Canım senin hatırladığım kadarıyla ilk bebek. Öyle hissetmen çok normal. Ben de öyleyim hala. İlk çocuğum olduğunda ağladığı zamanlar sırtımdan ter akıyordu, başıma kaynar sular dökülmüş gibi hissediyordum. Ağlayacak diye endişe ediyordum. Ama aslında o kadar normal ki ağlamaları. Sonra sonra anne de normalleşiyor ama işte o hale gelene kadar bir sürü şey yaşıyorsun. Deneyim kazanıyorsun. O kadar ağlayıp parçalıyorlar kendini ama büyüdükçe o da geçecek, hatırlamayacaklar ne yaptıklarını. Sonra etraflatına gülücük saçacaklar inşallah, az kaldı.
Valla bizimki de ağlarken gözleri yaşlı yaşlı ağlıyor, ben iki çocuğumda da bu kadar küçükken hiç gözyaşı görmemiştim. İçim cız ediyor ama hep sağlıklı şükürler olsun diyorum. Bizim bir de doğuştan düşük el sendromu vardı, yavaş yavaş sanki iyileşiyor, onu gördükçe kendimi sağlıkla motive ediyorum. Diyorum geçecek hepsi, zorluğun yanında kolaylık da var diyorum, inşirah sürecinde diyor ya, öyle öyle geçecek. Allah önce eşeğini kaybettirdi sonra buldurdu derler, biraz öyle oldu bizim. Akıl sağlığı, fiziki sağlık çok önemli. Bu gazdır, uykusuzluktur geçecek, sonsuza kadar devam etmeyecek inşallah.