şu an için bir sorun görünmüyor, ne kadar zamanımız kaldığını öğrenmek için gerekli kontrolleri yaptırmıştık. Ama sebepsiz infertilite de olabilir tabi...Evlat sevgisi bambaşka bir şey.Mesela yeğenlerimizi de severiz ama yeğen sevgisi ile evlat sevgisi arasında dağlar kadar fark var.Bir ünlüden dinlemiştim.Hayatta en büyük pişmanlığım anne olamamak diye.Çocuk ha deyince olan birşey değil.Belki eşininizin veye sizin bir rahatsızlığınız var ve tedavi gerekecek ,erteleyerek olmaz hale getiriyorsunuz.Yaşlılık için değil ,kendi mutluluğunuz için yapın.Hayata daha farklı bakmayı öğreniyor insan anne olunca.Zorluğu yok mu var ama sevgisi için değer.
Evlat sevgisi bambaşka bir şey.Mesela yeğenlerimizi de severiz ama yeğen sevgisi ile evlat sevgisi arasında dağlar kadar fark var.Bir ünlüden dinlemiştim.Hayatta en büyük pişmanlığım anne olamamak diye.Çocuk ha deyince olan birşey değil.Belki eşininizin veye sizin bir rahatsızlığınız var ve tedavi gerekecek ,erteleyerek olmaz hale getiriyorsunuz.Yaşlılık için değil ,kendi mutluluğunuz için yapın.Hayata daha farklı bakmayı öğreniyor insan anne olunca.Zorluğu yok mu var ama sevgisi için değer.
buna benzer bir konu ben de açmıştım önceden. eşimin ve ailelerimizin bebek beklentisini ama benim kendimi bu fikre nasıl uzak hissettiğimle ilgiliydi konu.
27 yaşındayım, bir seneyi biraz geçti evleneli. ama 8 yıldır beraberiz. eşimi seviyorum, oturmuş bir ilişkimiz var. evlenmeden önce hep büyük bir aile olmak istediğini söylerdi eşim, ben de 35 imden önce doğurmayacağım dedim hep. bu konudaki fikir ayrılığımız hep belliydi ama öncelikli gündemimiz hiçbir zaman çocuk olmadığı için bir problem olmamıştı. gelgelelim son zamanlarda eşim bu isteğini çok sık dile getirmeye ve çaktırmadan benim üzerimde de psikolojik baskı oluşturmaya başladı. özellikle benim ailem; annem anneannem de sürekli torun isteidklerini söylüyorlar ve doğunca maddi manevi her türlü bakımını üstleneceklerini dile getiriyorlar. ama ben hiç düşünmüyorum şu anda. rahatına düşkün bir insanım, daha gezip görmek istediğim yerler var. borçlardan ötürü eşimle gönlümüzce gezemedik daha. evimiz yok, arabamız yok. kısa vadede ilk olarak araba almak, gönlümce eğlenmek var. çocuğun beni çok kısıtlayacağını düşünüyorum ve eğer şu anda bebek sahibi olursam bana mutsuzluk getireceğine inanıyorum. dahası uzun vadede de bebek sahibi olma hayali hiç kurmuyorum. çocuğa yatırım gözüyle bakılmasını da çok anlamsız buluyorum.
bu konudaki mahalle baskısını göz ardı etmekte fayda var bence. her kadın anne olmak zorunda değil. hiç sahip olmadığım bir şeye özlem duymak da bana anlamsız geliyor. hani şu çocuğum olmuyor diye kendini hırpalayan insanları da anlamıyorum. biyolojik saat diye bir şey gerçekten var mı bilmiyorum, belki yaşım daha gençtir bunun için. ama özellikle içinde bulunduğumuz toplumu ve geleceğini düşündüğümde bir bireyi daha içinde yaşadığım toplumun normlarına hapsetmek bana acımasızca geliyor. çünkü ben mutlu değilim ki. evet ailem hayatta sağlıklı, onlarla güzel bir bağımız var. eşimi seviyorum. o da ben de sağlıklıyız çok şükür. ama gene de çocuk sahibi olmak çok büyük bir sorumluluk. bunlar yetmiyor bence çocuk doğurmak için.
aslında neden çocuk düşünmediğimi, ilerde de düşüneceğime inanmadığımı ve her kadının çocuk sahibi olmak zorunda olmadığını sayfalarca anlatabilirim :) bu konuda tezlerim de var kendimce :) velhasıl konu sahibi, istemiyorsan istemiyorsundur ve bu çok normal. nokta. ilerde pişman olacağını sanmıyorum, aksine dünyanın gidişatına bakılırsa çocuk sahibi olanların pişman olma ihtimalleri daha fazla bana göre. Umarım bu konuda taşlanmam burda, kesinlikle çocuğun harika bir şey olduğunu savunanlar kadar geçerli sebeplerim var bana göre.
