Anlamak icin empati yaptığımda benimde aklıma bu geldi.Gecen gün bir psikolog şunu dedi tv de; karşınızdaki kişide görüp hoşlanmadığınız şey,bir hâl,bir davranış muhakkak sizde de olan bir hâldir.Tabi bunun geniş açılımı var ben kısaca yazdım.Tabiki kimse kimseye ayilip bayılmak zorunda değil.Ama bu aşırı duyguların altında illaki bir sebep vardır.Ben bu tarz kişilerin bazı problemleri olduğunu düşünüyorum. Belki de çocukluklarında yaşadıkları kötü şeyler vardır ve tepki olarak bunu çocuklara yöneltiyorlardır. Bunu o tarz kişilere söylesen kabul etmez tabi, hatta belki kendileri bile farkında olmadan böyle davranıyordur ama bilinçaltlarında yatan şey budur diye düşünüyorum.
Erdal Atabek’in “Beyaz Balinayı Sevmek” isimli kitabını okuduğumda, asıl sevginin sadece kendimize ait olanı sevmek demek olmadığını ayırt edebilmiştim. Sadece kendi çocuğunu seven biri iyi bir anne olabilir tabi ki ama anaç, empati sahibi, hoşgörülü bir insan olamaz bence. Çocuk kadar masum, kimin elinde yoğuruluyorsa ona göre şekil alan bir varlık nasıl sevilmez bende asla bunu anlayamam. Hele çocukluklarını yaşayamayan, yaşıtlarına özentiyle bakan, sevgiye hasret çocukları görünce sarıp sarmalayasım gelir. Çocuk benim ince çizgimdir, nasıl ki “hayvan sevmeyen insanda sevmez” diye bir genelleme varsa aynı şey çocuklar içinde öyle bence.
Çocuklarda tolere edemediğim tek şey akran zorbalığıdır diyebilirim. Sebebide diğer tarafta bir masum çocuğun canı yandığı için sanırım. Kendi oğlum malesef bir süre maruz kalmış olmasına rağmen, bir süre tatlı dil ve konuşmakla düzeltmeye uğraştım. Sonra baktım ki asıl sorun anne/baba vazgeçtim. Benim tahammülümü zorlayan tek şeyde bile çocuğun değil ebeveyni suçladım. Sinir olduysam aileye oldum.
Konu sahibi çocukları sevmediğine dair bir genelleme yapmış bence, yani ben okuduklarımdan direkt bunu anladım. Ne kadar empati yapmaya çalışsamda “çocuklara gıcık oluyorum” diye başlık atan birine sempati duyamadım melesef
Keşke karşımda olsanız da alnınızdan öpebilsemErdal Atabek’in “Beyaz Balinayı Sevmek” isimli kitabını okuduğumda, asıl sevginin sadece kendimize ait olanı sevmek demek olmadığını ayırt edebilmiştim. Sadece kendi çocuğunu seven biri iyi bir anne olabilir tabi ki ama anaç, empati sahibi, hoşgörülü bir insan olamaz bence. Çocuk kadar masum, kimin elinde yoğuruluyorsa ona göre şekil alan bir varlık nasıl sevilmez bende asla bunu anlayamam. Hele çocukluklarını yaşayamayan, yaşıtlarına özentiyle bakan, sevgiye hasret çocukları görünce sarıp sarmalayasım gelir. Çocuk benim ince çizgimdir, nasıl ki “hayvan sevmeyen insanda sevmez” diye bir genelleme varsa aynı şey çocuklar içinde öyle bence.
Çocuklarda tolere edemediğim tek şey akran zorbalığıdır diyebilirim. Sebebide diğer tarafta bir masum çocuğun canı yandığı için sanırım. Kendi oğlum malesef bir süre maruz kalmış olmasına rağmen, bir süre tatlı dil ve konuşmakla düzeltmeye uğraştım. Sonra baktım ki asıl sorun anne/baba vazgeçtim. Benim tahammülümü zorlayan tek şeyde bile çocuğun değil ebeveyni suçladım. Sinir olduysam aileye oldum.
Konu sahibi çocukları sevmediğine dair bir genelleme yapmış bence, yani ben okuduklarımdan direkt bunu anladım. Ne kadar empati yapmaya çalışsamda “çocuklara gıcık oluyorum” diye başlık atan birine sempati duyamadım melesef
Biraz daha hakaret etseydiniz yahu, az etmişsiniz.Cocuklari sevmeyen insanlari hic sevmiyorum. Ruhlarinda kara bir delik oldugunu dusunuyorum. Hic bir gunahi olmayan madum bir canliyi sevmeyen insanlarin psikolojilerinin bozuk oldugunu ve tedavi edilmesi gerektigini dusunuyorum.
