Kızımi kaybediyorum

seraymelo .!.:

23 yaşında kızım var anne baba olarak her şeyini karşıladık. Babası ona çok düşkün şu an özel bir şirkette çalışıyor. Aile kavramına önem veririz. Ancak kızım arkadaş çevresine çok düştü eskidende vardı ama artık her gece disarda babası artık çileden çıkmak üzere korkuyorum artık engel olamıyoruz bizden uzaklaşıyor. Nasıl davranmalı ne yapmalıyım

Genişletmek için tıkla...

arkadasim dedigi insanlarin kendisine ve ailesiyle olan baglarinin kopmaya getirdiklerini vs zarar verdiklerini ögrendigi vakit diye düsünüyorum

yenGEnC .!.:

konu sahibinin geç dediği saatin 12 bile olmadığına eminim. Ertesi gün işe gidecek insan 12 olmadan evde oluyordur zaten. Senin ailen gibi düşünse konu acmazdi bence :)

Genişletmek için tıkla...

Özel sektörde çalışan insanın da zil zurna sarhoş olup hangover sonrası işe gideceğini sanmıyorum. Hele madde kullandığını hiç sanmıyorum.

Kızınızı kaybediyorsunuz evet ama gece dışarı çıktığınız için değil, birey olduğunu kabul etmediğiniz için.

Babası böyle yapmaya devam etsin bakalim. Eminim çok işe yarar. Bıbıcım bıbıcım diye dizinin dibinden kalkmaz.

theblackswan .!.:

Özel sektörde çalışan insanın da zil zurna sarhoş olup hangover sonrası işe gideceğini sanmıyorum. Hele madde kullandığını hiç sanmıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aynen öyle. zaten arabası yoksa istese de 12yi çok geçemez,son otobüsle eve gelir,biri birakmadikca.
Bence kızın annesi 'giris saati 12' dese kız sevinçten havalara bile sıçrar , hiç sorun kalmaz.

seraymelo .!.:

23 yaşında kızım var anne baba olarak her şeyini karşıladık. Babası ona çok düşkün şu an özel bir şirkette çalışıyor. Aile kavramına önem veririz. Ancak kızım arkadaş çevresine çok düştü eskidende vardı ama artık her gece disarda babası artık çileden çıkmak üzere korkuyorum artık engel olamıyoruz bizden uzaklaşıyor. Nasıl davranmalı ne yapmalıyım

Genişletmek için tıkla...

23 yaşında kız siz ona düşkünsünüz diye ne yapabilir ki? 5 yaşında gibi sürekli yanınızda duramaz. Cevapları okumadım tek çocuk mu? Tekse arkadaşlarına düşmesi de normal. Ben de başlığı okuyunca Allah korusun dedim hastalık filan sandım

Tabi burada konu sahibinin beklentisi kızın evde oturması için taktikler ya da ceza yöntemleri vermemizi beklemek de olabilir.

Yalnız belli bir yaştan sonra gerçekten aileler yavrularını olduğundan küçük görüyor. “Koca kız olsan da gözümüzde biriciksin” ifadesi gerçekten doğru.

Bizim cevaplarımız ailenin gözündeki “minik kuş”un değil 23 yaşındaki kocaman kadının vereceği gerçekçi tepkilere göre ayarlanmış durumda.

Konu sahibinin beklentilerini karşılamıyoruz, farkındayım. Ancak işe yaramayacak ya da durumu daha kötüleştirecek şeyler söylememiz gerçekten uygun olmaz.

yenGEnC .!.:

