- 18 Nisan 2011
- 23.519
- 33.351
- 798
Canım yaa senin ikiside küçük bu kadar kendine yüklenme bende büyük oğluma bağırırken buluyorum kendimi merak etme küçük bunları hatırlamaz bile senin kuzuKızlar çok kötüyüm, kime anlatsam bilemedim
Bgn komşuya çıktık, gayet iyi idi herşey. Eve inme zamanı gelince oğlum inmek istemedi, 3,5 yaşında bu arada. Bebekle kapıda bekliyorum o ikna olmuyor, sonra bebek ağlamaya başladı kapı da soğuk, zar zor büyüğü ikna ettim terliğini giyerken biraz vurdum, sonra asansörde, sinirimi alamadım eve gelince de. yatacaksın yerine diyorum, diğeri bu arada çığlık çığlığa, bu ağlıyor biyandan. Sinirimden yastığı yumrukladım, saçımı yoldum tekrar oğluma vurdum. Cinnet geçirdim galiba bazı şeyleri hatırlamıyorum bile. Çocuk benim korkumdan yatağa nasıl girdi anlatamam. Sonra dua ede ede kendimi sakinleştirdim, saatlerdir ağlıyorum, özür diledim okşayarak uyuttum kuzum hemen affetti ama ben kendimi affedemiyorum. Bukadar basit bişeyde nasıl bukadar patladım bilmiyorum. Saçının teline dahi kıyamazken 2. Oğlum olalı 1. Ye karşı okadar sabırsızım ki üvey anne gibi hissediyorum sonrasında kendimi... ben anne olmayı haketmiyorum diyorum, hele de böyle uslu bi çocuğun annesi olmayı. Nankörüm ben( ve bu 1 ayda 2-3 kez oldu. Neyapacağımı bilmiyorum
Uykusuzluk ikiye bölünmusluk ev işleri çocukların bakımı derken bedensel ve psikolojik olarak tukeniyoruz hala tam anlamıyla doğum yaralarida geçmedi bunlar bizi etkiliyor hepimiz bu süreçten geçiyoruz sen yüzünü yıka üstüne bir ceket al balkona çıktı derin nefes al bol bol bu günlerde geçecek
