- Konu Sahibi karamellipismaniye
-
- #81
Baya bencilsin hem de
özür diliyorum eğer öyle anlaşıldıysa ama kanser hastaları ve yakınlarını üzecek ne yazmışım? Sorunum çok kişisel. Kayınvalidemin de hastalığının en başından beri (aramız açık olduğu halde) yanındaydım ama hastalığında bile bana neler yaptı. Ona rağmen tek bir söz söylemedim, tek kötü bir davranışım olmadı, hep güler yüz gösterdim. Oğlunun sorununu bildiği halde bana çocuk konusunda her fırsatta laf sokuyor en basiti ben on gün boyunca buna maruz kalacağım. Kanser hastalarını alındıracak bir şeu söylediysem evet özür diliyorum, benim çok değer verdiğim birisi de kanserden vefat etti. Ama ben tüm kanser hastaları ya da genel bir konu hakkında konuşmuyorum ki. Normalde bize gelmeseler kayınvalidem merdiven çıkıp yorulacak gibi bi algı oluşmuş, hayır kayınpederim kucağında taşıyor. Kayınvalidemin olayla alakalı yorulduğu tek bir durum yok burada kalsa da kalmasa da. Burada kalması asıl kayınpederimin işini kolaylaştıracak. Kötü niyet olarak görebilirsiniz benim başımdan geçeni ben biliyorum, 3. Kez de söylüyorum bir kanser hastasını gücendirmeyi asla istemem ki istemeden olduysa okuyup kötü hisseden kanser hastası veya yakınından açıkça özür diliyorum. Kayınvalidemi bile üzmek istemediğim için eve gelmesini asla istemediğim halde gelmesini kabul ettim. Ki kendisi kayınvalidesini kanser hastalığından kaybetmiş ve evine asla kabul etmeyip bir de üzerine kötü davranmış. Neyse ne desem başla yere çekiliyor…Keşke bazı konuların başına "tetikleyici içerik" falan gibi şeyler yazılsa. Kanser hastaları ve yakınlarını üzecek çok fazla şey söylenmiş...
Sizin hastalık hakkında çok bilginiz olmadığını düşündüm ama diğer üyeler kendi fikirlerini ve (belki de) tecrübelerini kesinmiş ve herkeste öyle sonuçlanırmış gibi yazmışlar. Eksik ifade etmiş olabilirim; yorumum bu tür cevaplar içindi...özür diliyorum eğer öyle anlaşıldıysa ama kanser hastaları ve yakınlarını üzecek ne yazmışım? Sorunum çok kişisel. Kayınvalidemin de hastalığının en başından beri (aramız açık olduğu halde) yanındaydım ama hastalığında bile bana neler yaptı. Ona rağmen tek bir söz söylemedim, tek kötü bir davranışım olmadı, hep güler yüz gösterdim. Oğlunun sorununu bildiği halde bana çocuk konusunda her fırsatta laf sokuyor en basiti ben on gün boyunca buna maruz kalacağım. Kanser hastalarını alındıracak bir şeu söylediysem evet özür diliyorum, benim çok değer verdiğim birisi de kanserden vefat etti. Ama ben tüm kanser hastaları ya da genel bir konu hakkında konuşmuyorum ki. Normalde bize gelmeseler kayınvalidem merdiven çıkıp yorulacak gibi bi algı oluşmuş, hayır kayınpederim kucağında taşıyor. Kayınvalidemin olayla alakalı yorulduğu tek bir durum yok burada kalsa da kalmasa da. Burada kalması asıl kayınpederimin işini kolaylaştıracak. Kötü niyet olarak görebilirsiniz benim başımdan geçeni ben biliyorum, 3. Kez de söylüyorum bir kanser hastasını gücendirmeyi asla istemem ki istemeden olduysa okuyup kötü hisseden kanser hastası veya yakınından açıkça özür diliyorum. Kayınvalidemi bile üzmek istemediğim için eve gelmesini asla istemediğim halde gelmesini kabul ettim. Ki kendisi kayınvalidesini kanser hastalığından kaybetmiş ve evine asla kabul etmeyip bir de üzerine kötü davranmış. Neyse ne desem başla yere çekiliyor…
Maalesef siz de siz değilsinizHem anlaşamıyor boşanacağız diyorsunuz hem de yıl dönümü kutlamak istiyorsunuz? Neden? Sosyal medya çıktı insanlık da gitti. Sırf orda paylaşmak için değilse ben de ben değilim..