Benim ailemde erkek-kadın ayrımı ,şiddet,nefret falan yoktur. Allah'a şükür babam anlayisli-insanlarin bağımsız olmasını savunan biri.
Ama annem çok panik ve ailesini kendi uzvu gibi görüyor,her şeyi çok icsellestiriyor.
Cinsiyetten bağımsız, mesela ananemle dedeme ulasamadiysa da köyün muhtarını arar panikle evine bakmaya gönderirdi yapisi böyle bir insan.
Ama onunkisi 'kizimin namusu' falan diye değil, bağımsız biri olduğumu kabul edemediğinden ve hastalıklı bir koruma arzusundan.
18 yaşımdan itibaren 42 şehre gezmeye gittim (çoğunda yalnızdım). Bunlardan 20'sini zaten soylememisimdir (ki bu hiç hoşuma gitmiyor,yolda ölsem kalsam benim nerede olduğumu bilmeyecekler), 10'u zaten gitmem gereken yerdir, kalanların da hepsinde 'kizim,içimde kötü bir his var. Gitme' diye anksiyitelerini bana da salmıştır. Çoğunda daha gitmeden bir kavgayla canımı sıkmıştır.
Kaç kere yurtdışına çıktım, yeri gelir altı ay öncesinden bilet alırım. Ama aileme son haftaya kadar söyleyemem çünkü memnuniyetsiz bir suratla bakarlar. Son bir ayım 'nasil konuyu açsam' stresiyle geçer.
Beni havaalanına goturmezler mesela,asık suratla 'kendine dikkat et' derler.
Pandemi senesinde yillar sonra ilk defa yurtdışına çıkmıştım,çok mutluydum. Annem ulasamayinca panik olmasın diye otelden çıkarken 'ciktim' mesajı atardim, restorana girdiysem mutlaka wifi sorar bir mesaj atardım iyi olduğumu bilsinler diye. Yine de gündüz gözüyle bana ulaşamamış . Wifi bulunca aradim, ağzıma etti resmen. Stresten sıkıntıdan uzak,mutlu bir hayat yaşamaya çalışıyorum ama çok mümkün değil. Aynı şekilde babam rahatsızlanmis..normal birisi daha kötü bir şey olsa bile yazmaz, 'kiz tatilde, elinden bir şey gelmez. Kötü hissetmesin' diye. Annem öyle bir mesaj yazmış ki 'tum gece acildeydik,baban çok kötü, sen orada ne yapıyorsun! Cabuk gel!!!!'
Bir de ben dönene kadar covid testi yapmamışlar. Ben eve geldim,test yaptılar,pozitif. 14 gün de karantinada kalmak zorunda kaldım, ki sonra ben de hasta oldum. Ama emin oldum ki benim ailem asla 'evde karantinadayiz,kızım bari arkadaşında kalsın' diyecek insnalar değiller. 'yeter ki gözümüzün önünde olsun,covid de olsa sorun değil,iyilesir' hastalikli düşüncesinde insanlar.
Ben bunun sevgi,baglilik falan olduguna inanmiyorum kesinlikle .
Yine de zamanla bazı şeylere alıştılar, bazı şeyleri normallestirdiler. Tabii benim yaşımın artmasinin da etkisi var.
Sosyokültürel olarak benzer ailelerde yetistigimiz arkadaşlarıma bakiyroum, gençken kavga gürültüye ragmen kendi istediğini direten herkes bir şekilde kendi hayatını yaşıyor. Ama o zaman sesi çıkmayan yaşı 30da olsa aynı şekilde devam ediyor-evlenene kadar. Bir yakın arkadasim için 8 bile geç bir saat. Geçenlerde tiyatroya çağırdım, oyunda ikimizin resmini çekip annesine attı. Dönüşte de onun evi benimkinin hizasinda. 'biraz bekler misin,annem camdan görsün seni,içi rahat etsin kadinin' dedi. Bu arkadaşım 31 yaşında bu arada. Son 9 yıldır da kendi parasını kazanıyor (biriktirsin diye annesine veriyor o ayrı). Yıllık izinlerinde de ya köye gidiyor ya da annesiyle tatil yapıyor . Hayat mı yani bu?
Aile hesapta sevdiği(!) , Yanından ayırmak istemedigi (!) İçin böyle yapıyor ama kızı bir fırsatını bulsam da kaçsam diye yurtdışı iş kovalamaya caliisyor o sevgi dolu aileden kendini kurtarmak için.