Belki de günümüzde çocuklara odaklı yaşayan, onlara ilah gibi davranan (sosyal medya etkisi çok büyük) aileler yüzünden tahammül edilemez çocukların artmasından dolayıdır. Eskiden çocuklar daha masum, daha güzeldi belki de, şimdiyse ebeveynlerinin sosyal medyada ilgi çekmek için şımarttıkça şımarttığı ilgi arsızı canlılar olmuş durumdalar. Tabi ki asıl suçlu ebeveynleri ve toplum ama günlük hayatta bu kadar derin bakmıyoruz olaylara genelde.Şimdi burada,konu şöyle acilsayi mesela, erkekleri hiç sevmiyorum uyuz oluyorum yada kadınları hiç sevmiyorum tahammül edemiyorum,kedileri hiç sevmiyorum, köpekleri, kuşları sevmiyorum uyuz oluyorum dense eminim cevaplar daha farklı olurdu.Ne kadın düşmanlığı kalırdı ne erkek ne hayvan düşmanlığı..Ama çocuk olunca çok normal karşılanıyor.Onları bir birey olarak göremediğimiz için mi acaba?Tabiki herkesin çocuk deyince içi coşmayabilir,çokta sevmek zorunda da değil.Beni rahatsız eden, konunun çocuk olunca verilen cevaplar kısmı.Halbuki hayvan sevmiyorum, köpek sesine tahammül edemiyorum diyenlerde burada gayet linç ediliyor. mesela durduk yere kızları sevmiyorum şımarık hallerine gıcık oluyorum diye konu açılsa bana çok çok garip gelir,tıpkı çocuk meselesi gibi
Hakaret etmedim. Kendi dusuncemi ve gozlemimi soyledim. Ben istisnasız her cocugu seviyorum. Her cocukla enerjimiz tutar. 34 yasindayim su zamana kadar vakit gecirdigim hicbir cocuk sizin tabirinizle simariklik yapmadi yanimda. Ayrica 2 cocuk annesiyim.Her cocugun size ogretecegi birsey vardir. Bence cocuk sevmeyen her insanda biraz da olsa ruhsal bir sikinti kendiyle veya etrafiyla cozemedigi bir problem vardir. Uzman degilim sadece cocuk sevmeyen yakinlarimin bu cocuk sevmemenin yaninda hayatla bambaska kavgalari oldugu gozlemim var. Kimisi asirici mukemmelliyetci, kimisi hastalik derecesinde hirsli, kimisi hastalik derecesinde para goz, kimisi rahatina cok duskun..Biraz daha hakaret etseydiniz yahu, az etmişsiniz.
Ben de böyle bir konudan bu kadar kinlenen insanların oldukça tuhaf olduklarını düşünüyorum, neyse iyi forumlar.
Belki de günümüzde çocuklara odaklı yaşayan, onlara ilah gibi davranan (sosyal medya etkisi çok büyük) aileler yüzünden tahammül edilemez çocukların artmasından dolayıdır. Eskiden çocuklar daha masum, daha güzeldi belki de, şimdiyse ebeveynlerinin sosyal medyada ilgi çekmek için şımarttıkça şımarttığı ilgi arsızı canlılar olmuş durumdalar. Tabi ki asıl suçlu ebeveynleri ve toplum ama günlük hayatta bu kadar derin bakmıyoruz olaylara genelde.
Yalnız eskiden de çocuklar büyüklerin ezdiği canlılardı. Yeni nesil annelerde abartanlar mutlaka var ama doğru yaptıkları pek çok şey var.Belki de günümüzde çocuklara odaklı yaşayan, onlara ilah gibi davranan (sosyal medya etkisi çok büyük) aileler yüzünden tahammül edilemez çocukların artmasından dolayıdır. Eskiden çocuklar daha masum, daha güzeldi belki de, şimdiyse ebeveynlerinin sosyal medyada ilgi çekmek için şımarttıkça şımarttığı ilgi arsızı canlılar olmuş durumdalar. Tabi ki asıl suçlu ebeveynleri ve toplum ama günlük hayatta bu kadar derin bakmıyoruz olaylara genelde.
Burada şöyle bişey var. Eğer bir iki kişi ilk başlarda olumlu yazıyorsa çoğu kişi sürü psikolojisi hemen yumuşak yumuşak yorumlar yapıyor ama yok ters cvb yazılıyorsa linç ediliyor. Bide belli bir güruh var biri konu açsada dalga geçsek. Yada entel bilgili gözükeyim diye eziyor.
Bende hemen hemen aynı tarz Bi konu açtım bir kaç ay önce, açmaz olaydım beddua edenler bile oldu.
