- 28 Haziran 2016
- 779
- 1.253
- 63
- 44
Haklısınız, tek değilsiniz. Bende de öyle aman aman bir çocuk sevgisi yok. Ama kendi çocuğunuz farklı oluyor. Onu çok ama çok seveceksiniz.
Haklısınız, tek değilsiniz. Bende de öyle aman aman bir çocuk sevgisi yok. Ama kendi çocuğunuz farklı oluyor. Onu çok ama çok seveceksiniz.Aynen, çocuk nasıl sevilmez diye linç etmeye koşanlar olabilir ama yapacak bir şey yok. Tek olduğumu da düşünmüyorum toplumda zaten bence birçok insan var çocuk sevmeyen. Zaten benim derdim çocukları sevemiyorum değil, kendi çocuğuma karşı nasıl olurum. Yoksa çocukları sevmemek benim için sorun değil :)
Ben o büyük konuşup evladından kazık yiyenlerdenim.
Evde şiddet görmese akranına vurmaz diyordumÜç yaş itibariyle oyun alanındaki oyuncak için rakibini dövmeye kalktı. Şükür biraz düzelttik ama sinirlenince avö ortasında tutturan o rezl çocukların mahçup annelerini çok yakından tanıyorum.
Ama çocuğun en muhteşem yanı bence bunları yaşatarak empati kurdurmaya başlaması. Daha anlayışlı bir insan oluyorsun
Ben çocuk aglamasina karşı bağışıklığı olan biriyim. Kendimde çok ağlarmışım büyük ihtimalle ondan..
Aman napalim, derdi var ağlıyor rahatlığı var. Panik olmam, canımı sıkmam, kolay kolay sabrım tükenmez.
Çocuğum olmadan öncede böyleydim
Kimsenin çocuğu bana batmazdı, bananeydi. Ama gördüğüm yanlışlar konusunda çok keskindim, ben asla öyle yapmayacaktım, dolayısı ile kitap gibi çocuklarım olacakti.
Olmadı, iyiki olmadı.
Onlarla yeniden buyudum
3 Çocuk doğurdum, 3 kere doğdum.
Her birinin farklılığı, karakterleri, renkleri bambaşka.
Ben ki, ilk çocuğum 5 aylık olmuştu, yeni yeni insan içine çıkmaya başlamıştım, şimdi 3 küçükle şehirlerarası araba kullanıyorum :)
Ilk çocukta yikildigim ne varsa su an guluyorum.
Ve bu kadar güçlendigime çok mutluyum.
Tek problemim, çocuk Sorumluluğu omur boyu ya, bu gözümde cok buyuyor. Bazen dalga geçiyorum, lisede yurtdışında okutacağım diyekötü bir gün geçirdiysem, anasınıfında göndereceğim diyorum.
Soylenmek annelik felsefem.
Çocuklarıma değil ama kendi kendime ve anne arkadaşlarımdan oluşan whatsapp grubuna söyleniyorum.esekten düşeni eşekten düşen anlıyor.
Çocuğumu sevmeyeceğimi nerden çıkardınız direkt? Ben dışarıdaki çocukları sevmiyorum dedim, benimkini sevmeyecek olsam yapmazdım en baştan. Buraya da gıcık olursam falan diye korkularımı açtım ama sizin aksinize çoğu "iyi anne" beni rahatlattı, onlar da normalde çocuk sevmeyip kendilerininkini seviyorlarmış.Umarım gıcık olup oraya buraya bırakamazsınız çocuğunuzu. Anneliğin de Bi ehliyeti olmalı artık sanırım. Gıcık olmak tabiri bana sadece bunu çağrıstırdı insan sevmediği bişeyi nasıl ömrüne katabilir bilemedim. Oda ayrı muammabaşarılı Bi annelik dilerim
O gıcık olduğunuz çocuklar gibi bir bebeğiniz olacak merak etmeyinMerhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.
Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.
Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?
Ben de böyle idimBirazdan linç tayfası gelir. Ben de bu konuyla alakalı konu açmayı düşündüm ama linç yerim diye endişe ettim. Ben hiç çocuk sevmiyorum. Sevemiyorum. Etrafıma bakıyorum ayy ne tatlı ne şirin vs diye konuşuyorlar bana hiç sevimli gelmiyor. Gördüğüm yerde kaçasım geliyor. Uzak durmak istiyorum çocuklardan. Kafam seslerini götürmüyor. Öyle ki çocuk doğurma düşüncesi bile yok bende
bennde böyle idi mBirazdan linç tayfası gelir. Ben de bu konuyla alakalı konu açmayı düşündüm ama linç yerim diye endişe ettim. Ben hiç çocuk sevmiyorum. Sevemiyorum. Etrafıma bakıyorum ayy ne tatlı ne şirin vs diye konuşuyorlar bana hiç sevimli gelmiyor. Gördüğüm yerde kaçasım geliyor. Uzak durmak istiyorum çocuklardan. Kafam seslerini götürmüyor. Öyle ki çocuk doğurma düşüncesi bile yok bende
İyi Bi annelik diledim farkındasındır umarımÇocuğumu sevmeyeceğimi nerden çıkardınız direkt? Ben dışarıdaki çocukları sevmiyorum dedim, benimkini sevmeyecek olsam yapmazdım en baştan. Buraya da gıcık olursam falan diye korkularımı açtım ama sizin aksinize çoğu "iyi anne" beni rahatlattı, onlar da normalde çocuk sevmeyip kendilerininkini seviyorlarmış.
