- 30 Ocak 2013
- 29.444
- 43.943
- 798
- Konu Sahibi bynpikolata
-
- #81
uzak durmak en mantıklısı
uzak durmak en mantıklısıArkadaşlar merhaba 3 yıllık evliyim. Konu derin ama özet yazmam gerek okumaktan vazgeçmeyin. Eşimin ailesi ile tanışma ,nişan, düğün ve sonrasında bir cok sorun yaşadık. Bu sebepler cok basit seylerdi nişanda bohça getirmiycez , bu adeti gerekli görmüyoruz gibi seyler ya da nikah illa dugunde olsun ( ben calistigim için tazminat alacaktim ve eeken nikah yapmam gerekti ama anlamadılar) yani aslında problem olmayacak seyler esimin ailesi tarafindan sorun yapıldı. Velhasıl istenmeyen gelin ilan edildim bir anda. Tabi bu süreç içerisinde cok zor gunler gecirdim. Kendi ailemde bu sebeplerden dolayı karşı tarafın bu konuşmaları peoblem cikarma durumlarından dolayı onlarda istemedi ve ben cok arada kaldım. Bir cok sey ile savaştım. Tabi bu savaş beni cok yıprattı ve üzdü. Bie cok haraktler iftiralar yalanlar ortaya atıldı. Esim bunlarin dogru olmadığı biliyordu. Ve yanimda yer aldi ama tabi bu sürede oda yıprandı ve bazen yorulmus olacak ki çoğunluğun oldugu tarafta yer alip beni yanliz bıraktı. Cunku esimin annesi ablasi ve teyzesi esime farkli konusup onu etkiliyorlardı. Yalanlar konusuyorlar hic utanmadan. En son bir gun annesi ile ben konusurken esim yanımda ben telefonun hoparlörini açtım. Esimde konuşmayı duydu ve annesinin yalan soyledigine sahit oldu. O gun bu gundur eşim herseyi yine biliyordu ama simdi daha bir farklı sekilde yanimda duruyor. Ve esimin ailesi ile görüşmüyorum. Esimde görüşmüyor mecburi konusmalr gorusmeler yapiyor. Onun adina tabiki üzülüyorum cunku ben hic istemezdim boyle olmasını,ailesinin bu sekilde davranmasi en cok onu üzüyor. Gel gelelim hamileyim. Derdim şu ki icimden ailesine karşı duyduğum nefreti atmak istiyorum ama başaramıyorum. Affetmek istiyorum kendi icimde kalbimde nefret taşımak istemiyirum ama o kadar yaralarım derin ki. O kadar canımı yaktılar ki icimden atamıyorum. Ben 30 yaşındayım bu insnlar ile tanışana kadar kimseye nefret beslemedim. Kimseye hakkımı helal etmemezlik yapmadım. Affettim. Ama onları affedemiyorum. Af dileyen yok yanlış anlamayın ben sadece kalbimi temizlemek istiyorum. Nasıl onlara duyduğum nefreti atarım içimden
Yani soyle bi hafta gormeseler surat asiyorlar laf ediyolarSizde ne gibi sıkıntılar var. Nicin huzurunuz kaçıyor mesela ne yapıyorlar.
Yani soyle bi hafta gormeseler surat asiyorlar laf ediyolar
Çocuklara yansımaması tek isteğimiz tabi ortak karar uygulamanız iyikızlara hiçbir şey yansımıyor.
eşimle ben bu konuda ortak karar aldık ve onu uyguluyoruz.
ailesi bize geldiğinde hiçbir şekilde saygısızlık yapamazlar, kötü söz, davranışlarda bulunamazlar.
eşim ailesine açık açık konuştu; evimde en ufak bir tatsızlık çıkarırsanız ne beni ne çocukları göremezsiniz dediği için misafir gibi gelip gidiyorlar.
öyle canı istediği zaman göremez. o yüzden canım sıkılmıyor.
