Selamlar.
Hakkımda konuşulmuş yüzlerce sayfa önce. Bebeğime üzülünmüş, nasıl olur denmiş falan.
Lohusa depresyonu gerçek arkadaşlar, bir tür şımarıklık veya şükürsüzlük hali değil. Ciddi sonuçları olabilen bir hastalık hali. Hangi insan bu durumda olmayı ister sizce?
Bir arkadaş da çabalamadığımı söylemiş, nereden biliyorsa. İlaç kullanıyor, psikolog desteği alıyor ve alabileceğim her türlü aile desteğini alıyorum. Annem bir kaç ay bakmayı teklif etti ama kabul etmedim, daha da uzaklaşırsam diye. Her gün çıkıp geziyoruz, oyunlar oynuyoruz, hiç bir gece de başkasına baktırmadım. Yani ben bu hayata alışamıyorum alın siz ilgilenin durumu yok tam tersi sürekli beraberiz ve gayet mutlu bir bebek aslında. Şu an hayatımda ben hariç herkes mutlu zaten ama ben mecburiyrtten bir görev icra ediyor gibi bir ruh halindeyim.
Bilemiyorum daha nasıl çabalamam lazımdı ama bu sevgisizlik değil çok ağır bir sorumluluk altında ezilmek. Ölene kadar bağlı kalma korkusu, ayağında pranga varmış hissi. Zamanla geçeceğine inanmak istiyorum ama geçmese dahi çok iyi bakıyor olacağım.