Genişletmek için tıkla...

Yazdıklarını okurken hala "aileme haksızlık mı ettim? Onlar da namus peşinde değillerdi ki, böyle öğrenmişler" gibi şeyler geçti içimden.. nasıl yetiştirilmişiz de ailemize bu kadar bağlı ve vicdan sahibi olabiliyoruz bu çok acı. Sanırım ben yediğim dayaklardan sonra gelip sarılıp "özür dilerim ama sen de beni anla" cart curt dendiği için böyleyim.

Senin de dediğin gibi, bizim mutlu olduğumuz için mutlu olan ailelerimiz yoktu. Eğer bizim yaptığımız şey onları mutlu ediyorsa o zaman mutlular. Ki benim babam hukuk okuyacağım diye gece yanıma gelmiş, "emin misin, avukatlar da yalan yolan bir sürü şey karıştırıyor, bi tıp okusaydın" diyen adam Ya gerçekten traji komik. Adam mutlu olamıyor ya. Mutsuzluktan bu kadar beslenilir mi ben anlayamıyorum?

Annem 15, babam 18 olmak üzereymiş evlendiklerinde. Ben de 9 ay sonra doğan ilk çocukları (yaşasın!). Hep buna bağlıyorum. Cahillermiş ne diyebilirim, artık neyi değiştirebilirim?

Bu mesajlar, sürekli insanın vicdanına oynamalar.. o kadar iyi anlıyorum ki seni. Bizim olayımız da şeydi: "ben yurtdışına geldim, anamdan babamdan ayrıldım, babamı kaybettim, neden? Sizin için, okuyun diye" Sanki ben ona dedim koşa koşa evlen, bir işi tutturama yurtdışına git diye. Lan ben neler yaşadım bir çocuk olarak yurtdışına taşındığımızda, acaba sen biliyor musun? Dedem de sağolsun gider ayak kazığı attı bize. Babama mektup bırakmış "ne yap et çocuklarını okut" diye. Oh mis gibi travma

Ay çok uzattım Yengençç Sabah sabah tüm travmalarım film şeridi oldu gözümün önünde

Umarım biz bu hayatlardan bağımsız, kendini tamamlamış bireyler olmuşuzdur, olacağızdır

Bir anne olarak ; 22 yaşındaki oğluma karışmam kızım da olsa karızmazdım.

Ancak eğer dışarda ise eve gelene kadar uyumam yanlış anlaşılmasın nerde kaldın diye de aramam

Ancak ortalık o kadar kötü ki acaba kavga mı etti , acaba kötü bir şey mi oldu diye de düşünmeden edemem.

Hiç yere ölen , yaralanana insanları gördükçe bir anne olarak haliyle hep diken üstünde oluyor insan.

Son olarak çocuklar bize bağımlı olmamaları çünkü onlar bir birey bizim tapulu malımız değildir.

Acaba konu sahibi de böyle şeylerden mi ürküyor.

Bilemedim ama Allaha'a emanetler .

yenGEnC .!.:

