Diyorsunuz, bu mesaj içimi oldukça aydınlattı. :)
Diyorsunuz, bu mesaj içimi oldukça aydınlattı. :)tek başına yaşamak harika bana göre 6 yıldır yalnız yaşıyorum .. 2 yıl ev arkadaşı tecrübem oldu ama.. hiçbir artsı biriyle yaşamanın ,tek başına yaşamanın verdiği huzuru veremedi..bunu yemek,temizlik ,misafir,gider paylaşımlarının zorluğundan ötürü söylemiyorum..ama yalnızken bir başına değil cidden huzur içinde oluyorsun benim için geçerli.. alabildiğince özgür,olabildiğince huzurlu..
25 yaşındayım.Kaç yaşında olduğunuzu sorabilir miyim, merak ettim. :) Bir ev arkadaşıyla yaşayabilir miydiniz mesela?
Merhabalar, canımı sıkmayan ama kafamı kurcalayan sorular var aklımda ve bunları size sormak istiyorum, düşüncelerinizi merak ediyorum. Yalnız yaşamak hakkında ne düşüyorsunuz? Tabi ki öğrencilikte ve bekarlık dönemlerinden bahsediyorum. :) Aranızda muhakkak evini kimseyle paylaşmayan, tek başına yaşayanlar vardır. Artısı eksisi neler, aileyle veya bir ev arkadaşı ile mi yaşamak daha iyidir yoksa ya da yalnız yaşamak mı? Yalnız yaşayanlar bunu tavsiye eder mi? Zorlukları falan neler yani bu konudaki fikirlerinizi merak ediyorum.
Gelip iki cümle de olsa fikrinizi yazarsanız çok mutlu olurum.
benimki zorunluluktan değildi ben ailemle aynı şehirde üniversite okudum ama ayrı eve çıktım. evet kesinlikle o zamanlar farkında olmasamda şanstı benim için.Siz fazlaca şanslıymışsınız bence. :) Üniversitede tıklım tıkış yurtlarda yaşamak yerine tek başına bir evde yaşamak, birçok öğrencinin yaşamak isteyip de yaşayamadığı bir durum. :)
Benim aile evim kalabalık sayılabilir, yani dayım ve anneannem falan da var ama ev büyük ve herkese yetiyor. Geçtiğimiz yaz ilginç bir deprem oldu, İzmir'de. Bilgisayardan bişey seyrediyordum o sırada odamda, kapım falan kapalıydı ki yaz günü pek kapatıp oturmam ama o gün öyleydi. Hiç yerimden kıpırdamadım, rahatımı bile bozmadım, ne oluyor bile demedim. :) Deprem geçti, evdekiler telaşla birbirlerine seslendiler, o seslenmelerden korktum, birine bişey oldu sandım. :) Ondan sonra annem babam falan bana telefon etti, iyi misiniz falan diye, onların telaşı da cabası.Bi dönem yalnız yaşadım, bunun haricinde yalnız yaşayan çok insan gördüm.
Bazısı memnun, bazısı şikayetçiydi. Dolayısıyla durum biraz karakter, mizaç gibi etmenlere bağlı.
Bana sorarsan, ben yalnızlığı oldumolası seven biri olarak memnun olan gruptandım. Evin sessiz olması falan benim için bulunmaz nimetti.
Ama ne bileyim bi depremolur, yan daireye hırsız girer falan gibi durumlarda soğukkanlılığını koruyabilecek kafada bi insan olman lazım.
Ottan boktan tırsarak yaşanmıyor çünkü.
