- 1 Ocak 2016
- 506
- 394
- 53
Evet canım...ama burda konuşmak bana çok iyi geldi..harika insanlar var burda
Sen de buna dahilsin
Evet canım...ama burda konuşmak bana çok iyi geldi..harika insanlar var burdakiyamam canim yaa
hamile bile deilsin ve bebegim diye bahsediyorsun
yani bilmiyorum ben hiç ilk çocuk olup istemeyen sevilmeyen duymadim, ha belki ikinci uçuncu çocuklarda olabilir ama ne biliyim ilk çocuk için biraz çok onyargi haddinden fazla hemde ( çocugu kucaga aldikdan sonrasini kastediyorum, hamileyken jeton dusmuyorda : ) )
sen bu anaçlikla ya esini ikna edersin yada ayrilirsin
omur boyu baskasinin bebeklerini sevip ozenmeye ,anne ve hamile gordukçe yutkunup içini çekmeye katlanabilecegini sanmiyorum ..
Çoknilginçsin..bu çocuk istememeni briaz daha detaylandırabilir misin..çok merak ediyorum duygularını düşüncelerini..belki eşimi dahabiyi anlayabilirim..öünkü onu hiç anlayamıyorım..34 yaşındayım. Hep ilerde istersin dediler bak 40'a yaklasiyorum hala istemiyorum ve istemeyecegimden eminim. Annelik fikri, cocuk dogduktan sonra sevme ihtimalim, analigin kutsalligi hic umurumda degil, zerre ilgilendirmiyor beni ve bu sekilde yapilan telkinler bile beni cileden cikariyor. Beni zorlasaydi eşim çocuk yapalim diye bosanirdim. Kimse istiyor diye çocuk yapmam, hayatım biter sorumluluk alamam. Eşinde bana benziyor olabilir diye söylemiştim sana. Tabi benim kadar emin mi tam anlamiyla bilmiyorum.Hamile kalsan bile bir şekilde kaldıramadığı için boşanma ihtimaliniz olacak bunu da unutma. Herkes çocuk olduktan sonra alismiyor yani, esinden kopan erkekler de var.
Kararı sen vereceksin eşin net. Çocuksuz devam edebilecek misin? Ömrünün sonuna kadar çocuğun olmama ihtimali su an %70 gibi duruyor.
Sorumluluk almak istemiyorum, rahatima duskunum ve mutluyum bu sekilde. Cocugu sevme kismi tamam olacak ama agliyorlar, susmuyorlar, uf ciglik atiyorlar deli oluyorum ya ugras dur, hastaliklari oluyor, egitimleri var, ogretimleri var, ergenligi var, acaba nasil olacak psikopat mi, tecavuzcu mu, yoksa psikolojisi bozuk mu olacak vs vs. Belirsizlik var yani. Ben ne kdr iyi egitirsem egiteyim bazi seyler insanin mayasinda oluyor ve degistirilemiyor. Bana ancak cok uslu, soz dinleyen, derslerinde basarili, saygili, beni yormayacak bir cocuk gerekli. Bunun olma ihtimali de baya baya dusuk riske atamam. Kisiligini gectim bakimi da zor. Cocuk kendini kurtarack yasa gelene kadar kaldiramam. Gercekten sorumluluk, bakim zorlugu ve gelecekte beni cok ugrastiracak sorunlu bir cocuk ihtimali yuzunden istemiyorum. Etrafta goruyorum ergenleri uzuluyorum hallerine, tavirlarina.Çoknilginçsin..bu çocuk istememeni briaz daha detaylandırabilir misin..çok merak ediyorum duygularını düşüncelerini..belki eşimi dahabiyi anlayabilirim..öünkü onu hiç anlayamıyorım..
Çoknilginçsin..bu çocuk istememeni briaz daha detaylandırabilir misin..çok merak ediyorum duygularını düşüncelerini..belki eşimi dahabiyi anlayabilirim..öünkü onu hiç anlayamıyorım..
