canım ben kızım 3 aylıkken çalışmaya başladım ve başladığım zamanki psikolojimi hiç bir zaman unutamam muhtemelen çünkü ilk hafta hep ağlayarak dönüyordum eve ve geldiğimde kızım resmen kokluyordu beni ki birde benim halimi düşün yani ancak bizler yine yavrularımızın iyiliği ve geleceği için çalışıyoruz yoksa kimse bebeğini heleki bukadar küçükken bırakıp işe gitmek istemez ama benim kendimi teselli ettiğim tek nokta; çalışarak kızımın geleceği için ona daha fazla maddi olanaklar sunacağım gerçeği kaldıki sevgimizi zaten sonuna kadar akıtıyoruz herbirimiz çalışan yada çalışmayan, evet bazı ilklerine şahit olamayacağız belki ama hepsine aynı anda sahip olamayacağımız bir gerçek, hem mesela benim, kızıma, okuyan, çalışan, ekonomik özgürlüğü olan ve herşeye yetebilen! bir kadın olarak rol model olmak gibi bir hayalim var, üstelik sen şanslısın haftada 3 gün çalışmak harika valla hem bakacak güvenilir birinide bulmussun düşünki tanımadığın bir bakıcıyada bırakmak zorunda kalabilirdin... çok uzattım galiba ama aynı duyguları bende yaşadığım için deşarj oldum burda kusura bakmayınız kızlar:)