Size göre değilmiş o zaman. :)Yok ben yalnızlıktan depresyona girmiştim o dönem :)
Büyük hevesle ayırmıştım evimi, kendi seçimimdi
İlk iki ay bana çok iyi geldi ama sonra dengem bozuldu
Mesela kapıyı kilitleyip yatıyordum ama yatarken hep aklımda gece ölür kalırsam içeri nasıl girecekler düşüncesi oluyordu
Aniden fenalaşsam kimi nasıl ararım falan, takıntı olmuştu o dönem doktora da bu yüzden gittim
Bir de çok düşünecek vakti oluyor insanın, olmayacak şeyleri kafaya sarıyordum
Sonunda yalnızlığın iyi bir seçim olmadığını kabullendim(
Siz kaç yaşında evlenmiştiniz?Bende yanlızlığı seviyorum bildim bileli hiç yalnız kalmadım yalnız bırakmadılar , şu ileri yaşta evlenen kadınlarıda halen anlayamıyacağım herhalde
Kişisel fikrim, evime çok sık gidip gelebilen çok yakın bir arkadaşım olmasını isterim açıkçası. Ev arkadaşı değil de böyle ara sıra gelip kalan, birlikte vakit geçirebileceğim ve güvenebileceğim. Onun bir zararı olmaz sanırım. Siz de şanslıymışsınız. 1. sınıfta nerde kalıyordunuz, ailenizle mi?Bu tamamen sizin yapınıza göre değişir aslında. Ben 1 yıl kadar yalnız yaşadım üniversite 2. sınıfta. Çok artısı var sadece sana ait bir mekan karışan eden yok. Çok büyük rahatlık. Aynı zamanda faturasıydı yemeğiydi temizliğiydi derken çok sorumluluk alıyorsunuz ve kendi kendinizi idare etmeyi öğreniyorsunuz. Ama bir yerden sonra yalnızlıktan sıkılıp duvarlarla falan da konuşabilirsiniz tabi :) Epey zorlayıcı olabiliyor bazen sürekli yalnız olmak. İşte dedigim gibi kişiden kişiye değişir.
Ev arkadaşı olayına ise sıcak bakıyorum ben fakat çok güvendiğiniz biri olmalı. Hatta mümkünse önceden aynı yerde kalmışlığınız olan biri daha da iyi olur. Tamamen şans meselesi aslında kafanıza uygun biri çıkarsa çok güzel geçiyor o günler.
Ben evimde anneannemin yemeklerinden fazlasıyla memnunum zira kendisi dünyanın en lezzetli yemeklerini yapıyor. Ondan öğrenmem gereken yığınla şey var. Ama yemek yapmayı da seviyorum. Haklısınız söylediklerinizde, ben mesela en basit örnek tereyağı hiç sevmem ama geçenlerde arkadaşlarla konusu açıldı, pilavı falan neredeyse hepsi tereyağıyla seviyor, ya en basit örnek, alt tarafı bir pilav ama tereyağsız pilavda lezzet ne arar muhabbetine dönmüştü, hatırladıkça gülüyorum. :)Kesinlikle öyle, ben hafif ve yağsız yemekler seviyorum onlar tam tersi, alışverişler ortak mecbur onlara uyum sağlamak zorunda kalıyorum öyle olunca da bana zarar. Ama tek olsam herşeyi kendime göre ayarlardım ve kafamda dert tasa olmazdı,1 sene daha sabret canım son sene çook çabuk bitiyor :)
İnanmakta güçlük çekiyorum şu an zira siz benim 3 yaş büyük versiyomsunuz resmen. :) Anne baba başka, ev arkadaşı başka, öyle değil mi... Neticede o bir yabancı. Ne olursa olsun aileye tolerans gösterilir ama yabancı biriyle başka oluyor.25 yaşındayım.
Ev arkadaşıyla yaşayamam ben. Evin içinde daima biriyle yapamam annem babam dışında. Evin düzeni ayrı, iş bölümü ayrı, misafir gelmesi gitmesi ayrı dert. Sessizlik isterken gürültü olması, evde istediğim şeyi yapamamak falan bana uymaz. Bir de köpeklerim var ki o zaten direkt engel : )
Ben hic korkmam tek olmaktan ama. Yatağımda gerçek cinayet hikayeleri okuduktan sonra ışığı kapatıp uyuyan insanım
Aaah ah, insanın sevdiğiyle aynı evde yaşaması durumunu hiçbir kıyaslamaya sokamayız bile. Nerde o günler. :) Onun hayali de başka, o konuya girsem çıkamam şimdi.Yalnızım. Arkadaşla yaşamaktan iyidir. Aileyle yaşamaktan da iyidir. Ama eşle yaşamaktan iyi değildir :)
Ev arkadaşıyla ben hiç rahat edemedim. Gece korkmuyosan sorun yok. Ben başlarda çok korkuyodum o da geçti. Çevren genişse gelenin gidenin eksik olmaz zaten. Sıkılmazsın.
Kesinlikle şansmış, şanslı, güzel bir durummuş bence.benimki zorunluluktan değildi ben ailemle aynı şehirde üniversite okudum ama ayrı eve çıktım. evet kesinlikle o zamanlar farkında olmasamda şanstı benim için.
