dün akşam kocamla uzuun uzun bu konuyu tartıştık. bebek 1 buçuk saat aralıksız uyumuştu ama ben o sürede uyumak yerine bu konuyu tartışmayı seçtim
şimdi sana cevap gibi yazıyorum ama sen böyle deyince kendimi tutamadım, içimi dökeceğim biraz
geçen akşam işten geldiğinde bebeği babasına verdim zaten gün boyu hatta geceden ertesi gün akşama kadar çok bunalmıştım. hiç es vermeden tamamen bütün ilgim bebekte olunca beyin bir yerden sonra mola istiyor. babasına verdim kendim de yatmaya falan değil, mutfağa akşam yemeğini hazırlamaya geçtim. mutfağın kapısını kapattım, kulaklığı taktım, sevdiğim bir programı açtım. yarım saate salata hazırlayıp masayı kuracaktım yani bu kadar bir süre. onda da 5 dk sonra falan kocam içeriden telefonumu aradı. acil bişey oldu sandım, elimi yıkadım kulaklığı çıkardım içeri gittim. gel bak annesi falan diyor bebeğin bir şeyini gösteriyor. ya o kadar sinirlendim ki. aşkım ben bütün gün görüyorum zaten, nolur beni sal iki dakika dedim. bu lafa o kadar bozulmuş ki. o an da tepki gösterdi. insan çocuğu için böyle der mi vs... ben de aşırı kırıldım. mevzudan, benim yaşadığım ruh halinden o kadar uzak ki. bebeği ona verdiğim an ayağına koyup uyutmak istiyor. ekstra oyuncak olmadan bebekle başbaşa oynama süresi 10 dk filan. ben yeri geliyor gecenin ortasında bile, uyumadığım her saniye zaten bebeğimle ilgileniyorum ve sadece günde belki yarım saat ya da 1 saat zihnen uzaklaşabilmek istiyorum. bunu da anneliğime yakıştıramıyor. dün gece dışarıdan eve geldik daha elimi bile yıkamadan bana sanki robotmuşum gibi "aşkım hadi bebeği emzir de yatır" diyor. bir dur belki bi lavaboya gitmek isterim. bebek henüz acıkmadı, gece uykusunun da artık belli bir vakti kalmadı zaten en az 1 saat uyutmak için uğraşıyorum. neyse, bebek uyudu biz bunları tartışmaya başladık. hissettiğim şeyleri aynı size anlattığım gibi ona da anlatıyorum, "madem bu kadar zorlanacaktın biz niye bu çocuğu yaptık?" diyor. ya ne alakası var? bebeğimi çok seviyorum, bir gün bile pişman olmadım hayatımıza girdiğinden dolayı ama sırf anneyim diye zorlanmaya, biraz olsun bunalmaya hakkım yok mu? kocam, yok diyor. yorulmaya hakkımız yokmuş. o yorulmuyormuş. kendisi işten geldikten sonra yemeğe de, mutfağa da, temizliğe, çamaşırlara da her şeye yardım eder sağ olsun. tek yardımcı olmadığı konu gece bebeği uyutmak. çünkü uykusuzluğa asla dayanamıyor. yani çok yardım istedim ama istediğime pişman oldum her seferinde, çünkü hatırlayanlar olacaktır. bebeği daha 1 aylıkken yataktan düşürdü kendisi uyuyakalıp. elimde değil, dayanamıyorum diyor. ben de ölecek gibi olmadığım sürece gece yardım istemiyorum. istesem de bebeği bırakıp uyuyamıyorum zaten. çok nadir. peki ben çalışsam ne olurdu diyorum? çocuk bu kadar küçükken çalışamazsın, razı değilim diyor. çalışayım demiyorum zaten ama ya çalışsaydım? yine ben mi uğraşacaktım gece tamamen? ya da o zaman mı yorulmaya hakkım olacaktı? eminim çalışsam da yine aynı şekilde ben uğraşacaktım ama belki "yoruldum, beni bir sal" demeye hakkım olurdu, bilemiyorum. gerçekten çok kırgınım ya. kimse anlamaz biliyorum ama insan aynı evde yaşadığı kişi, kocası halinden anlasın istiyor. "napayım, gün boyu çalışıp gece de bebeği mi uyutayım" diyor. aslında benim taktığım şey bu değil. ben sadece, "aşkım çok yoruldun git yarım saat kafanı dinle" gibi bi cümle duymak istiyorum. ya da bunu kendim söylediğimde beni yadırgamasın istiyorum. bundan fazlasını o da yapamaz ben de isteyemem zaten. off aşırı uzun olmuş, okuyanlardan özür dilerim
bunları bi yere yazmak istedim