Tanıdığım çok tatlı bir çift var 40lı yaşlarda çocuk filan akıllarından bile geçmemiş gayet de mutlular hala bir hasret, özlem çekmiyorlar. Dernekte tanıştığım bir teyze daha var ne evlenmiş ne anne olmuş. Hayatının sadece bi döneminde çocuk hasreti çekmiş onda da yetimhanedeki melekleri düzenli ziyaretlere gitmiş.Ben de şuraya bir konu kondurayım
Çocuk konusunu aklımın ucuyla bile düşüneceğime ihtimal vermezdim ama geçen haftalarda aldığım ve çok içimin yandığı bir haber beni bunu düşünmeye itti. Bu kötü haber beni o kadar etkiledi ki beni geceleri uyuyamıyorum, inanılmaz içim sıkılıyor artık bitik düştüm. Bugün doktora gidip hazır sinüzitken durumu, yorgunluğumu, uyuyamadığımı anlattım ve 2 gün rapor alıp inzivaya çekildim.
3 sene bitti evliliğimizde, yaş oldu 31. Evet çocuk hiç istemedim hala da istemiyorum. Eşim de en az benim kadar istemez. Bu kafayla gidersek ömrümüzün sonuna kadar istememeye devam ederiz. Hiç çocuk ihtiyacı veya özlemi yaşamıyoruz, ailem sağ oldukça yaşamayacağımı da düşünüyorum çünkü hali hazırda olan bağlarım bana yeterli geliyor. Ama bir yandan da içim acıyarak yıllarca bir arada olamayacağımızı düşünüyorum. 45- 50 yaşıma geldiğimde, kardeşlerimin hepsi bir yere dağıldığında ve belki annem babam hayatta olmadığında ne yaparım?
Yalnız kalma korkusu ile çocuk yapmak çok bencilce bir düşünce ama yine de düşünmeden edemiyorum. Kötü zamanlarda kenetlenen aileleri gördükçe ileride hiç böyle olamayacağız, yalnız başımıza ne yaparız diyorum. Eşimle bu konuyu pek de ciddi konuşmadım, şu an için ne düşündüğümü tam olarak bilemiyorum zaten. Bir ara 50-60 yaşlarında (tabi o yaşları görürsek) ne kadar yalnız olacağımızdan bahsettim. Birimizden biri vefat ederse manevi olarak çok eksik kalırız dedim. O da ciddiye almadı tabi, git evlen dedi bana
Benim gibi hiç çocuk istemeyenlerin olduğunu biliyorum. Acaba onlar zor zamanlar geçirdiler mi, böyle zamanlarda neler yaptılar? Bu konuda inanılmaz katıyken az da olsa acaba mı demem beni şoklara uğratıyor. Bu konuda başkasının lafıyla hareket edilmez ama birilerinin de çıkıp "kaynım istemedi ve çocuk yapmadı, şu yaşında ama çok da mutlu" örneklerini vermesine ihtiyacım var.
NOT=Eşim ve ailesi konusunda yaşadığım sıkıntılar ciddi anlamda düzeldi.
Üst komşum da benim gibi hiç çocuk istememişler ve iyi ki de yapmadık diyorlar.Ben de şuraya bir konu kondurayım
Çocuk konusunu aklımın ucuyla bile düşüneceğime ihtimal vermezdim ama geçen haftalarda aldığım ve çok içimin yandığı bir haber beni bunu düşünmeye itti. Bu kötü haber beni o kadar etkiledi ki beni geceleri uyuyamıyorum, inanılmaz içim sıkılıyor artık bitik düştüm. Bugün doktora gidip hazır sinüzitken durumu, yorgunluğumu, uyuyamadığımı anlattım ve 2 gün rapor alıp inzivaya çekildim.
3 sene bitti evliliğimizde, yaş oldu 31. Evet çocuk hiç istemedim hala da istemiyorum. Eşim de en az benim kadar istemez. Bu kafayla gidersek ömrümüzün sonuna kadar istememeye devam ederiz. Hiç çocuk ihtiyacı veya özlemi yaşamıyoruz, ailem sağ oldukça yaşamayacağımı da düşünüyorum çünkü hali hazırda olan bağlarım bana yeterli geliyor. Ama bir yandan da içim acıyarak yıllarca bir arada olamayacağımızı düşünüyorum. 45- 50 yaşıma geldiğimde, kardeşlerimin hepsi bir yere dağıldığında ve belki annem babam hayatta olmadığında ne yaparım?
Yalnız kalma korkusu ile çocuk yapmak çok bencilce bir düşünce ama yine de düşünmeden edemiyorum. Kötü zamanlarda kenetlenen aileleri gördükçe ileride hiç böyle olamayacağız, yalnız başımıza ne yaparız diyorum. Eşimle bu konuyu pek de ciddi konuşmadım, şu an için ne düşündüğümü tam olarak bilemiyorum zaten. Bir ara 50-60 yaşlarında (tabi o yaşları görürsek) ne kadar yalnız olacağımızdan bahsettim. Birimizden biri vefat ederse manevi olarak çok eksik kalırız dedim. O da ciddiye almadı tabi, git evlen dedi bana
Benim gibi hiç çocuk istemeyenlerin olduğunu biliyorum. Acaba onlar zor zamanlar geçirdiler mi, böyle zamanlarda neler yaptılar? Bu konuda inanılmaz katıyken az da olsa acaba mı demem beni şoklara uğratıyor. Bu konuda başkasının lafıyla hareket edilmez ama birilerinin de çıkıp "kaynım istemedi ve çocuk yapmadı, şu yaşında ama çok da mutlu" örneklerini vermesine ihtiyacım var.
NOT=Eşim ve ailesi konusunda yaşadığım sıkıntılar ciddi anlamda düzeldi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?