Kişisel fikrim, evime çok sık gidip gelebilen çok yakın bir arkadaşım olmasını isterim açıkçası. Ev arkadaşı değil de böyle ara sıra gelip kalan, birlikte vakit geçirebileceğim ve güvenebileceğim. Onun bir zararı olmaz sanırım. Siz de şanslıymışsınız. 1. sınıfta nerde kalıyordunuz, ailenizle mi?
Fatura, yemek, temizlik falan evet sorumluluk ama açıkçası tek başına olunca insan kendine göre harcama yapıyor diye düşünüyorum. Benim babam tek yaşıyor mesela, elektriği, suyu falan hep az gelir. :)
Ben sizin yaşınızda da pratikte tek yaşıyordum neredeyse. Annem haftada bir falan gelebiliyordu eve, onun dışında tektim yine.İnanmakta güçlük çekiyorum şu an zira siz benim 3 yaş büyük versiyomsunuz resmen. :) Anne baba başka, ev arkadaşı başka, öyle değil mi... Neticede o bir yabancı. Ne olursa olsun aileye tolerans gösterilir ama yabancı biriyle başka oluyor.
Aaah ah, insanın sevdiğiyle aynı evde yaşaması durumunu hiçbir kıyaslamaya sokamayız bile. Nerde o günler. :) Onun hayali de başka, o konuya girsem çıkamam şimdi.Kaldınız o zaman siz daha önce ev arkadaşıyla?
Gayet mantıklıymış. :)1. sınıfta ailemle yaşıyordum, okulum çok uzak diye daha yakın bir yere geçmek istedim. Biraz da bunu bahane ettim tabi maksat biraz özgürlük olsun :)
Düşünüyorum mesela, tek başına bir insan evi ne kadar dağıtabilir, temizlik yaptıktan sonra bir daha kirlenmesi ne kadar zaman alabilir ki, ertesi gün kirlenmez sonuçta. E faturalar desen, insan kendine göre kullanıyor. Bütün suları ve ışıkları vs. açık tutup yaşayacak hali yok. :) Ev arkadaşı olunca işler çok değişiyor, özgürlük kısıtlanıyor. Hadi aile neyse de o farklı bence de.Ben sizin yaşınızda da pratikte tek yaşıyordum neredeyse. Annem haftada bir falan gelebiliyordu eve, onun dışında tektim yine.
Ev arkadaşı başka, başka bir insanla beraber yaşamak zor şey. Tek olayım kafam rahat olsun, bir de elalemin işiyle uğraşmayayım.
Ben tek yaşamayı seviyorum. Şu an mesela salonum biraz dağınık, mutfağı da toparlamam lazım tezgahı falan. Canım istemiyor, yarın yapacağım.
Yalnız yaşamak tam size göre. :) Ben de geçen sene yolları ayırdığım bir oda arkadaşımla hiç görüşmüyorum mesela, zaten evden falan öyle sorunsuz ayrılan insan görmedim hiç, muhakkak bir kavga, tartışma vs. oluyor.Kaldım ama kavgayla ayrıldım beraber kaldığım insanlarla görüşmüyorum. Sorun bende de olabilir bilmiyorum. Ben çok titizim evim düzenli olsun isterim. Mutfakta çöp istemem. Vs.. O yüzden sorun yaşadım. Banyodan çıkarken banyo ciflensin isterim mesela. Ben biriyle yaşayacak insan değilim pek.
Geçmiş olsun, şu an iyisiniz umarım?30-34 yaş aralığında tek Başıma yaşadım.
34-35 arasında da birtanecik kocam (o dönemki sevgilim olur kendisi) ile beraber yaşadık.
Yalnız yaşamak Dünya'nın en keyifli ama en zor işidir bana göre.
Ben sessizliği ve sorumluluk almayı çok seviyorum, o Yüzden çok mutluydum. Önemli bir rahatsızlığım oldu, cidden çok zor gecelerim oldu. Hayata o kadar direndim ki aileme "gık" demedim. Hiç kimseler bilmedi tedavi sürecimi, sıkıntılarımı.
Bana göre yalnız yaşamanın tek eksi yönü alışıyor insan tek başınalığa, özgürlüğe. Hayatına birini almak, o insanı Eş yapmak, dost yapmak çok zor oluyor.
Aramızda kalsın; kocamı o kadar çok sevmeme rağmen evde onun sesine, varlığına zor alıştım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?