Benim kendi annem babam ve abim iftiralar yalanlar dolanlar yaptı. Ben kendi annemi babamı affedemedim. Siz bence hiç affetmeye çalışmayın. Ki yanlız hissediyor. Yada hamilelik duygusallığından olabilir. Bende sizin gibi üzülüyorum. Ama şöyle düşünün öyle insanlar akıllanmaz. Size faydadan çok zararı olur. Siz bir hayırlısıyla doğuma kadar lohusalık bitene kadar bu düşünceleri atın ve vicdanınızı rahat tutun. Hamilelikten bu duygular. Aynı şeyi yaşayan biri olarak diyorum ki. Ben kendi annemi babamı affedemiyorum. Ki benimkiler uzaktan bile benim morelimi hala bozuyorlar. Siz onların evladı değilsiniz ilk önce bunu bilin. İhtiyacı olduğunda eşiniz maddi veya manevi yanında olmak zorunda siz değil. Kendinizi zorunlu hissetmeyin buna. Günaha girdiğinizi düşünmeyin. Barıştığınızda olabilecekleri düşündüğünüz için affedemiyorsunuz zaten. Bence doğuma kadar bekleyin. Bir düzelsin şu hormonlar.Arkadaşlar merhaba 3 yıllık evliyim. Konu derin ama özet yazmam gerek okumaktan vazgeçmeyin. Eşimin ailesi ile tanışma ,nişan, düğün ve sonrasında bir cok sorun yaşadık. Bu sebepler cok basit seylerdi nişanda bohça getirmiycez , bu adeti gerekli görmüyoruz gibi seyler ya da nikah illa dugunde olsun ( ben calistigim için tazminat alacaktim ve eeken nikah yapmam gerekti ama anlamadılar) yani aslında problem olmayacak seyler esimin ailesi tarafindan sorun yapıldı. Velhasıl istenmeyen gelin ilan edildim bir anda. Tabi bu süreç içerisinde cok zor gunler gecirdim. Kendi ailemde bu sebeplerden dolayı karşı tarafın bu konuşmaları peoblem cikarma durumlarından dolayı onlarda istemedi ve ben cok arada kaldım. Bir cok sey ile savaştım. Tabi bu savaş beni cok yıprattı ve üzdü. Bie cok haraktler iftiralar yalanlar ortaya atıldı. Esim bunlarin dogru olmadığı biliyordu. Ve yanimda yer aldi ama tabi bu sürede oda yıprandı ve bazen yorulmus olacak ki çoğunluğun oldugu tarafta yer alip beni yanliz bıraktı. Cunku esimin annesi ablasi ve teyzesi esime farkli konusup onu etkiliyorlardı. Yalanlar konusuyorlar hic utanmadan. En son bir gun annesi ile ben konusurken esim yanımda ben telefonun hoparlörini açtım. Esimde konuşmayı duydu ve annesinin yalan soyledigine sahit oldu. O gun bu gundur eşim herseyi yine biliyordu ama simdi daha bir farklı sekilde yanimda duruyor. Ve esimin ailesi ile görüşmüyorum. Esimde görüşmüyor mecburi konusmalr gorusmeler yapiyor. Onun adina tabiki üzülüyorum cunku ben hic istemezdim boyle olmasını,ailesinin bu sekilde davranmasi en cok onu üzüyor. Gel gelelim hamileyim. Derdim şu ki icimden ailesine karşı duyduğum nefreti atmak istiyorum ama başaramıyorum. Affetmek istiyorum kendi icimde kalbimde nefret taşımak istemiyirum ama o kadar yaralarım derin ki. O kadar canımı yaktılar ki icimden atamıyorum. Ben 30 yaşındayım bu insnlar ile tanışana kadar kimseye nefret beslemedim. Kimseye hakkımı helal etmemezlik yapmadım. Affettim. Ama onları affedemiyorum. Af dileyen yok yanlış anlamayın ben sadece kalbimi temizlemek istiyorum. Nasıl onlara duyduğum nefreti atarım içimden
