Olayın kırmadan boyutunu geçin ve ciddi olarak uyarın. Bu şekilde davranirlarsa çocukları uzak tutacaginizi açıkça söyleyin. Yaptıkları çok ama çok yanlış. Ve çocuklarınız ablanızın kırılmasından daha önemli.Merhabalar hanımlar. Bu benim ilk konum. Fikirlerinize ihtiyacım var.
Benim 2,5 yaşında iki oğlum var.
Ablamla aynı şehirde yaşıyoruz. Ablam çocuklarımı çok sever. Ancak o da eşi de çok çocuk ruhundan anlayan insanlar değiller. Çocuklarıma durup dururken sert çıkıp şaka yaptım diyorlar. E olan da benim çocuklarıma oluyor. Şaşırıp bana bakıyorlar. Ya da ağlayarak yanıma geliyorlar.
Geçen onlardayken oğlumun bir hareketini gördüm içim cız etti. Enişte işten geldi. Benimkiler kapıya koştu. Enişteyi görünce biri bir adım geri gitti kafasını eğdi ve ellerini oğuşturmaya başladı. Anlayacağınız çocuklarım etkileniyor. Özellikle onların evindeyken.
Şu an tam kişiliklerinin oluştuğu zaman ve özgüvenlerinin yerle bir olduğunu hissediyorum ordayken. Tamamen keyfi hareketler mesela: Gel sana oyuncak vereyim diyo, çocuk koşarak gidiyo sonra git ben seni çağırmadım diyo. Çocuk ağlayınca da şaka diyo. Ben buna nasıl müsade edeyim?
Ablam ama benim artık onlara gitmek hiç içimden gelmiyor. Çocuklarıma haksızlık yaptığımı hissediyorum. Bu şekilde davrandıkları sürece de onlara götürmek istemiyorum çocuklarımı. Nasıl kırmadan ya da çok az kırarak anlatırım bana fikir verir misiniz?
Kibarca çok anlattım ama bizim çocuğa da öyle davranıyoruz diyorlar
Şimdiden teşekkürler yorumlarınız için..
Ablamı her seferinde uyarıyorum. Ama her seferinde ilk defa duymuş gibi şaśırıyo. İnsanın içinde olacak. İçi elvermicek ufacık çocuğa üzüntü yaşatmaya kimin çocuğu olursa olsun. Ben sıkıldım aynı şeyleri konuşmaktan.
Bilakis oğlum çok sevecen , mutlu bir çocuk. Kreşte öğretmenleri de böyle söylüyor. Hatta okulun müdürü ona küçük beyfendi diyorBana çocuğunuzun agresif bir kişilik geliştirmesine sebep oluyorlar gibi geldi.
Benim konumu oku lütfen
https://www.kadinlarkulubu.com/forum/threads/kizkardesim-ve-kizi-ile-kizlarim.793618/
Benzer şeyler yaşadık ve ben kırmaktan başka yol bulamadım
Evladının iyiliği için kırman gerekiyorsa kır. Böyle sevgi olmaz.
Siz de haklısınız.Okudum konunuzu. Haklısınız galiba. Birileri kırılacak.
Görüşme sıklığınızı 15 te bir yapın. Bir seferinde o size gelsin bir seferinde siz onaHaftada bir olmazsa 10 günde bir.
Bilakis oğlum çok sevecen , mutlu bir çocuk. Kreşte öğretmenleri de böyle söylüyor. Hatta okulun müdürü ona küçük beyfendi diyor
Sonuçta ben annesiyim , onun için en iyisini ben düşünürüm. Zararı olan şeyleri görür, anında müdahale ederim.
Çok sevecen, neşeli, sorumluluk sahibi, örnek gösterilen çocukların da dışarıdan görünmeyen sorunları olabiliyor. Çocuğu bilerek kızdırmanın ileride agresif olmasına sebep olacağını duymuştum. Şu an mutlu görünse hatta gerçekten mutlu olsa bile ileride bir soruna sebep olabilir.