Sorumluluk almak istemiyorum, rahatima duskunum ve mutluyum bu sekilde. Cocugu sevme kismi tamam olacak ama agliyorlar, susmuyorlar, uf ciglik atiyorlar deli oluyorum ya ugras dur, hastaliklari oluyor, egitimleri var, ogretimleri var, ergenligi var, acaba nasil olacak psikopat mi, tecavuzcu mu, yoksa psikolojisi bozuk mu olacak vs vs. Belirsizlik var yani. Ben ne kdr iyi egitirsem egiteyim bazi seyler insanin mayasinda oluyor ve degistirilemiyor. Bana ancak cok uslu, soz dinleyen, derslerinde basarili, saygili, beni yormayacak bir cocuk gerekli. Bunun olma ihtimali de baya baya dusuk riske atamam. Kisiligini gectim bakimi da zor. Cocuk kendini kurtarack yasa gelene kadar kaldiramam. Gercekten sorumluluk, bakim zorlugu ve gelecekte beni cok ugrastiracak sorunlu bir cocuk ihtimali yuzunden istemiyorum. Etrafta goruyorum ergenleri uzuluyorum hallerine, tavirlarina.
Arkadaşa sormuşsun ama ben kendi düşüncemi yazmak istedim.
Hayatını sürekli sorun yaratacak senin maddi manevi bağlayacak bir canlıya adamak istemiyorsun.
Kendin için yaşamayı ve hayat boyu sürecek bir sorumluluğun altına girmemeyi seçiyorsun.
hamile kal, acı çek, dünyaya getir, uykusuz kal, sürekli panik halinde endişelerle yaşa, her zorluğunda yanında olarak büyüt, hep daha iyi şeyler yaşasın daha iyi olsun diye sürekli kendinden fedakarlık yap, eskiden kendine 10 alıyorsan şimdi 1 al, 10 yere gidiyorsan şimdi 1 git. sürekli kendinden önce birini düşünmek zorunda ol. sonra ergenliğe girsin ve daha büyük dertler, sonra okul iş derken sen hala peşinde ol ama o artık kendi bir birey olduğu için seni çoğu zaman istemesin bile. evlendirmek için varını yoğunu harca, sonra bi de torun olsun 50 yaşından sonra biz çalışıyoruz toruna sen bak diye sana ayrıca bi sorumluluk daha versin. :)
tüm bu zamanlarda iyi yetişmesi için neler yapsam diye kendini parala.
ömrüm bitti ya yazarken bile
evet seni sevecek, sen de onu. ama bu kadar eziyeti çekmeye ne gerek var ki diye düşünüyorum ben.
çünkü benim çocuktan bi beklentim yok. yaşlanınca bana bakar ya da hastalandığımda yardımcı olur ya da büyük bi aile oluruz gibi düşüncelerim yok.
eşimi de, evdeki kedimi de tüm kalbimle seviyorum. evlat sevgisinin de eksikliğini hissetmiyorum. yaşım 26, hayatımın hiçbir döneminde çocuklara düşkünlüğüm olmadı, son 10 senedir falan da çocuğum olsa düşüncesi beni paniğe sürüklüyor. akraba çocuklarına falan kanım kaynamadı. arkadaşlarımın bebekleri evet sevimliler, yaptıkları hareketler beni şaşırtıyor, zekalarına falan hayranım. ama benim olsunlar istemiyorum şu an. öğretmenim, çocuklarla dolu sınıflara girdim, onlara şefkat gösterdim, özellikle 4 ve 5. sınıf öğrencilerimle teneffüslerde bile sarılırdık yani öcü olarak görmüyorum çocukları :)
ama o sorumluluğu istemiyorum. anne olsam elimden gelenin fazlasını yaparım iyi bir birey yetiştirmek için. iyi bakarım yani. kendimi adarım. işte tam olarak kendimden vazgeçmek zorunda kalacağım için çocuk sahibi olmaya olumsuz bakıyorum.
