Çok benzer şeyler yaşıyoruz. Seni çok iyi anlıyorum. Annenin mutlulugu dinlenmiş olmasına, yardım görmesine bağlı. Çocuk sadece annenin sorumluluğundaymış gibi davranıyor eşlerimiz. Benim eşim de ne alt değiştirme, ne kıyafet değiştirmeyi bilir. Bu konuda sorumluluk alması için elimden geleni yaptim. Ama sonuç değişmedi. Bu sene değil ama geçen sene baştan uyardım eşimi. Sakın iftara misafir davet etme, ben kendimize yemek hazırlayamıyorum. Vakitli bir akşam yemeğinde bu sene misafir ağırlayamam bebekle dedim. Iyi ki söyledin dedi. Sanırım planları vardı.
Bu sene daha iyi idare ediyorum. Benim bu duruma alışma sebebim kabullenmek haricinde bir seçeneğim olmamasi. Eşimin kendi işi. Çok uzun saatler çalışıyor. Bazen pazar günü bile gitmek zorunda kalıyor. Resmi tatil vs hiç yok. Eve en erken 21.00 de geliyor. O da nadiren... Bir tek ramazanda akşam ezanıyla evde. Bu yüzden alıştım sanırım. Beni en çok zorlayan eve kapanmak. Havalar ısınıp da dışarda olunca dert tasa kalmıyor bende.