Ben severim çocukları ama görümcenin çocuğundan sonra fobi oldu. Çocuk çok terbiyesiz kaba küfürbaz demişim diye demedikleri kalmadı. Kuzenim bizde iken denk geldiler nefesim kesildi bu nasıl çocuk bu nasıl anne diye şok oldu. Gece tuvaletim var dediğinde sandım ki pantolonunu indirip ortaya yapacak o derece. Ama diyorum ya işte beni linç etmişlerdi
İşte sizin anlamadığınız kısım, eskiden bir uçtaydı ebeveynler şimdi başka bir uçta. Eskiden çocuklara çok kötü davranılıyor, saygı duyulmuyordu şimdi ilahlaştırılıyor. Ben psikoloğum, toplumu çok gözlemlerim çok da severim bunu. Gördüğüm hayatın merkezine yerleştirilen, yer yer tapılan, bu yüzden güçlü narsisizm potansiyelleri taşıyan bir nesil yetişiyor. Daha da kötüsü ne biliyor musunuz? Aileler çocuğum özgüvenli olsun, güçlü olsun diye diye aslında kristal çocuklar yetiştiriyorlar. En ufak bir sarsıntıda devrilen, en ufak bir düşmede parçalanan insanlar olma yolundalar bu çocuklar. Yani bu çocuklara en büyük kötülüğü benim gibi sevmeyen ama zarar da vermeyen, uzak duran birileri değil kendi öz anne babaları veriyor çok net.Yalnız eskiden de çocuklar büyüklerin ezdiği canlılardı. Yeni nesil annelerde abartanlar mutlaka var ama doğru yaptıkları pek çok şey var.
Eskiden bir çocuk ağladı mı bir tane çakayım ağlamaya sebebin olsun denirdi mesela. Ne kadar büyük bir terbiyesizlik, sadece senden ufak diye bir insana böyle konuşamaz kimse. Şimdi çocuk ağladığında sakinleşmesini bekliyor ve sakince müdahale etmeye çalışıyoruz. Dışardan ağlayan çocuğu şımartan anne gibi görünebilirim, umrumda değil. Benim çocuğumun ruhunu zedeleyecek, kendini değersizleştirecek şeyler yapamam.
Ufak diye yetişkinlerden daha az değerli değilz sus bakayım büyüklerin yanında diyemez kimse çocuğuma. Eskiden çok kötü konuşulurdu çocuklara ben kendimden hatırlıyorum.
Eskiden çocuğa değer verilmezdi. İtilidi bir kenarda. Bu da doğru bir bakış açısı değil.
Çocuklar geleceğimiz ve özeni hak ediyorlar.
Size tek tavsiyem çocuktan önce lütfen iyi aile yoktur iy toplum yoktur kitaplarını okuyun.
Ağlayan, tutturan çocuk şımarık değildir. Sadece bir konuya tepkisi vardır ve henüz beynine hakim olmayı öğrenemediği için öfkelerini kontrol edemediğinden böyle yapıyor. Bizim vasıtamızla öğrenecekler.
Kısacası şımarıklık diyip geçtiğiniz şeyler büyüme sancıları.
Bence çok yanlış bir düşünce. Yukarıda da onlarca kişi yazmış ben çocuk sevmem, sevmezdim de ama kendi çocuğuma bayılıyorum diye. Yani annelik öyle genele göre şekil alan bir şey değil, içgüdü var bir kere işin içinde. Ayrıca ben ne anneler gördüm ay ben çocuklara bayılıyorum diyip çocuklarına eşya kadar değer vermeyen. Bu konuyu da iyi ki açmışım çünkü yazılan birçok örnek cesaretlendirdi beni iyice. Fark ettim ki ben çocuk değil bugünün sorunlu ailelerinin yetiştirdiği sorunlu çocukları sevmiyorum. Kendi çocuğum nasıl olur bilemiyorum, burada büyük konuşma tarzı yorumlar da oldu ama ben hiç benim çocuğum asla böyle olmaz demedim zaten ki ben de yaramaz bir çocuktum yani yaramaz olması güçlü ihtimal. Önemli olan yaramaz olsa da benim onla nasıl bir ilişki kuracağım.Evet ilk yorumlar Biraz baz alınıyor ama kişinin anlatımı da çok önemli.
Ben genel olarak çocuk sevmiyorum , çocuklara gıcık oluyorum diyen bir kişinin anne olmadan çok düşünmesi lazım..
Annelik çok farklı bir duygu. Dogurmadan da anne olabilecekler , dogurdugunda da anne olabiliyor.
Bebek insanın hayatını çok etkiliyor. Her şey ona göre ayarlayor. Yemek, gezdiğin yerler , uyku vaktin, hatta giyimin bile ona göre ayarlayor.
Dolayısıyla bebekli hayattan korkmak çok farklı bebek sevmeyip , Hatta çocuklara gıcık olup hamile kalmak çok farklı.