Sorumluluk almak istemiyorum, rahatima duskunum ve mutluyum bu sekilde. Cocugu sevme kismi tamam olacak ama agliyorlar, susmuyorlar, uf ciglik atiyorlar deli oluyorum ya ugras dur, hastaliklari oluyor, egitimleri var, ogretimleri var, ergenligi var, acaba nasil olacak psikopat mi, tecavuzcu mu, yoksa psikolojisi bozuk mu olacak vs vs. Belirsizlik var yani. Ben ne kdr iyi egitirsem egiteyim bazi seyler insanin mayasinda oluyor ve degistirilemiyor. Bana ancak cok uslu, soz dinleyen, derslerinde basarili, saygili, beni yormayacak bir cocuk gerekli. Bunun olma ihtimali de baya baya dusuk riske atamam. Kisiligini gectim bakimi da zor. Cocuk kendini kurtarack yasa gelene kadar kaldiramam. Gercekten sorumluluk, bakim zorlugu ve gelecekte beni cok ugrastiracak sorunlu bir cocuk ihtimali yuzunden istemiyorum. Etrafta goruyorum ergenleri uzuluyorum hallerine, tavirlarina.
Bi hamile kal,hisset o bebegi,dogur kokusunu icine cek fikirlerin degisecek.Arkadaşa sormuşsun ama ben kendi düşüncemi yazmak istedim.
Hayatını sürekli sorun yaratacak senin maddi manevi bağlayacak bir canlıya adamak istemiyorsun.
Kendin için yaşamayı ve hayat boyu sürecek bir sorumluluğun altına girmemeyi seçiyorsun.
hamile kal, acı çek, dünyaya getir, uykusuz kal, sürekli panik halinde endişelerle yaşa, her zorluğunda yanında olarak büyüt, hep daha iyi şeyler yaşasın daha iyi olsun diye sürekli kendinden fedakarlık yap, eskiden kendine 10 alıyorsan şimdi 1 al, 10 yere gidiyorsan şimdi 1 git. sürekli kendinden önce birini düşünmek zorunda ol. sonra ergenliğe girsin ve daha büyük dertler, sonra okul iş derken sen hala peşinde ol ama o artık kendi bir birey olduğu için seni çoğu zaman istemesin bile. evlendirmek için varını yoğunu harca, sonra bi de torun olsun 50 yaşından sonra biz çalışıyoruz toruna sen bak diye sana ayrıca bi sorumluluk daha versin. :)
tüm bu zamanlarda iyi yetişmesi için neler yapsam diye kendini parala.
ömrüm bitti ya yazarken bile
evet seni sevecek, sen de onu. ama bu kadar eziyeti çekmeye ne gerek var ki diye düşünüyorum ben.
çünkü benim çocuktan bi beklentim yok. yaşlanınca bana bakar ya da hastalandığımda yardımcı olur ya da büyük bi aile oluruz gibi düşüncelerim yok.
eşimi de, evdeki kedimi de tüm kalbimle seviyorum. evlat sevgisinin de eksikliğini hissetmiyorum. yaşım 26, hayatımın hiçbir döneminde çocuklara düşkünlüğüm olmadı, son 10 senedir falan da çocuğum olsa düşüncesi beni paniğe sürüklüyor. akraba çocuklarına falan kanım kaynamadı. arkadaşlarımın bebekleri evet sevimliler, yaptıkları hareketler beni şaşırtıyor, zekalarına falan hayranım. ama benim olsunlar istemiyorum şu an. öğretmenim, çocuklarla dolu sınıflara girdim, onlara şefkat gösterdim, özellikle 4 ve 5. sınıf öğrencilerimle teneffüslerde bile sarılırdık yani öcü olarak görmüyorum çocukları :)
ama o sorumluluğu istemiyorum. anne olsam elimden gelenin fazlasını yaparım iyi bir birey yetiştirmek için. iyi bakarım yani. kendimi adarım. işte tam olarak kendimden vazgeçmek zorunda kalacağım için çocuk sahibi olmaya olumsuz bakıyorum.
Tamam..Cok istiyorsan cocuk, bosan baskasindan cocuk yap.
Çok açıklayıcı yazmışsınız teşekkür ederim..Arkadaşa sormuşsun ama ben kendi düşüncemi yazmak istedim.
Hayatını sürekli sorun yaratacak senin maddi manevi bağlayacak bir canlıya adamak istemiyorsun.
