Yorumun alnı olsa da öpsem keşke. Aile maddi çıkarları gözetme üzerine kurulmuyor. Öyle olsaydı her işsiz kalan, çalışamayan, çalışmayan adliyenin yolunu tutardı.
İnsanların hayatta tercihleri vardır, mesela benim annem işkolik, ciddi kariyer bağımlısı bir kadın ona göre işe 1 yıl ara vermek korkunç bir şey, o dönem benim ne asalaklığım kaldı, ne pasifliğim kaldı saysam harf yetmez. E sonra işe döndüm, bir anda aferin, işte bu!!
Biz kadınların, özellikle biz kadınların değeri bununla mı ölçülüyor? Aktif çalışıyorsan, paran varsa aslansın kaplansın güçlü kadınsın. Ev hanımıysan vay haline, başına gelen her şeyi hak ettin, hatta başına gelen şeyle ilgili iki kelime edip dert bile anlatamazsın, o derece.
Ben birkaç yıl önce İstanbul gibi bir metropolden kalktım bir ege kasabasına taşındım, gerçekten metropolle arasında dağlar kadar fark var. İş bulana kadar da çok zorlandım, buldum çalışıyorum ya bulamasaydım? Ya biraz daha gecikseydi? E bana yazıklar mı olsun yani?
Ben bütün bunları çalışan bir kadın olarak yazıyorum, banane çalışsaydın kocan haklı diyerek kenara çekilmeyi benim ne vicdanım ne de aklım almıyor.
Burada çalışıp maaş kartını kocasının eline veren, kendi maaşından sayılı harçlıklarla yaşayıp çalışmayanlara laf atanları da gördük, yazıktır.
İnsanların seçimlerine ya da koşullarına saygı duyacağız, aslında zorundayız.
Çalışmayan kadın başına her ne gelirse gelsin şikayet etmeye bile hakkı olmayan kadın mı? Bizlerin ne olacağı belli mi? Belki konu sahibi 3-5 sene sonra hayatına yön verecek, e peki ya ben ve benim gibi çalışan kadınlar işsiz kalırsa, çalışamayacak durumu olursa?