Ayrıca her çocuk severim diyen de iyi anne olmuyor, görüyoruz.
Merak etmeyin insanın kendi çocuğu bambaşka birşey. Ben çocukları hiç sevmezdim hatta hamile kaldığımda hiç istemedim. Hani derler ya kadın hamile kaldığında annedir ama baba doğduğunda baba olduğunu hisseder diye bizde eşim hamile olduğumu öğrendiği anda tam bir baba oldu ama ben kızım doğup 4-5 aylık olduğunda anne olabildim. Hatta o kadar çocuk sevmezdim ki, annem, halalarim, babaannem falan bu kız bebeğini nasıl sevecek diye üzülüyorlardı.Merhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.
Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.
Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?
Merhabalar herkese. Benim derdim, çocuklara genel olarak uyuz olmam. Bunun neresi dert diyeceksiniz, hamileyim şu an. İki aya doğum olacak tahminen. Korkum, çocuklara olan bu tutumu kendi çocuğuma da gösterir miyim? Bundan korkuyorum. Aslında kardeşlerimi çok severdim, küçüğü özellikle. Hep şakalar yapardım, takılırdım ona. Ama şimdi büyüdü haliyle böyle bir durum kalmadı. Ailede de bebek yok yıllardır, şimdi bizimki gelecek ilk torun olarak.
Çocuklara şu açıdan gıcık oluyorum mesela bir yaramazlık yapıyor insanlar aaa ne tatlı falan diyor ben içten içe sinir oluyorum çocuğa. Mesela kimsenin bebeğini sevesim gelmiyor, tatlı ve güzel bulsam da yakın hissediyorum. Bebekler çok sorun olmuyor ama artık iki yaşından sonraki çocuklara sempati duyamıyorum. Hele şımarık, ağlayarak istediğini yaptırmaya çalışan bir çocuksa ailesini misafir etmek bile istemiyorum. Bir çocuk var mesela, yakın bir arkadaşın. Okul derslerine yardımcı olabilir misin diye rica etmişti günde bir saat bize geliyordu çocuk. Hareketli, bilmiş bir erkek çocuğu. Allahım nasıl gıcık oluyordum çocuğa, belki çoğu kişi tatlı bıcırık bir çocuk diye düşünür ama ben hiç sevemedim. Söz verdiğim için bir süre yardımcı oldum derslerine, bitince rahatladım resmen.
Sizce çocuğuma da böyle gıcık olur muyum yoksa o annelik duygusu bunu engeller mi?
Ağzınıza sağlık çok haklısınız. Ben de ülkemizde çocuklara yeterince değer verilmediğini düşünüyorum ve bu yüzden de bu haldeyiz zaten. Çünkü çocuk toplumun temelidir.Şimdi burada,konu şöyle acilsayi mesela, erkekleri hiç sevmiyorum uyuz oluyorum yada kadınları hiç sevmiyorum tahammül edemiyorum,kedileri hiç sevmiyorum, köpekleri, kuşları sevmiyorum uyuz oluyorum dense eminim cevaplar daha farklı olurdu.Ne kadın düşmanlığı kalırdı ne erkek ne hayvan düşmanlığı..Ama çocuk olunca çok normal karşılanıyor.Onları bir birey olarak göremediğimiz için mi acaba?Tabiki herkesin çocuk deyince içi coşmayabilir,çokta sevmek zorunda da değil.Beni rahatsız eden, konunun çocuk olunca verilen cevaplar kısmı.Halbuki hayvan sevmiyorum, köpek sesine tahammül edemiyorum diyenlerde burada gayet linç ediliyor. mesela durduk yere kızları sevmiyorum şımarık hallerine gıcık oluyorum diye konu açılsa bana çok çok garip gelir,tıpkı çocuk meselesi gibi
Yani herhangi bir canlıyı sevmiyorum diye yerden yere vurur tarzda yorumlar yapılması bana çok garip geliyor.Ama özellikle çocuk konularında bu bol bol yapılıyor.Sanki konu çocuk olunca bu duyguları böyle coşkuyla paylaşmak normal gibi.Konuya abartısız yorum yapanlar değil ama bazıları resmen nefret kusuyor sozum onlaraAğzınıza sağlık çok haklısınız. Ben de ülkemizde çocuklara yeterince değer verilmediğini düşünüyorum ve bu yüzden de bu haldeyiz zaten. Çünkü çocuk toplumun temelidir.
Ben bu tarz kişilerin bazı problemleri olduğunu düşünüyorum. Belki de çocukluklarında yaşadıkları kötü şeyler vardır ve tepki olarak bunu çocuklara yöneltiyorlardır. Bunu o tarz kişilere söylesen kabul etmez tabi, hatta belki kendileri bile farkında olmadan böyle davranıyordur ama bilinçaltlarında yatan şey budur diye düşünüyorum.Yani herhangi bir canlıyı sevmiyorum diye yerden yere vurur tarzda yorumlar yapılması bana çok garip geliyor.Ama özellikle çocuk konularında bu bol bol yapılıyor.Sanki konu çocuk olunca bu duyguları böyle coşkuyla paylaşmak normal gibi.Konuya abartısız yorum yapanlar değil ama bazıları resmen nefret kusuyor sozum onlara
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?