kızlar merhaba
cumartesi günüden beri çok sinirlerim bozuk. olayı dilimin döndüğünce anlatmaya çalışacağım.
Ramazan'ın ilk günü annemin teyzesi iftara çağırdı. eşim gelmez biliyorum. Anneme eşim gelmeyecek dedim. Annem başladı bu sefer vay efendim ne demek gelmicek mecbur gelmeye falan bir sürü konuştu bana. bu sefer ben anneme sinirlendim eşimle kavga etmeye başladım.. Artık öyle bir noktaya geldikki defol git bu evden istemiyorum seni diye bağırmaya başladım. bütün eşyalarını dolaptan topladım çöp poşetine koydum kapıya bıraktım. o sırada annem geldi. noluyo falan dedi. anlattım bende durumu. bu sefer annem bağırmaya başladı. hadi dedim yürü gidelim tamam.. neyse tam evden çıkıcaz baktım eşim ağlıyor. evden çıktım geri geldim.. tamam git bende sen gelmeden gitmiş olurum dedi. ben çıktım evden annemle yoldayız dedim ki anne ben seni metroya bırakayım içim hiç rahat değil eve döneyim.
vay efendim o lafı söylemem le annemin yol ortasında avazı çıktığı kadar bağırması bir oldu.
ben nasıl onu yarı yolda bırakırmışım... al çocuğunu defol git. bana birdaha getirme. evime ayak basamazsın neler neler herkez bize bakıyor.
neyse ben eve döndüm annemde eve gitmiş teyzesine gitmemiş.
aradım 1 saat sonra dedimki hadi anne gidelim bekliyorum seni bu sefer küfür etti suratıma kapattı. yine yetinmedim evine gittim. kapıdan kovdu. getirme çocuğunu dedi.
kızıma annem bakıyor. ne zaman sinirlense hemen çocukla tehtid ediyor beni. bende çocuk değilim artık 36 yaşındayım hazmedemiyorum artık.
ve daha iyi anlaşılsın diye söylüyorum.. evlendiğimden beri hiç bir hafta sonu beni evde oturtmadı. herhafta sonu biryere götürdü ve yatılı eşimle daha bir hafta sonumuz olmadı beraber geçirdiğimiz.
kızıma idareten yengem bakacak bayrama kadar ve bu sabah ne annem ne babam aradı çocuk nerde diye. çok kırgınım suçlu benmiyim.