Doğru söylüyorsunuz. Ama ben hep iyi tarafından baktım. Çocuğum olursa abisi ablası olur diye düşündüm. Şimdi gerginlikten stresten çocuğum olacak mı Özbilen belli değil
Doğru söylüyorsunuz. Ama ben hep iyi tarafından baktım. Çocuğum olursa abisi ablası olur diye düşündüm. Şimdi gerginlikten stresten çocuğum olacak mı Özbilen belli değilKızı olduğunu biliyordunuz bile bile lades
Canı isteyince konuşuyor. Ruh hali o kadar değişken ki ayak uyduramıyorum artıkAh ah,cocuklugum canlandi gozumde. İsiniz cok zor,kendinize hakim olmaya calisin. Bir baskasinin cocuguna annelik - ablalik yapmak zordur. Zaman gerekir. Hele su surecte daha cok zaman gerekir. Birebir iliskiniz,sohbetiniz ne duzeyde? Arkadas gibi misiniz yoksa sizden nefret mi ediyor?
Azarlamadık aslında sadece bütün gün yüksek sesle film izliyorsun dedim. O da yanımdamıydın izlerken şeklinde ters bir yanıt verdi. Kalktı gitti sofradan sonra. Dediklerinizde haklısınız. Açıkçası bu şekilde geleceğimizi göremiyorum pek. Ama ne yaparım bilmiyorumİyi de bu gayet normal bir tepki ablacım. Benim de babam yemek masasında azarlasa elimdekileri atıp odama basar giderdim ergenken.
Konuya dönersek, bence siz o yaşta çocukla daha önce aynı evde yaşamadığınız için ergen psikolojisini bilmiyorsunuz, gayet normal bir durum.
Bana sankim dikkat çekme çabası gibi geldi, kıza biraz daha fazla ilgi göstermelisiniz hem anne hem baba diye düşünüyorum. Zaten annesi ölmüş çocuğun, evde yabancı bir kadın var tepki göstermesi normal.
Bu kız kendi çocuğunuz olsaydı buraya bu konuyu farklı şekilde açardınız. Ama çocuk sizin olmadığı için tahammül edemiyorsunuz. Önce burayı değiştirmeniz gerek bence, çocukla vakit geçirin, tanıyın birbirinizi, sevin. Yapıcı olmazsanız bu işi götürmeniz mümkün değil boşanır kaçarsınız. Çocuktan kurtulmak şeklinde bir strateji sizi iyi bir yere götürmez, onun yerine çocuğa yardımcı olmak, çocuğu anlamak yoluna gitmelisiniz diye düşünüyorum kendimce. Hele ki çocuğa eşle aramızı bozan kişi, bu da olmasaydı hayat ne güzel olurdu şeklinde asla asla asla bakmayın.
Şimdi anne babalar gençlerden korkuyor anlaşılan. Ne hayallerle evliliğimi yapmıştım ama sekiz ayda seksen sene çöktüğümü düşünüyorumİşiniz gerçekten zor allah yardımcınız olsun.Annesi kaybetmiş onun durumu da gerçekten zor ancak şimdiki ergenlerin çoğunda maalesef çok fazla davranış bozukluğu var.Bizde ergen olduk ama annemiz babamız gözümüzün içine bakınca yerimize çakılı kalırdık.
Benim nişanlımında önceki evliliğinden aymı yaşta oğlu var ama aramız çok iyi fakat kız çocuğu olunca hep sizinle rekabet halinde oluyor diye düşünüyorum.
Yakın kız arkadaşım da yeni bir evlilik yaştı onun eşinin oğlu bazen onlarda kalmaya geliyor.Sürekli erkek arkadaşlarını çağırıyormuş yatılı kalmaları için ve odada sürekli sigara içiliyormuş o da çıldırmış vaziyette.
Ancak bana göre burda dengeyi sağlaması gerek baba kesinlikle sert bir dille konuşmalısınız.