Ben annesiyim, her şeyi ben bilirim demek de biraz yanlış. Şu an doğru bildiğimiz şeyler bile bilimsel araştırmalarla yanlışlanabiliyor.
Akrabalarınızın çocuğunuzu sinir etmeleri, onunla onu ağlatana kadar uğraşmaları hiç normal değil. Bir insan bir çocuğu ağlatınca nasıl sevinebilir? Bir çocuğa bilerek, sırf gülebilmek için negatif bir duygu yaşatmak nasıl bir mantık? Bir kere yapıp, ağladığını görünce pişman olup bir daha yapmasa neyse.
Sizin çocuğunuzu sizden çok düşündüğümü iddia etmiyorum tabii ki. Eminim uğruna canınızı verirsiniz. Sadece, bir ortamda bir şeye herkes gülünce, bu bizim onu normal zannetmemize sebep olabilir. Dışarıdan biri hata var diyorsa, farklı bir pencereden bakıp, gerçekten hata var mı bir araştırmak, biraz açık fikirli olmak faydalı olabilir. Sonuçta doğru söylüyor olma ihtimalim yüzde sıfır değil, az olduğunu düşünseniz de haklı olma ihtimalim var değil mi?
Çok sevecen, neşeli, sorumluluk sahibi, örnek gösterilen çocukların da dışarıdan görünmeyen sorunları olabiliyor. Çocuğu bilerek kızdırmanın ileride agresif olmasına sebep olacağını duymuştum. Şu an mutlu görünse hatta gerçekten mutlu olsa bile ileride bir soruna sebep olabilir.
Ben annesiyim, her şeyi ben bilirim demek de biraz yanlış. Şu an doğru bildiğimiz şeyler bile bilimsel araştırmalarla yanlışlanabiliyor.
Akrabalarınızın çocuğunuzu sinir etmeleri, onunla onu ağlatana kadar uğraşmaları hiç normal değil. Bir insan bir çocuğu ağlatınca nasıl sevinebilir? Bir çocuğa bilerek, sırf gülebilmek için negatif bir duygu yaşatmak nasıl bir mantık? Bir kere yapıp, ağladığını görünce pişman olup bir daha yapmasa neyse.
Sizin çocuğunuzu sizden çok düşündüğümü iddia etmiyorum tabii ki. Eminim uğruna canınızı verirsiniz. Sadece, bir ortamda bir şeye herkes gülünce, bu bizim onu normal zannetmemize sebep olabilir. Dışarıdan biri hata var diyorsa, farklı bir pencereden bakıp, gerçekten hata var mı bir araştırmak, biraz açık fikirli olmak faydalı olabilir. Sonuçta doğru söylüyor olma ihtimalim yüzde sıfır değil, az olduğunu düşünseniz de haklı olma ihtimalim var değil mi?
Uzun uzun analiziniz için teşekkür ederim. İyi niyetli olduğunuzun inanın farkındayım. Ama içimizde yaşamadığınız , oğlumu tanımadığınız ve konuya hakim olmadığınız için ben şimdi ne kadar anlatsam boş.
Ayrıca yılda 1-2 kere gördüğü akrabaların çocuğun karakterini bu denli etkileyebileceğini düşünmüyorum. Sonuçta işkence yapmıyorlar, şakalaşıp oynuyorlar. Konu sahibine de yazmıştım , zarar gördüğünü düşünmüyorsanız diye de belirttim. Çünkü oynamak şakalaşmak ayrı , zarar vermek ayrı.
konu sahibi ben izin vermiyorum karşıdaki kim olursa olsun.
yeri geldi eşimin abilerine müdahale ettim, yeri geldi kendi aileme müdahale ettim.
kimseyle görüşmeyi kesmedim, o raddeye gelmedik ama çocuğun üzüldüğü bir olay olduğunda hatalı olan yetişkin ise de çocuk ise de uygun bir şekilde tepki gösterdim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?