Kendin için yaşamayı ve hayat boyu sürecek bir sorumluluğun altına girmemeyi seçiyorsun.
hamile kal, acı çek, dünyaya getir, uykusuz kal, sürekli panik halinde endişelerle yaşa, her zorluğunda yanında olarak büyüt, hep daha iyi şeyler yaşasın daha iyi olsun diye sürekli kendinden fedakarlık yap, eskiden kendine 10 alıyorsan şimdi 1 al, 10 yere gidiyorsan şimdi 1 git. sürekli kendinden önce birini düşünmek zorunda ol. sonra ergenliğe girsin ve daha büyük dertler, sonra okul iş derken sen hala peşinde ol ama o artık kendi bir birey olduğu için seni çoğu zaman istemesin bile. evlendirmek için varını yoğunu harca, sonra bi de torun olsun 50 yaşından sonra biz çalışıyoruz toruna sen bak diye sana ayrıca bi sorumluluk daha versin. :)
tüm bu zamanlarda iyi yetişmesi için neler yapsam diye kendini parala.
ömrüm bitti ya yazarken bile
evet seni sevecek, sen de onu. ama bu kadar eziyeti çekmeye ne gerek var ki diye düşünüyorum ben.
çünkü benim çocuktan bi beklentim yok. yaşlanınca bana bakar ya da hastalandığımda yardımcı olur ya da büyük bi aile oluruz gibi düşüncelerim yok.
eşimi de, evdeki kedimi de tüm kalbimle seviyorum. evlat sevgisinin de eksikliğini hissetmiyorum. yaşım 26, hayatımın hiçbir döneminde çocuklara düşkünlüğüm olmadı, son 10 senedir falan da çocuğum olsa düşüncesi beni paniğe sürüklüyor. akraba çocuklarına falan kanım kaynamadı. arkadaşlarımın bebekleri evet sevimliler, yaptıkları hareketler beni şaşırtıyor, zekalarına falan hayranım. ama benim olsunlar istemiyorum şu an. öğretmenim, çocuklarla dolu sınıflara girdim, onlara şefkat gösterdim, özellikle 4 ve 5. sınıf öğrencilerimle teneffüslerde bile sarılırdık yani öcü olarak görmüyorum çocukları :)
ama o sorumluluğu istemiyorum. anne olsam elimden gelenin fazlasını yaparım iyi bir birey yetiştirmek için. iyi bakarım yani. kendimi adarım. işte tam olarak kendimden vazgeçmek zorunda kalacağım için çocuk sahibi olmaya olumsuz bakıyorum.
Ben de çok itici buluyorum bunu..hatta hamile kalırsam bi bildiri yayımlamayı düşünüyordum..annenin itici olmaması için yapması gereknler diye..Bi hamile kal,hisset o bebegi,dogur kokusunu icine cek fikirlerin degisecek.
Saka saka
Baktim "anne olunca anlarsin"cilar gelmemis bosluk dolsun istedim
Ah şu ergenler...hep onların yüzinden.eşim şöyle der..bebkken güzel bunlar ergen olunca tiksineceksinSorumluluk almak istemiyorum, rahatima duskunum ve mutluyum bu sekilde. Cocugu sevme kismi tamam olacak ama agliyorlar, susmuyorlar, uf ciglik atiyorlar deli oluyorum ya ugras dur, hastaliklari oluyor, egitimleri var, ogretimleri var, ergenligi var, acaba nasil olacak psikopat mi, tecavuzcu mu, yoksa psikolojisi bozuk mu olacak vs vs. Belirsizlik var yani. Ben ne kdr iyi egitirsem egiteyim bazi seyler insanin mayasinda oluyor ve degistirilemiyor. Bana ancak cok uslu, soz dinleyen, derslerinde basarili, saygili, beni yormayacak bir cocuk gerekli. Bunun olma ihtimali de baya baya dusuk riske atamam. Kisiligini gectim bakimi da zor. Cocuk kendini kurtarack yasa gelene kadar kaldiramam. Gercekten sorumluluk, bakim zorlugu ve gelecekte beni cok ugrastiracak sorunlu bir cocuk ihtimali yuzunden istemiyorum. Etrafta goruyorum ergenleri uzuluyorum hallerine, tavirlarina.