Dediğim gibi zor durum.biz yetişkinler çözüm odaklı olmalıyız.asla sizi haksız bulmuyorum.fakat karşınızdaki ergen şuan o her şeyi en iyi bilen en doğru kendisi dünya onun etrafında donuyo yani ben merkezci bı evrede.ona yapıcı yaklasmaniz dışında yapacak tek şey babayuda dahil etmelisiniz. Onada kızarak eleştirerek değil.biz dili kullanarak.kendi sıkıntılarınızı da anlatın.icinizde öfke buyutmeyin inanın bu size zarar verir.Teşekkür ederim. Ama diyorum ya hepsini denedim. Yok olmuyor. 17 yaşında ama makarna köfte ve tavuk dışında bir şey yemiyor. Çocuk gibi , ne yapsam ona öööğğ buna öööğğ. Eşim kızına birşey demediği için her sorunda benimle tartışıyor. Sekiz aylık evlilikte bütün kırgınlıklarımız kızı yüzünden oldu
Umarım en yakın zamanda çözersiniz bu sorunuŞimdi anne babalar gençlerden korkuyor anlaşılan. Ne hayallerle evliliğimi yapmıştım ama sekiz ayda seksen sene çöktüğümü düşünüyorum
Aynı evde 24 saat yaşamak gerçekten çok farklıymış. Zor olacağını bilerek bu yola çıktım ama bu kadar zor ve yıpratıcı olduğunu bilmiyordum. Hayatım bitmiş gibi hissediyorumÖncelikle gerçekten aile olarak oturup konuşun, evde birlikte yaşıyoruz herkes kendi odasını toplasın ortak alanları ortak yapalım ve herkes bu kurallara uysun gibi..
Sonuçta annesi vefat etmiş bir kız çocuğu, arkadaşı vs yol diyorsunuz, ilk etapta size güvenmesini sağlayın sonrası çorap söküğü gibi gelecektir diye düşünüyorum..
eşimin oğluna konu ne olursa olsun yanında olacağımı, sevinçlerini paylaştığı gibi üzüntülerini de paylaşabileceğini söyledim.. seni üzen bir şey bizi de üzer, anlatırsan hep birlikte çözüm buluruz dedim ve söz verdiğim her şeyi yerine getirdim..
Aynı evde yaşasaydık belki bende sizin gibi tahammül edemeyebilirdim ama dediğim gibi güvenini kazanabilirseniz her şey daha kolaylaşacaktır..
İkinci kez boşanmaya şuan ruhen ve madden hazır değilim. İşin kötüsü bu sefer eşimle aramızda bir problem yokken kızı yüzünden boşanıyor olmak daha da üzücü olacak. Bu sefer ailemin yaşadığı şehre dönemem. Plan yapmadan bodoslama boşanma olayının içine giremem. Zamana ihtiyacım var bu konudaUmarım en yakın zamanda çözersiniz bu sorunu
Evet ben şuan ne söylersem söyleyeyim kabahatli oluyorum , çocukla çocuk oluyor oluyorum. Kızının davranışları ona normal geliyor. Her genç böyle davranır diyor.Eşiniz ne kadar etkisiz eleman ya sinir oldum. Siz ne yapsanız kabahatli olacaksınız, söz konusu kişi eşinizin kızı değil de annesi olsaydı "dengeyi kurması gereken kişi eşiniz" derdik, şimdi de aynı şey geçerli. Eşiniz daha fazla boyle pasif kalmaya devam ederse çantanızı toplayın bir süre bir yakininiza yerleşin bence. Şu durumda ne yapsanız haklısınız
Ben mi bir terapiste gitsem acabaAllah yardımcınız olsun annesini kaybettiği için bir boşlukta bence o yüzden bu tür hareketleri yapıyor sizin onu uyarmaniz bile ona kötü biseymis gibi geliyordur eşinizle bu konuyu ciddi anlamda konuşun gerekirse kızını bir terapiste falan götürsün