Arkadaşlar merhaba 3 yıllık evliyim. Konu derin ama özet yazmam gerek okumaktan vazgeçmeyin. Eşimin ailesi ile tanışma ,nişan, düğün ve sonrasında bir cok sorun yaşadık. Bu sebepler cok basit seylerdi nişanda bohça getirmiycez , bu adeti gerekli görmüyoruz gibi seyler ya da nikah illa dugunde olsun ( ben calistigim için tazminat alacaktim ve eeken nikah yapmam gerekti ama anlamadılar) yani aslında problem olmayacak seyler esimin ailesi tarafindan sorun yapıldı. Velhasıl istenmeyen gelin ilan edildim bir anda. Tabi bu süreç içerisinde cok zor gunler gecirdim. Kendi ailemde bu sebeplerden dolayı karşı tarafın bu konuşmaları peoblem cikarma durumlarından dolayı onlarda istemedi ve ben cok arada kaldım. Bir cok sey ile savaştım. Tabi bu savaş beni cok yıprattı ve üzdü. Bie cok haraktler iftiralar yalanlar ortaya atıldı. Esim bunlarin dogru olmadığı biliyordu. Ve yanimda yer aldi ama tabi bu sürede oda yıprandı ve bazen yorulmus olacak ki çoğunluğun oldugu tarafta yer alip beni yanliz bıraktı. Cunku esimin annesi ablasi ve teyzesi esime farkli konusup onu etkiliyorlardı. Yalanlar konusuyorlar hic utanmadan. En son bir gun annesi ile ben konusurken esim yanımda ben telefonun hoparlörini açtım. Esimde konuşmayı duydu ve annesinin yalan soyledigine sahit oldu. O gun bu gundur eşim herseyi yine biliyordu ama simdi daha bir farklı sekilde yanimda duruyor. Ve esimin ailesi ile görüşmüyorum. Esimde görüşmüyor mecburi konusmalr gorusmeler yapiyor. Onun adina tabiki üzülüyorum cunku ben hic istemezdim boyle olmasını,ailesinin bu sekilde davranmasi en cok onu üzüyor. Gel gelelim hamileyim. Derdim şu ki icimden ailesine karşı duyduğum nefreti atmak istiyorum ama başaramıyorum. Affetmek istiyorum kendi icimde kalbimde nefret taşımak istemiyirum ama o kadar yaralarım derin ki. O kadar canımı yaktılar ki icimden atamıyorum. Ben 30 yaşındayım bu insnlar ile tanışana kadar kimseye nefret beslemedim. Kimseye hakkımı helal etmemezlik yapmadım. Affettim. Ama onları affedemiyorum. Af dileyen yok yanlış anlamayın ben sadece kalbimi temizlemek istiyorum. Nasıl onlara duyduğum nefreti atarım içimden
Benim kendi annem babam ve abim iftiralar yalanlar dolanlar yaptı. Ben kendi annemi babamı affedemedim. Siz bence hiç affetmeye çalışmayın. Ki yanlız hissediyor. Yada hamilelik duygusallığından olabilir. Bende sizin gibi üzülüyorum. Ama şöyle düşünün öyle insanlar akıllanmaz. Size faydadan çok zararı olur. Siz bir hayırlısıyla doğuma kadar lohusalık bitene kadar bu düşünceleri atın ve vicdanınızı rahat tutun. Hamilelikten bu duygular. Aynı şeyi yaşayan biri olarak diyorum ki. Ben kendi annemi babamı affedemiyorum. Ki benimkiler uzaktan bile benim morelimi hala bozuyorlar. Siz onların evladı değilsiniz ilk önce bunu bilin. İhtiyacı olduğunda eşiniz maddi veya manevi yanında olmak zorunda siz değil. Kendinizi zorunlu hissetmeyin buna. Günaha girdiğinizi düşünmeyin. Barıştığınızda olabilecekleri düşündüğünüz için affedemiyorsunuz zaten. Bence doğuma kadar bekleyin. Bir düzelsin şu hormonlar.çocuğunuz babane ve dededen mahrum kalmaz merak etmeyin
Siz ona en güzel sevgiyi eksiksiz verirsiniz.
