları için üzgünüm klavyem sitede sıkıntılı
Ya kafasına vura vura öğretiyorsun ya da işten çıkarıyorsun. Bu bilinci oturtacak olan yine biziz, öğrenilmiş çaresizlikle ilerlenmez, bir ucundan tutup mücadele etmek lazım. Ben büyük oranda başardım mesela, başkaları da başarabilir.Eee erkeklerde bu tarz şeyleri düşünecek kapasite yok da ondan.olan çok sayılıdır.hangi erkek çocuğumu böyle bir ortamda büyütmek istemiyorum diyebilecek kapasitede mesela.hayatınızda bunu diyen erkek duyan oldu mu? ya da anneyle eşit bakmalıyız diyebilecek kapasitede.şöyle düşünün bir işyerinde 2 kişi çalışıyor.bir tanesi işbilmez, saf salak bir tip.şimdi bu işerinde kimi muhattap alıp işleri yürütmesini beklersiniz ? Eee tabi ki kapasitesi olanın.diğerine ite kaka iş yaptırmaya çalış çalış nereye kadar.eee toplum da bunları bilip aklı başında olanı muhattap alıyor ki bu gayet doğal.ataerkillik falan filan hikaye bence. bunun çözümü ne derseniz tabii ki saf salak, işbilmez olanı işe almamaktır. eee toplum olarak onu da yapmıyoruz.sonuç bu oluyor.yani çözüme yanaşan olmayacak.
Anneyle daha fazla vakit geçirildiği için çocuklar da ona göre daha gevşek davranıyor.ama sadece bu değil o kadın karnında taşımış onu, emzirmiş.bu yakınlıkla babanın yakınlığı bir mi? Düşününce bile için bir garip oluyor.babaya nasil aynı olsun çocuk.Bence iyi bir şey değil ama bakış açısına bağlı olarak değişiyormuş, öyle görünüyor
Aynı konudan ben de muzdaribim.
Bebek doğdu aylarca işimden uzak kaldım. Beynim aktı yaptığım işi unuttum resmen ev ve beybiyle uğraşmaktan.
Eşim 1 ay sonra iş seyahatine. Ben de gitmek istiyorum diye ağlıyordum arkasından en son.
bütün yükün bu şekilde bende olacağını hiç düşünmemiştim. Çünkü bebek olana kadar ev işleri asla benim üzerimde değildi her şey ortaktı. Yani eşim bana yardım etmezdi iş bölümü vardı. Ama bebek olunca öyle olmadı. O bekar hayatıymış haberim yokmuş.
Şimdi 2 yaşında ben bayağı eşimle bölüşebiliyorum durumu ama eşime görev atamam gerekiyor. Son sorumluluk yine bende.
Akşam arkadaşlarımla dışarı çıkacaksam, kuaföre gideceksem, doktora gideceksem bir işim varsa birkaç gün önceden organizasyona başlayıp eşime yapılacakları anlatmam gerekiyor. Sağolsun dediklerimin fazlasını yapar. (Bak yine sağolsun diyorum sanki görevi değilmiş gibi.)
Ama o arkadaşlarıyla çıkacaksa bana iş çıkışı biz çocuklarla biraz takılıcaz diye mesaj atıyor sadece mesela.
Bu rahatlık benim moralimi çok bozuyor kavgalarımız genelde buradan çıkar. Bana bir gün önceden söylemelisin ben de o gün oğlumla başbaşa olacağımı bilip ona göre plan yapmalıyım.
Ama işte erkek milleti işten çıkarken hepsi aynı kafa hadi içmeye gidek diyebiliyorlar. İş yerimde hiçbir kadın bunu demez. Hep uzun vadeli plan yapılır. Haftaya Salı herkese uygun mu diye kırk kez teyit edilir. Hatta son anda kesin birinin kocası yan çizer gelemez.
Beni eşimin benden daha bağımsız yaşayabilmesi sinirlendiriyor genel olarak yani.
Bir de şey var. Doktora gidiyoruz bütün soruları bana dönük soruyor. Annesi diye giriyor konuya bozuyorum ben bu tip tavırları babası daha iyi bilir diyorum. Cevaplamıyorum.
