kendini severek bir şeyleri düzelten var mı

Sorum başlıktaki gibi. Kendimi yavaş yavaş sevip kabullenmeye başladım ama bu klasik bi söz mü yoksa gerçekten hayatınızda kendinizi sevmek bir şeyleri değiştirdi mi? Bu sorum başından beri kendini sevenler için değil de sonradan sevmeye başlayanlar için daha çok ama tabi ki herkesin yorumlarını bekliyorum.

Tabi ki çok şey düzelir.
Benim olay sevmek değil ama değer vermekle ilgili gerçi.
Kendime, canıma eskiden hiç değer vermezdim.
Anladım ki sen kendine değer vermezsen başkaları paspas yapıp geçiyor.
Ufak ufak değiştirdim bunu.
Zaten değiştirmeye başlayacaksa insan başkalarından değil önce kendinden başlamalı değişime.

Ben de sizin gibi kendine yaranamayanlardanım. Ne yapsam yetmiyor memnun olmuyor kendim

İnsanların bana bakıp da başarı olarak gördükleri şeyi ben kendime baktığımda başarsızlık olarak görüyorum çok tuhaf. İyi bir üniversitedeki iyi bir bölümü bitmesine yakın bıraktım. Şimdi başka bir mesleğim var. Herkese göre bu büyük bir cesaret, idealist bir adım. Oysa ki ben hala başaramadın , olmadı diye kzııyorum kendime. Çok acı.

Hep mükemmeli bekliyorum. En ufak bir hatamda gözümden düşüyorum. Hep kendime yaranmaya çalışıyorum. İyi bir şey yapsam daha kendimi tebrik ederken içimdeki ses bana eskileri hatırlatıyor.

1 yıl önce tvdeki bir bilgi yarışmasına katılmıştım. Yaklaşık 5 dk sürmüştü benim kısmım. Sunucu bana demişti ki '' kendinize çok mı kötü davranıyorsunuz? '' Adam beni 2dk'da çözmüştü,Eve gidip çok ağladığımı hatırlıyorum. Hiç bitmeyen bir mücadele kendini kendine kanıtlamaya çalışmak. Neyse yeterince dram yaptım gidiyorum

AriaBlue .!.:

Ben de sizin gibi kendine yaranamayanlardanım. Ne yapsam yetmiyor memnun olmuyor kendim

İnsanların bana bakıp da başarı olarak gördükleri şeyi ben kendime baktığımda başarsızlık olarak görüyorum çok tuhaf. İyi bir üniversitedeki iyi bir bölümü bitmesine yakın bıraktım. Şimdi başka bir mesleğim var. Herkese göre bu büyük bir cesaret, idealist bir adım. Oysa ki ben hala başaramadın , olmadı diye kzııyorum kendime. Çok acı.

Hep mükemmeli bekliyorum. En ufak bir hatamda gözümden düşüyorum. Hep kendime yaranmaya çalışıyorum. İyi bir şey yapsam daha kendimi tebrik ederken içimdeki ses bana eskileri hatırlatıyor.

1 yıl önce tvdeki bir bilgi yarışmasına katılmıştım. Yaklaşık 5 dk sürmüştü benim kısmım. Sunucu bana demişti ki '' kendinize çok mı kötü davranıyorsunuz? '' Adam beni 2dk'da çözmüştü,Eve gidip çok ağladığımı hatırlıyorum. Hiç bitmeyen bir mücadele kendini kendine kanıtlamaya çalışmak. Neyse yeterince dram yaptım gidiyorum

Genişletmek için tıkla...

Cok uzuldum yazdiklarini okuyunca , kendine neden bu kadar acimasiz davraniyorsun?

Konu sahibi , ben bildim bileli kendimi severim o yuzden pek yardimci olamayacagim sonradan sevme konusunda ama hayatta istedigim herseyi basardim ve basariyorum , insanin hayatta en degerli varligi kendisi , o yuzden sevin kendinizi emin olun isteklerinizi basarirsiniz kendinize sevip , deger verirseniz

Ne konuda sevecegiz kendimizi?

