Sağolasın canım 29 yaşındayım sen kaç yaşındasın bende kısa süren evlilik içerisinde bu kararı çok defa gözden geçirdim hatta dile geldi ama o şans istedi düzelir dedim senin gibi ama yok bir insan yedisinde neyse yetmişinde de o içinde değişme azmi hırsı yoksa olmuyor haa bizimki değişti oda ayrı nişanlı iken her zaman senin yanındayım korkma diyen kişi gitti onun yerini ilk zorlukta beni tek başıma bırakan biri oldu şans vermek sadece bizi yıpratıyor ne diyim bir artık bu kadar erken bitmesine mi giden hayallere mi çalınan zamana mı yanayım bilemiyorum tek bildiğim olmadığı ne kadar şans verirsem vereyim olamayacağı çünkü insan bir kere kırıldı mı eskisi gibi olamıyor çatlak bir kadeh gibi sızdırıyorsun sadece bu aşamalara tek taraflı gelinmiyor onuda biliyorum illaki benimde hatalarım olmuştur ama hiç değilse hatam kadar çabam var ama tek taraflı çaba ile olmuyor ama inanıyorum rabbim bize o gücü sabrı vermiş iyi olacağız hepimiz tek çare tek ilaç zaman bende diyorum ne zaman unutacağım ne zaman bitecek ama sorunun içinde cevabı gizli zamanla
o kadar güzel ifade ediyorsun ki
sanki benim dilimden dökülen sözler bunlar
tam olarak psikolojimizi yansıyor yazdığın her cümle
keşke yaşanmasaydı hiç biri ama kaderin önüne geçilemiyor işte
çok üzülüyorum yaşadıklarıma
bazı insanların anlayışsızlığına
ben tükenirken onlar gülüyor hayatlarına bakıyor
sanki kimse üzülmüyor benim yıkılan hayatıma diyorum
nasıl geçecek bugünler
nasıl unutacağım gelin olduğumu,evimi bebek özlemimi,tükenen hayallerimi o aileyi ve en önemlisi o adamla yaşadığım her anı
öyle düşününce o kadar zor ve acımasız geliyor ki yaşadıklarım
daha 26 yaşındayım ama sırtımda yılların yükü var sanki
kimsenin beni anlamasını beklemiyorum zaten
birbirimizi en iyi biz anlarız
anamız babamız bile üzülür ama anlayamaz
ağlayınca niye ağlıyorsun deyip üzerimize geliyor işte