Teşekkür ederim gerçekten anlayışınız için. ilk mesajımda biraz üzgün ve sinirli olduğum için kendimi yeterince ifade edememişim. Biz aylardır birlikte yemek bile yiyemiyoruz, orada annesinde babasıyla birlikte yemek yiyip geliyor. Bari yıldönümümüzde öyle olmasın, bi yemek yiyelim, bi baş başa kalalım istemiştim. Belki düzelir umudu hala var içimde. Ama zaman ilerledikçe görüyorum bu evlilik evlilik değil ki yıldönümü kutlansın. O benim ev arkadaşım, başka da bir şey değil. Bari bu gece kutlarız diye hazırlandım bekledim, saat kaç oldu yine gelmedi. Bugün annesinin doğum günü, ona hediye ve pasta almayı akıl ediyor, aklına geliyor yas sürecinde ama ben hşç aklında yokum. Evet o annesi ama ben de sevdiği kadınım ve hiç büyük bir isteğim yok. Evet onun yaşadıkları çok ağır, yıkıcı ama onun her zaman yanında oldum zaten, elimden geleni fazlasıyla yaptım yaşanan her şeye rağmen. Ne pasta ne kutlama istiyordum üstelik, sadece bana ayrılan zaman, değer; tek istediğim bunlardı. Ay size de böyle döktüm içini kusura bakmayın ama çok çaresiz ve yalnız hissediyorum kendimi…Başta konunuzu okurken bencil olduğunuzu düşündüm ama sonra verdiğiniz detaylardan sonra size hak verdim. Bence boşanmak istiyorsanız bile iyilik sizde kalsın çünkü kayınvalidenizin durumu çok ağır. Ne yaşamış olursanız olun karşınızdaki kişi şuan canıyla uğraşıyor. İlerde bu kişiden ayrılmış olsanız bile rahatlıkla yolunuza bakarsınız, vicdan yükü duymazsınız. Kendinizi durumdan soyutlamakta bir çare olabilir. Ayrıca eşiniz annesine bağlı biriyse ve bu hastalık bir süredir varsa eşinizin böyle olması şaşırtıcı değil çünkü bir çeşit yas yaşıyor olabilir. Yas illa ölümden sonra gelişir diye bir şey yok, ölümcül hastalıklara sahip kişilerin yakınları hastayı kaybetmeden önce yasa girebiliyorlar. Bence bu durumu da göz önünde bulundurun.
Herkes kendi vicdanından sorumludur. Eşinizin abisi varmış ama eşiniz daha vicdanlı ve merhametli ben olaya bu açıdan bakardım. Zamanında ne kötülük yapmış olursa olsun şuan ciddi bi hastalığın tedavisinde ve destek olmanız gerekiyor. Şahsen ben bu konuyu bu şekilde yansıtmanıza şaşırdım, eşimin annesi kanser olsa ve zor bi süreçden geçiyor olsa aklıma gelecek son şey yıldönümü kutlamak olur. Konu burda kaynananız değil eşiniz bence, ona destek olmanız onun için sabretmeniz gerekir. Boşanma durumunuza gelince siz bu olaylardan sıkılıp bunaldığınız için boşanma fikrine yakınsınız aksi olsa asla kutlama falan aklınıza gelmez, bu durumu eşinizle uygun zamanda nasıl konuşacağınızı düşünürdünüz. Şu an ki yaşadığınız sıkıntılarla fevri karar vermeyin bence biraz sabredinKayınvalidem kanser hastası, evlerimiz 15 dk yürüme mesafesinde ama 3. katta oturuyor ve asansörü yok. Bizim ev direkt giriş kat, merdivensiz. Tedavi sürecinde bir kez daha gelip kalmıştı. Şimdi de 10 gün boyunca bizde kalacak, her gün ışına gideceği için. Tek sebebi merdiven çıkmakta zorlanmaları (kayınpederim zorlanıyor daha çok).
Kayınvalidemin sağlığında bana karşı çok kötülüğü, haksızlığı oldu. Bırakın evime gelmesini, hasta olmasa yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve onlar geldiğinde asla rahat edemiyorum. Yine de güleryüz gösteriyorum, elimden geleni de yapıyorum.