Ben kendimi çok seviyorum, hatta en tatlı tatil arkadaşım bizzat kendim:) tek başıma bir şeyler yaptığımda da eğleniyorum. Hayatıma etkisi de çook fazla. Mesela üzücü bir olay yaşadığımda 'amaaan benden değerli mi?' diyorum, iyi geliyor.
Birisi tarafından kötülük gördüğümde kişisel almıyorum, onun kendi karaktersizligi olduğunu düşünüyorum.
Ya da istemediğim bir şeyi karşımdaki mutlu olsun diye yapmıyorum. Çünkü kendi içimdeki kızın mutlu olmasi benim için herkesten daha önemli. O yüzden sıfır vicdan azabıyla HAYİR diyebiliyorum.
Fiziksel eleştirileri icsellestirmiyorum,beni üzmüyor, dalgaya vurabiliyorum . Gectigimiz ay bir ameliyat oldum ve diş etlerimde siyah siyah dikişler vardı. Buna rağmen gülerken ağzımı elimle kapatmadan kocaman ağızla gülmeye devam ettim...
Ayrıca kendimi sevmek beni daha pozitif yapıyor... Hayatıma katkisi inanılmaz fazla.
Aslında ben Cook ufakken de kendimi çok severdim.
Çok küçükken mesela dünyada tek benim içimden bir seyler geçirebildigimi ve diğer herkesin etrafımda öylece ben hayal ettiğim için durduğuna inanırdım.
Sonra biraz büyüdüm,prenses olduğuma inandim :))
Kendimi sevmediğim tek bir donemim oldu, 12 yaşında,ergenlikle nasıl mücadele edecegimi daha bilmediğim bir dönemde annem saçıma erkek trasi yaptırmıştı. İnanılmaz çirkin olmuştum ve okulda dalga geçmişlerdi. O zaman mesela kendimi hiç sevmezdim ve haliyle her şeyi kendime yorardım. Yanımda biri gülse saçıma güler zannederdim. Neyse ki çok kısa sürdü bu dönem. Saçım uzayınca normale döndüm.
Bu dönemi hayatı boyunca yaşayan insanlarin olması çok üzücü.
Keşke herkes ucundan kıyısından kendini sevmeye başlasa

Ne zaman kendimi değersiz önemsiz hissetsem depresyonda oluyorum. Ne zaman kendimi kabullenip sevmeye başlasam, özgüvenim yerine geliyor mutlu hissediyorum. Kendime olan güvenim başka insanlara olan davranışımı ve onlara ne oranda katlanacagimi da belirliyor. Toksik insanları ancak kendi degerimi görünce hayatımdan uzaklaştırabiliyorum.

Mesela çok güzel bir kadın değilim biliyor ama aynada kendime iltifat etmeyi seviyorum. Enerjimi artırıyor açıkçası.

Elbette ki...
Sevmek ne kelime kendine aşık ol aşık

Kendimi tam anlamıyla sevip olduğum gibi kabul etmeye 26 yaşında başladım. Ve evet, o zamandan bu yana çok şey değişti. Şu an 34 yaşındayım. Çok seviyorum kendimi, canım kendim, çok çok gurur duyuyorum aynaya baktığımda karşılaştığım kadınla. İnsan kendini sevince dış dünyadaki sevgiye olan ihtiyacı azalıyor. Örneğin bir erkeğin aşkınıza karşılık vermemesi falan, hiç koymuyor, önünüze daha rahat bakıyorsunuz. Ailenizden ve yakın dostlarınızdan gördüğünüz sevgi doyurucu hale geliyor, hep daha fazlasını istemiyorsunuz. Zor zamanlarınızda kendinize yeter hale geliyor daha çabuk toparlıyorsunuz.

nomunomuchua .!.:

Tabi ki çok şey düzelir.
Benim olay sevmek değil ama değer vermekle ilgili gerçi.
Kendime, canıma eskiden hiç değer vermezdim.
Anladım ki sen kendine değer vermezsen başkaları paspas yapıp geçiyor.
Ufak ufak değiştirdim bunu.
Zaten değiştirmeye başlayacaksa insan başkalarından değil önce kendinden başlamalı değişime.

