benim menüm hiç bir zaman çocuklarla aynı olmadı sanıyorum . ya da eşimle.
çorba olduğu zamanlar hariç.
sebze yemeği yaptığımda zaten çocuklar yemez .
eşim taze fasülye , enginar, bamya çok sever. bi yediği sebzeler bunlar.
yani demek istediğim benim tabağım her zaman başkadır.
nohut kurufasülye barbunya olduğunda oturur yerim onlarla.
ama canım başka şeyler çeker genelde. salatalık domates varsa mesela yemek yemek istemem.
menemen ya da omlet çok severim.
akşamları bunları yerim bazen
aslında çocuklara illa yemek . ama bana canımın istediği. haha o kadar ayrıcalıklı olayım demi.
böyle işte.
çocuk sayısı çok olunca zaten önce onları oturtuyorum masaya.
kız sıkıntı çıkarır genelde. ağlar zırlar . sürekli kalkmak ister falan. yani zaten oturup doğru belli yemek yiyemem. o yüzden önce çocuklar yiyor . sonra ben . birlikte yemeye kalksak bile benim tabağım kalıyor .
bilmiyorum. sürekli bi şeyler çıkıyor . ya da kısıtlı zaman diye benim çıkardığım işler oluyor . oturup kalkmak durumunda kalıyorum her zaman .
su isterler. kız bardağı devirebilir . yemeğini dökebilir . masada karınca görürler . onla uğraşırlar. bu ara karınca bastı .
yani inan yemek yeme olayım strese giriyor. o yüzden arkadan yerim.
çok yazdım. kusura bakma.