İşte en son ne zaman antibiyotik kullandı annesi. Babası hatırlıyor musun ben unuttum diyorum.
Hastane işlerimiz çok oldu bu ara. Hemşire geliyor annesi bebiş acıktı mı? Babası kaçta yedirmiştin acıktı mı sence diyorum hemen. Toplumdaki bu algıdan da bana Nefret geldi.
O kadar haklısın ki.okurken ben sinir oldum, içimi hırs bastı. Ama bir laf vardır bilirsin vermeyince mabut ne eylesin mahmut diye.olmuyor olmuyor.güzellikle söylüyorsun olmuyor, itekliyorsun, sürekli takip ediyorsun olmuyor, kavga kıyamet çıkartıyorsun olmuyor, boşanacağım diye blöf yapıyorsun yine olmuyor.... eee elden ne gelir ki.erkeklerin yaratılışı bu kadar demek ki.ya bu deveyi güdersin ya bu diyardan gidersin hesabı oluyor.bu diyardan gideyim desen kadınlarımız evliliği, çoluğu çocuğu seviyor.eee erkeğe ben bu diyardan gideceğim desen adamın umrunda değil çoluk çocuk aile bilmem ne.gel de çık işin içinden.yaa aile olma isteğimize gem vuracağız yaa eşitlik sevdamızdan vazgeçip, paşa paşa işlere koşturmaya devam.Aynı konudan ben de muzdaribim.
Bebek doğdu aylarca işimden uzak kaldım. Beynim aktı yaptığım işi unuttum resmen ev ve beybiyle uğraşmaktan.
Eşim 1 ay sonra iş seyahatine. Ben de gitmek istiyorum diye ağlıyordum arkasından en son.
bütün yükün bu şekilde bende olacağını hiç düşünmemiştim. Çünkü bebek olana kadar ev işleri asla benim üzerimde değildi her şey ortaktı. Yani eşim bana yardım etmezdi iş bölümü vardı. Ama bebek olunca öyle olmadı. O bekar hayatıymış haberim yokmuş.
Şimdi 2 yaşında ben bayağı eşimle bölüşebiliyorum durumu ama eşime görev atamam gerekiyor. Son sorumluluk yine bende.
Akşam arkadaşlarımla dışarı çıkacaksam, kuaföre gideceksem, doktora gideceksem bir işim varsa birkaç gün önceden organizasyona başlayıp eşime yapılacakları anlatmam gerekiyor. Sağolsun dediklerimin fazlasını yapar. (Bak yine sağolsun diyorum sanki görevi değilmiş gibi.)
Ama o arkadaşlarıyla çıkacaksa bana iş çıkışı biz çocuklarla biraz takılıcaz diye mesaj atıyor sadece mesela.
Bu rahatlık benim moralimi çok bozuyor kavgalarımız genelde buradan çıkar. Bana bir gün önceden söylemelisin ben de o gün oğlumla başbaşa olacağımı bilip ona göre plan yapmalıyım.
Ama işte erkek milleti işten çıkarken hepsi aynı kafa hadi içmeye gidek diyebiliyorlar. İş yerimde hiçbir kadın bunu demez. Hep uzun vadeli plan yapılır. Haftaya Salı herkese uygun mu diye kırk kez teyit edilir. Hatta son anda kesin birinin kocası yan çizer gelemez.
Beni eşimin benden daha bağımsız yaşayabilmesi sinirlendiriyor genel olarak yani.
Bir de şey var. Doktora gidiyoruz bütün soruları bana dönük soruyor. Annesi diye giriyor konuya bozuyorum ben bu tip tavırları babası daha iyi bilir diyorum. Cevaplamıyorum.
İşte en son ne zaman antibiyotik kullandı annesi. Babası hatırlıyor musun ben unuttum diyorum.
Hastane işlerimiz çok oldu bu ara. Hemşire geliyor annesi bebiş acıktı mı? Babası kaçta yedirmiştin acıktı mı sence diyorum hemen. Toplumdaki bu algıdan da bana Nefret geldi.