Genişletmek için tıkla...

Ben de yavaştan başladım ama arada boşluğa düşüyorum böyle.

AriaBlue .!.:

Ben de sizin gibi kendine yaranamayanlardanım. Ne yapsam yetmiyor memnun olmuyor kendim

İnsanların bana bakıp da başarı olarak gördükleri şeyi ben kendime baktığımda başarsızlık olarak görüyorum çok tuhaf. İyi bir üniversitedeki iyi bir bölümü bitmesine yakın bıraktım. Şimdi başka bir mesleğim var. Herkese göre bu büyük bir cesaret, idealist bir adım. Oysa ki ben hala başaramadın , olmadı diye kzııyorum kendime. Çok acı.

Hep mükemmeli bekliyorum. En ufak bir hatamda gözümden düşüyorum. Hep kendime yaranmaya çalışıyorum. İyi bir şey yapsam daha kendimi tebrik ederken içimdeki ses bana eskileri hatırlatıyor.

1 yıl önce tvdeki bir bilgi yarışmasına katılmıştım. Yaklaşık 5 dk sürmüştü benim kısmım. Sunucu bana demişti ki '' kendinize çok mı kötü davranıyorsunuz? '' Adam beni 2dk'da çözmüştü,Eve gidip çok ağladığımı hatırlıyorum. Hiç bitmeyen bir mücadele kendini kendine kanıtlamaya çalışmak. Neyse yeterince dram yaptım gidiyorum

Genişletmek için tıkla...

Aynıyız ama bu mükemmeliyetçilik sonra insanı depresyona sürüklüyor bunun canlı örneğiyim. Depresyona girince de değil mükemmeli yakalamak ortalamayı başarmak bile zor oluyor.

Milana22 .!.:

Cok uzuldum yazdiklarini okuyunca , kendine neden bu kadar acimasiz davraniyorsun?

Konu sahibi , ben bildim bileli kendimi severim o yuzden pek yardimci olamayacagim sonradan sevme konusunda ama hayatta istedigim herseyi basardim ve basariyorum , insanin hayatta en degerli varligi kendisi , o yuzden sevin kendinizi emin olun isteklerinizi basarirsiniz kendinize sevip , deger verirseniz

Genişletmek için tıkla...

yenGEnC .!.:

Ben kendimi çok seviyorum, hatta en tatlı tatil arkadaşım bizzat kendim:) tek başıma bir şeyler yaptığımda da eğleniyorum. Hayatıma etkisi de çook fazla. Mesela üzücü bir olay yaşadığımda 'amaaan benden değerli mi?' diyorum, iyi geliyor.
Birisi tarafından kötülük gördüğümde kişisel almıyorum, onun kendi karaktersizligi olduğunu düşünüyorum.
Ya da istemediğim bir şeyi karşımdaki mutlu olsun diye yapmıyorum. Çünkü kendi içimdeki kızın mutlu olmasi benim için herkesten daha önemli. O yüzden sıfır vicdan azabıyla HAYİR diyebiliyorum.
Fiziksel eleştirileri icsellestirmiyorum,beni üzmüyor, dalgaya vurabiliyorum . Gectigimiz ay bir ameliyat oldum ve diş etlerimde siyah siyah dikişler vardı. Buna rağmen gülerken ağzımı elimle kapatmadan kocaman ağızla gülmeye devam ettim...
Ayrıca kendimi sevmek beni daha pozitif yapıyor... Hayatıma katkisi inanılmaz fazla.
Aslında ben Cook ufakken de kendimi çok severdim.
Çok küçükken mesela dünyada tek benim içimden bir seyler geçirebildigimi ve diğer herkesin etrafımda öylece ben hayal ettiğim için durduğuna inanırdım.
Sonra biraz büyüdüm,prenses olduğuma inandim :))
Kendimi sevmediğim tek bir donemim oldu, 12 yaşında,ergenlikle nasıl mücadele edecegimi daha bilmediğim bir dönemde annem saçıma erkek trasi yaptırmıştı. İnanılmaz çirkin olmuştum ve okulda dalga geçmişlerdi. O zaman mesela kendimi hiç sevmezdim ve haliyle her şeyi kendime yorardım. Yanımda biri gülse saçıma güler zannederdim. Neyse ki çok kısa sürdü bu dönem. Saçım uzayınca normale döndüm.
Bu dönemi hayatı boyunca yaşayan insanlarin olması çok üzücü.
Keşke herkes ucundan kıyısından kendini sevmeye başlasa

Genişletmek için tıkla...

