Faydalı olmak adına samimi bir itirafta bulunayım size; hani şu "İyi adamlar hep cazgır kadınlara düşüyor" cümlesi var ya, oradaki "Cazgır kadın" ben olabilirim. Tabi kötü kalpli, fitneci birisi değilim, zor bir kadınım, kendimi haklı bulduğum hiçbir tartışmada geri adım atmam ve istediğim olana kadar, eşimin canını sıkarım, huzur vermem.
Evlilik savaş değil, seviş işi, uzlaşı işi deniliyor ya, biz savaşarak uzlaşıyoruz. Öyle ilişkilerinde acayip olgun iki insan değiliz, birbirimiz karşısında tuhaf bir şekilde ergenleşiyoruz. Sanırım bu kadar farklı iki insan olmamıza karşın evliliğimizi yürüten enerji bu.
Her ne ise, bir küslük zamanını yazayım size:
Bir konuda cidden haklı olduğumu düşünüyorsam, paşa paşa gelinip özür dilenecek. Özür dilemekle kalınmayacak, niçin haklı olduğumu anladığına dair ikna edici bir konuşma yapması da gerekiyor. Öyle üstünden "Sen haklısın" denemez, bunu saymam.
Küslüklerimiz maksimum 3-4 güne bitmiş olur, sürdürülmez.
Ama bu süreçte, yemek pişerse, servis açmam. Kendim yer giderim, o tok muymuş aç mıymış... Beni sinir etmeden önce düşünecekti.
Kıyafetlerini ütülemem (Zaten ütü işi eşimdedir). Çamaşırlar makinede ortak yıkanıyor haliyle, yıkanır onunkiler de. Ama katlamam-çekmecelerine yerleştirmem, temiz sepetinde atılı durur. Benim duygularımı düşünseydi de hizmetimi hak etseydi.
Yatak ayırma durumu, tartışmanın ciddiyetine göre değişir. Canım çok sıkıldıysa, yanımdaki varlığına tahammül edemediğimi hissedersem, yastığını fırlatırım "Git koltuğa!" diye.
Bu zamana kadar kıymamışsınız, her şeyi göze alabiliyorsanız bir de kıyın deneyin.
Ben evliliğimizin en başından beridir kıyıyorum, akıllı olsun da canımı sıkmasın.