Benim ailemde erkek-kadın ayrımı ,şiddet,nefret falan yoktur. Allah'a şükür babam anlayisli-insanlarin bağımsız olmasını savunan biri.
Ama annem çok panik ve ailesini kendi uzvu gibi görüyor,her şeyi çok icsellestiriyor.
Cinsiyetten bağımsız, mesela ananemle dedeme ulasamadiysa da köyün muhtarını arar panikle evine bakmaya gönderirdi yapisi böyle bir insan.
Ama onunkisi 'kizimin namusu' falan diye değil, bağımsız biri olduğumu kabul edemediğinden ve hastalıklı bir koruma arzusundan.
18 yaşımdan itibaren 42 şehre gezmeye gittim (çoğunda yalnızdım). Bunlardan 20'sini zaten soylememisimdir (ki bu hiç hoşuma gitmiyor,yolda ölsem kalsam benim nerede olduğumu bilmeyecekler), 10'u zaten gitmem gereken yerdir, kalanların da hepsinde 'kizim,içimde kötü bir his var. Gitme' diye anksiyitelerini bana da salmıştır. Çoğunda daha gitmeden bir kavgayla canımı sıkmıştır.
Kaç kere yurtdışına çıktım, yeri gelir altı ay öncesinden bilet alırım. Ama aileme son haftaya kadar söyleyemem çünkü memnuniyetsiz bir suratla bakarlar. Son bir ayım 'nasil konuyu açsam' stresiyle geçer.
Beni havaalanına goturmezler mesela,asık suratla 'kendine dikkat et' derler.
Pandemi senesinde yillar sonra ilk defa yurtdışına çıkmıştım,çok mutluydum. Annem ulasamayinca panik olmasın diye otelden çıkarken 'ciktim' mesajı atardim, restorana girdiysem mutlaka wifi sorar bir mesaj atardım iyi olduğumu bilsinler diye. Yine de gündüz gözüyle bana ulaşamamış . Wifi bulunca aradim, ağzıma etti resmen. Stresten sıkıntıdan uzak,mutlu bir hayat yaşamaya çalışıyorum ama çok mümkün değil. Aynı şekilde babam rahatsızlanmis..normal birisi daha kötü bir şey olsa bile yazmaz, 'kiz tatilde, elinden bir şey gelmez. Kötü hissetmesin' diye. Annem öyle bir mesaj yazmış ki 'tum gece acildeydik,baban çok kötü, sen orada ne yapıyorsun! Cabuk gel!!!!'
Bir de ben dönene kadar covid testi yapmamışlar. Ben eve geldim,test yaptılar,pozitif. 14 gün de karantinada kalmak zorunda kaldım, ki sonra ben de hasta oldum. Ama emin oldum ki benim ailem asla 'evde karantinadayiz,kızım bari arkadaşında kalsın' diyecek insnalar değiller. 'yeter ki gözümüzün önünde olsun,covid de olsa sorun değil,iyilesir' hastalikli düşüncesinde insanlar.
Ben bunun sevgi,baglilik falan olduguna inanmiyorum kesinlikle .
Yine de zamanla bazı şeylere alıştılar, bazı şeyleri normallestirdiler. Tabii benim yaşımın artmasinin da etkisi var.
Sosyokültürel olarak benzer ailelerde yetistigimiz arkadaşlarıma bakiyroum, gençken kavga gürültüye ragmen kendi istediğini direten herkes bir şekilde kendi hayatını yaşıyor. Ama o zaman sesi çıkmayan yaşı 30da olsa aynı şekilde devam ediyor-evlenene kadar. Bir yakın arkadasim için 8 bile geç bir saat. Geçenlerde tiyatroya çağırdım, oyunda ikimizin resmini çekip annesine attı. Dönüşte de onun evi benimkinin hizasinda. 'biraz bekler misin,annem camdan görsün seni,içi rahat etsin kadinin' dedi. Bu arkadaşım 31 yaşında bu arada. Son 9 yıldır da kendi parasını kazanıyor (biriktirsin diye annesine veriyor o ayrı). Yıllık izinlerinde de ya köye gidiyor ya da annesiyle tatil yapıyor . Hayat mı yani bu?
Aile hesapta sevdiği(!) , Yanından ayırmak istemedigi (!) İçin böyle yapıyor ama kızı bir fırsatını bulsam da kaçsam diye yurtdışı iş kovalamaya caliisyor o sevgi dolu aileden kendini kurtarmak için.

Genişletmek için tıkla...