Evimizde yatabileceği tek yer salon ve salonda o yattığı, sürekli uyuduğu için salon kullanılamaz hale geliyor. Ne televizyon, ne oturma alanı vs hiçbir şey kalmıyor. Bir de ben normalde şort - atlet dolaşıyorum aşırı sıcak olduğu için, onlar varken bunu bile yapamayacağım kadar hayatım sınırlanacak. Tüm bunları geçtim, geldikleri gün bizim ilk evlilik yıldönümümüz. Eşimin bile bile bana sormadan, son gün geleceklerini söylemesi beni çok üzdü. Evlilik zaten benim için bitmeye yaklaşıyor, annesinin rahatsızlığı olmasa boşanmayı dile getirecektim, onu bu durumda yalnız bırakmak istemedim. Ama ben onu düşünüp yanında oldukça gördüğüm muamele bu. Evet evlilik konusunda bitirmeye yakınım ama adam 9 yıldır hayatımda ve ona karşı içimde sevgi var, hala belkiler var, ilk yıldönümümüzde “sen de bu süreçte çok ihmal edildin, çok yalnız kaldın, bize de değişiklik olur dışarı çıkalım” diyeceğine bana böyle bir sürpriz yaptı.
Not olarak hastalığın başından beri (4 aydır) her akşam iş çıkışı annesine gitti ve 10-11 gibi geldi eve, ben kocamı günde sadece 3 saat gördüm, ki hastalığın başında annesi gayet iyiydi, hasta olduğuna biz bile inanamadık. Bir de bir hafta önce hastalığın çok ilerlediği haberini aldı eşim (beyne metastaz yapmış) ve çok üzgün.
Yani bu durumlar içerisinde yıldönümü diyerek, benim rahatım ne olacak diyerek bencillik mi yapıyorum bilmiyorum ama kendimi çok yalnız, mutsuz ve normalden çok uzak bir ruh hali içerisinde hissediyorum.
Ve soranlar olacaktır, eşimin el üzerinde tutulan bir abisi var, onun eşi hiçbir şey yapmıyor, ne isteseler yapamam deyip çıkıyor işin içinden…
İnsan olarak her türlü duygu hissedebiliriz, bu çok doğal bir şey. Bizim size illa bu şekilde düşünün veya hissedin dememiz zaten doğru olmaz. Kendinizi bu konuda üzmeyin ama bakış açınızı da mutlu olmak istiyorsanız değiştirmelisiniz. Bir şey illa ilk defa kutlanmazsa olmazsa olmaz kafalara girmek doğru değil, ikinci-üçüncü- bilmem kaçıncı yıllarda kutlayacaksınız sonuçta. Ben eski konunuza ve yorumlarınıza bakınca, gereğinden fazla fedakarlık yapıp karşılığını alamadığınızı ve istediğiniz gibi olmayan evliliğinizin sizde hayal kırıklığı yarattığını düşündüm. Böyle bir durumda çoğu insan kinlenir. Sürekli annesiyle kendinizi kıyaslıyorsunuz farkındaysanız. Bunu sizin değil, eşiniz ve ailesinin yarattığını düşünüyorum. Ama sizin de unutmamanız gereken bir şey var ki siz şuan isteseniz de normal bir evlilik yaşayamazsınız çünkü normal bir durumda değilsiniz, kayınvalidenizin belki de son doğum günü bile olabilir. Kendinizi diğer evliliklerle kıyaslamayın, eşinizle de bence uğraşmayın. Ne kadar merhamet ettim deseniz de o kişi onun annesi ve mesajınızda bile durumun ciddiyetini fark edemediğiniz ortada. Eğer evliliğinize devam etmek gibi bir durumunuz varsa bu konuda sorunlarınızı büyütürseniz eşiniz evliliğiniz süresince size kinlenecek ve bu dönemde yaptıklarınızı önünüze bu getirecektir. Zaten annesine bağımlı bir insan ki bunu siz onla çarpın. Açıkçası çok büyük bir sınavın içerisindesiniz, kendinizi yiyip bitirmeyin ama gerçekçi olmak gerekirse kimin evliliğinin ilk yılı bu tür bir olay başına gelse yaklaşık aynı şeyler yaşanır. O yüzden öyle olmalı, böyle olmalı kafasından ne kadar erken çıkarsanız psikolojiniz açısından o kadar iyi olur.Teşekkür ederim gerçekten anlayışınız için. ilk mesajımda biraz üzgün ve sinirli olduğum için kendimi yeterince ifade