Bir babam var babası ölmüş olanları kiskanmama neden olan...
aklim erdiginden beri annemi dövdüğüne şahit olduğum.
ondan kaçmak için evlilik yaptığım...
hakaretlerinden biktigim şimdi 33 yaşında bir çocuğum ben onun yüzünden.
yanlış bir evliliğin içinde her gün ağlayan bir kız çocuğuyum, ben hiç büyümedim.
aslında hiç çocuk olamadım
ne zormuş böyle bir babanın kızı olmak.
Babasının sevmediği bir çocuk olmak.
şimdi anneme gidip anne ben geldim artık boşanmak istiyorum demek istiyorum ama o evde babam var, gidemiyorum
o yüzden okumak çalışmak kendi evimi kurmak zorundayım, çok isterdim dağ gibi babam var demek ama ben diyemedim çok zoruma gidiyor çok
ağlıyorum şuan çok yalnız hissediyorum kendimi.
NOT. arkadaşlar bazı arkadaşlar benim babamın ölmesi için dua ettiğimi düşünmüş öyle bir şey yok.
sadece babası ölmüşlere bile imrenecek kadar babasızlık çektim aslında babamın var olması benim için artı değil eksi idi, çok eziyet etti.
bunu anlatmak istedim kimse babası veya annesi ölsün diye dua etmez.
sadece babam ölünce onun eziyetinden kurtulabileceğimi düşünüyordum.
ama şimdi kendi ayaklarımın üzerinde durup kendi evimi kurabilirim bu benim sorumluluğum artık bir yetişkinim bunu biliyorum.
Ve benim gibi babası olupta babasızlık çeken baba eziyeti gören ya da babası iyi olup da babasını hiç tanımayan bu konuya yazan arkadaşlarım hepinizi sevgiyle kucaklıyorum çok üzgünüm hepinizi anlıyorum derdimi paylaştığınız için yanımda olduğunuz için hepinize teşekkür ederim.