Evlatlara bağımlılık bizim ortak sorunsalımız. Bizim kuşağın anne babalarının ebeveynlik anlayışı, arada kalmış bir zihniyetin etkilerinin çok yoğun olduğu bir anlayış(sızlık)a sahip. Anne o kadar önemli bir faktör ki. Hepimizin annesinin tavırları nedeniyle zayi olmuş bir çocukluk/ilk gençlik yıllarımız ve ne kadar zaman geçerse geçsin asla atamadığımız travmalarımız var.
Sevgili konu sahibi;
Yazılanların büyük çoğunluğunu okudum ve her okuduğum mesajda, kendimden bir şeyler buldum.
O kadar çok keşke olmuş ki hayatımda.
Siz de samimi bir şekilde kendinize şunu sorun. Eğer eve geç gelen kişi 23 yaşında oğlunuz olsaydı, eşinizin tavrı ve sizin kaygılarınız yine aynı olur muydu? Bunun cevabını kendinize verin sadece.
Kendi 23 yaşımı düşündüm, hayatımın (annem yüzünden) cehenneme döndüğü anlara denk geliyor.
Lise bitince hemen iş bulmuştum ve üç dört sene çalıştıktan sonra üniversite okumak istedim ve kazandım. Babam beni kucağında döndürdü sevinçten ama annem o günü benim burnumdan getirdi. Vay efendim işimi niye bırakıyormuşum, her şeyim tammış da bir üniversite eksikmiş, neyime lazımmış, ne yapacakmışım o kadar uzaklarda?
Gidene kadar kan kusturdu bana ama babam aldı beni kayda götürdü. Giderken annem bana elini öptürmedi. "Beni çiğneyip gidiyorsun, iki yakan bir araya gelmesin!" diye beddua etti.
Ve iki yakam bir araya gelmedi.
Biz, hepimiz sizin kızınız olduk, siz de oldunuz. Biz hepimiz 23 yaşında olduk, hepimiz kız annesi olabiliyoruz, hepimiz o buhranlardan geçtik. Yani ortak sorunumuz bu aile travmaları.
Okulumu bitirmeye bir ay kala, (ilk kez sevgilim olmuştu, ilk kez bir erkeğe kendimi yakın hissettim, en ufak bir tebessümü sevgi sandım) sevgilim olan insan (!) beni tanınmaz hale getirene kadar dövdü ve ağzım burnum dağılmış halde hastanelik oldum. Yürüyecek duruma gelince de evime döndüm. Kaza yaptım dedim, başıma geleni anlatamadım çünkü korktum. Sınavlar geçti ve okula devam edemediğim için kaydım silindi. Hayallerim yarım kaldı. Bir daha birine güvenmeye çalışmam upuzun yıllar sürdü. Hayatım mahvoldu. Sürekli "ben sana gitme dedim, kendin ettin kendin buldun, kır dizini otur evinde, aç değilsin açıkta değilsin" diye diye beni hastalıklara düşürdü. 50 kilodan 32 kiloya düştüm. Hipertiroidi hastası olduğumu öğrendim. Yıllardır tedavi oluyorum ve bu nedenle çocuğum olmadı benim.
Anneme sorsanız, beni korumak istiyordu sadece. Ne kadar masum bir cümle değil mi?
Anne sözü dinlemeye in sonu böyle olur!

Ama kazın ayağı öyle değil.
Hastalığımın en zor zamanında gittim evden. Öldürmeyen acı güçlendirir dedim. Kaçtım. Kendi evimi tuttum, çalıştım, süründüm, perişan zamanlar yaşadım ama kendi kararlarımın sonucu olduğu için, yine de mutluydum.
Sonra o eve bir daha hiç dönmedim.
Hayata tutundum, daha iyi günlerim oldu, hayatı öğrendim. 32 yaşıma gelince de öğrenci affı çıktı ve gidip okulumu bitirdim, mezun oldum. O hayalimi gerçek yaptım.
Anneme rağmen.

