- 6 Ağustos 2015
- 7.208
- 19.829
- 348
Zor bir yaştaymış kardeş kıskançlığı konusunda:/ kızma lütfen, çocuk şimdi kardeşim geldi, annem bana kızmaya başladı diye bir bilinç geliştirmesin. Allah’tan en büyük dileğim; kardeşlik bağları güçlü olan evlatlarımın olması. Çoğunlukla çocukluktan zedeleniyor ya da güçleniyor annenin yaklaşımıyla. Ben hep yapma, uzak dur, dokunma diye değil de(tabi bazen ani durdurmada ağzımdan kaçıyor) “o daha küçük, küçük bebeklere dokunulmaz, istersen öpebilirsin, konuşabilirsin, o biraz büyüyünce sana sarılacak, senle oynayacak, bunun için yürümesi lazım vs” gibi sürekli açıklayarak yaklaşıyorum. Odadan ayrılacaksam büyüğü yanıma alıyorum, ikisini baş başa bırakmamak için. Emzirirken tepeme çıkar, yakama yapışırsa, ağlarsa arada bir iki laf atıyorum, sonrasında çoğunlukla susuyor. Tabi ben şimdi yemek, temizlik derdiyle uğraşmıyorum size göre daha dinginim ama 10 gün sonra ben de sizdenim. Yani o işler de yüklenince anneye hepsine dayanması çok zor geliyor. Yine de büyüklerin de hakkını gözetmeliyiz. Nihayetinde onlar da çocuk ve tepkileri çok doğal.
[/QUOTE]
O kadar çok açıklıyorum ki, küçük olduğunu dikkatli olmak gerektiğini. Uzaklaştırmıyoeum, sakınmıyorum da, Aa abisi seviyor muş falan diyorum hatta. Ama artık bebeğin canını yakıyor, korkutuyor ve ağlatıyor. Bakalım bir süre böyle devam ederse destek alıcam galiba. Kardeşim psikolojik danışman onun dediklerini uyguluyorum aslında. O da bugün konuşunca çaresiz kaldı. Çünkü o kadar anlayış ile davranıyoruz ki.