Benim de ilk 3 yılım çok zor geçti, sürekli birlikte yaşasaydık bende sizin gibi düşünebilirdim.. Ben okb yim mesela dağınıklık pislik içinde mümkün değil yaşayamam.. eşim de asla saygısızlık yapmasına izin vermedi.. o yavrum da bocaladı bende bocaladım.. ama çok şükür aştık her şeyi.. inşallah sizde en koşa zamanda aşıp bu günlerinizi gülerek anarsınız..Aynı evde 24 saat yaşamak gerçekten çok farklıymış. Zor olacağını bilerek bu yola çıktım ama bu kadar zor ve yıpratıcı olduğunu bilmiyordum. Hayatım bitmiş gibi hissediyorum
Peki siz konussaniz dinler mi? Onemli olan sizi dinlemesi, benim annem uvey ablalarimla cok sohbet ederdi. Ama onlar daha kucuktu tabi,biri 9 yasindaydi,digeri 11. Yillarca ugrasti onlar olabildigince mutlu bir cocukluk yasasin diye.Canı isteyince konuşuyor. Ruh hali o kadar değişken ki ayak uyduramıyorum artık
Bence dağıttıklarını hemen toplamayın, babası toplatsın. Siz söyleyince batar illaki. Bence mümkün olduğunca az muhatap olun. Galiba sizi bezdirmeye çalışıyo. Dubleksde falan otursanız belki gürültü açısından daha rahat olurdu.Merhaba arkadaşlar. Böyle bir konu açmayı hiç istemezdim ama o kadar bunaldım ki belki moral verici bir çift sözünüz beni umutlandırır. Mart ayında evlendim ve evlendiğimden beri eşimin iki çocuğu ile aynı evdeyiz pandemi dolayısıyla. Başlarda normal seyrinde gidiyordu herşey ama süreç uzayıp okullar açılmayınca sürekli evde olunca sorunlar baş göstermeye başladı. Bu pandemi benim ruh sağlığıma yada evliliğime sebep olacak. Artık en ufak bir ses yükselmesinde bile kalp atışlarım hızlanıyor ellerim titremeye başlıyor. Eşimle normalde hiç bir problemimiz yok ama kızından dolayı sürekli aramız açılıyor. Daha önce de konum vardı ben bir abla olarak yakın olmaya çalıştım ama hep bir mesafe var aramızda son olaylardan sonra bu mesafe iyice açıldı. Artık işe de gitmiyorum evden çalıştığım için hiç nefes alacak yerim kalmadı. Kızın Normalde uzaktan eğitimi var ama canı isteyince giriyor. Evde sürekli yüksek sesle müzik dinliyor film izliyor. Ben çalışıyorum o sırada dikkatim dağılıyor. Söylüyorum bu sefer gerginlik çıkıyor. Mutfağı dağıtıyor odaları dağıtıyor. Evde her yer boya oldu. Resim yapıyor ve evin her noktası onun özel alanıymış gibi davranıyor. Elimden gelse odamdan çıkmayacağım ama gürültü o kadar rahatsız ediyor ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim gün boyu işte geldiğinde huzur istiyor doğal olarak ama ben gün içinde o kadar geriliyorum ki bir şekilde patlıyorum. Sonra bizim aramız açılıyor. Başlarda alttan alıyordum ama benimde tahammülüm kalmadı artık. Aynı şarkıyı bangır bangır belki 30 kez dinliyorum. Eşime göre bu geçici bir süreç sabret diyor seneye üniversiteye gidince herşey değişirmiş. Ama ben üniversiteyi kazanacağını hiç sanmıyorum. Bu sene zaten ölü geçti seneye hiç toparlayacak gibi durmuyor çünkü çalışayım üniversite okuyayım düşüncesi yok. Bütün ömrümü eşimin kızıyla aynı evde geçirme düşüncesi beni o kadar geriyor ki. Bunu yapabileceğimi hiç sanmıyorum. Baştan böyle olacağını bilseydim hiç bu yola girmezdim. Eşimden yana bir şikayetim yok onunla iyi geçiniyoruz aslında ama şu an tüm sıkıntılar kızı sebebiyle. Ve en ufak bir düzelme ihtimali de yok bence. Belki içinizde benim bu sıkıntıma farklı bir bakış açısıyla bakmamı sağlayacak yorumlar yapan olur ? O kadar zor durumdayım ki sanki bu eve sıkıştım hiç bir yere gidemeyecekmiş gibi hissediyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?