Arkadaşlar merhaba 3 yıllık evliyim. Konu derin ama özet yazmam gerek okumaktan vazgeçmeyin. Eşimin ailesi ile tanışma ,nişan, düğün ve sonrasında bir cok sorun yaşadık. Bu sebepler cok basit seylerdi nişanda bohça getirmiycez , bu adeti gerekli görmüyoruz gibi seyler ya da nikah illa dugunde olsun ( ben calistigim için tazminat alacaktim ve eeken nikah yapmam gerekti ama anlamadılar) yani aslında problem olmayacak seyler esimin ailesi tarafindan sorun yapıldı. Velhasıl istenmeyen gelin ilan edildim bir anda. Tabi bu süreç içerisinde cok zor gunler gecirdim. Kendi ailemde bu sebeplerden dolayı karşı tarafın bu konuşmaları peoblem cikarma durumlarından dolayı onlarda istemedi ve ben cok arada kaldım. Bir cok sey ile savaştım. Tabi bu savaş beni cok yıprattı ve üzdü. Bie cok haraktler iftiralar yalanlar ortaya atıldı. Esim bunlarin dogru olmadığı biliyordu. Ve yanimda yer aldi ama tabi bu sürede oda yıprandı ve bazen yorulmus olacak ki çoğunluğun oldugu tarafta yer alip beni yanliz bıraktı. Cunku esimin annesi ablasi ve teyzesi esime farkli konusup onu etkiliyorlardı. Yalanlar konusuyorlar hic utanmadan. En son bir gun annesi ile ben konusurken esim yanımda ben telefonun hoparlörini açtım. Esimde konuşmayı duydu ve annesinin yalan soyledigine sahit oldu. O gun bu gundur eşim herseyi yine biliyordu ama simdi daha bir farklı sekilde yanimda duruyor. Ve esimin ailesi ile görüşmüyorum. Esimde görüşmüyor mecburi konusmalr gorusmeler yapiyor. Onun adina tabiki üzülüyorum cunku ben hic istemezdim boyle olmasını,ailesinin bu sekilde davranmasi en cok onu üzüyor. Gel gelelim hamileyim. Derdim şu ki icimden ailesine karşı duyduğum nefreti atmak istiyorum ama başaramıyorum. Affetmek istiyorum kendi icimde kalbimde nefret taşımak istemiyirum ama o kadar yaralarım derin ki. O kadar canımı yaktılar ki icimden atamıyorum. Ben 30 yaşındayım bu insnlar ile tanışana kadar kimseye nefret beslemedim. Kimseye hakkımı helal etmemezlik yapmadım. Affettim. Ama onları affedemiyorum. Af dileyen yok yanlış anlamayın ben sadece kalbimi temizlemek istiyorum. Nasıl onlara duyduğum nefreti atarım içimden
9 sene geçti. Kocamın annesine duyduğum nefret ilk günkü gibi. Yaptıklarını hiç bir zaman unutmadım. Ama eşim yüzünden unutmuş gibi yapıyorum. Onu her gördüğümde hoş geldin anne derken içimde fırtınalar kopuyor ama ben gülümsemek zorunda kalıyorum.
Ben unutamadım. Sen unutabilir misin bilmem.
aynı durumdayız canım
ben de 5 yıılık evliyim hamile kalamıyorum içim öfke dolu , bazen tüm vücudumu ateş kaplıyo ter boşalıyor falan,
ben kendime şu teşhisi koydum,
onların bana yaptığı gibi ben de onlara yapmadan içimdeki ateş sönmez....
aynenbende öyleydim. içimdeki ateş sönmüyordu hiç en son konuştum siz bana bunları yaptınız diye tek tek anlattım görümcemin suratına seninle benim hiçbir samimiyetim olamaz dedim rahatladım o samimiyiz sanıp aklına her gelen lafı söylüyordu çünkü. konuştuktan sonra bi nebze rahatladım ama aslaa yaşanılanlar unutulmuyoor aslaaaa
aynen
konuşsak da kayıplarımız var
geçecek bir durum değil
Arkadaşlar merhaba 3 yıllık evliyim. Konu derin ama özet yazmam gerek okumaktan vazgeçmeyin. Eşimin ailesi ile tanışma ,nişan, düğün ve sonrasında bir cok sorun yaşadık. Bu sebepler cok basit seylerdi nişanda bohça getirmiycez , bu adeti gerekli görmüyoruz gibi seyler ya da nikah illa dugunde olsun ( ben calistigim için tazminat alacaktim ve eeken nikah yapmam gerekti ama anlamadılar) yani aslında problem olmayacak seyler esimin ailesi tarafindan sorun yapıldı. Velhasıl istenmeyen gelin ilan edildim bir anda. Tabi bu süreç içerisinde cok zor gunler gecirdim. Kendi ailemde bu sebeplerden dolayı karşı tarafın bu konuşmaları peoblem cikarma durumlarından dolayı onlarda istemedi ve ben