Demem o ki, çocuğunuz sizinle mutlu olsun, size rağmen değil. İnanın öbür türlüsü o kadar zor ki. Şimdi 41 yaşındayım. İnsanlara güvenirken çok zorlanıyorum. Annemi çoktan bağışladım. Hiçbir zaman kin gütmedim ama koca bir gençliği ziyan ettim. Yanlış bir evlilik yaptım, gene başa döndüm, gene yığınla sorun.
Bir kere yanlışa düşünce insan, bin tane doğruyu sorguluyor.
O yüzden evladınıza sadece güvenin ve sevgi duyun. Huzur verin. Mutluluğu evinde bulan biri, dışarıya bağımlı kalmaz zaten.
Aileden sevgi ve saygı görmeyen insanlar, gerçek sevgiyi sahtesinden ayırmakta çok zorluk çekiyor.
Bir sürü it kopuk arkadaşım oldu, bir sürü düzgün arkadaşım da oldu. O çeşitlilik sayesinde muhakeme yeteneğim gelişti.
Sadece annemin onayladığı insanlardan yola çıkarak hayatta kalsaydım, akvaryumdaki bir japon balığından farkım kalmazdı.
Alkolik mi oldum? Hayır.
Madde bağımlısı mı oldum? Hayır. Sigaraya bile çok uzun yıllar sonra ve ileri bir yaşta başladım ki bu en büyük pişmanlığım.
Harama el uzatmadım, hiç tutuklanmadım, yasak ilişki yaşamadım, öğrenciyken disipline bile gitmedim. Ama hep eleştirildim.
Ne istediniz de vermedik dediler hep.
Abimle aramızda üç yaş vardı. Annem onun odasına gider; oğlum, çocuğum hadi kalk geç kalma okuluna derdi.
Benim kapıma tekme atıp, bir kere de erken kalk da abine kahvaltı hazırla, gömleğini ütüle derdi.
Sanki abim benim çocuğum.
Ben o evde hiç annemin çocuğu olmadım.
Oysa ne çok isterdim anne kız olabilmeyi.
Daha ayakları yere sağlam basan hayaller kurabilmeyi.

Anne bir çocuğun ömründe mihenk taşıdır.
Kızınızın her kararında onun yanında olun.
Elbette çatışacaksınız zaman zaman, elbette ters düşeceksiniz. Ayrı dünyalarsınız çünkü ama hataya düşerse, korkmadan sığınacağı şevkat dolu bir anne olmanız lazım.
Beni dövüp hastanelik eden uğursuz, belki şimdi başka birine hayatı dar ediyor. Çünkü beni anlayıp arkamda duracak ve haklarımı koruyacak bir annem yoktu.O nedenle o pislik hiç yargılanmadı. Toplum bunlardan sayısız örnekle dolu.
İnsana en büyük zararı sevdikleri verir.
O nedenle kızınızı kaybederseniz, onun gece çıkması yüzünden değil, bu yersiz kaygılarınız yüzünden kaybedersiniz.
Sizi anlıyorum, annemi de anladım ama hak veremiyorum.
Umarım mutlu bir genç kızın mutlu annesi olursunuz daima.

Kim ne derse desin 27 yaşımdayım kardeşim 23 yaşında bende kaldı bir iki hafta bebek için haftasonu dışarda dokuz onda gelmesine rağmen akla karayı seçtim gittiği yer Kızılay otobüsle dönecek ama etrafta o kadar çok manyak sorunlu var ki .. bende geziyordum yurtdışı şehirdisi ama şimdi annemin neden telaş yaptığını anladım hele bu kadar çok göçmen varken ben korkuyorum . İsterse kardeşim otuz yaşına gelsin yine korkarim

AlmanyaTreni .!.:

sizin icin soylemedim ama yuzde 90 bizim toplumumuzda erkek cocugu boyle SIKILMIYor. Daha rahat disari cikabiliyorlar daha rahat takiliyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Doğru

Sevgili konu sahibi benim çocuklar 23 , 14 ve 6 yaşında, sen sadece 23 u dert ediyorsun ama ben 14 olanı bile gece dışarı salıyorum, hafta içi 10 da hafta sonu 12 de eve geliyor
En ufak daha 6 yaşında ama site içinde parka çıkar saatler sonra gelir eve ( allahtan akıllı saat icat edilmis)
Bir anne olarak elbette insan merak ediyor ama ben teşvik ediyorum bağımsızlıklarını, ömür boyu benimle yasamayacaklar o yüzden şimdiden herseyi öğrensinler diyorum
14 yaşında olan atlar otobüse 800 km uzaktaki şehre gider tek başına, uçağa tek binip yurt dışına gitmişti 11 yaşındayken, hayatta hiçbir şekilde zorlanmayacak bu sayede eminim

