Eskiyi hatırladıkça çok şanslı ve mutlu olduğumu düşünüyorum.ölmeyi istememek bir mutluluk yemek yiyebilmek mutluluk dayak yememek küfür hakaret olmaması mutluluktur benim için pek beklenti içinde olan bir insan değilim.birçok şeyi eksik yaşıyorum ama dediğim gibi olmasa da olur bazı şeylerşimdi ne durumdasın?
mutlu musun?
kızgın demir mi?
Eskiyi hatırladıkça çok şanslı ve mutlu olduğumu düşünüyorum.ölmeyi istememek bir mutluluk yemek yiyebilmek mutluluk dayak yememek küfür hakaret olmaması mutluluktur benim için pek beklenti içinde olan bir insan değilim.
Evet dengesizim bazen çok iyiken kötü oluyorum.Psikolojik herhangi bir rahatsızlığın var mısilimo ? Geçmişten peşini bırakmayan yani. Başka üyeler de cevap verebilir soruma.
Kızgın demir bazen eskiden dantel ipleri olurdu büyük bobin onun bobini özellikle kafama vuracaksa. O zamanlar nasil olmemisim önce darbe ve kana rağmen merak ediyorum
Ben okurken içim parçalandı, siz hatırladıkça ne hale geliyorsunuzdur.Eskiyi hatırladıkça çok şanslı ve mutlu olduğumu düşünüyorum.ölmeyi istememek bir mutluluk yemek yiyebilmek mutluluk dayak yememek küfür hakaret olmaması mutluluktur benim için pek beklenti içinde olan bir insan değilim.
uzun bir süre içime kapanıklık sessiz pasif bir insan olmuştum böyle etkisini gösterdi bende ergenlikte. şu an aştım sayılır. ama hâlâ izleri varPsikolojik herhangi bir rahatsızlığın var mısilimo ? Geçmişten peşini bırakmayan yani. Başka üyeler de cevap verebilir soruma.
Kızgın demir bazen eskiden dantel ipleri olurdu büyük bobin onun bobini özellikle kafama vuracaksa. O zamanlar nasil olmemisim önce darbe ve kana rağmen merak ediyorum
Bu neyin öfkesi neyin intikamı bi insan kendi çocuğuna nasıl böyle yapar aklım almıyor.Maalesef babalar iste oluyor geldiklerinde de is isten geçmiş oluyor. Benimki vardiyeli calisirdi Bazen gececi olurdu. Aksam onda gidiyorsa ben gece bir ikiye kadar dayagimi yer ayilip bayilirdim sonra tekrar başlardı sokağa kacardim sabah babam eve gelmeden eve alınırdım. Bu arada ev kapının onu kan gölü olurdu darbelerin çoğunu kafama ve kızgın demirle alirdim. Yani bu kisilere hatanin kendinde olduğunu da asla kabul ettiremezsin çünkü annedir ve herşeye hakki vardır. neyse konu sahibinin konusunu çok da dagitmayayim babalar bir noktadan sonra etkisiz eleman oluyor.
Erkek çocuklar kıymetli kızlar rakip düşman herhalde. Yaptığı kötülüklerin karşılığını görecektir. Evlat ayrımı yapmak çok kötü bir şey. Asla kapanmayacak yaralara sebep oluyor. Allah bizi böyle bir şey yapmaktan korusun. Size de annenizin böyle olduğunu kabul etmenizi nedenini de çok kafaya takmamanızı öneririm. Kendinizi ve çocuğunuzu daha çok sevin. Nedenini de sorsanız, nedeni yok İşte öyle maalesef...merhaba hanımlar...Derdim annem,4 kız kardeş ve 2 erkek kardeşle 6 kişiz.Annem küçüklüğümden beri hatırlıyorum hergün döverdi bizi (sadece kızları).Ben açık olduğum için en çok dayağı ben yerdim(8 yaşında şiddetlendi)Hele lise yıllarımda yediğim dayağın haddi hesabı yok.Hatırladıkça annemden nefret ediyorum.Hatta Lise birdeyken bir kere onunla konuşmuştum “kapanırsam beni sever misin?”bunu sorduğumda 15 yaşında çocuktum.Çalışkan bir çocuk olmama rağmen dayaktan ve hakaret küfürlerinden korktuğum için okula doğru düzgün gidemiyordum.Babamsa aksine bize çok düşkündü.Maddi durumumuzda iyiydi babamın verdiği harçlıklara el koyardı.Aldığı oyuncak ve elbiseleri yırtar atardı.Yemeği çok yesem(biraz iştahlı çocuktum)beddua ederdi.(yine diyorum maddi sıkıntımız hiç yoktu)Ben de aç kalkardım masadan hep.Eğer saklamamışsa gidip ekmek zeytin gizlice alır yatakta yerdim.Lise bitiği gibi daha 17 yaşındayken evlenme kararı aldım yeni tanıştığım biriyle.Hemen gelip istemelerini söyledim sebebini söylemeden.Zaten annem dünden razıydı vermeye.Babam biraz zorluk çıkardı ama annem ikna etti.Kaynanamla aynı evde yaşadım üniversite okuyordum o zamanlar işime de yaradı.Sıcak değildi ama anneme bin basıyordu her konuda düşünün kimsesizliğimi hep yüzüme vuran bir kaynana ama ona rağmen seviyordum kendisini.Enazından yememe içmeme giyimime karışmıyordu diye içten kendimi teselli ediyordum.Ben üniversiteyi bitirdiğim gibi işe yerleştim çoçuğum oldu tabi ayda bir annemle de görüşüyordum.Ama yaptıklarını hiç unutmadım ömrüm boyunca.şimdi bir kızım var ona baktığımda annem neden beni sevmedi diye hep geçiriyorum içimden.kızım bir lokma fazla yendiğinde çok mutlu olurken gelişme çağında bir lokmayı çok gören anne sen neden neden neden! Bir yıldır görüşmüyorum komuşmıyorum bazen eşimi arayıp soruyormuş “neden gelmiyor aramıyorsunuz beni?”diyeağlıyormuş.Annemin komşusunu pazarda görüyorum bazen annen çok ağlıyor gelmiyorsun gitmiyorsun diye.Çok çöktü.gerçekten çok çöktü.Ama içimden gelmiyor.Hep dayakları küfürleri hakaretleri ve yemek vermeyişi geliyor aklıma unutmuyorum unutamıyorum
Psikolojik herhangi bir rahatsızlığın var mısilimo ? Geçmişten peşini bırakmayan yani. Başka üyeler de cevap verebilir soruma.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?