Kk’deki en sevdiğim üyelerdensiniz yorumlarınızı asla es geçmiyorum okuyorum o yüzden sizi görmek mutlu etti :).

Milana22 çocukken çok sevildiniz çok mu mutluydunuz çünkü bunun temeli daha çok çocukluktan geliyor gibi. Mesela benim ebeveynimin biri hiçbir şeyden memnun olmayan biriydi.Sınavlarda türkiyede ilk 100’e girsem niye 1 değil derdi gibi.

yenGEnC keşke yaşam koçum olabilseniz hatta bence bunun eğitimini almalısınız size yakışır ben de son dönemlerde yaşamaya başladım. Küçükken yine daha çok severdim kendimi ama yine kendimi çirkin bulduğumu da hatırlıyorum. Şu son senelerde had safhaya çıktı hem fiziksel hem karakter olarak sevmemem ama yavaş yavaş aşmaya başladım. Bir de yengenç ne demek?

darkmore .!.:

Ne konuda sevecegiz kendimizi?

Genişletmek için tıkla...

Her konuda tip karakter davranış olarak sevmekten bahsediyorum ya da aklınıza gelen her konuda

little bird .!.:

Her konuda tip karakter davranış olarak sevmekten bahsediyorum ya da aklınıza gelen her konuda

Genişletmek için tıkla...

Bir seyi degistirir mi bilemiyorum ama ben sahsen kendimi severim. Siz sevmiyor musunuz? Sevmeyince ne kaybettiginizi dusunuyorsunuz veya sevince neyi halletmis oluyorsunuz,bunlari gozden gecirin derim.

Sevmekten ziyade kendinle barisma ozelestiriyi abartmama vs yapmaya calisiyorum ...esasen mumkun olsa görüsmem kendimle ama disariya caktirmiyorum, bende boyle takiliyorum

Kendini sevmeyi ailesinde öğrenebilse insan keşke.

Ben cevremde kendini seven insanları göre göre ne kadar önemli bir şeymiş öğrendim.

Böyle siz detaylı detaylı yazınca bendeki anılar da canlandı. Üzüldüm kendime

Hayatım boyunca kendimde sevdiğim şey karakterim olmuştur. Dürüstlüğümü, insanlığimı takdir etmisimdir. Ama ne fiziğimi sevdim, ne başardıklarımı..

Insanlar uyduruk uyduruk başarılarını ben yaptım diye öyle bir gösterip pazarlar ki alıcısı çok olur.
Ben salak gibi tebrik alsam ne güzel başardın deseler " ama bunu başaramadım. " diye ellerimle başaramadığım kısmı gösteririm.

Lisede başkalarının fiziği daha güzeldi.
Onların ayakkabıları daha kaliteliydi, eteği daha çok yakışıyordu mesela. Tuhaf bir aşağıda hissetme duygusu..

Bir arkadaşım univdeyken o kadar kendini severdi ki.. hep kendi duyguları. Onun üzüntüsü, onun mutluluğu. Dünya onun etrafında dönerdi.
Başkalarına hissettirdiği zerre umrunda olmazdı.
Yük olmuşum. Benim yüzümden sıkıntı çekmiş. Sevdiğim insan yorulmasın bile demezdi biliyor musunuz?
Ben mutlu oluyorum o yüzden böyle olmalı. Bitti.
O böyle davrandıkça üzerine titredi herkes.
Baş tacı oldu.

Çok sey öğrendim ondan mesela..

Şükür ki geç de olsa aydınlanma mümkün.
Nerden dönülse kâr..