Bizim ailenin bir kuralı vardır haftada bir akşam hep beraber yemek yenecek genelde pazar akşamı olur bu , buna herkes uymak zorunda

Kızınıza baskı yapmayıp sadece bir akşam kuralı getirirseniz inanın zaten seve seve katılır o akşam yemeğe, tüm programını ona göre yapar

Eğer sizden baskı görmezse, haftada bir akşamı ailesiyle geçirmeyi dert etmeyecektir , ben böyle büyüdüm, çocuklarımı da böyle büyütüyorum

Teyzeme bak ya ortalığı kardı kattı gitti cevap bile vermiyor

Niye kaybedesiniz hiç anlamadım öyle bir başlık yazmışsınız ki Perihan Savaşlı eroin filmleri gibi kızınızı eroine alıştırdılar

Genç bir çocuk gezmesi tabi ki normal. gezmek işi bu yaşlarda yapılıyor. Gittiği yerde de 1 kadeh şarap/bira olabilir, zaten çalışıyor demişsiniz öyle zil zurna sarhoş falan olduğunu da sanmıyorum.

Güvenlik açısından endişelenmekte haklısınız , yer İstanbulsa valla ben hava karardıktan sonra dışarı çıkmıyorum adamı 2ye kesiyorlar çünküSize tavsiyem güvende olması için araba almasına maddi olarak yardım edin, içiniz rahat etsin.

seraymelo .!.:

23 yaşında kızım var anne baba olarak her şeyini karşıladık. Babası ona çok düşkün şu an özel bir şirkette çalışıyor. Aile kavramına önem veririz. Ancak kızım arkadaş çevresine çok düştü eskidende vardı ama artık her gece disarda babası artık çileden çıkmak üzere korkuyorum artık engel olamıyoruz bizden uzaklaşıyor. Nasıl davranmalı ne yapmalıyım

Genişletmek için tıkla...

23 yaşında artık.Kendi ayakları üzerinde duruyor yavaş yavaş arkadaş çevresi edinmeye, sosyalleşme çalışıyor. İnsanları tanımasında ne zarar var? Özgüveninin gelişmesi ve kendini tanıması açısından da bu gerekli.Kızınızı çok baskılarsanız sizden iyice uzaklaşır hiçbirşeyini anlatmaz.

seraymelo .!.:

23 yaşında kızım var anne baba olarak her şeyini karşıladık. Babası ona çok düşkün şu an özel bir şirkette çalışıyor. Aile kavramına önem veririz. Ancak kızım arkadaş çevresine çok düştü eskidende vardı ama artık her gece disarda babası artık çileden çıkmak üzere korkuyorum artık engel olamıyoruz bizden uzaklaşıyor. Nasıl davranmalı ne yapmalıyım

Genişletmek için tıkla...

Çok üzüldüm çok korktum endişelendim
Yavrumu her an koruyabiliriz güzel yetistirebiliriz sanıyordum
Ütopik galiba
Nasıl yetistirirsen yetiştir ya bı eroine ya bi arkadaş çevresine ya bı ortada hiç dava mesele yokken ruh hastasının çirkin emellerine kursununa bicagina kurban gidiyor yavrularımız

Çok sarsıldım yine yeni bı anne olarak

Patidostu .!.:

Lütfen o kız çocuğu dışarıdaki tehlikelerden korunmalı öyle sosyal hayatmis arkadaş cevresiymis akşamları dışarı çıkmakmis olmaz kırdın kırsın dizini otursun evinde

Genişletmek için tıkla...