Güzel güzel yazmışsın, son cümlede niye hakaret etmeye yer arıyorsun bacım.git hayatınla, kendinle barış öyle gel.şurada güzel bir tartışma ortamı oluşmuştu.benim gibi yazan üyeler de var.bu bir görüstür canım.bu arada annesiz büyüyüp şirazesi şaşmayan bir kişi bile tanımadım ama kimse babasız büyüdü diye psikolojik sorunlarla boğuşmuyor ömür boyu.keşke daha ilgili olsaydı deyip geçiyor.küfür, dayak yoksa amenna deniliyor.ama annesiz büyüyen ömür boyu psikolojik sorunlarla boğuşuyor.bu gerçeğin neresini inkâr edeceksin.nurselden örnek vereceğim yine kaç kere babasini anlattığı videosu var kadinin.oysa ki ikisi de bakmamış kadına.Kim demiş bunu tam olarak nerede yazıyor?
Yooo, baştan baba bakımına alışan çocuklar annem de annem diye ağlamıyor. Çocuklar dışarıdaki babayı özlediği kadar burada da anneyi özlüyor sadece. Avukat arkadaşım var, eşi de evden çalışıyor. En başından beri babayla daha çok vakit geçiriyordu çocukları. Onların rutini bu olmuş. Zor durumlar için bırakıldığını falan düşünmüyor. Anne yoğun ve dışarıda, baba daha rahat ve evde. Standartları bu, çocuk da bunun bilincinde. Bilmediğin şeyler hakkında yine tespit sıvıyorsun.
Sanırım hayat arkadaşıyla alakalı bir sorun maalesef izin süreleri konusunda haklısınız . Onun dışında sanırım emzirme hariç her şeyi eşim benden daha çok yapıyor bile olabilir .Merhaba hanımlar
Anlamlandiramadigim bir konu var. Genel kani da bu yönde olduğu için buradan sormak istedim.
Toplumumuzda çocuk sahibi olunduğu zaman sanki çocuk anneninmis baba yapım için yan oyuncuymus gibi bir algı neden var? Neden herşeyden toplumun genelinde anne sorumlu?
Babalar işe daha rahat giderken bunun lafı bile olmazken, izne ayrılan neden anne oluyor? ( emzirme sürecinde dahi bence bir şekilde anne hayatın için de olabilecekken) çalışacağı zaman bakıcı ya da kreş bulma işi neden sadece anneye ait oluyor? Ya da Instagram'da da denk gelmissinizdir, hasta olunca izni neden anne alıyor. Hastanede neden sadece annenin kalması isteniyor?
Baba diledigi zaman iş seyahati ya da bir başka sebepten şehir dışına gidebilirken, anne neden bunu yapınca ya da babayla çocuğu bir yere gönderecek olursa neden toplumsal bir baskıyla karşılaşıyor?
Ben neden daha özverili olmak zorundayım? Bu cocuklar sadece kadınların mi ya hu!
Haberlerde bile bir çocuğa birşey olsa annesi nerdeymis deniyor. Gerçekten bu durumdan inanılmaz bunaldım. Çevremde çocuğuna yapışık anne dolu. Demek ki sorun bende diyorum. Ama bunu da kabullenemiyorum çünkü annelik ve babalık eşit şartlarda olmalı.
Annelik kutsal denmiş. Üstümüze yapışmış. Babalik maşallah pasalik. Sütünü al gel, iki sev tamam. Harika babasin.
Çok doluyum. Yazım hataları için üzgünüm klavyem sitede sıkıntılı çalışıyor.
Aslında şöyle, ben kendi kişisel alanına düşkün biriyim, kendime vakit ayiramadigim zaman mutsuz, huzursuz birine dönüşüyorum. Bunu sagladigim zamanda da sanki yanlış annelik yapıyormuşum muamelesi görüyorum. Oysa o da benim kadar baba yani. Fifti fifti denir ya. Bence öyle olmalıAnnelik sana göre değil demeyelim de çok anaç biri değilsin bence.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?