İşte sizin anlamadığınız kısım, eskiden bir uçtaydı ebeveynler şimdi başka bir uçta. Eskiden çocuklara çok kötü davranılıyor, saygı duyulmuyordu şimdi ilahlaştırılıyor. Ben psikoloğum, toplumu çok gözlemlerim çok da severim bunu. Gördüğüm hayatın merkezine yerleştirilen, yer yer tapılan, bu yüzden güçlü narsisizm potansiyelleri taşıyan bir nesil yetişiyor. Daha da kötüsü ne biliyor musunuz? Aileler çocuğum özgüvenli olsun, güçlü olsun diye diye aslında kristal çocuklar yetiştiriyorlar. En ufak bir sarsıntıda devrilen, en ufak bir düşmede parçalanan insanlar olma yolundalar bu çocuklar. Yani bu çocuklara en büyük kötülüğü benim gibi sevmeyen ama zarar da vermeyen, uzak duran birileri değil kendi öz anne babaları veriyor çok net.
Siz benim ilahlaştırmaktan kastımın yere düşüp ağlayan çocuğa müdahale etmeyen ebeveynlerin yaptıkları olduğunu düşündüğümü nereden çıkardınız ki? Ben bu tip şeylerden bahsetmiyorum, benim eleştirim daha çok ebeveynlik süreci. Yani öyle 1-2 hareket değil. Ayrıca siz ilahlaştırıyorsunuz da demedim, yapanlar var dedim.Yo ilahlaştırmıyorum. Hataları oluyor. O da insam sonuçta. Hatalarıyla öğrenecek. Buna da müsaade ediyorum. Ama çocuk bu. Büyümek sancılı bir süreç. Pek çok kısmı anlayamıyor. Anlayamayacağı şeyler için ceza veremem, bağırıp çağıramam. Anlaması için tecrübe etmesi gerekiyorsa buna izin veriyorum.
Sokakta ağlayan kendini yere atan bir çocuk ve izleyen bir anne gördüğünüzde ilahlaştırıyor demeniz de saçma. O çocuğun normalde nasış bir çocuk olduğunu bilemezsiniz. O an çocukla konuşmak bir işe yaramaz. Sakinleşmesini beklemek durumunda aile. Sakinleştikten sonra derdi neyse çözüm bulunur. Ama bu sakinleşme aşamasına özgüvenli olsun diye şımartıyorlar gibi bir çıkarım da çok yanlış.
Psikologsanız zaten çocukların ergenliğe kadar öfke kontrolünde bizim kadar başarılı olamadığımı bilirsiniz. Öfkesini bastırmayı öğretmektense ona sakinleşmek için beklemey öğretmeyi tercih ediyorum.
O susla durla cezayla sindirilen çocukların çopu ileride akran zorbası olabiliyor zira kendisi de büyüklerinden zorbalık görüyor.
Soyut kavramı bilmeyen, öfkesini yenemeyen, desteğe ihtiyaç duyduğu zamanlarda anlayış göstermek şımartmak değildir.
Her çocuğun kriz anları, inatları, bitmeyen istekleri olur. Çocuklar bizden farklılar. Bizim gibi kin duyamıyorlar. On dk önce kavga ettiği arkadaşına gidp sarılabiliyor. O anda yaşıyor. Dolayısıyla o an bir şeyi çok isterse ağlar. Bu şımarıkşıl değil çocukluk. Bize düşen destek olmak, sevgi vermek. Sevgi şımartmaz. Kötü bir şey yapan çocuğu bağırmayla cezayla yola getiremezsiniz. Sevgiyle aşabilirsiniz.
Sevgi dolu kızmayan ailelere de ilah gibi tapıyor demek yanlış.
Sadece dünyaya getirdiğim bir insanı yine dünyaya hazırlıyorum. Bunu yaparken de elimden gelen tek şey sabır ve sevgi. Bu da şımartmak değildir.
Gerçi ben de sizin gibiydim. Avrupalı aileler örnek verip çok kınadım. Şimdi çocuğum büyüdükçe pek çok şey içgüdülerm yardımıyla yeniden keşfediyorum. Siz de büyüttükçe büyüyeceksiniz. Ne desek boş. En iyi terbiyeyi çocuklar bize veriyor
bebeginiz dogunca gunlerce uykusuzluk bez degistir emzir gaz cikart... o kadar emekle buyuyor ki sevmemeniz sabirli olmamaniz mumkun degil.16 aylik oglum var o dogduktan sonra diger cocuklari pek sevmesem de daha merhametli anlayisli olmaya basladim.Katılıyorum size. Bakın ben de çok yaramazdım çocukken, bana ümitköyün çetesi derlermiş semte binaen :) ama hiç şımarık değilmişim ki hatırlıyorum değildim yani. Şimdi o kadar şımarık, terbiyesiz çocuklar var ki insan antipati duyuyor. Ben bu meselede sadece aileleri suçlamıyorum, biz toplum olarak bu hale getirdik çocukları muhtemelen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?