cok arada kaldım. Bir cok sey ile savaştım. Tabi bu savaş beni cok yıprattı ve üzdü. Bie cok haraktler iftiralar yalanlar ortaya atıldı. Esim bunlarin dogru olmadığı biliyordu. Ve yanimda yer aldi ama tabi bu sürede oda yıprandı ve bazen yorulmus olacak ki çoğunluğun oldugu tarafta yer alip beni yanliz bıraktı. Cunku esimin annesi ablasi ve teyzesi esime farkli konusup onu etkiliyorlardı. Yalanlar konusuyorlar hic utanmadan. En son bir gun annesi ile ben konusurken esim yanımda ben telefonun hoparlörini açtım. Esimde konuşmayı duydu ve annesinin yalan soyledigine sahit oldu. O gun bu gundur eşim herseyi yine biliyordu ama simdi daha bir farklı sekilde yanimda duruyor. Ve esimin ailesi ile görüşmüyorum. Esimde görüşmüyor mecburi konusmalr gorusmeler yapiyor. Onun adina tabiki üzülüyorum cunku ben hic istemezdim boyle olmasını,ailesinin bu sekilde davranmasi en cok onu üzüyor. Gel gelelim hamileyim. Derdim şu ki icimden ailesine karşı duyduğum nefreti atmak istiyorum ama başaramıyorum. Affetmek istiyorum kendi icimde kalbimde nefret taşımak istemiyirum ama o kadar yaralarım derin ki. O kadar canımı yaktılar ki icimden atamıyorum. Ben 30 yaşındayım bu insnlar ile tanışana kadar kimseye nefret beslemedim. Kimseye hakkımı helal etmemezlik yapmadım. Affettim. Ama onları affedemiyorum. Af dileyen yok yanlış anlamayın ben sadece kalbimi temizlemek istiyorum. Nasıl onlara duyduğum nefreti atarım içimden
bende öyleydim. içimdeki ateş sönmüyordu hiç en son konuştum siz bana bunları yaptınız diye tek tek anlattım görümcemin suratına seninle benim hiçbir samimiyetim olamaz dedim rahatladım o samimiyiz sanıp aklına her gelen lafı söylüyordu çünkü. konuştuktan sonra bi nebze rahatladım ama aslaa yaşanılanlar unutulmuyoor aslaaaa
zamnla olacak olaylar bunlar canım
onların sana yaptıklarını unutmayacaksın ama artık eskisi gibi üzerinde durmayacaksın ,
bende senın yaşadıklarının kat be katı yaşadım hep kinle nefretle baktım onlara
sonra devamlı allaha havale etmeye başladım ben ugraşmayacam allaha havale ediyorum dedim ,
şimdi yüreğim buz gibi onlara karşı şimdi onlar bana karşı çok ilgililer çünkü gerçek yüzümü gördüler ve yaptıklarına bin pişmanlar ,
sabır allah çek devamlı yüreğin ferahlasın
Hayatından aklından tamamen çıkar onları. Gitme görüşme, eşine de söyle onlarla ilgili tek kelime konuşmasın, kendi gidip görüşsün ama dolduruşlarına gelmesin sana birşey söylemesin. Hayatında oldukları müddetçe sinir olacaksın düşüneceksin şöyle oldu böyle oldu diye kuracaksın. Evlenene kadar hayatında olmayan insanların hayatını zindana çevirmesine izin verme. Derler ya eşle evlenince ailesiyle de evlenirsin diye, evet doğru ama bu hayatımızda tutacağımız anlamına gelmiyor, yeri geliyor öz anne baba kendi evlatlarını sokağa atıyor yada yıllarca görüşmüyor, kaldı ki gelinler ne diye kendi hayatında tutmak zorunda olsunlar eşin ailesini. Zamanla unutursun sende. Bebeğine odaklan bak ne güzel hamileymişsin. Yeni heyecanlarını onları düşünerek mahvetme. Eşine karşı da dik dur, sınırlarını çiz.
Bir çok kişinin yaşadığı şeyler. Bizim kültürümüzün normalidir bu. Çünkü bizim normlarımıza göre bir kaynana gerçeği vardır. Eşiyle annesi arasındaki dengeyi kuramayan bir erkek vardır. Aslında o erkek haksız da sayılmaz. Yıllarca kendisini gözünden sakınan bir kadının bir anda bambaşka bir yönüyle karşılaşmak bir erkek içinde zor olsa gerek.
Bu yazdıklarımın tümünü sizin konunuzla yoğurursak ben bir sorun göremedim. Aksine eşiniz yanınızda olduğu için birçok kadına göre şanslısınız. Eşinizin ailesiyle aranızdaki sorunlardan kendinizi çekin. Bu sizin probleminiz değil. Eşiniz çözsün. İşinize bakın. Muhatap olmayın. Belli bir mesafeden yürütün.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?