Ben bebekken sevmem. Laf anlatamamak, iletişim kuramamak, sebepsiz ağlamalar, biraz büyüyünce söz dinlememeler falan beni çok sinirlendiriyor.Ah şu ergenler...hep onların yüzinden.eşim şöyle der..bebkken güzel bunlar ergen olunca tiksineceksin
Masa hazırsa ve masada herkes yerını almamışsa cinnet geçirip ağzıma gelenı söyleyen bırıyım,tırsıyorlar otouruyorlar aile. Arkadaşlar anen öle,sofraya saygı dıye bır edep varBen bebekken sevmem. Laf anlatamamak, iletişim kuramamak, sebepsiz ağlamalar, biraz büyüyünce söz dinlememeler falan beni çok sinirlendiriyor.
Benim için en iyisi 6-7 yaş sonrası. Laf anlatıp bir şeyler paylaşabileceğim, daha doğru düzgün davranabileceği yaşlar.
Geçen gün arkadaşımda yemekteydik, onun da çocuğu var. Yemek masaya kondu, çocuk odasında, belki anne babası 10-15 kere çağırdı o çocuk o masaya gelmedi. İçimden nasıl sinir oldum anlatamam, anne baba bu çocuğu sofraya nasıl getiremiyor diye. Zaten masaya yemek konduktan sonra gecikilmesini sevmem. Ayh.
En iyi çocuk başkasının çocuğu
Dığru,herkeın tek dersi çocukları,hep şıkayet hep şikayetAh şu ergenler...hep onların yüzinden.eşim şöyle der..bebkken güzel bunlar ergen olunca tiksineceksin
bak işte tam çocuk istemeyen ile isteyen arasındaki bakış açısı.Ben bebekken sevmem. Laf anlatamamak, iletişim kuramamak, sebepsiz ağlamalar, biraz büyüyünce söz dinlememeler falan beni çok sinirlendiriyor.
Benim için en iyisi 6-7 yaş sonrası. Laf anlatıp bir şeyler paylaşabileceğim, daha doğru düzgün davranabileceği yaşlar.
Geçen gün arkadaşımda yemekteydik, onun da çocuğu var. Yemek masaya kondu, çocuk odasında, belki anne babası 10-15 kere çağırdı o çocuk o masaya gelmedi. İçimden nasıl sinir oldum anlatamam, anne baba bu çocuğu sofraya nasıl getiremiyor diye. Zaten masaya yemek konduktan sonra gecikilmesini sevmem. Ayh.
En iyi çocuk başkasının çocuğu
Herkes aynı anda aynı saatte masada mı oturmak zorunda..Masa hazırsa ve masada herkes yerını almamışsa cinnet geçirip ağzıma gelenı söyleyen bırıyım,tırsıyorlar otouruyorlar aile. Arkadaşlar anen öle,sofraya saygı dıye bır edep var
Yemek beraber yenecekse evet.Herkes aynı anda aynı saatte masada mı oturmak zorunda..
cocuk istemedigi halde evli olmasi ve evli kalmasi sizi cok sevdigindendir. sevmese cocuk yapmayacagi halde neden evli kalsin. ben de istemiyorum. herkes cocuk istemek zorunda degil bu kotu bisey de degil...Ben 34 yaşımdayım..o 40..bizim evliliğimizde değişik oldu zaten..ilk başlarken kafamızda bu durumlara geleceğimiz bile yoktu..birbirimizi sevdik beğendik ve ilişkimiz başladı..
Kendimi böyle teselli ediyorum..zaten kendisi de kendiyle hesaba girdi...ben istemedikçe o mutsuz olacak ve ilişkinmiz kötüye gidecek diye...o da üzülüyor hissediyorum bunucocuk istemedigi halde evli olmasi ve evli kalmasi sizi cok sevdigindendir. sevmese cocuk yapmayacagi halde neden evli kalsin. ben de istemiyorum. herkes cocuk istemek zorunda degil bu kotu bisey de degil...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?