Kendinizi öyle sevin işte..
Ben az biraz başlasam da küçüklükten gelme gibi olmuyor. :/

Kova hatunu .!.:

Elbette ki...
Sevmek ne kelime kendine aşık ol aşık

Genişletmek için tıkla...

Tam bir kova kadini cevabi

ben bunun kendini sevmek degil de kendime merhamet etmek seklinde oldugunu dusunuyorum. yani ozsefkat.. kendinin en buyuk elestirmeni olma, kendi kendini begenmeme, basarinin yaninda dahi basaramadiklarina odaklanma.. elinde olmayan seyler icin bile elestirme.. mesela o burnu sen secmedin, o boyu sen secmedin..

baskalarini affetmek icin binbir bahane bulunur. baskalarinin acitan hareketleri icin haklilik payi bulunur, empati tavan yapar.. ama kendine geldigi zaman hatayi kabul edemezsen. en ufak yanlisini unutmaz ruhuna yuk edersin..

mukemmeliyetcilik de varsa yandin..

kendine merhamet edip yumusak davranmaya basladigin zaman degisiyor bir seyler iste.

darkmore .!.:

Bir seyi degistirir mi bilemiyorum ama ben sahsen kendimi severim. Siz sevmiyor musunuz? Sevmeyince ne kaybettiginizi dusunuyorsunuz veya sevince neyi halletmis oluyorsunuz,bunlari gozden gecirin derim.

Genişletmek için tıkla...

Siz konuyu hiç anlamamışsınız. Sevme şansım var da sevmiyo değilim ya da seviyim bari kendimi diyince sevilmiyo. Bu da açıklanacak bir şey değil ki biraz empati yeteneği lazım.

little bird .!.:

Kk’deki en sevdiğim üyelerdensiniz yorumlarınızı asla es geçmiyorum okuyorum o yüzden sizi görmek mutlu etti :).

Milana22 çocukken çok sevildiniz çok mu mutluydunuz çünkü bunun temeli daha çok çocukluktan geliyor gibi. Mesela benim ebeveynimin biri hiçbir şeyden memnun olmayan biriydi.Sınavlarda türkiyede ilk 100’e girsem niye 1 değil derdi gibi.

yenGEnC keşke yaşam koçum olabilseniz hatta bence bunun eğitimini almalısınız size yakışır ben de son dönemlerde yaşamaya başladım. Küçükken yine daha çok severdim kendimi ama yine kendimi çirkin bulduğumu da hatırlıyorum. Şu son senelerde had safhaya çıktı hem fiziksel hem karakter olarak sevmemem ama yavaş yavaş aşmaya başladım. Bir de yengenç ne demek?

Genişletmek için tıkla...

Cocukken cok ilgisiz bir ailem vardi , annem de babam da iskoliktir , deli gibi calisirlar ve bundan cok mutlu olurlardi , onlara göre bizde cok mutlu cocuklardik cunku cok paramiz vardi ve istedigimiz herseye sahiptik arada anneme laf sokarim bu sebeple ama anlamazliga verir yani kimsesiz bir cocuktum ben , tek basima buyudum , oglumu bakkala gondermeyecegim yasta ben gece tek basima evde kalirdim , okul toplantilarima bile gelen olmazdi , yani oyle cok mutlu sevecen huzurlu bir ailede buyudum diyemen ama cocukken de severdim kendimi , ergenlikte bi kendime guvensizlik donemim oldu ama o da unide gecti , bazen insanlar soruyor nasil beceriyorsun kendini sevmeyi diye iste bunun cevabi bende yok cunku ben hep seviyordum kendimi

little bird .!.:

Kk’deki en sevdiğim üyelerdensiniz yorumlarınızı asla es geçmiyorum okuyorum o yüzden sizi görmek mutlu etti :).