edememişim. Biz aylardır birlikte yemek bile yiyemiyoruz, orada annesinde babasıyla birlikte yemek yiyip geliyor. Bari yıldönümümüzde öyle olmasın, bi yemek yiyelim, bi baş başa kalalım istemiştim. Belki düzelir umudu hala var içimde. Ama zaman ilerledikçe görüyorum bu evlilik evlilik değil ki yıldönümü kutlansın. O benim ev arkadaşım, başka da bir şey değil. Bari bu gece kutlarız diye hazırlandım bekledim, saat kaç oldu yine gelmedi. Bugün annesinin doğum günü, ona hediye ve pasta almayı akıl ediyor, aklına geliyor yas sürecinde ama ben hşç aklında yokum. Evet o annesi ama ben de sevdiği kadınım ve hiç büyük bir isteğim yok. Evet onun yaşadıkları çok ağır, yıkıcı ama onun her zaman yanında oldum zaten, elimden geleni fazlasıyla yaptım yaşanan her şeye rağmen. Ne pasta ne kutlama istiyordum üstelik, sadece bana ayrılan zaman, değer; tek istediğim bunlardı. Ay size de böyle döktüm içini kusura bakmayın ama çok çaresiz ve yalnız hissediyorum kendimi…
Ahhh yapmayın ya. Hastalık durumu bu. Şahsen empati yaptığımda eşime sormam annem gelecek haberin olsun derdim. Sonuçta keyfi bir durum yok. Zaten boşanacaksınız ne diye evlilik yıl dönümünü kutlayacaksınız kiKayınvalidem kanser hastası, evlerimiz 15 dk yürüme mesafesinde ama 3. katta oturuyor ve asansörü yok. Bizim ev direkt giriş kat, merdivensiz. Tedavi sürecinde bir kez daha gelip kalmıştı. Şimdi de 10 gün boyunca bizde kalacak, her gün ışına gideceği için. Tek sebebi merdiven çıkmakta zorlanmaları (kayınpederim zorlanıyor daha çok).
Kayınvalidemin sağlığında bana karşı çok kötülüğü, haksızlığı oldu. Bırakın evime gelmesini, hasta olmasa yüzünü bile görmek istemiyorum. Ve onlar geldiğinde asla rahat edemiyorum. Yine de güleryüz gösteriyorum, elimden geleni de yapıyorum.
Evimizde yatabileceği tek yer salon ve salonda o yattığı, sürekli uyuduğu için salon kullanılamaz hale geliyor. Ne televizyon, ne oturma alanı vs hiçbir şey kalmıyor. Bir de ben normalde şort - atlet dolaşıyorum aşırı sıcak olduğu için, onlar varken bunu bile yapamayacağım kadar hayatım sınırlanacak. Tüm bunları geçtim, geldikleri gün bizim ilk evlilik yıldönümümüz. Eşimin bile bile bana sormadan, son gün geleceklerini söylemesi beni çok üzdü. Evlilik zaten benim için bitmeye yaklaşıyor, annesinin rahatsızlığı olmasa boşanmayı dile getirecektim, onu bu durumda yalnız bırakmak istemedim. Ama ben onu düşünüp yanında oldukça gördüğüm muamele bu. Evet evlilik konusunda bitirmeye yakınım ama adam 9 yıldır hayatımda ve ona karşı içimde sevgi var, hala belkiler var, ilk yıldönümümüzde “sen de bu süreçte çok ihmal edildin, çok yalnız kaldın, bize de değişiklik olur dışarı çıkalım” diyeceğine bana böyle bir sürpriz yaptı.
Not olarak hastalığın başından beri (4 aydır) her akşam iş çıkışı annesine gitti ve 10-11 gibi geldi eve, ben kocamı günde sadece 3 saat gördüm, ki hastalığın başında annesi gayet iyiydi, hasta olduğuna biz bile inanamadık. Bir de bir hafta önce hastalığın çok ilerlediği haberini aldı eşim (beyne metastaz yapmış) ve çok üzgün.
Yani bu durumlar içerisinde yıldönümü diyerek, benim rahatım ne olacak diyerek bencillik mi yapıyorum bilmiyorum ama kendimi çok yalnız, mutsuz ve normalden çok uzak bir ruh hali içerisinde hissediyorum.
Ve soranlar olacaktır, eşimin el üzerinde tutulan bir abisi var, onun eşi hiçbir şey yapmıyor, ne isteseler yapamam deyip çıkıyor işin içinden…
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?