Ya böyle de olmasın tabi ki ama her gece dışarıda da olmasın
Akşam 10 a kadar ideal gibi
Ben gerçekten güvenli bı yerde yaşasak saat kaça kadar nerelerde gezdigine takılmak tabularim yok ailem beni çok sıktı çünkü
Ne zamanki üniversite son yilimda amca dayı kim varsa okuduğum şehirden uzaklaştı bende gecelere sabahlara kadar acısını cikarttim gezdim dolaştım motor aldım çılgınlar gibi yağmurlarda sürdüm sahilde ateş yaktım .mokunu çıkarttım .
Keşke gençliğimde ki tüm zamanlarim özgür olsaydı öyle güzeldi ki mokunu çıkarttım diye tanimladigim her an

Ama şimdi bakıyorum da şu şunu tanimazken bicaklamis bu bunu tanimazken tecavüz etmiş bı kızı yakmışlar ötekini kesmişler üstüne beton dokmusler
Artık kafayı yicem
10 dan sonra eşim bile dışarıda olsa anksiyetem tutuyor
Kendim şurada bı sokak ötedeki arkadaşımın evine gidemiyorum gece onda nasıl doncem kocam vardiyada ben dönene kadar beni keserlerse ben önemli değilim de sonra çocuğuma napacaklar ona da acimazlar diye kuruyorum da kuruyorum.
Keşke sadece kurmaca senaryo korku romanı olarak kalsa ama tüm bunlar günümüzün gerçeği değil mi

Patidostu .!.:

Korumacı ailede buyumeyenler anlamaz evde oturursun yanımızda dur, dışarı çıkarsın kimlesin , tek çıkmak istersin cikamazsin , film izlemek istersin hep telefonlasın, ayrı eve çıkmak istesen kıyamet kopar kpssden sonra farklı şehirde gerekirse garsonluk yaparım üç kueusa çalışırım ailemin yanında yaşamam demiştim keza öyle de yaptım pişman değilim konu sahibinin kızı da o yolda ilerliyor

Genişletmek için tıkla...

Öyle yapsa iyi..Evdeki baskıdan kurtulmak için yanlış evlilik yapmasın.

Yorumları okuyunca çok garip hissettim kendimi ve çok sevindim böyle düşünen insanlar olmasına. Otuza geldim hala 2 gün üst üste çıksam laf isitirim. Geç saatte gelmem bile çoğunlukla. Akşamları arkadaşlarımla yemek yemeye gitmem bile sorundu bir zamanlar ve ben kendi paramı kazanma rağmen haber eder bir nevi izin isterdim çekinerek çoğu zaman da hiçbir şey demeseler bile surat asarlardi. Son 2 yıldır biraz aşmaya çalışsam da hala akşam çıkarken suçluluk duyup yasak bir şey yaptığımı düşünüyorum. Bazen ailemden yana şanslı olsaydım keşke diyorum çünkü bu yaşıma kadar hiçbir zaman acaba evdekiler ne der diye düşünmeden çıkamadım dışarı. Hep bir gerginlik hep bı suçluluk. Ne kadar normal bir şey aslında dışarı çıkmak, yemeğe gitmek ama beni çok baskılamışlar sanırım hala kendimi bile inandıramiyorum yaptığımın normal olduğuna:) geçen yillarima üzülüyorum ve aynı kafada devam ediyorum. Bırakın eğlensin kaç yaşına gelmiş kızınız...

Kadın haklı olarak çocuğu için endişeleniyor.ne çok linç etmişsiniz çocuğun kız ya da erkek olması farketmiyor, dolmuşa binen kız tecavüze ugruyormus neredeyse daha dün, her yer uyuşturucu kaynıyor. Herkes ne kadar relaks
Konu sahibi kizinizdan uzaklaşmayın, onu yargılamayın, yasaklar caziptir, yasak koymayın. Arkadaş cevresini tanımaya çalışın, hal ve hareketlerinde değişiklik var mı kontrol edin, başka da yapacak birşey yok malesef.