Milana22 çocukken çok sevildiniz çok mu mutluydunuz çünkü bunun temeli daha çok çocukluktan geliyor gibi. Mesela benim ebeveynimin biri hiçbir şeyden memnun olmayan biriydi.Sınavlarda türkiyede ilk 100’e girsem niye 1 değil derdi gibi.

yenGEnC keşke yaşam koçum olabilseniz hatta bence bunun eğitimini almalısınız size yakışır ben de son dönemlerde yaşamaya başladım. Küçükken yine daha çok severdim kendimi ama yine kendimi çirkin bulduğumu da hatırlıyorum. Şu son senelerde had safhaya çıktı hem fiziksel hem karakter olarak sevmemem ama yavaş yavaş aşmaya başladım. Bir de yengeç ne demek?

Genişletmek için tıkla...

Hahaha şöyle ki bundan dokuz sene önce üyelik alırken burcumdan dolayi yengeç diye alayım dedim. Ama kabul etmedi, ben de "genç yengeç" anlamında yenGEnÇ yaptım.
Küçük bir itiraf; o zaman böyle ömürlük kullanacagim bir site olduğunu bilsem az daha ozenirdim vallahi üyelik isminde

Konuya gelince, benim annem de çok memnuniyetsiz ve mükemmeliyetçi bir kadın. Öyle ki 2. Sınıfta dört almışım diye ağlamışım. Öğretmen neden ağlıyorsun diyince de 'annem neden beş almadın diye kizacak' demişim. Öğretmen de annemi cagirmis okula. Düşün yani derecesini gözü hep yükseklerde olan bir kadın.
Eskiden etkisinde kalırdım ama çoook uzun bir zamandir ona 'uzgunum , hayal ettiğin gibi biri olmak zorunda değilim . Evlat sahibi olmak bir piyango,sana da ben çıkmışım. Daha beteri de olabilirdi, hadi yine iyisin' diyorum
Ama benim annem sadece elestirmezdi, takdir de ederdi . Mesela otuz olacağım, hala yaptığım çorba için 'bunu yengenc yapti, maşallah eli çok lezzetli' der küçükken de paintle odami cizmistim. İnşaat muhendisi akrabaya bile atmışti 'cok yetenekli, mimar mı olacak acaba,ne dersin?' diye. Adam beni arayıp tebrik etmişti daha neler neler. Dürbünle yıldızlara baksam 'yengenc gökyüzüne çok iligili, uzay bilimci mi olacak' diyecek bir insan :)))
Ama babam beni olduğum gibi seven, hiç çalışmasan da, emlak milyarderi olsam da bana olan sevgisi hiç degismeyecek bir insan. Onun da etkisi olabilir kendime olan sevgimde.
Bir de okuduğum kitapların da etkisi olabilir. Ben çocukken ve Ergenken inanılmaz çok kitap okuyan biriydim (malesef artık yılda üç-dört) . Annem de bol bol (şimdi hiç sevmediğim) kişisel gelişim kitapları alırdı. O yaşlarda okudugunu icsellestirirsin ya ister istemez. Onların da etkisinde kalmış olabilirim. Mesela ben dünyanın en akıllı insanıyım diye bir kitap var (annem hayrani, beni o adamla tanistirmisti seminerine falan gitmiştik) kitapta adam diyor ki, benim boyum 1.85, kilom 70 bana göre 184 cucedir,186 sırık, 69 kilo çirozdur,71 kilo şişko. En harika benim fiziğim yani çok saçma ama ben de en idealinin 163'e 52 olduğunu düşünüyorum,kendim gibi. Kilo alırsam 54 olduğunu da düşünebilirim.
Böyle böyle şeyler işte... Eğer okurken uyuz olmayacaksan kişisel gelişim kitapları okumaya başlayabilirsin.
Ya da kendini sevmek için,kendinle barışmak için terapistle görüşebilirsin. Ben mesela daha mutlu , cocukluk travmaların kendisini daha az etkileyen bir insan olmak için terapiye baslamiştim. Çok pahalli da sayılmaz. Benim tatlı terapistimin seansı 150 TL sadece, ayda bir ayrilabilecek bir bütçe vence. Belki senin terapist de sorunun kaynağına iner, sana bazı ödevler verir, cevaplamaktan korktuğun soruları sorar ve nihayetinde bir çözüm bulabilirsin... Bir dene derim ben.